Trots op mijn grote kleine man.

Hey,

net zijn ik en Shadow op pad geweest, en kwamen we net terug van het trainingsveld. Aangezien ik het gevoel had dat het weer zou omslaan ben ik eerder terug gegaan.

Er loopt daar een fietspad van zo'n paar honderd meter. Aan het eind van het fietspad (de andere kant waar wij heen gingen) loopt de autoweg.

Als we een kleine 100 m hebben gelopen komt er een klein hondje (net een mini tibetaanse terrier) aangerent. Het beestje rende heel hard en eerst dacht ik dat ze bij een fietser hoorde. Het beestje ziet Shadow en mindert vaart en stopt, blijkbaar wat onzeker tegenover shadow. Shadow besluit erop af te lopen en over haar hoofd te plassen (eerste keer). Waarop het beestje weer de benen neemt. De fietser waarbij ik dacht dat het hondje hoorde was al nergens meer te zien.
Aan de vaart die het beestje nu had was ze in paniek. Mijn gedachte ze is weggelopen en ik moet haar te pakken krijgen.
Dus ik zet gelijk daarna de achtervolging in. Shadow is al gewent om kleine stukjes hard te lopen en dat ik hem vooruit stuur. Ik stuur hem dus achter het hondje aan, en ren daarbij zelf ook op mijn normale sprint tempo. Na zo'n 150 a 200 m kom ik in de buurt van het hondje en stuur shadow vooruit om haar te blokken voor ze de weg op zou gaan (100 m verder).
Gelukkig mindert ze vaart, en stopt uiteindelijk. Shadow laten blijven en ik heel voorzichtig het hondje benaderen. Ik heb haar uiteindelijk op kunnen tillen.
Daarna gelijk mijn moeder gebelt voor een extra riem, en daarna shadow aangelijnt. En weer het fietspad aflopen om naar huis te gaan. Inmiddels gedraagt het hondje zich prima en laat me haar rustig kalmeren en blijft mooi stil zitten. Shadow loopt met slappe lijn naast me, oh wat was ik trots op hem.
Vervolgens aan het eind van het fietspad kom je bij een kruising, waarbij wij naar links moeten om nog 500 m te lopen om naar huis te gaan. Mijn ouders waren in tussen mij al tegengekomen en het hondje had nu een riempje om maar ik had haar nog steeds vast. Ze had een labeltje met ik ben gechipt.
Komt er opeens een wat oudere man naar ons toegefietst, met de riem in zijn handen. Het hondje was dus van hem, en het hondje begon opeens te spartelen. Voor mij een teken dat het het baasje is. Dus hij haar weer meegenomen.

En ik kan wel zeggen dat mijn boef zich ongeloofelijk goed heeft gedragen, ondanks zijn puberteit.

Blij dat dit verhaal weer een happy end had. Vaker gebeurt het dat ik een hond niet te pakken krijg...

Liefs Naomi pootje van knappe shadow

heb vertrouwen in je hond, je ziet het , soms sta je echt voor verrassingen, en ja je mag zeker trots zijn op je hond.

en heb ook zelf zelf vertrouwen, dat straal je dan uit, en je hond bemerkt dat ook.

inderdaad willemijn. Je hebt helemaal gelijk. Ook zodra het hondje door had dat ze mij kon vertrouwen kwam ze helemaal tot rust.
Shadow zou ik mijn leven durven toe vertrouwen als het nodig is