Nala zoekt

men tikker sloeg wel effe over maar ik vond het toch best grappig...

gisterenavond tijdens de wandeling liet ik Nala effe los op een stukje doodlopende straat waar niemand woont. ze mag daar van mij vaker vrij rond hollen. nu deze keer kwam haar een kat voorbij gespurt. Nal spurt er gelijk achteraan en ik roep haar onmiddelijk terug maar ze was al een klein stukje in het hoge gras gelopen. blijkbaar vond ze me niet meer want ik zag de hele tijd het gras heen en weer gaan op dezelfde plek dus ik haar maar blijven roepen. na een paar minuten (5 tal) kwam ze een stukje verder van uit het gras tevoorschijn... kijkt ze met der suffe kop rond "hè, waar is mijn vrouwtje dan?" ik roep der naam nog een keer, dan ziet ze me... in een rotvaart komt ze op mij afgespurt... gaat voor me zitten met een kwispellende staart van jewelste en met een kop van "hier ben ik dan, hier ben ik dan!"
ik heb haar aangelijnt en gezegt "dat doe je nooit meer, gekkerd!" heb der een vrijf over der bol gegeven en dan zijn we verder gewandelt.

Nala was even in 'hogere sferen'...iets van Tomorrowland?...
Gelukkig al kwispelend terug; Linneke blij!

Altijd weer van die schrikmomenten. Zo had ik het met Daicel die gister als herplaatser bij mij gekomen is. Hij liep met mij mee naar de auto waar ik het kleed op de achterbank bevestigde om met beide honden morgen naar de da te gaan, maar ik klopte het kleed eerst even uit, aangezien het een plastic onderlaag heeft schrok Daicel waarschijnlijk van dit geluid en weg was hij. hij is nog wat schrikachtig, maar is ook niet vreemd na pas een dag bij ons te zijn. Het was ook mijn fout om hem los bij mij te hebben, maar dat is achteraf praat, dus weg was Daicel, ik riep nog even, maar hij keek wel om en liep een stukje verder, ik naar binnen om de riem te pakken, want op de riem reageert hij enthousiast, maar voor ik weer bij de deur was, was /Daicel ook alweer terug, mooi hè? En dat dus pas na 1 dag. Ik ben trots op mijn kanjer.

Ja dit geeft me zeker moed, als hij na een dag al zo gehecht lijkt te zijn moet het allemaal goed komen.

Linneke, ja ik ben op de hoogte van zijn achtergrond, Indy is ook als herplaatser bij mij gekomen en ze hebben enigszins dezelfde "gebreken" ( lees slechte socialisatie achter de rug). Met Indy is het een heel stuk verbeterd en met Daicel ga ik er ook weer met de volle 100% voor. Hij heeft nu mijn hart al veroverd en hoe die 2 elkaar accepteren is onverstelbaar, beide zijn ze "moeilijk" met andere honden, maar tussen deze 2 was het liefde op het eerste gezicht. Indy heeft helaas niet lang meer te leven, maar de tijd die we nu nog met elkaar hebben gaan we zeker van elkaar genieten.

Linneke, dat ga ik zeker doen, 1,5 maand geleden was ze al opgegeven, ze zou al 2 keer haar "laatste spuitje" gekregen hebben, maar beide keren knapte ze "ineens" weer erg op en nu doet ze het de laatste 3,5 week al wonderbaarlijk goed. We weten en zien wel dat ze ziek is, (lopen gaat moeilijk, spiervolume neemt zichtbaar af, ze vermagert ondanks dat ze nu weer goed eet) maar ze heeft beslist geen pijn en is ontzettend aanhankelijk en lief, dus dan is het genieten ook wel erg makkelijk

Ik weet zeker dat ik de juiste beslissing op het juiste moment kan nemen hoe moeilijk ik het er ook mee zal hebben, maar als een hond ongeneeslijk ziek is en daarnaast pijn krijgt/heeft, heeft zij geen hondswaardig bestaan meer en zal ik de beslissing nemen om haar rustig in te laten slapen.

Linneke, dank je voor je lieve woorden. Maar zo denk ik er ook over.