Nina haar verhaal

Nina was 2 jaar toen ze in het asiel belande.
Daarvoor had ze er al 4 eigenaren op zitten.
De laatste eigenaren hadden haar 1 maand en toen moest ze weg van de huisbaas.
Door al die verhuizen en dan plots in de stress van het asiel te belanden was ze heel bang en onzeker geworden.

De allereerste keer dat ik met haar in het asiel ging wandelen schrok ze van elke beweging die ik maakte.
En dan viel ze naar me uit.
Dit deed ze bij elke vrijwilliger.
En hoe ste langer dat ze in het asiel verbleef hoe ste meer ze uitviel als ze schrok.

Na die eerste keer dat ze me bijna had gebeten ben ik met haar aan de slag gegaan.
Ik heb haar vertrouwen proberen te winnen en stilletjes aan begon ze me meer en meer te vertrouwen.
Ik nam echt mijn tijd voor haar !!!

Na de 2e wandeling vertrouwde ze me al zo hard dat ze niet meer uitviel naar mij.
Ze verbeterde echt zo enorm hard op zo weinig tijd.

Maar de andere namen er de tijd niet voor om haar vertrouwen te winnen en ze was nog steeds enorm bang en onzeker naar vreemde toe.

Ik kon steeds meer en meer met haar doen terwijl de andere steeds minder met haar konden doen.

Als ik haar vast had kon iedereen naar haar toe komen !!!
Vreemde mensen, kinderen, honden, paarden en geitjes.
Als ik haar vast had deed ze totaal niets naar hen.
Ze piepte wel omdat ze bang werd, maar ze viel niet uit.
Als een andere vrijwilliger haar vast had kon geen van hen dicht bij haar in de buurt komen of ze viel uit.
Ze vertrouwde mij echt volledig !!!

En dan viel de beslissing om haar in te slapen
Ik begon nog meer met haar te werken en ze verbeterde echt met de minuut.
Maar als ik niet in haar buurt was sloeg ze zo ineens weer om.
Steeds weer bleef ik maar zeggen dat haar gedrag weer eens verbeterd was.
Maar bij de andere verslechterde het enkel maar.

Ze gaven haar nog een beetje uitstel, maar dan viel de beslissing om haar dan toch in te slapen op 16 juli

Ik zat met men handen in het haar !!!
Wat kon ik nog doen voor haar ???
Ik wilde haar zo graag meenemen naar huis, maar dat ging helaas niet

En dan was die dag daar
Ik ben speciaal zo vroeg mogelijk naar het asiel gegaan om haar nog een zo goed mogelijke dag te bezorgen.
Wandelen, spelen, knuffelen, kusjes geven,...

Maar de tijd ging zo snel en het uur was daar
Voor iedereen zijn veiligheid moest ze een muilkorf aan.
Maar enkel ik kon het aandoen bij haar.
Ze bleef me maar aankijken.
En toen kreeg ze een eerste spuitje, de verdoving.
Toen schoot ze eventjes in paniek, maar toen ik tegen haar begon te praten en de muilkorf af deed kalmeerde ze.
De verdoving begon te werken, maar nog steeds bleef ze me aankijken.
En dan kwam de 2e spuit, recht in haar hart.
En dan is ze met haar ogen op mij gericht gegaan

Nina was oficieel niet mijn hond, maar zo beschouwde ik haar wel !!!
Ze was en is nog steeds mijn meisje !!!
Dat zal altijd zo blijven !!!

Ik heb haar van het asiel wel zelf mogen laten cremeren en nu is ze eindelijk thuis.
Alleen niet op de manier waarop ik het zou willen

Slaap zacht lieve meid.
Ik zal voor eeuwig van je houden

De reden waarom ik haar verhaal hier heb geschreven is omdat ze nu toch gered is van de hel die zij beleefde op aarde.
Nu hoeft ze nooit nog bang en onzeker te zijn !!!
En ik wilde ook dat ze niet zomaar vergeten wordt, dus daarom ook haar verhaal

je verhaal raakt me echt heel erg

jou heeft ze als laatst gezien voor ze wegging, jij die er tijd in stook, jij die zowat een baasje voor je was.
ze is nu bij jou, ook al kan je haar niet zien... maar ze loopt er misschien wel gewoon rond.

ik ben niet gelovig, maar het is een mooie gedachte.

het is ook een prachtbeest die Nina!

Sterkte

ze is idd gered, door jou

ze is weg van de baasjes, miss is ze in het asiel, maar jij gaf haar wat een echt baasje ook zou doen
een band met haar opbouwen.

goh heftig zeg, heb gewoon kippen vel en natte ogen!