spijt aanschaf pup

Graag wil ik mijn ei kwijt, maar schamen doe ik mij diep en eigenlijk ben ik de kluts helemaal kwijt.
Sinds twee weken hebben wij een schat van een pup. We hadden er enorm naar toegeleefd. Maar nu ze er is voel ik me zo ontzettend verdrietig. Ik loop om de haverklap te huilen, kan niet meer slapen, heb het gevoel een steen in mijn maag te hebben en eet nauwelijks. Mijn kinderen zijn helemaal blij (en dat snap ik ook) maar waarom voel ik me dan zo rot. In de periode dat de pup geboren werd en we op haar moesten wachten was ik overspannen thuis. Nadat ze anderhalve week bij ons was ben ik weer gaan reintegreren op het werk en nu heb ik geen flauw idee of het aan de pup ligt (het is echt een schatje) of dat ik veel te vroeg ben gaan werken of dat het de combinatie is. Denk er serieus over na om de pup terug te brengen naar de fokker zodat ze bij een goed baasje terecht kan. Wie kan mij op weg helpen. Voel me zo'n rot mens

Eerlijk gezegd denk ik dat je wat teveel hooi op de fork hebt genomen. Een pup is niet makkelijk en doe je er niet even bij zoals je hebt gemerkt. Ik kan me goed voorstellen dat het je teveel is. Aan de andere kant kan een pup je ook veel plezier en liefde geven, dus ja.. Ga goed bij jezelf te rade of je deze pup wel wil en kan opvoeden.Neem wel contact op met de fokker, meestal bemiddelen ze met herplaatsen, zeker als het een goede/erkende fokker is. 

Schuldgevoel help je je pup niet mee, je moet nu alleen wel snel de juiste beslissing nemen.

Ik denk niet dat het aan de pup ligt, denk eerder dat je gewoon te vroeg aan de slag bent gegaan en de nasleep van je overspannenheid nog voelt. Plus de pup is nog maar 2 weekjes bij je. Kijk het een maand aan en dan kan je verder kijken.

He bah wat een rot gevoel,
Ik denk ook dat je ietsje teveel hooi op je vork hebt genomen.
Wij hebben Tobi ook gekregen toen ik niet goed in mijn vel zat (depressie en draaiduiziligheid)
Ik ben minder gaan werken ...maar dat ben ik .
Ik ken het gevoel wel het is erg veel en een pup en je staande houden op je werk.
Ik zou de komende week goed nadenken wat je kan en wil.
Ik weet niet of je alleen bent of dat je meerdere mensen in huis hebt.
Ik zou daar ook eens goed mee praten en eventuele afspraken mee maken.
Uiteindelijk heeft Tobi mij (ondanks de moeilijke start) heel erg geholpen om me weer beter te voelen.
SChaam je niet om toe te geven dat je het nu niet aankunt.
Want dat is juist heel sterk dat je ook je zwakke punten kent en accepteert.
En lukt het niet neem dan zo snel mogelijk contact op met de fokker zodat je pupdan gauw wwer herplaatst kan worden voordat ze ook helemaal aan jullie gehecht is.
Heel veel sterkte en volg je gevoel(ondanks dat ,dat nu overhoop ligt)

Schamen is niet nodig.
Je probeerd zo goed mogelijk voorbereid te zijn maar dan nog kunnen dingen tegen vallen , toch?

Herintergratie op het werk kost veel energie, een pup opvoeden kost ook veel energie...
Het is misschien gewoon te veel.

Meestal zijn de eerste weken wel het zwaarst, veel dingen veranderen in huis door een pup en je moet er veel voor doen. Na een paar weken komt er meestal wel meer routine in en ben je vaak ook nog meer gehecht aan de hond, waardoor alles makkelijker wordt.

Maar het kan ook dat dit nu niet kan opbrengen omdat alle veranderingen te zwaar voelen, ik zou dan de pup terug brengen naar de fokker. Dit is dan echt beter voor jou en de pup. Die krijgt gewoon weer een nieuw lief baasje.

Dag Mandy,
Ik heb er altijd veel respect voor dat mensen eerlijk durven te zijn door te zeggen dat ze niet blij zijn met een hond. Allerlei redenen kunnen hiervoor verantwoordelijk zijn die men dient te respecteren.
Een vriend van mij heeft tijdens zijn depressie juist een hond gekocht. De pup gaf hem juist de structuur die hij nodig had (uitlaten op vaste tijden, spelen, hondenschool etc).
Gezien je mentale toestand denk ik dat je geen rustpunt meer kunt vinden en dat heb je blijkbaar wel nodig. Een pup kost meer energie dan je baan weet ik uit ervaring en om deze combinatie te maken moet je stevig in je schoenen staan. Heb je misschien ook een partner die de zorg van de pup op zich kan nemen? Misschien zijn je kinderen oud genoeg om het een en ander over te nemen.
Zorg voor meer ontspanningsmomenten voor jezelf

Onderschat overspannen zijn niet!!
Je gaat een zeer heftige tijd door en dat is echt niet makkelijk, helaas weet ik er alles van.
Ik zit nu bijna 2 jaar thuis door een heftige burnout en ik weet hoe moeilijk reïntegreren kan zijn, de huilbuien horen er helemaal bij!
Wat rot dat jij je zo voelt.

Ik heb een pup gekregen toen ik een paar maanden ziek was, het was een hele opgave om op te voeden en te verzorgen maar daarnaast is het ook mijn redding geweest, ik durfde de straat weer op (nou ja ik moest wel haha) ik had sociale contacten (iedereen vind puppy lief en ging meer bewegen.

Nu heb ik geen kinderen dus kon veel bezig zijn met de pup, dat scheelt.

Je moet je vooral geen rot mens voelen, je vraag gaat over de pup maar even over dat andere.. Zorg goed voor jezelf, reïntegreren kost heel veel energie en daarbij wordt je snel emotioneel, als jezelf voelt dat het teveel is ga dan naar de bedrijfsarts! Echt het is zo belangrijk dat je nu voor jezelf kiest.

Over de pup; probeer te kijken naar al het positieve en probeer er je ontspanning in te zoeken, lekker naar buiten, etc. Praat erover thuis en kijk wat de mogelijkheden zijn, misschien is er iemand die de zorg af en toe kan overnemen of helpen, totdat het wat beter gaat.
Misschien dat je de beslissing neemt dat de pup naar de fokker terug gaat, sterkte in ieder geval.

O Mandy , wat een vervelende situatie is dat bij jullie, die 2 strijd van wat moeten we doen, je kinderen wil je niet terleurstellen,maar je moet ook aan de pup denken, leg het je kids uit zeg dat het nu niet kan en dat het voor de pup beter is dat ie weer terug gaat ,dit is beter voor de pup en ook voor jou en je gezin.
Wil je heel veel sterkte en wijsheid toewensen.

Wat vervelend toch, zo voelde ik me ook in het begin. Ik denk dat je het juist nog even moet volhouden, en vooral meer rust proberen te krijgen. Ik denk dat het komt omdat een pup ook niet makkelijk is, maar als hij groot is, zorgt het voor onvergetelijke momenten.

Ik sluit me aan bij de anderen. Ik denk dat het een combinatie is van je overspannenheid, terug aan het werk en een drukke pup in huis.Ikzelf kamp ook met deze soort problemen en hoewel we een hele lieve, rustige volwassen labrador in huis hebben gehaald had ik ook last van extra stress. Ik kan dan ook makkelijk huilbuien krijgen ed.
Ik denk ook dat je je voornamelijk druk maakt met het opvoeden en zorgen voor de pup. Je wilt zo'n beestje toch tijd en liefde enzo geven. Ikzelf zou niet moeten denken aan een puppy in huis. Kan al janken bij het idee dat ik dan zo bezog ben met opvoeden en zindelijk maken. Als dit je eerste puppy is zul je je ook vast onzeker voelen of je het allemaal wel goed doet.
Dan nog een heel gezin erbij en reintergreren bij je werk en tel uit je winst.
Ik hoop dat je de tijd kunt of wilt nemen om je puppy een beetje te laten wennen in je huis en gezin. Je zult namelijk zien dat een hond heel veel positiefs toevoegd aan je huishouden.
Mocht je het echt niet zien zitten neem dan snel de beslissing om de pup te herplaatsen, is voor de pup en de kinderen misschien minder erg als op een laer tijdstip.
Kun je niet overwegen om een volwassen hond in huis te nemen? Een rustigere hond die niet constant de aandacht vraagt en al zindelijk is.
Wij hebben echt de grootste schat van de wereld en ze was al bijna 4 toen we haar kochtten.
Ze is eigenlijk zowat een hulphond voor mij, ze krijgt me het huis uit en ik word heel relaxed als ik haar aai.
Wat je ook doet, ik wens je veel wijsheid en succes!
Voel je vooral niet schuldig, het is veel grootser om je twijfel toe te geven dan om maar door te modderen!

Ik denk ook dat jij te snel terug bent gaan werken.
Daardoor voelt het of je teveel hooi op je vork hebt genomen.

Maar denk ook eens aan jou kindjes, wat zullen zij een verdriet hebben als het pupje weer weg moet?
Zou dat jou moeder hartje goed doen?
Nee, denk dat je beter nog een tijdje de ziekte wet in kan gaan en zorgen dat je in je hoofd en thuis alles op een rijtje krijgt.

Overleg eens met de fokker. Misschien komen jullie er samen uit?

Sterkte en beterschap!

Pffff Mandy...dat is nogal wat...kinderen + weer gaan werken + puppy opvoeden.
Ik denk ook dat je teveel tegelijk wilt en dat het niet de juiste tijd is om aan een pup op te gaan voeden want die heeft juist in het begin een hele stabiele, consequente opvoeding nodig en die kan jij momenteel niet geven.
Om welk ras gaat het trouwens?

Als ik jou was zou ik ook gaan overleggen met de fokker, zodat hij mss herplaatst kan worden?

Het in huis nemen van een pup wordt wel eens onderschat.

Waar ik vroeger nogal eens durfde zeggen dat ik me een leven zonder huisdier (vooral hond) niet kon voorstellen... Zeg ik nu veel vaker tegen iemand die een pup wil aanschaffen :

"Ik zou er niet aan beginnen"..." Het kost je veel werk, tijd, geld en je moet er heel wat voor laten".

Dat is niet hoe ik het zie... Maar ik zie veel te veel mensen een hond in huis halen en helemaal de dieperik ingaan.

Maar niet alleen een hond of pup hoor... Ook een verbouwing, een planning voor een vakantie,.... een ziek familielid... Alles wat tegenwoordig nog bovenop de "regelmaat" in huis komt is er teveel aan.

We doen ook zoveel... Werken,... ontspanning,... cursussen,... het huis mooi inrichten... een leuke vakantie plannen... TV-programma's volgen... Lekker eten koken... Er goed en netjes en leuk uitzien... Sporten...

Dan dat alles ook nog eens voor de kinderen... die er ook goed voor moeten komen, ook leuk uitzien, ook lessen volgen en feestjes bijwonen...

Elk op zich zijn dat leuke dingen, maar tegenwoordig moeten we alles tegelijk.

Ik kan me ook heel goed voorstellen dat je naar de pup hebt uitgekeken. En zeker dat je het zo goed mogelijk wilde doen...

En nu komt de harde werkelijkheid naar boven : De pup betekent wel vreugde voor jou en plezier voor de kinderen... Maar ook : Nog meer werk... Nog meer zorgen...

Als je er goed over nadenkt dan weet je dat het niet het pupje is dat het je zo moeilijk maakt. Het is alles bij elkaar... Al het werk en al de zorgen en steeds de klok goed in de gaten houden.

Misschien zul je de pup niet kunnen houden... En dan wacht je inderdaad best niet te lang vooraleer je haar terugbrengt...

Maar ik zou in elk geval eerst eens de tijd nemen en rustig nadenken over hoe je leeft. Je hebt niet echt de tijd en aandacht voor de pup... Maar heb je dat voor andere dingen ? Hol je jezelf voorbij ? Doe je een hoop dingen enkel omdat anderen die van je verwachten... of omdat je denkt dat anderen die van je verwachten ? Denk eens na welke dingen je gelukkig kunnen maken. Is dat je huis, alles op z'n tijd klaarhebben... Of is dat de liefde die je van zo'n hondje kunt krijgen... Het zien opgroeien... Zien hoe blij je kinderen ermee zijn ?

Misschien zijn er andere dingen die even kunnen wachten of misschien is de pup er echt teveel aan voor je...

Maar in elk geval, bekijk je leven eens objectief maar ook vanuit jezelf. Want dat alleen dat hondje je zo overstuur maakt lijkt me niet evident.

Heel veel succes, moed en wijsheid gewenst.

hoe moeilijk het  ook is je kunt nu beter de pup een goed thuis geven als langer te wachten.ik ken ook iemand die een pup heeft genomen wat een schat van een pup tot ze er achter kwam met de trainer van de puppy cursus dat het niet wat voor haar was een hond.via een dierenwinkel die wisten dat er een gezin met een reu van 5 jaar oud zelfde ras er een pup teefje bij zochten en de vrouw van de pup de eigenaar achteraf ook goed kende heeft ze nu een leuk vriendje en het gaat goed met elkaar.ze blijven wel contact houden.

Reïntegreren is zwaar en heel moeilijk. Ik heb er ook mee te maken gehad jaren geleden en juist toen heb ik een pup aangeschaft. Zij bleek mijn redding te zijn. Ging ook niet altijd even goed.

Het is heel goed dat je je twijfels hier neerzet maar ik denk dat het een combinatie is. Misschien dat je toch te snel weer bent begonnen. Ik zou dus een gesprek aanvragen bij de bedrijfsarts misschien moet je met minder uren beginnen, al is het 1 uurtje per dag. Ik denk ook dat de pup terugbrengen ook nu niet de juiste aktie is. Want dan ga je je daar weer schuldig over voelen richting de kids.
Het is ook niet makkelijk om tot de conclusie te komen dat je het nog niet aankunt. Maar daar is helemaal niets mis mee. En inderdaad we moeten tegenwoordig in alles super zijn, een goede moeder, een leuke en drukke baan, overblijfmoeder en weet ik al niet meer. En soms gaat dat gewoon niet.

Persoonlijk zou ik in jou geval de fokker even raadplegen en contact opnemen met je bedrijfsarts.
Heel leuk natuurlijk dat je kids zo gek zijn van de pup maar het is niet alleen de kids die met de pup moeten samen leven.
Nu zou je de pup nog kunnen herplaatsen zonder al te veel problemen, wacht je te lang en wil je hem uiteindelijk toch weg doen dan zitten er in mijn ogen meer haken en ogen aan.
Een pup moet vanaf dag 1 in mijn ogen leuk zijn en als dit na 2 weken nog niet is vind ik dat er wat mis is.
Tuurlijk baal je wel eens als de pup iets kapot maakt of niet zindelijk is maar zoals jij schrijft ligt het aan jezelf (dit bedoel ik niet verkeerd) en moet er een oplossing komen die goed is voor jezelf.

Normaal gesproken weet je inderdaad heel snel of je het leuk vindt of niet. Maar als je een burn out oid hebt dan reageer je veel anders dan je normaal zou doen. Vandaar haar twijfels ook want heeft het wel met de pup te maken?
Heel moeilijk maar je moet doen wat jij denkt dat goed is.

Het komt helemaal goed. Elke dag een klein beetje miniscuul klein beetje maar het komt goed en je pup zal uitgroeien tot je beste maatje.
Verwacht niks van je pup, hij of zij geeft je een hoop liefde terug. Ookal zit je niet lekker in je vel.
Ik weet uit ervaring hoe het voelt en weet inmiddels ook dat je er sterker uit komt...veeeeeel sterker, maar geef niet op. Het komt echt goed. Geef het de tijd.
Ik denk dat het best meevalt hoor, dat je een rot mens zou zijn .
Rustig aan, 1 stapje per keer
Zet em op!

Mandy, probeer er een beetje naast te leven...

Overspannen wil al zeggen dat je dingen te hard hebt aangetrokken...allemaal té.

Uitgekeken naar een pup, kinderen in volle verwachting,
Ondertussen opnieuw gaan werken...spanning, planning
Pup komt en is 'gewoon' pup; vreet energie, moet zindelijk worden...geeft ondertussen veel liefde, kinderen happy.

Je moet dringend een beetje doseren; dat je je rot voelt is teken dat je nog teveel op je schouders pakt.
Delegeren; anderen kleine taakjes geven, eens niet met de bezem door je huis, maar eens spelen met de pup (quality time)
Af en toe een 'time out' voor jezelf.

Morgen gaat het nog niet beter, maar zachtjesaan moet je loslaten. Niet alles is aan jou...

Kijk het nog even aan, verwittig de fokker ondertussen, vraag raad, leg je problemen voor.
Door je problemen hier al zo eerlijk te omschrijven, ben je al een stap verder.

Ik wens je veel sterkte...je bent niet alleen, al denk je dat misschien

Dank voor al jullie hartverwarmende reacties. Ik las ze door mijn tranen heen. Ik ben weduwe met 2 kindjes onder de 10 jaar. Ik zocht gezelligheid en een maatje voor ons. Ik denk ook dat alles bij elkaar te veel is. Wat stom stom dat ik dat niet eerder bedacht heb. Ik ga me maandag in ieder geval weer ziekmelden en een afspraak maken met bedrijfsarts en huisarts. Verder ga ik die week heel heel goed nadenken hoe verder want ik ben het eens dat als we hem niet kunnen houden hij zo snel mogelijk herplaatst moet worden. Wat een moeilijke beslissing

De pup is volgens mij niet de reden waarom je niet slaapt, veel huilt, verdrietig bent... de pup is je spiegel. Je bent nog niet herstelt van je zenuwinzinking, en dus ook nog niet klaar om al weer aan het werk te gaan, weer aan verwachtingen te moeten voldoen, weer mee te draaien in de mallemolen.Spreek eerst eens met je arts of psycholoog. Ik denk dat de oorzaak van je overspannen zijn nog niet is opgelost. De pup heeft het enkel opnieuw naar boven gebracht. Geef jezelf tijd en rust, hou je enkel bezig met de mensen/dieren/dingen in je leven die je vreugde schenken. Misschien ga je het hondje dan in een heel ander daglicht zien.
Wat je ook beslist, ik wens je veel succes.

Ik denk dat deze pup zeer gewenst is voor jullie allemaal, maar dat het nu niet de juiste tijd is. Als je zelf niet stabiel bent dan is alles extra wat veel tijd en energie van je vraagt eigenlijk veelste veel. Een puppy hebben is heel zwaar, het is net als een baby, je kan het nooit even alleen laten, het moet nog zó veel leren. Dat vraagt veel van je, en ik denk in jouw geval veelste veel.

Of herplaatsen de beste optie is dat weet ik niet, dat kan je alleen zelf bepalen. Een hond kan ook zoveel geven. Ik weet niet of je al hulp krijgt voor je pup in de zin van familie of vrienden? Zo niet kan je misschien daar naar kijken, zodat je een steun hebt die met je mee kijkt en helpt en dat je jezelf ondertussen de tijd kan geven die je herstelproces nodig heeft.

Moeilijk, maar niet onoverkomelijk. Gelukkig lees ik dat, indien je zou beslissen om het, tenminste voorlopig, zonder pup in huis te doen, weer bij de fokker terecht kunt. Dat is wel een geluk voor het pupje, want inderdaad geeft het de pup veel meer kans om ergens goed terecht te komen.

Ik kan me voorstellen dat het een trieste beslissing is voor je kinderen... Maar als jij het niet aankunt zullen er ook onprettige dingen gebeuren. Je wil je kinderen nu niet ontgoochelen maar als je de pup terugbrengt zul je hen moeten uitleggen dat het pupje veel te vaak alleen thuis moet zijn en zo niet gelukkig kan zijn. Dat het eigenlijk nog een babytje is dat heel veel aandacht en zorg nodig heeft. Dat er ooit terug een hondje komt als je meer tijd hebt. Zoals Caitlin al zegt... Misschien kun je hulp inroepen van familie of vrienden en kun je de pup op die manier toch houden. Jij weet zelf het best waar je aan toe bent.

Als je beslist om het pupje toch te houden,... Ga er dan ook voor en zorg dat jullie een fijne tijd met hem/haar beleven. Dat jaartje pup zijn is zo voorbij en achteraf kun je dan spijt hebben dat je er niet meer van genoten hebt.

Wat de verzorging en opvoeding betreft is het ook veel makkelijker als je goed in je vel zit. Een huisdier vangt alle emoties op en gaat zich daardoor anders gedragen.

Kylie hier is een heeeel makkelijke hond... Maar wanneer er iets fout loopt, bijvoorbeeld gisterenmorgen toen ik opstond en er een electriciteitspanne in huis was en ik met een zaklamp rondliep om uit te zoeken wat de oorzaak was... liep ze voortdurend voor m'n voeten, terwijl ze anders 's ochtends doorslaapt of buiten loopt. Ze is nu eenmaal een gezinslid en leeft mee met wat er gebeurt ! Daar moet je rekening mee houden. Maar net zo goed kan het 's avonds als de kinderen naar bed zijn heerlijk ontspannend zijn om je pup op schoot te hebben, te knuffelen en ermee te spelen.

Denk er goed over na en als je een besluit genomen hebt dan moet je er ook achter staan. Heel veel sterkte gewenst en probeer je leven niet te zwaar te maken en van elke dag, van je kinderen,van je pup als die blijft en ook an je werk dat je inkomsten oplevert te genieten

Dat is wel heel heftig, weduwe met 2 kids onder de 10 jaar.....
Je maandag weer ziekmelden lijkt me heel goed. Je hebt het geprobeerd maar bent nog niet zover.

Toen ik alleen kwam te staan had ik ook twee kids onder de 10 jaar. Een hele heftige periode maar zoals ik al zei; ik heb toen bewust voor mijzelf een pup genomen. Niet voor de kinderen; de jongste was toen zelfs helemaal nog niet zo weg van hondjes. Ik heb me vast gebeten in de opvoeding van mijn hondje en heb zo weer leren genieten van alles om mij heen. Hele gesprekken hebben we samen gevoerd; als die hond had kunnen praten.....

Je hebt de pup genomen voor wat gezelligheid en dat kan hij je ook zeker brengen. Je zult waarschijnlijk 's-avonds veel alleen zijn omdat de kids nu eenmaal op tijd naar bed gaan. Een hond kan je geborgenheid geven, het gevoel geven dat je niet alleen bent.

Zorg voor rust in je leven en als dat betekent dat je nog niet aan het werk kunt dan is dat zo. Vraag hulp aan je vrienden, mensen om je heen, praat met ze.
Vergeet jezelf niet wat ik toen wel gedaan heb. Als het de kids maar goed gaat dacht ik maar dan vergeet je jezelf. Het nemen van een hondje heeft mij de goede kant op laten gaan.

Ik wil je niet beïnvloeden om de pup te houden en het is goed dat je daar de komende weken over na gaat denken.
Als je vragen hebt of iets van me wilt weten dan mag je me altijd een pbtje sturen.

Ik denk ook dat het allemaal te veel word. Blif vooral rustig op je werk en niet te veel doen.

Ik heb deze periode er zelfde. Oververmoeid door werk en bij mij is chronische vermoeidheid syndroom geconstateerd. En ben nu ook aan het reïntegreren op mijn werk. Maar heel langzaam. Ik zit thuis ook vaak te huilen dat t me ff te veel word. Huishouden honden werken. En werken is zwaar en ik werk 6 dagen per week. En ze willen dat niet minderen. Luister goed naar wat je aan kan. Ga desnoods veel trainen met het zindelijk worden 's nachts. Misschien overdag als de kinderen spelen en de pup slaapt ook zelf ff een half uurtje of uurtje rusten

Ik zeg : niet nog een maand aankijken maar de pup meteen terugbrengen. Het hondje is niet op zijn plek bij jullie. Nu is hij nog jong en kan er gemakkelijk een nieuw baasje voor hem gevonden worden.

wat voor ras heb je eigenlijk mandy daar heb je nog niets over gemaild.want ik weet een man 44 jaar die zijn hond heeft moeten laten inslapen voor 4 maanden en hij is echt toe aan een hond..dus laat even weten welk ras je hebt.