Castratie en gedragsvraag

Sorrie, maar hoe is niet castreren goed voor de hond?
Hoe heeft dit niet met hormonen te maken?
Hij heeft geen enkele rust als er een loopse teef in de buurt is!
Dat is de definitie van gedrag door hormonen.

Dus misschien wordt hij er nog wat onzekerder door?
Daar moet dan sowieso toch aan gewerkt worden?
Moet de hond nu dan geleefd worden door zijn hormonen, omdat het misschien wat moeilijker gaat zijn voor de mensen?
Hoe hondvriendelijk is dat?
Daarbij heb je kans dat als hij nog lang door kan gaan met zijn door hormonen gedreven gedrag, dat zich dit zo verankerd dat het niet meer door castratie verdwijnt.

Leuk dat iedereen zo bezorgt is over de castratie, maar laten we niet vergeten dat het een simpele ingreep is die het leven van heel veel dieren verbeterd!
Zeker dieren die, zoals deze hond, overduidelijk last heeft van zijn hormonen!

Bedankt meente, dit is inmiddels ook hoe wij er in staan.

Maar in je openingspost beschrijf je hem als onzeker (iets wat naar mijn idee terecht lijkt.) Dan kun je hem moeilijk een stabiele hond noemen. Daarbij is het gedrag wat je omschrijft ook niet bepaald stabiel.

Tenminste, ik ken geen stabiele honden die andere honden aanvallen omdat ze de situatie niet aankunnen en overal hun poot tegenop tillen.

Aan jezelf kan er misschien vreemd staan maar iedereen maakt onbewust veel fouten. Die wil je niet altijd zien of heb je echt niet door maar die kunnen ook een hoop gedrag in stand houden of verergeren. (Waarom zou hij Bella beschermen terwijl je man er staat bijvoorbeeld?)

Dat is niets ergs, alleen maar om van te leren. Hebben we allemaal moeten doen en doen we hoop ik nog steeds. Zelf zou ik dat wel willen weten voor ik iets onomkeerbaars als een castratie laat uitvoeren.

Dit is vanachter een beeldscherm dus ja, zeker weten doen we het nooit maar ik lees je verhaal door een andere bril denk ik.

Romi is gesteriliseerd toen ze schijndrachtig was + ze had gedragsproblemen. Niet verergerd, t is een kwestie van geluk hebben eigenlijk.

Ik ga met Sam mee. Wij zien jullie niet en via internet kun je snel een verkeerd beeld krijgen. Je bent zelf ook onduidelijk. Je geeft idd onzeker aan en angstig aan. Bij deze categorie zou ik niet meteen over gaan op castratie. Maar je geeft via pb aan dat hij wel de signalen laat zien dat hij last heeft van de hormonen.

Laat iemand met je meekijken, iemand die jullie ziet live samenwerken en maak dan een conclusie. evt. een gedragstherapeut of iemand van de hondenschool.

Maar Romi heeft nu helaas andere problemen . Bij schijndracht kunnen ze ook niet altijd het eten verdragen en dan willen ze soms ook niet eten. Het kan zijn dat is blijven hangen in deze emotie's

Voor je zelf zou ik je hondje leren om te plassen waar jij wilt dat dit gebeurd.

Hier een reu die we heel simpel geleerd hebben dat hij mag plassen aan de lijn waar wij het willen....Wij hebben er een hekel aan als reuen plassen tegen elke struik boom heg lantaarnpaal....

Loopt hij los in de bossen is het zijn tijd en mag hij alle bomen bij wijze van spreken omplassen...

Ik krijg hier meer de indruk dat het een zeer verwend hondje is.

Huh hoezo verwend?

Op de rest reageer ik straks, ben even bezig.

Het urineren te pas en te onpas, maar ook het berijden van andere honden, zijn voornamelijk manieren om zijn eigen geuren te blijven verspreiden. Dan hoeft niks met dominantie en territorium te maken te hebben, maar zou wel kunnen natuurlijk. Ik vind het vooral klinken als een heel onstabiel diertje. Dergelijke ingrepen wanneer dan een hond "zijn teefje" besnuffeld laat dan ook nog eens zien welke rol hij meent te hebben binnen jullie sociale groep.

Hoe reageren jullie eigenlijk op het gedrag van de hond? Wat doen jullie bijvoorbeeld als hij ergens binnen plast of een hond wil berijden? En hoe is jullie reactie als hij zo'n andere hond "corrigeert" (Kijk daarmee uit trouwens, niet iedere grote hond is daarvan onder de indruk)

Dit hoeven allemaal helemaal geen hormonale kwesties te zijn als er totale onduidelijkheid naar de hond toe is over zijn sociale positie. Sterker nog, het snijden in een hond gaat waarschijnlijk 0,0 bijdragen aan een oplossing voor deze problematiek. Hoogstens dat bepaald gedrag gaat veranderen en ruimte maakt voor ander onplezierig gedrag.

Dit hondje is dus 2 jaar....Dit gedrag laat hij toch niet ineens zien?

Als jij als baasje zijnde dit toelaat van beginaf aan weet het diertje niet beter.

Dit gedrag laat ie dus wel INEENS zien!
De afgelopen paar maanden wel te verstaan!

oh even voor de duidelijkheid, het rijden doet ie op onze andere hond, en op knuffels af en toe. ons is geadviseerd om hem zachtjes eraf te halen terwijl we 'klaar nu' zeggen.

Dit is dus niet te lezen uit je openingspost.....

Ook het plassen in andermans huis?

Leg die knuffels eens weg dan hoef je dit nog alleen te doen als hij naar de andere hond toe gaat om te rijden. Dit kun je al meteen merken als je observeert..en kun je ook eerder "ingrijpen".

Als je gedrag af wilt leren zul je er zelf meer mee bezig moeten zijn. Ik zie dan ook niet dat je dit kunt veranderen met een castratie. Het is eerst het gedrag waar je aan moet werken.

En die andere zaken, hoe reageren jullie daarop?

Wat is bijvoorbeeld de reactie als je hondje een andere hond poogt te corrigeren/af te schrikken?

Knuffels zijn weg, evenals zijn kussen.

Hij doet het dus bijna nooit, is ook van de laatste tijd, we proberen hem duidelijk te maken dat hij de situatie niet hoeft te redden, door het over te nemen. Wij doen dit door af te leiden, of door de andere hond weg te sturen.

Sorry, besef me dat ik misschien wat zaken heb gemist in de OP, komt omdat het voor jezelf zo duidelijk is...

Sam, ik denk idd aan onzekerheid, maar hij valt dus nooit andere honden aan, alleen nu sprong hij in de bres omdat hij zogenaamf zijn teefje moest verdedigen. Is denk ik 2 keer gebeurd.

Oh da's minder 

Daarom liet ik Spyro dus op tijd castreren, zodat hij niet lastig ging doen tijdens wandelen naar andere reuen of teven toe. Nooit geen problemen gehad met hem. Toen hij 5,5 maand was werd meneer wel wat dominanter en ging hij zijn krachten testen. Dat was niet altijd even prettig ' Ook het uitlaten werd al wat lastiger. Hij ging overal stoppen, likken, sproeien, snuffelen en hij trok ontzettend. Toen hij bijna 9 maanden oud was hebben we hem toch laten castreren en hij is nu alleen maar speels. Echt net een klein kind. Hij snuffelt en stopt nog wel regelmatig, maar opzich is dat niet erg. Hij is totaal niet dominant en reageert niet anders dan normaal op (loopse) teven of reuen. Castratie was voor mij de beste beslissing die ik voor hem heb gemaakt.

http://www.collieclub.nl/index.php/gezondheid/36-feiten-en-fabels-over-castratie-en-sterilisatie.html?start=2
Of is dit inmiddels allemaal verouderde data?

of het verouderd is weet ik niet maar zo heeft iedereen een mening over castratie......Zet 2 dierenartsen naast elkaar en je hebt al verschillende meningen....

Mijn idee is nog steeds om niet te laten snijden ineen jonge puber of hond.

Ik ben het met je eens.

Maar ik zag hier een dierenarts in opleiding posten dat:

"Leuk dat iedereen zo bezorgt is over de castratie, maar laten we niet vergeten dat het een simpele ingreep is die het leven van heel veel dieren verbeterd!"

Dus wilde ik wel weten of daar inmiddels nieuwe informatie over bestaat dan...want blijkbaar is het zo simpel niet'

Tja mijn ervaring is dat er veel dierenartsen, of ze nu in opleiding zijn of niet, wanneer je met een pup komt tijdens het eerste bezoek al snel het woord castratie of sterilisatie valt.........Dan wil je nogal eens "vergeten" erbij te vermelden dat er wel degelijk dingen mis kunnen gaan.

Het gedrag is dan vaak nog niet eens ter sprake gekomen. In mijn ogen is dit zeker geen "wondermiddel" om gedrag te laten veranderen.

Niemand zegt ook dat het een wondermiddel is.
Maar als gedrag toch duidelijk grotendeels hormonaal gestuurd is, waarom is castratie dan zo slecht?

Waarom dierenartsen meteen over sterilisatie/castratie beginnen?
Omdat ook dierenartsen voor verantwoord fokken zijn.
Omdat dierenartsen ook willen voorkomen dat er 'oeps-nestjes' komen.
Vergeet alsjeblieft niet dat elke dierenarts, hoe economisch ingesteld ook, ooit is begonnen met een liefde voor dieren.

Natuurlijk kan het ook fout gaan.
Maar statistisch gezien moet je vooral niet het internet geloven, want daarop komen alleen de verhalen waarbij het niet goed ging.

Nou, dat laatste is echt onzin. Maar goed.

Wie zegt dat dit gedrag niet gedragsdeskundig aangepakt kan worden? Om dan zomaar even, min of meer, een castratie aan te raden vind ik wel erg ver gaan.

Inmiddels hebben wij contact gehad met onze trainster/ gedragstherapeut. Zij denkt ook dat het zeker een optie is. Voornamelijk omdat hij dit gedrag nog nooit vertoont heeft, en nu ineens wel. Wel stellen we het even uit, om te kijken wat zij verder voor ons kan betekenen. IEdereen bedankt voor de input, het is sowieso niet iets waar wij lichtzinnig over denken.

Even een update.
Inmiddels is Dobby gecastreerd.
Hij heeft er een paar dagen last van gehad, maar alles is mooi genezen.
We zijn erg blij dat we het hebben gedaan, het rijden is weg, het onrustige gedrag is weg.
Hij rent er nog wel eens vandoor, maar komt direct terug als je hem roept. Hij wordt eindelijk wat dikker, en doet het tien keer zo goed op cursus. Voorheen was hij zo opgewonden als hij aankwam, had stress dan. Nu is ie een stuk rustiger en doet zijn oefeningen wat minder afgeleid en nog steeds met veel plezier.
Voor ons dus een top beslissing!