jajajaja, gaan we uit

Het is al na 7 uur 's avonds. Ik ben net de kleine zijn tanden aan het poetsen toen ik even door de ruit keek. Ik had Kyra zonet buiten gelaten om te eten.

Kijk ik door het venster en kijk recht in het snoetje van Kyra. Stond ze me toch wel niet aan te kijken, met beide voorpoten op de bensterbank 'wat doe je vrouwtje?'. Ik streng een vingertje omhoog. Ik zie haar kijken, hoor haar door het openstaande ramen even zuchten en af gaat ze.

Kindje zwaait nog even, maar Kyra doet alsof ze het niet gezien heeft.
Als kindje nog maar net in bed ligt, hoor ik van uit de keuken een laag opgewonden gegrom. Het blijft wat aanhouden en wordt af en toe vergezeld met een hoog kort blafje. Tuurlijk, ze weet wat er komt.
ALsof ze mijn gtedachten kan lezen, hoor ik plots gerammel in de bench en als ik 'eindelijk' het vlees, de leiband en mijn eigen schoenen gevonden heb, loop ik door de achterdeur naar buiten. Waar een ondeugende Kyra alvast bokkesprongen aan het oefenen is. Voor ik het goed en wel besef staan haar twee voorpoten op mijn schouder en lig ik net niet op de grond. Okeeeeeeeeee, zo gaan we het dus NIET aanpakken. Dus draai ik me resoluut om, loop de garage weer binnen en neem een fris pintje. Achter me hoor ik Kyra verontwaarrdigd blaffen 'we gaan toch weg?'. Na een 2 minuutjes valt ze stil, dus weer lekker naar buiten. Begint ze me daar uit te dagen, blaffen, alles om toch maar zo snel mogelijk aangelijnd te worden. Maar nope. Ik draai weg van haar en wacht. En wacht, terwijl ik aan alles probeer te denken, behalve aan Kyra, die blaft en aan mijn veter probeert te trekken, de vleesjes van tafel probeert te 'ruiken', spelboog maakt. Uiteindelijk lukt het om maar te denken aan de strijk. Na zo'n 10 min geeft ze het maar op en komt naast me zitten. Ik draai me om en haak de leiband aan. Oef, eerste hindernis genomen. Mezelf moed insprekend, bedenk ik me dat dit toch 5 minuten vlugger gaat dan afgelopen week.

Eenmaal aangelijnd, gaan gaan we naar het poortje dat toegang geeft tot de weide. Vandaag gaat ze zitten en kijkt me hoopvol; met een kwispelende staart aan. 'gaan we' gaan we?'. Ik geef het commando 'blijf' en doe het poortje open. Vanuit mijn ooghoeken zie ik haar al in de startblokken staan, dus herhaal nog even 'blijf'. En waarempel, ze blijft zitten. Ik stap de weide in en ook nu blijft ze zitten. Na een oké van mij passeert ze rustig het hek. Oef, tweede hindernis genomen. Ik check nog even waar de schapen zitten, maar die liggen rustig in de andere weide te grazen. 3 stappen lang blijft ze mooi naast me lopen, tot plots ze de schapen opmerkt en opnieuw in de startblokken schiet. Ik zet me schrap, doe 2 grote stappen en ga voor haar staan. Na een half minuutje proberen om me heen te kijken gaat ze toch zitten. Dit herhaalt zich zo'n 4 keer. Het laatste stuk loopt ze goed mee. Ook aan de poort van de andere weide gaat ze flink zitten en negeert de schapen. Ik doe de poort open leidt haar naar binnen, waar ze vol ongeduld gaat zitten, ik lijn haar af en bij oké springt ze weg. E duikt resoluut de vijver in.

Ik plof neer op het bankje en geniet van mijn ondertussen lauwe pint.
Wat kan het leven toch ingewwikkeld zijn als je even rustig wilt genieten van een drankje .

waar ik om moet lachen is....ik neem nog even een fris pintje..is dat een flesje bier ?

en wat je gedaan hebt, de aanhouder wint, zorg dat jij dat bent.

je tweede verhaal had ik niet gelezen, stond er nog niet, hahaha dus een lekker biertje.

@ willemijn, jep eeen pintje is een flesje bier
dat trouwens nog redelijk vol was gezien de hindernissen onderweg

Met hond en pint gaan wandelen, dat is toch iets wat ik nog niet kan hoor
Leuk verhaal, mooi geschreven!

wat ben jij geduldig, respect

Dat biertje was wel verdiend ..., ieder zijn beloning..., Kyra de plons in de vijver..., jij een biertje op het bankje