Voor iedereen...

Het is stom. Ik weet dat ik bij het lezen van deze rubriek emotioneel wordt. Al die verhalen - zo verdrietig en pijnlijk - van mensen die afscheid van hun beste maatje moesten nemen.
Ik kijk naar Kaleo en ergens groeit het besef dat de kans groot is dat ook ik ooit afscheid van hem moet nemen. Snel druk ik dat weg. Die tijd is niet nu en zal - hopelijk - nog lang niet komen. Voor diegenen die al wel afscheid hebben moeten nemen...
Deze is voor jullie. Sterkte allemaal.

We Have A Secret

We have a secret, you and I
that no one else shall know,
for who but I can see you lie
each night in fire glow?
And who but I can reach my hand
before we go to bed
and feel the loving warmth of you
and touch your silken head?
And only I walk woodland paths
and see ahead of me,
your small form racing with the wind
so young again, and free.
And only I can see you swim
in every brook I pass
and when I call, no one but I
can see the bending grass.

~Author Unknown~

Mooi! vannacht van Janouk gedroomd, vanochtend bij wakker worden duurde het even voor ik door had dat hij er niet was. Later op de ochtend sprak ik een medewerkster die na 14 jaar haar hondje in had moeten laten slapen. Ga haar deze zeker mailen, ze had er moeite mee dat haar directe collega's haar verdriet niet begrepen..

Mireille

Sterkte met het verlies van Janouk. Wel fijn dat je van hem hebt gedroomd. Ik verloor mijn moeder zo'n 9 jaar geleden en droom nog regelmatig over haar. Het gekke is dat ik tijdens zo'n droom altijd wel door heb dat het niet echt is, maar geniet toch van de 'droomtijd' die ik met haar krijg.
Ook sterkte voor je collega. Ik hoop dat ze wat aan het gedicht mag hebben.

Ik heb 9 januari m'n hond moeten laten inslapen, wegens ouderdom en denk elke dag aan hem en ook nog aan m'n vorige hond (2 heidewachtels). Op het begin was het voor mij ook wennnen, als je bijvoorbeeld thuis komt, dan kwam hij je altijd begroeten en nu komt hij niet en dat was wel heel raar/vreemd.

Maar gelukkig heb ik vanaf 1 september weer een nieuwe pup (Hovawart)

ik miss mijn hondje van vroeger,ze is niet dood maar ze moest weg want mijn moeder werd er ziek van (allergie) ik was toen vier en bijna vijf toen ze weg ging en nog weet ik onze momenten samen ,hoe ze heet en hoe ze er uit zag dat betekend dat wij een erg sterkte bang samen hadden

Alie; dankjewel!!!

Is inderdaad altijd zo pijnlijk dat verdriet...weg is het niet(slijt min of meer de felle pijn), maar als je een eigenaar leest die pas afscheid heeft moeten nemen, dan sta je direct heel dichtbij...je wilt troosten, maar het maatje vervangen of terugtoveren......

Van hieruit ook nog eens een stevige knuffel voor al die eigenaars...

Wat lief van je!

Ik wens je toe dat die dag nog heeel ver af ligt. Het doet pijn als je eraan gaat denken en doe dat maar niet te vaak, want je mag genieten van Kaleo nu hij er is. En hij van jou. Vandaag maak je de herinneringen van morgen

Veel personen hebben hier ooit waarschijnlijk al een keer een topic geopend over het verlies van hun maatje. De hondenpage kennende hebben ze veel warme ondersteunende en meelevende berichtjes gekregen. Tijd heelt misschien de wond, maar er zal altijd een litteken blijven die je soms erg goed voelt zitten.
Voor degenen die het net hebben moeten meemaken is alles nog rauw en vers en zij kunnen zich mischien moeilijk voorstellen dat ooit die heftige pijn zijn scherpe randjes zal verliezen.
Voor al diegenen, die recent of wat langer geleden deze pijn hebben gevoeld en nog steeds voelen... voel je vrij hier nog even je hart te storten. Ik hoop dat jullie wat troost uit het gedicht kunnen halen.
Haal troost uit het feit dat de Regenboog Brug bestaat.
Veel mensen hebben hem gezien!

Dank je wel, Ali. Het komt recht mijn hart binnen. Ik ga het gedicht uitprinten, inlijsten en het bij Catootjes urn neerzetten.

we proberen altijd iemand steun te geven die net hun maatje verloren zijn, bij het lezen van deze forummers, moet ik ook altijd even tranen wegslikken.

dat zal nimmer overgaan, nimmer. en iedere keer staan we er weer voor, iedere keer weer.

het zal de pijn en het verdriet afzwakken, naar gelang de tijd voorbij schrijd, maar helemaal gaat dat nimmer over. zeg altijd bij mezelf, mijn hond/en, blijven altijd met mij verweven, en eens komt de tijd dat ik ze allemaal weer terug zie.

voor jullie, iedereen heel veel sterkte, met altijd dat moeilijke verlies.

Ja, vroeg of laat staan we er allemaal voor. En treuren we om wat ons vreugde gaf.
Ik wens dat je gedicht diegenen bereikt die het nu hard nodig hebben...

@Mireille: Moet je zeker doen, die medewerkster even een hart onder de riem steken. Ik hoorde van iemand waarbij de hond voor haar neus werd aangereden. Paniek en pijn, en helaas: hond overleden bij de DA. Op haar werk begint de arme vrouw te huilen van verdriet en alle collega's vonden haar belachelijk, zo flauw doen om een hond! Geen begrip vinden voor dit kolossale verlies in je omgeving is vreselijk. Dus die medewerkster zal zeker erg blij zijn met elk woord van medeleven.

Alie, wat je zegt is heel juist.
Hier op het forum tref je gelijkgestemde zielen die weten wat een hond met een mens doet...
Ga je daarbuiten, dan zijn de reacties vaak kort ;'t is maar een hond, get over it'...
Ik heb hier ook steun gevonden en ben blijven plakken...hartverwarmend medeleven, da's zeker!
Enkel hondenbezitters weten het, ik ga nu niet overdreven melo doen, maar het is wel zo.
Dat komt ook doordat een hond (al spreekt 'ie geen nederlands) toch heel duidelijk een mensentaal spreekt.
Ze zijn meer deel van een gezin of van iemend, of  beleving, dan als een 'verre buur of vriend'.
Hun relatie is bijzonder tot ons...het gemis dan ook enorm als ze ons na een (altijd) veel te korte periode op deze aardbol ons ontvallen.

dank je

Er is hieromtrent eigenlijk geen topic teveel ...

Het is nu 5 jaar geleden dat onze Djoery is overleden. Wij zijn daar helemaal overheen,we denken en praten over de dingen die hij deed ,ook soms een eigenwijs mormel en dan lachen we daar over.
Hij is nooit ziek geweest,tot het laatste moment heeft hij gezwommen,naar de trimsalon geweest en zijn jaarlijkse onder zoeken gehad . En ineens was het over. Een mooie dood heet dat ik wens het mijn hond nu ook toe. Als je hond ruim 15 is geworden en zo sterft en een goed leven heeft gehad,dan is het minder erg. Ook een hond verloren aan kanker,6 jaar dat hakt er wel in,dat blijft langer bij je.Het vertellen over juist die honden daar verwerk ik het verlies mee.
Zo'n gedicht brengt je weer even terug in de tijd ,dank je wel.