spijt aanschaf pup

Respect, dat je zo eerlijk bent en gezien je situatie niets om voor te schamen. Ik kan mij de aanschaf voorstellen maar ook het niet overzien van al het extra werk. Ik heb zelf momenteel ook een pup maar ben hele dag thuis. Daarnaast zijn mijn kids nu pubers. Een pub opvoeden is enorm veel werk en daar moet je energie, en tijd in steken. Gezien jouw situatie is dat nu het verkeerde moment. Ik zou de pup snel terug brengen, zodat hij ook snel weer een nieuw thuis krijgt, dat is voor hem ook het beste. Ik wens jou/jullie enorm veel sterkte met het verwerken van het verlies, neem je tijd, het is niet niets waar je doorheen moet.
Warme groet Sandra

Beste Mandy,
Wat een naar verhaal toch,
En hoe moeilijk is de keuze.
Maar nogmaals voel je geen rot mens,iedereen maakt keuze's die op het ene moment goed lijken en het andere moment toch niet zo goed voelen.
AFgezien van je pup neem je tijd kies even voor jezelf,meld je ziek en ga praten met mensen die je kunnen helpen maar wel afstand van je hebeen (bedrijsarts,huisarts,psycholoog)
Je bent niet voor niets zo in de put gekomen.
En het lijkt zo niets zeggend als mensen zeggen uiteindelijk komt het goed ...maar het is wel zo je gaat door een enorme zware periode in je leven waarvan je denkt er nooit meer uit te komen.
Maar met hele kleine stapjes gaat het je wel lukken en het wordt anders dan voorheen maar dat kan uiteindelijk ook best goed voelen.
Heel erg veel sterkte met je keuze's en het moeilijke proces en mocht je nog eens van je af willen praten dan kan je bij mijn terecht hoor!!

ik zit ook in een burn out momenteel en we hebben onze oude bordeauxdog van 6 jaar moeten laten inslapen , heb deze toen uit asiel gehaald om iets om me heen te hebben ik zat in isolement ,helaas hebben we hem maar 4 maanden mogen hebben hij was ziek ,maar die hond had mij weer op de been gekregen  we hadden in die tijd ook een puppy gekocht een teefje bulmastiff en ik moet je zeggen die beestjes halen me steeds weer uit men burn out en depressie , nu heb ik alleen nog maar de pup maar er is zoveel onvoorwaardelijke liefde van die beestjes , je moet je voorstellen wat dat beestje van jou en je kindjes houdt
het is veel werk maar wel positief werk je krijgt er iets heerlijks voor terug probeer het nog een tijdje met hem , je zult zien dat de wandelingen je goed doen , ze hebben mij ook goed gedaan en nog steeds , heerlijk toch als je thuis komt van weg geweest en dat kleine beestje verheugt zich zo om je te zien .komt goed hoor veel liefs

Beste Mandy,ik zou het hondje zeker nog een kans geven,want als nu blijkt dat het inderdaad komt omdat je te vroeg bent begonnen met werken en ja een pup is vermoeiend maar ook erg genieten. Het geeft je zoals iemand al eerder schreef structuur en is goed voor je om dagelijks buiten te zijn.

Straks breng je je pup terug naar de fokker en besef je dat het niet door de pup komt en ben je dan niet bang dat je je schuldig gaat  voelen,en je kinderen zullen er ook verdriet van hebben...
Als je het voor jezelf goed hebt uitgedacht en de pup toch (na een week of 2 ofzo)teveel van het goede is kan je altijd nog beslissen om het hondje terug te brengen

Succes en heel veel sterkte(

Het is zo wie zo al niet gemakkelijk twee kleine kindjes groot te brengen als alleenstaande mama.. dan je huishouden erbij.. gaan werken.. en een pupje die ook al zorg en aandacht vraagt.. meid je gaat eronder door.. probeer inderdaad je wat langer thuis te zetten wegens ziekte.. maak tijd voor je zelf .. maak een wandeling.. en probeer alles van dag op dag te zien..
vorige jaar in november heb ik een zwaar hartinfarct gehad met alle gevolgen vandien.. ik was voor bepaalde zaken afhankeljk van anderen wat ik nooit in mijn leven was... mijn 9 jarige  hond werd ziek en moest ik laten inslapen... daarbovenop wou ik gaan werken en mijn werkgever stribbelde tegen (verloor ondertussen wat klanten) en begon daarenbovenop nog aan een adoptie van een spaans hondje die ook al extra aandacht.. ik heb meermaals gedacht hoor waar ben ik aan begonnen dit lukt me nooit!! ook al omdat het hondje bepaalde eisen stelde (zoals snachts het alleen blijven etc) en als ik deed wat me beste leek kwam mijn echtgenoot ook nog eens zagen .. tot ik op gegeven moment in woede ben uitgebarsten en gezegd heb "breng hem terug waar je erop geweest ben" ik was gewoon op en het beu... maar... naarmate de dagen en ik dag tot dag nam en niet teveel vooruit keek ... werd de band met het hondje inniger .. en ik werd innerlijk kalmer en tot op vandaag lukt het me best...
Misschien gewoon eens dag per dag bekijken... en het komt wel goed . blijf nog wat thuis tot je je innnerlijke rust terug hebt gevonden en wen op je gemak aan het hondje.. nu komt alles beetje samen maar dit gaat ook voorbij

Wat goed van je dat je het zo met ons durft te delen!
Toen wij onze herplaatser kregen was ik oververmoeid en overspannen, ik heb enorm veel ellende meegemaakt in een korte periode waardoor ik ook thuis in de ziekte wet kwam te zitten. Dan komt er ook nog een volwassen herplaatser met de nodige gebrekken die je ook nog moet opvoeden, ondertussen was ik mn werk schema ook weer aan het oppakken en het was enorm zwaar allemaal. Ik heb ook 2 weken lang alleen maar lopen brullen. Was zelf ook in staat om de hond weg te doen omdat ik het allemaal niet meer trok.
Ik heb toch doorgezet en nu bijna 3 maand later gaat het erg goed. De hond en ik zijn inmiddels aan elkaar gewend en alles loopt nu op rolletjes. Ik heb nog een paar keer een terugval gehad met mn oververmoeidheid en spanning en dat draakje heeft me er echt weer uitgetrokken en weer op de been geholpen.
Maak zo snel mogelijk voor de pup, de kids & voor jezelf de juiste keuze en schaam je vooral niet! het is niet niks wat je heb moeten doorstaan!

Ook weer helemaal waar... En mocht je besluiten het pupje te houden... Bedenk dan dat gelukkige kinderen en een gelukkige pup jou ook gelukkig kunnen maken... Of de ramen de voorbije weken nog gelapt zijn zal hen een zorg wezen ! Je hebt heel wat moeten doorstaan. Je mag de tijd en de mogelijkheden nemen om weer helemaal tot jezelf te komen. En er dan ook gezond uitkomen, dat telt... en de rest... ?... Dat anderen zich daar maar zorgen over maken als ze dat willen. Heel veel goede moed en inderdaad stap voor stap weer in het dagelijkse leven komen. Dat wensen we je toe.

Ik wens je veel sterkte en wijsheid toe hoop dat we terug lezen wat je beslissing is geweest.

Ik wil je nog veel sterkte wensen met het verlies van je echtgenoot.
Gemis is groot, teugels oppakken niet vanzelfsprekend...
Neem je tijd, zorg voor de mama zelf.

sterkte

Een pupje is veel werk en het kan zijn dat je dit onderschat hebt.

Je schrijft dat je kinderen onder de 10 jaar zijn. Hoe oud is de oudste? Kan deze al iets doen voor het pupje?

Wat voor soort hondje heb je?

Zelfs als je 'gezond' bent kan een pup je soms te veel worden. Heb je misschien iemand waar je pup een paar dagen kan logeren, zodat je zelf bij kunt komen en kunt nadenken wat je wilt?

Sterkte met de situatie.

Hoi mandy, ik herken mezelf helemaal in je verhaal.Ik wilde al jaren een hond maar mijn man heeft dat altijd tegengehouden.Hij vond dat de kinderen eerst wat ouder moesten zijn(achteraf heel verstandig)Nu hebben we sinds eind juli onze golden retrieverpup en vanaf die tijd gaat het met mij echt niet goed.Ik heb me ziekgemeld bij mijn werk.Heb last van paniekbuien, gejaagdheid en af en toe zie ik het allemaal niet meer zitten. Ik dacht dat het door de pup kwam maar wrs is het de bekende druppel geweest.Liep voor de vakantie ook al op mijn tenen en wist wel dat ik aan de rem moest trekken maarja je wil niet flauw doen en vooral(zo voelde het voor mij ) niet falen. De verzorging en verantwoordelijkheid voor een puppy is me tegengevallen, daar ben ik eerlijk in.Maar ik denk dat na een tijdje je ook heel veel van je hond terugkrijgt en je je rust kunt vinden als je lekker met je hond gaat wandelen.Sterkte met het maken van je keuzes en denk goed aan jezelf.Je gezin is belangrijker dan je werk....(hoor wie het zegt)....!

ga nu geen dingen doen waar je later spijt van hebt , als je de pup terug brengt kun je hem niet meer ophalen ,, denk dat je je beter ziek kan melden en eens even rustig aan gaan doen en zoveel mogelijk met je pup bezig zijn ,lekker wandelen . nou sterkte meid .

dit is misschien wel een heel goed idee ,je pup misschien een paar daagjes bij een kennis of familie lid. veel sterkte

Hoi Mandy,

Het lijkt mij vervelend dat je je zo voelt en het is goed dat je je verhaal even kwijt kunt. Nu moet ik zeggen dat ik weinig verstand heb van honden (daarom zit ik ook op het forum ), mijn vriend des te meer (7 honden gehad). Wij hebben ook nog niet zo lang geleden Joey opgehaald. Wij waren er helemaal klaar voor, gezondheid, werk en relatie alles prima. Maar als er dan zo'n klein pupje in je huis komt dan veranderd er veel, heel veel. Je moet het beestje goed opvoeden en consequent zijn en niet je aandacht laten verslappen. De eerste 3 weken waren erg zwaar ondanks dat alles goed ging. Je hebt toch een grote verantwoordelijkheid en je moet van alles regelen. Het is moeilijk om te zeggen wat je moet doen want dat moet je zelf beslissen. Uiteindelijk wordt je pup/hond een maatje/vriend en zal hij je ook veel geven.

Heel sterkte met het maken van een beslissing.

Groetjes Crissy

Las net pas je topic door. Heb je al een beetje kunnen nadenken?
Wat een nare situatie zeg. Ik kan slechts een kleine inschatting maken hoe je je voelt, want ik had me ook wel verkeken op hoeveel werk een pupje is. En hoe verschrikkelijk vermoeiend ook.
Maar in jouw geval kan ik me voorstellen dat het nog zwaarder is.

Ik kan ook niet zeggen wat ik zou doen. Deze beslissing is denk ik echt aan jezelf. Nu ben ik heel blij met onze hond en heb een liefde voor het leven, maar dit moet natuurlijk even groeien. Heb er ook zeker nooit spijt van gehad, maar heb ook wel avondjes verdrietig en uitgeput met m'n handen in het haar gezeten.
Hoop dat je in iedergeval een beslissing maakt waar je achter staat en waar je jezelf het beste bij voelt. Dan is het zowieso de juiste en hoef je niet meer te twijfelen. Veel sterkte.

Gr. Alexandra

Hi, zeker niet aanvallend bedoeld, maar volgens mij gaat dit niet altijd op. Bij mij niet tenminste. Tuurlijk vond ik Mikey vanaf dag 1 schattig. Maar het is een compleet vreemd wezentje, waar jij nog niet veel van begrijpt en wat jou ook nog niet begrijpt. In mijn geval zat ik ook nog met het verdriet van onze vorige hond die we hebben moeten laten inslapen en had dus ook een dubbel gevoel over Mikey.
Ik heb Mikey vanaf dag 1 een eerlijke kans gegeven. Ik was niet overdreven blij met haar maar ik vond het ook niet erg. Pas na weken begon ik een beter gevoel te krijgen en haar te leren kennen - en zij mij. Pas toen Mikey ong. 5 maanden was, zat ik op een avond naar haar te kijken terwijl ze lekker op de grond lag te slapen en toen pas wist ik dat het goed was. Onze band werd vanaf dat moment alleen maar beter en kon vanaf dat moment oprecht zeggen dat Mikey echt mijn (onze ) hond is.

Het kost sommige mensen misschien meer tijd en moeite om een band op te bouwen en een gevoel te geven dan anderen?

Gr. Alexandra

Ik heb een keer in de WAO gezeten wegens een te trage schildklier. Dan ben je geestelijk ook niet helemaal jezelf, je belastbaarheid is niet optimaal en ik moest wennen aan hoe ik toen was, wennen aan grenzen stellen en wennen aan mezelf voorop zetten. Tegenwoordig is mijn standaard antwoord "nee", tenzij ik iets graag wil. Maar dat heeft tijd nodig gehad.

In de moeilijkste periode deed ik 40 minuten over een rondje waar ik nu 15-20 minuten over doe. Lichamelijk was ik dus ook niet in orde.

Reïntegreren is zwaar. Mega zwaar. Ik ben ook een keer te vroeg begonnen en ik merkte aan alle kanten dat dat niet ging. Ik kon me niet concentreren, ik maakte fouten, ik was moe moe moe, totaal niet gemotiveerd en door die vermoeidheid totaal niet in staat sociaal mee te doen op een kantoor.

Als het wel het juiste moment is, is opnieuw gaan werken vermoeiend. Wat extra slaap en je grenzen bewaken en dan is het te doen. Dan is met collega's praten en werken weer een beetje leuk. Als jij nu huilbuien hebt, denk ik dat dit niet het juiste moment was om weer te gaan werken.

Of dit dan het juiste moment is voor een pup kan alleen jij zien, maar ik denk dat je opnieuw ziek melden en even bijkomen al een pak gaat schelen.

Wat het reintegreren betreft daar heb ik geen ervaring mee maar een pup alleen al is behoorlijk zwaar.
Het is even zoeken naar de goede balans.
Misschien dat de veranderingen te groot waren ineens.
Én een pup, én weer reintegreren.

Ik denk persoonlijk dat het juist goed is om een pup/hond in huis te hebben ook al is het veel werk soms.
Ik ben ook een tijd depressief geweest en naderhand kreeg ik Beer.
Dankzij Beer kwam/kom ik wel iedere dag lekker buiten en op hele mooie rustige wandel plekken.
Je doet wat sociale contacten op ook nog.
Dit doet me altijd zo goed.

Mandy, ik herken wel het een en ander in je verhaal. En ik kan alleen maar uit eigen ervaring spreken en zeggen dat een pup moeilijk is als je jezelf niet lekker voelt, maar het kan ook juist datgene brengen waar je naar 'op zoek' bent. Tenminste zo was het voor mij.

Ik heb Rowan mijn witte herder gekocht toen ik een zware depressie had, flink aan de medicijnen en op het moment dat ik Rowan gekocht heb vanaf de eerste dag dat hij bij me was, was ik zover dat ik het leven weer aan kon zonder medicijnen. Zolang hij maar aan mijn zijde was. Ik kon voor het eerst sinds een jaar of vier weer voelen, weer lachen en heb ook veel gehuild. Maar dan met echte emoties die jaren lang onderdrukt waren door de medicijnen. Ik ben een emotionele achtbaan in gedoken vanaf dat moment. En nog steeds heb ik ups en downs, en die kunnen heel heftig zijn. Er hoeft maar een klein ding te veranderen en ik schiet weer helemaal in paniek. Maar door Rowan en later Myla erbij heb ik geleerd om te relativeren. Juist door met mijn honden bezig te gaan en dingen te ondernemen heb ik er vrienden bij gekregen waar ik op kan vertrouwen en bouwen en juist door mijn honden heb ik geleerd om losser over dingen te gaan denken, mezelf niet alles zo heel hard aan te trekken ... en zodoende mezelf beter staande te houden.

Eerst zat ik in zak en as als ik merkte dat dingen niet lekker liepen, en dat hield weken aan tot ik weer overspannen werd of zelfs een depressie dreigde. Nu haal ik na een dag of wat mijn schouders op, trek de deur achter me dicht en ga met mijn honden er op uit! Ik ben emotioneel evenwichtiger geworden door de liefde van mijn honden.

Rowan heb ik zelf gekozen, Myla is op een andere manier bij me gekomen ... zij was eigenlijk van mijn zus maar die kon haar niet aan. Ik heb zelf ook heel veel moeilijke momenten met Myla gehad, en vaak met mijn handen in het haar gezeten wat ik met haar aanmoest, maar ondanks alles kreeg ik van Myla ook zoveel liefde terug en kreeg zij het zo voor elkaar om me toch te laten lachen dat ik door de tijd heen van haar ben gaan houden. Maar ook ik heb me schuldig gevoeld omdat ik niet meteen van haar hield. Het heeft tussen Myla en mij moeten groeien maar juist door haar heb ik nog meer geleerd om losser te worden en de boel de boel te laten ... en er op uit trekken. Relativeren en dingen los te laten.

Dus hoe diep je ook zit, mijn ervaring is dat honden je kunnen leren te relativeren en 'makkelijker te leven', door hun eigen ongecompliceerde gedrag en hun instinctief wezen kunnen ze ons heel veel leren. Als je er voor open kan staan.

Ik wens jou veel kracht en wijsheid toe ... maar ik zou zeker nog niet meteen het pupje terug brengen, eerst tijd voor jezelf nemen en diep bij jezelf nagaan wat JIJ wil! Dat is waar het om gaat!

al je denkt het nog een maand aan te kunnen

Breng de pup zo snel mogenlijk terug ,dan kan een ander de hond een goede opvoeding geven.
Wij hebben ook een pup gehad die terug gebracht is. De hond is toen 2 weken bij de fokker geweest.
Wij waren van plan een pup er bij te nemen ,toen de fokker zei ik heb een pup hier rondlopen die is terug gebracht. We zijn toen gaan kijken en het was een beestje wat direct naar ons toe kwam en wij op slag verliefd waren.
Onze Jazzy helaas maar 6 jaar geworden.

We zitten allemaal lekker tips enzo te geven maar de ts heb ik al in geen dagen zien reageren!

Ik denk dat dit iets is dt heel veel mensen aanspreekt, gezond of niet, of in welke situatie dan ook. Ook al weet je dat de opvoeding van een pup zwaar is, als je er een hebt kom je er pas achter hoe het in werkelijkheid is.
En hoe goed je bedoelingen ook zijn, zeggen dat je er spijt van hebt, blijft toch een beetje een taboe.

Ik vond de eerste paar maanden een vreselijke tijd met onze Puck. Ook door mijn chronische ziekte. Maar heb toch volgehouden,omdat ik er voor uit kwam en veel hondenbezitters het herkenden. Heb geduld, het wordt beter, was het advies. En dat is ook zo. Ben nu een half jaar verder en Puck is 9 maanden. Ze luistert nu goed en is een heel stuk rustiger.

Zelf ben ik ondertussen ook veranderd, niet meer zo onzeker. Ben echt van haar gaan houden, dat voelde ik daarvoor nl minder.b En dat voelt het hondje ook aan natuurlijk. Met wat ik nu weet, zou ik spijt hebben als ik haar toen weer had afgestaan. Maar ja, dat weet je pas achteraf.

Hoi Mandy,

Wat een herkenbaar verhaal. Zo'n 2 jaar geleden zaten zij in dezelfde situatie. Ik ben dat jaar 7 maanden ziek thuis geweest en toen het (eindelijk) veel beter met me ging, hebben we een lang gekoesterde wens laten uitkomen: een Weimaraner pup. Alleen ... deze pup heeft 12 dagen lang alleen maar gekrijsd en in die 12 dagen ging min gezondheid hollende achteruit. Ook mijn kinderen waren stapelgek op de pup en toen ik (uiteindelijk) durfde te zeggen dat ik het niet meer aankon en ik er over dacht de pup terug te brengen, was het huis te klein. Maar, alhoewel het zo niet voelde op dat moment zelf (ik vond dat ik zo ongelooflijk faalde), durf ik nu te zeggen dat de keuze om de pup terug te brengen voor mij en mijn gezin de beste was. Het was een ontzettend verdrietige periode waarin ik weer heel langzaam opknapte, maar nu (bijna 2 jaar later) hebben we weer een (nu) 6 maanden oude pup in huis. Nu gaat het wel goed (alhoewel ik in het begin heel huiverig was) en zijn we heel gelukkig met haar!!
Ik wil je bij dezen heel veel sterkte toewensen met welke beslissing je ook neemt, je hoeft je er absoluut niet voor te schamen, je gezin is het allerbelangrijkste en als jij ook nog eens een poosje uitvalt (vanwege je gezondheid) zou voor je kinderen dramatisch zijn. Dus volg je hart, sterkte!!

Geef haar maar een kans Wanneer je in zo'n situatie zit dan kan het zomaar zijn dat computeren of reageren gewoon even niet gaat! Ik zeg niet dat het zo is maar het kan

Ik hoop ondertussen dat er een beslissing is gemaakt en ben benieuwd hoe het met TS gaat. Mandy hoe gaat het met je en met de pup?

Schaam je niet, het is juist goed dat je het toegeeft. maar ik kan niet bij jullie thuiskijken. Volg je gevoel. Ik denk dat je hem moet herplaaatsen en snel voordat hij teveel aan je hecht. dat is beter voor mens en hond.




Sterkte ermee

OHHH, ik ben ook zeker heel benieuwd en hoop dat ze snel wat van zich laat horen!

Ik denk dat ze zeker meeleest en het allemaal wat laat inwerken.
Zou ik doen.