depressief door puppy

Wat super vervelend zeg....

Ik volg even t topic om te zien hoe het straksjes gaat!

Het komt vast helemaal goed!!

Veel liefs en kracht!!

Wat is dit voor een figuur? Als zij je zo aan het demotiveren is, dan had ze vanaf beginsel jou geen pup moeten verkopen. De puppy periode voorafgaande bij de fokker en de maanden er na moeten leuk en leerzaam voor je zijn en niet demotiverend.
Kom kom...je bent de enige niet die aan het begin van een eerste hondje staat. Ja, opvoeden is moeilijk. Hondengedrag en hondentaal begrijpen, is bijna een vak. Maar als je probeert je daar volledig voor in te zetten, dan zal je zien dat het een overwinning wordt op jezelf.
Werk aan je zelfvertrouwen en ik zou zeggen, hulp van bepaalde leden hier zou ik nuttiger vinden dan contact met je fokker bij problemen. Die zou ik even een poosje negeren en dat puur voor jouw zelfbescherming.

Hoe gaat het nu met je en met de pup? we wensen je enorm veel steun en kracht toe

Ik zit met een zelfde soort probleem,alleen loop ik er al veel langer mee,onze hond is inmiddels al een jaar.
steeds dacht ik ook het gaat wel over,het is een kwestie van wennen. De eerste periode was heel intens. Nu zitten we eigenlijk een stabiel ritme,maar evengoed kan ik me er niet bij neerliggen. eigenlijk wil ik dit niet.
Ik ben echt al maanden ah huilen en ah piekeren wat ik nu moet.
de grootste zorg komt op mij neer,en ik vind dat best zwaar als ik daarbuiten ook nog een huishouden en kinderen ,moet verzorgen. ook hebben wij een eigen onderneming.

ik heb al meerdere keren aangekaart bij de kinderen dat er iets moet veranderen want ik trek dit niet. ze laten hem dan een keer extra uit maar ook dat verwatert weer,ze zitten op school en na schooltijd hebben ook zij hun hobbys,werk etc.

ik weet echt niet wat te doen.
Ik heb al jaren gezegd dat ik geen hond wou,maar ben uiteindelijk overstag gegaan,vooral voor de kinderen..
En nu,zit ik ermee,het gaat me aan mijn hart het is een schat van een hond,maar ik kan het niet.

wat moet ik.

Ow :(

Ik had het in het begin ook met onze kleine pup! Het was heel anders dan ik dacht.. maar nu zijn we twee maanden verder en mag ze echt nooooit meer weg!
Ik kan me voorstellen dat het heel moeilijk is als het zo verdrietig blijft aanvoelen :(
@ gast: ik zou het probleem goed bespreken met mijn kinderen/man en echt duidelijk maken dat er iets moet veranderen, omdat je er anders zelf aan kapot gaat :(
Ze mogen dan wel eigen hobby's en werk hebben maar als iedereen per dag 1 wandeling op zich neemt lijkt me dat niet meer dan eerlijk als zij vooral degenen waren die een hond wilden..
Verder weet ik het ook niet zo goed... :S studeer nog dus heb geen kinderen, en geen eigen onderneming... Ik hoop voor je dat het beter wordt en veel sterkte!!! ook voor de TS!

Wij kunnen jou niet vertellen wat je moet en wat je zeker niet moet doen. Dat is jouw eigen keuze en die keuze moet je zelf maken. Het zou makkelijker zijn als je andere de keus laat maken, dan hoef je dat zelf niet te doen, maar dat zou niet eerlijk zijn.

Als ik jou was zou  ik een lijst maken, een voor en nadelen lijst. Deze maak jij en bespreek je met man en kinderen. En als het niet anders kan en de uitkomst is voor de een iets fijns en voor de anderen een not-done, dan zij het zo.

Het leven is een grote les en daar horen ook keuzes maken bij. En hoe je het went of keert, iedereen heeft er mee te maken.

In jouw geval is communiceren heel belangrijk, vertel je gezinsleden hoe je nu bent, wat je voelt, hoe er tegen aan kijkt, enz. enz. Laat ze je emoties zien, laat weten hoe je momenteel bent.................want als je het maar onderdrukt en niet laat zien, weten zij het ook niet hoe jij je voelt.
Hoe vaak hoor je dat niet als mensen alles maar niet willen laten zien aan de buitenwereld, en dat achteraf wordt gezegd, had het laten weten! Had ons verteld hoe je je voelde........maar ja, dat is dan altijd achteraf.

Sterkte ermee!

Ik vraag me bij dit soort verhalen eigenlijk meer en meer af...wat kunnen mensen nog wel aan ?

Ik ben zelf niet van het opgeeftype en zeker al niet wanneer het een hond betreft ! Een pup is veel werk, maar dat weet men op voorhand !
Maar je mag jezelf niet laten gek maken door bijv de fokker ! Als je onzeker bent, helpt dat immers niet !


@ Gast, nog erger vind ik het als je de lieve hond al een jaar hebt en alles zelfs redelijk goed verloopt ! De hond heeft niet gevraagd om er te zijn, jij hebt uiteindelijk ja gezegd, dus dat maakt het ook jouw verantwoordelijkheid, een hond dient immers niet te worden genomen omdat de kinderen het zo graag hebben ! Men kan zich immers op voorhand bedenken dat de zorg voor een hond niet op kinderen kan worden gelegd, ze beloven veel, maar dat loopt toch altijd anders ! Een hond neem je voor het leven en niet voor heel even, maar dat schijnen velen te vergeten

En wie wordt er weer het slachtoffer, de hond ! Merk ik teveel bij ons in het asiel...geen tijd meer dus weg ermee ! Word ik erg kwaad van en dus sorry, dan is mijn begrip erg ver weg !

Waar heb je het meeste moeite mee? Je kunt het misschien ook als iets positiefs ervaren: je hebt een druk leven en af en toe lekker met de hond wandelen is even een moment voor jezelf.

Phoeh.. wat een vervelende situatie! Opvallend dat er zoveel meer mensen mee te maken hebben. 
(fijn om te weten dat we er niet alleen voor staan).

Beste gast,

Jouw situatie komt mij bekend voor. Alleen ben ik op die manier aan m'n lieverd gekomen.

Wat ik nu ga zeggen is totaal geen aanval naar jou toe. Want vind het al heel knap dat je de moeite neemt om jouw situatie uit te leggen en advies te vragen.

Mijn vriendin had m'n hondje als pup gekocht voor haar zeer jonge kids destijds. Zelf nooit echt iets gehad met honden, maar dit ras is zo schattig, destijds onbekend en leuk voor kids.
Haar kinderen keken er na een week amper na om, plus komt bij dat altijd de zorg bij jou komt te liggen. Uiteindelijk heeft zij de pup op 4,5 mnd oud aan ons gegeven.

Hoe lief jouw kinderen jullie hondje ook vinden...het blijven kinderen die ook graag buiten willen spelen en andere activiteiten voorop stellen ipv hond uitlaten en zorg ervoor. Er zullen er natuurlijk altijd zijn die dat wel doen, maar nogmaals kun je die verantwoordelijk niet verwachten en moet je altijd rekening houden dat alles bij jou terecht komt.
Zo is het bij mij ook in m'n jeugd gegaan; op 9 jarige leeftijd kitten gekregen van m'n vader zonder overleg met m'n moeder. M'n moeder redelijk bang voor poezen, maar bij het zien van de pluizenbol en m'n blijdschap poes tot haar overlijden bij ons. Wel kwam de grootste zorg bij m'n moeder.

Persoonlijk als ik jouw verhaal zo lees en de verdriet, denk ik dat jullie als gezin goed moeten overleggen om misschien een nieuw lief baasje te vinden of op een krijtbord een weekoverzicht te maken wie wanneer de hond uitlaat etc...

Hoe is het hondje naar jou toe? Hoe gaat je partner ermee om? En hoe oud zijn jullie kinderen.

Sterkte

waar ik de meeste moeite mee heb is dat alle verantwoordelijkheid op mijn schouders valt.
Dus ook in de weekenden als mijn zoon moet voetballen ,dat ik dan bijv. Om half 7 een wekker moet zetten om eerst de hond goed uit te laten,voordat mijn zoon om 8 uur kwart over 8 op het voetbalterrein aanwezig moet zijn.
de anderen willen niet iets eerder hun bed uit zodat de hond later zou uitgelaten kunnen worden.

afgelopen zomervakantie heb ik op 2 dagen na de hond niet uitgelaten dit kwam doordat mijn andere dochter geopereerd werd.
maar verder zal er dus niemand van het gezin eens denken laat ik mijn moeder ook eens ontlasten.

het zijn allemaal kleine dingetjes,maar als je het na zo n periode optelt dan is het een hele berg.

Ik denk dat het ook komt doordat ik er nooit voor de volle 100 procent achter heb gestaan omdat ik dit al had voorzien.

het is echt een lieverd hoor,ik doe ook echt mijn best voor hem,ik leer hem elke dag weer bij,maar als ik buiten loop denk ik,moet ik dit echt nog doen 12 jaar lang.
echt een rot gedachte maar ik voel het echt zo.

Anoniem, het wordt hoog tijd dat je je gezinsleden ook wat verantwoordelijkheid gaat bijbrengen...dat bedoel ik niet kwaad (ben zelf ook moeder, en nee, hier is het ook niet perfect), maar op deze manier blijf je alles erbij pakken op je schouders, en op een gegeven moment...dan knap je...

Wordt niet boos op je gezin, maar geef soms iets uit handen.
verdeel en heers...
Doet die dit, dan doet een ander dat...langzaamaan groeit iedereen daarin. Nu beseffen ze zich maar amper dat er een hond is, en komen jou voorspellingen uit...en gaat je gevoel voor de hond grimmig worden, gewoon omdat het allemaal wat veel is...

klinkt me heel bekend hoor die situatie; jij doet eigenlijk alles...laat verantwoordelijkheid waar die thuishoort...

Hoe oud zijn je kinderen?
echtgenoot?

"Je mag best op zaterdagochtend voetballen, maar dan wil ik wel dat je eerst de hond uitlaat?"

Als ik jou was zou ik het boek "stoppen met blaffen" gaan lezen. Dat geeft namelijk ook handvaten over hoe je gezinsleden opvoedt. Verder zou ik gewoon stoppen met op zaterdag zo vroeg opstaan. Breng je zoon naar voetbal, wedden dat hondlief wel iemand anders wakker maakt? Ik ken dit uit de praktijk hoor, als je andermans problemen oplost, dan lossen zij ze niet zelf op. Is wel lekker makkelijk zo, mam regelt het wel... Ik heb het thuis met mijn vriend gehad, ik vond dat hij meer aan het huishouden moest doen, maar ja, als ik me teveel ergerde aan de zooi ging ik het toch maar opruimen. Nu laat ik het gewoon staan tot hij zich ook ergert en... hij wast nu veel vaker af. En verder inderdaad bespreken, en dan niet verwijtend - jullie doen te weinig- maar vanuit jezelf, het wordt mij te veel.

Succes en groet,

Mireille

Mijn kinderen zijn 21 ,19 17 en 11.
de oudste hebben er het minste mee,die hebben er ook niet om gevraagd.
Ze zijn ook het minste thuis,ivm studie en werk.

de jongste is dus 11 en ik leg hem ook verplichtingen op,alleen dat hij af en toe dus wel met de hond speelt.
Maar dat is vergeleken het begin ,al een heel stuk minder.
Hij mag van mij ook niet alleen met hem op straat,omdat hij immers niet weet hoe te handelen met andere honden ,ivm tegenkomen etc.

Die van 17 wou dus het allerhardst een hond,en ze wilt hem ook zeker niet kwijt,maar op 1 wandeling na doet ze niks met hem.

mijn man is ook altijd aan het werk.

dus valt er niet veel te veranderen in de situatie die er is,ik heb echt zovaak al gezegd dat ik dit niet aan kan,het huishouden,de hond,eigen zaak,koken boodschappen etc,een eigen leven heb ik niet meer,naar de kapper ga ik niet,naar vriendinnen ga ik niet meer.

Ik weet het echt niet.

Het komt vaker voor, wij hebben het soms zo druk met van alles, vergeten daarbij onszelf. Een hond kan in dit soort situaties juist de druppel zijn waardoor de emmer overloopt. De hond kan hier niets aan doen het probleem zit m in ons zelf. Je draaft maar door en er komt geen eind aan, zodra we denken dat het iets rustiger gaat worden komt er weer iets nieuws om de hoek kijken, en ja we hebben erg moeite met nee zeggen.
Wat ik zou doen is eerst aan mezelf gaan werken, dat is niet simpel en in de meeste gevallen heb je een beetje sturing nodig om de goede richting te kiezen. Zit jezelf lekker in je vel dan kan je een heleboel aan. Een stukje zelfbewustzijn kan je heel goed helpen. Als je een account hebt kan je privé berichten sturen.

Huilen maakt ruimte, vaak na een huilbui kan je er weer even tegenaan, alleen wanneer er niets veranderd zit de emmer zo weer vol...

Ik weet niet hoe en waarom ik aan mezelf moet werken.over het algemeen sta ik toch wel zeker in mijn schoenen.
Alleen op dit pu t betreffende de hond kom ik er gewoon niet uit wat ik nou wil en hoe nu verder.

Eigenlijk denk ik dat ik wel weet wat ik wil,mijn man ook ,dat is de hond herplaatsen voor een baas die echt alle tijd voor hem heeft die er ook 1oo procent voor hem is.

En tegelijkertijd voelt het als falen,en baal ik enorm dat we hier aan begonnen zijn omdat de hond hier de dupe van is.

Dit is echt zo moeilijk..ook voor mijn dochter die het er echt heel moeilijk mee heeft,en zegt dat ie echt niet weg gaat.

Kun je dit niet goed bespreken met je dochter. Zij is toch 17 jr.? Nog jong natuurlijk maar ook wel weer een leeftijd dat je die verantwoordelijk op je kan nemen.

Zoals ik lees, en Saskia en Janouk ook al schrijven komt alle verantwoordelijkheid en regelen op jou. Is ze zwaar en op een gegeven moment gaat dat zijn tol eisen. Tevens daar er ook geen ruimte in jouw leven is waarin je je eigen dingetjes kan doen, terwijl ieder mens dat nodig heeft. Terzijde van jullie hond, zou ik proberen hier echt verandering in te brengen voor jezelf. Want volgens mij wil je alles te goed doen, controle en niet falen en zet jezelf op de laatste plaats. Probeer hier een middenweg in te vinden met kleine stapjes.

Snap echt heel goed dat je hiermee zit en geeft aan dat je een goed persoon bent ook naar jullie hond toe. Soms gebeuren dingen die het liefst had willen voorkomen. Falen is dan een groot woord, wel belangrijk voor de hond en jou om nu wel aan de bel te trekken naar de juiste oplossing. En niet te blijven hangen in de situatie die al enige tijd gaande is, want dan gaat deze alleen nog erger worden.

Nogmaals sterkte en succes

Hoor de kinderen al roepen IK WIL, IK WIL, pfff heel bekend hoor gaat hier niet anders.
Maar toch zijn er hele duidelijke regels anders kom ik ook niet aan m'n "eigen" toe.
2x per week moeten ze Sky uitlaten (kids zijn 9 en 11 jaar) dat is gewoon verplicht en daar is geen discussie over mogelijk, onderling ruilen prima zelf regelen en geen gezeur achteraf.
Op die voorwaarde is er ook een 2e hond gekomen, speciaal voor de kinderen omdat die (oke ik ook) graag nog een collie wilde.
Ze spelen heel veel met beide honden en dit hoef ik niet te vragen dit gaat uit hun eigen, maar wij als gezin doen heel veel met de honden ze zijn echt een onderdeel in het leven en niet een leuke accessoires waar we af en toe iets mee doen.

Tuurlijk is school/studie en werk belangrijk maar de rest van tijd dat ze achter de computer of telefoon hangen of gaan stappen kan er best een uurtje vanaf om met de hond te lopen, een stukje verantwoordelijkheid die nu al belangrijk is om mee te geven.
Of is er echt geen tijd laat hun dan iedere avond de hond eten geven.
Maak in de vakantie een schema dat ze allemaal 1x per week vroeg uit bed moeten om de hond uit te laten, willen ze uitslapen prima duiken ze daarna maar weer in bed.

Het is moeilijk, vind het ook moeilijk dingen uit handen te geven zelf heb je het al 10x sneller gedaan maar daar leren de kinderen ook weer niks van.
Ga met je gezin om de tafel zitten en maak duidelijke afspraken met elkaar.
Maar ook wat de consequentie zijn als ze zich niet aan de afspraken houden die zijn er vast genoeg te verzinnen.

Succes

Hoor de kinderen al roepen IK WIL, IK WIL, pfff heel bekend hoor gaat hier niet anders.
Maar toch zijn er hele duidelijke regels anders kom ik ook niet aan m'n "eigen" toe.
2x per week moeten ze Sky uitlaten (kids zijn 9 en 11 jaar) dat is gewoon verplicht en daar is geen discussie over mogelijk, onderling ruilen prima zelf regelen en gaan gezeur achteraf.
Op die voorwaarde is er ook een 2e hond gekomen, speciaal voor de kinderen omdat die (oke ik ook) graag nog een collie wilde.
Ze spelen heel veel met beide honden en dit hoef ik niet te vragen dit gaat uit hun eigen, maar wij als gezin doen heel veel met de honden ze zijn echt een onderdeel in het leven en niet een leuke accessoires waar we af en toe iets mee doen.



Tuurlijk is school/studie en werk belangrijk maar de rest van tijd dat ze achter de computer of telefoon hangen of gaan stappen kan er best een uurtje vanaf om met de hond te lopen, een stukje verantwoordelijkheid die nu al belangrijk is om mee te geven.
Of is er echt geen tijd laat hun dan iedere avond de hond eten geven.
Maak in de vakantie een schema dat ze allemaal 1x per week vroeg uit bed moeten om de hond uit te laten, willen ze uitslapen prima duiken ze daarna maar weer in bed.

Het is moeilijk, vind het ook moeilijk dingen uit handen te geven zelf heb je het al 10x sneller gedaan maar daar leren de kinderen ook weer niks van.
Ga met je gezin om de tafel zitten en maak duidelijke afspraken met elkaar.
Maar ook wat de consequentie zijn als ze zich niet aan de afspraken houden die zijn er vast genoeg te verzinnen.

Succes

. Ben helaas geen moeder en daardoor moeilijker in te schatten hoe ik het zou doen als deze er wel waren. Dit zeggen en doen zit een groot verschil in, dus oordeel niet meer voordat ik ergens over mee kan spreken. Maar vindt het advies van Diesel & Sky wel goed klinken, mbt verantwoordelijkheden en schema etc..

Ik zou toch echt duidelijk aan de kids voorleggen dat je serieus overweegt de hond te herplaatsen als er niets veranderd.. het is niet eerlijk dat de hond die zij zou graag wilden nu een soort van 'last' is geworden.. niet voor jou en niet voor de hond.
Werk en studie OK, maar je kids zullen afentoe toch ook wel een vrij uurtje hebben?

De hond waar ik mee ben opgegroeid hadden we destijds met z'n allen voor gekozen, maar wel onder voorwaarde dat ik en mijn zus ieder 1 wandeling per dag met de hond zouden doen. Mijn vader deed 's avonds het laatste rondje, ik vlak voor etenstijd etc.
En natuurlijk ging het niet altijd van harte, maar het gebeurde altijd wel.
Ik vind best dat je je kids op wat verantwoordelijkheden mag wijzen, een hond is niet alleen maar 'even-mee-spelen-als-ik-er-tijd-voor-heb'..
Ze hebben daar ook wel al de leeftijd voor, ik was zelf 10-12 jaar.

Ook ik heb een aus. Twijvel is heel normaal in het begin volgens mij. Overal lees je dat het geen beginnershond is en een moeilijk ras. Daar werd ook ik onzeker van.
Mijn Aus is een geweldig hondje en eigenlijk helemaal niet anders dan mijn vorige honden. Maar we stoppen er wel veel energie in. Die energie moet je wel hebben, vooral in het eerste jaar. Natuurlijk maken wij fouten. Dat is niet erg. Je leert ervan. En bijsturen kan altijd. Ook ik vraag regelmatig advies aan anderen en leer nog iedere dag bij.
Je zegt dat de fokker je demotiveerde. Was het niet gewoon waarschuwen? Mijn ervaring is dat Aussie fokkers realistisch zijn. Ze kennen het ras, weten wat je kan verwachten en vertellen daar eerlijk over. Onze fokker heeft ons ook het hemd van het lijf gevraagd voordat we een hondje kregen.
Nou ik hoop dat je snel kunt gaan genieten. Maar weest eerlijk tegen jezelf. Het knopje moet wel om. je hondje heeft jouw energie namelijk wel nodig nu.
Heel veel sterkte!

Ik weet natuurlijk niet jouw echte situatie, maar ik wil dit toch wel even kwijt. Is de hond wel het grootste probleem? Als de hond weg is, zal het dan beter met je gaan?

Het ging met mij ook heel lang niet goed. Had ook altijd het gevoel dat ik een grote last op mijn schouders had. Was gewoon ongelukkig en had voor me gevoel het altijd druk. En dan zoek je een zondebok. In mijn geval, was dat toen mijn echtgenoot. Het lag allemaal aan hem, dacht ik. Achteraf bleek dat ik al jaren in een depressie zat. Wilde het eerst zelf niet geloven. Ik depressief? Echt niet.......maar langzaam werd me alles toch duidelijk. Niet mijn man (of kinderen of hond) was mijn probleem. Ik was het probleem.
Ik zeg niet, dat jij depressief bent, hoor. Maar misschien ben je wel een beetje "overwerkt" en zoekt een zondebok, net als ik toen. Vraag je daarom eerst goed af:"Zal het me mij beter gaan, als de hond weg is?"

daar heb ik ook al meerdere keren mijn hersenen over laten breken.

Ik weet dat ik niet depressief ben,ik heb het allemaal wel op een rijtje zeg maar.

Ik kan alleen niet zeggen in volle overtuiging of het beter gaat als de hond er niet is.
Ik moet wel zegen ik vind het heerlijk als hij in zijn Bench ligt,dan voel ik me ontspannen,een gevoel van HA wat heerlijk,niemand die achter me aan hobbelt,gewoon mijn eigen ding..

Het lijkt me toch een vorm van niet verantwoordelijk willen zijn voor ook nog een hond.
Het is al druk genoeg.

We hebben ons echt verkeken op het hoeveel aan aandacht een hond nodig heeft.

Misschien een idee, om de hond voor een week naar een pension te brengen? Misschien mis je hem meteen en misschien krijg je juist meer rust?
Waarschijnlijk wordt er wel een hoop duidelijk voor je?!

Twijfel twijfel of ik ga reageren of niet... Ben bang dat ik mensen tegen de borst stuit en dat is absoluut niet mijn bedoeling.

Kort mijn verhaal:

November 2011 na jaaaaren wachten een border collie kruising pup opgehaald, 2 kleine kinderen (jongste was toen 7 mnd), hond was mijn beste maatje. In maart dit jaar overleed mijn moeder en een paar weken later is de hond verhuist naar een andere familie. Ik wist niet waar ik de tijd vandaan moest halen om hem te trainen, zag het dier met de dag ongelukkiger worden en ik zat zelf in een enorm gat door het verlies van mij moeder, ik was lichamelijk totaal op, want mijzelf kennende zou ik juist denken dat de hond mij destijds op de rit kon helpen dmv afleiding en trainen. Het was een hartverscheurende keuze maar de meest eerlijke tegenover de hond (die het overigens fantastisch heeft bij zn nieuwe familie). 4 weken geleden heb ik een herplaatster opgehaald die t mij niet kwalijk neemt als ik een dag eens de puf niet heb voor een lange wandeling. Het gaat zo ontzettend leuk en goed met Billy dat er zelfs een pupje bij komt binnenkort, ik voel mij de koning te rijk! Het zijn beide Chinese Cresteds.

Ergens voel ik me heel schuldig tegenover Diesel (de vorige hond) maar niemand kon voorzien dat mijn moeder zou overlijden en wat voor impact dat op mijn lichamelijke gesteldheid zou hebben.

Ik ben geen quiter, ik ga door tot het bittere eind maar het moet wel eerlijk blijven voor de hond.

Ik hoop dat je tot de juiste keuze komt. Wieweet voelde de fokster aan dat de pup misschien de druppel voor jou zou zijn. Heb je al contact met haar gehad?

Heb jij alleen maar tijd voor anderen? Ja anderen vragen veel van je, maar het loopt jou misschien wel over de schoenen. Heb je wel eens tijd voor jezelf? Of heeft iedereen om je heen alle tijd voor zichzelf behalve jij?

misschien voelt het hondje wel aan hoe jij je voelt, en hobbelt hij daarom achter jouw aan, en niet achter de andere,
als ik me niet goed voelt ,dan zit ons hondje de hele dag bij mij,
en toen mijn man net uit het ziekenhuis was vorig jaar, toen zat hij constant bij hem,
het is een vorm van liefde die het beessie je geeft,
want hoe jij je ook voelt, hij is er wel voor je, terwijl de andere, (je kids) door blijven gaan met hun leven, voetballen enzovoort,
ze kunnen dan toch ook wel een keer zeggen, ik laat hem wel uit,
of jij zegt, als hun wat vragen, heb nu geen tijd moet de hond uitlaten,
en laat je ze dat zelf doen,
dus voor wat hoort wat,
een bekent spreekwoord,

Ik bedoel dit ook niet als een aanval, maar ben jij niet de moeder? Ik zou gewoon zeggen dat je dit gewoon niet tolereert! Hup, laat je moederlijk gezag gelden en maak een schema wie er met de hond moet lopen. Hang daar ook consequenties aan voor wanneer het niet gebeurt. Neem jezelf mee in het schema zodat iedereen een gelijk aandeel heeft. Vergeet niet dat jouw kinderen bij jou wonen en niet andersom! Jij bent de baas, zowel over je hond als over je kinderen. Ik denk niet dat veel kinderen het in hun hoofd krijgen om 'hun moeder te ontlasten' als ze dit niet geleerd hebben, als ze niet concreet weten wat er van ze verwacht wordt. Ik zou er ook met je partner over praten en samen met hem/haar bespreken wat je van je kinderen verwacht. Is maar een tip hoor, maar ik vind het zo naar om te lezen dat je het gevole hebt dat jij maar rent voor iedereen. Zo heeft het niet te gaan!