Leuke verhalen

Toen ik jouw pupje was, entertainde ik jou met mijn bokkensprongen en maakte jou aan het lachen. Je noemde me "je kind" en ondanks sommige kapot gekauwde schoenen enz., werd ik je beste vriend. Als ik stout was hief jij je vinger op en vroeg me:"Hoe kun je?" Maar dan kreeg je medelijden met me en rolde je me om en gaf me buikkriebels.



Het kapot maken van dingen in huis duurde een beetje langer dan verwacht, omdat jij het enorm druk had. Maar daar werkten wij samen aan. Ik herinner mij de nachten van lekker tegen elkaar aan liggen in bed, waarbij ik luisterde naar de dingen die jij mij toevertrouwde en je geheime dromen. Samen maakten wij autoritten en stopten voor een ijsje {ik kreeg alleen het hoorntje omdat ijs slecht is voor honden, zei je}. Ik deed lande dutjes in de zon in afwachting van jouw thuiskomst....elke dag ! Geleidelijk aan begon je meer tijd te spenderen aan je werk en carriëre, ook ging je op zoek naar een maatje uit de mensen wereld. Ik wachtte geduldig op jou, hielp je met je soms gebroken hart, ik ging nooit tegen jou te keer als je een slechte beslissing had genomen, overrompelde je altijd met mijn vrolijkheid als je thuis kwam, ook toen je verliefd was.





Ze is nu je vrouw en geen "hondenmens", maar ondanks dat verwelkomde ik haar in ons huis, ik probeerde haar affectie te tonen en gehoorzaamde haar. Ik was gelukkig omdat jij dat ook was. Toen de mensenbaby's kwamen, deelde ik jouw opwinding. Ik was gefascineerd door hun roze kleur en geur en wilde ook moeder van ze zijn. Maar zij en jij maakte je ongerust, waren bang dat ik ze pijn zou doen, zodoende werd ik de meeste tijd opgesloten in een andere kamer, of moest in mijn mand. Ik wilde zo graag van ze houden. Toen ze groter werden, werd ik hun vriend. Ze trokken aan mijn vacht, duwde zichzelf omhoog aan mijn wiebelende benen, staken hun vingers in mijn ogen en gaven me een kusje op mijn neus. Ik hield van hun aanrakingen, omdat jouw aanrakingen vrijwel niet meer voorkwamen. De kinderen zou ik met mijn leven verdedigen. Sloop stiekum naar hun bed en luisterde naar hun angsten en geheime dromen, samen wachtend op het geluid van jouw auto!


Toen ging je voor jouw carriëre verhuizen naar een andere stad, naar een apartement waar geen huisdieren werden toegestaan. Je nam de beslissing voor je familie.....eens was ik jouw enige familie! Ik was opgewonden omdat we een aotorit maakten, tot we aankwamen bij een asiel. Ik rook de geur van angst van honden en katten....verloren hoop. Je zei daar "Ik weet zeker dat jullie een goed tehuis voor haar zullen vinden", ze gaven je een pijnlijke blik. ze kenden de realiteit van een hond op middelbare leeftijd. Jij moest de vingers van je zoontje van mijn halsband aftrekken toen hij schreeuwde :"Nee papa! Alstjeblieft laat hun mijn hond niet afpakken!"Je gaf mij een vaarwel klopje op mijn kop en ontweek mijn ogen. Je had een deadline die je moest halen, nu had ik er ook een!


Toen je weg was zeiden de aardige dames, dat je al maanden had geweten dat je zou verhuizen, maar geen poging had genomen een goed tehuis voor mij te vinden. Schudden hun hoogf en zeiden "Hoe kon je....". Ze gaven mij eten, maar ik had geeb eetlust meer. In het begin rende ik naar de voorkant van het hok, hoopte dat jij mij kwam halen, hoopte dat er iemand was die om mij gaf. Maar de concurentie met vrolijke puppy's kon ik niet winnen. In een hok ver in de hoek wachtte ik! Ik hoorde haar voetstappen, ze kwam voor mij, en nam mij mee naar een stille kamer, plaatste mij op een tafel, aaide mijn oren en zei dat ik me niet druk moest maken. Mijn hart bonkte...wat zou er gebeuren?Ze droeg een zware last op haar schouder dat voelde ik. Ze plaatste voorzichtig een tourniquet om mijn voorpoot, ik zag een traan op haar wang. Ik likte haar hand zoals ik altijd deed om jou op je gemak te stellen. Ze duwde kundig een naald in mijn ader, ik voelde de vloeistof door mijn lichaam gaan, ging slaperig liggen en keek in haar vriendelijke ogen en murmelde :"Hoe kun je..." Alsof ze mijn taal kon verstaan zei ze "het spijt me zo erg". Gaf me een knuffel en zei dat ik nu op een plaats zou komen waar ik niet genegeerd zou worden, mishandeld of verlaten. Met mijn laatste beetje energie probeerde ik te kwispelen om haar te vertellen dat mijn eerdere "Hoe kun je", niet voor haar bedoeld was. Het was jij , mijn geliefde baas, waar ik aan dacht. Ik zal voor eeuwig op jou wachten. Ik hoop dat ieder in jouw leven jou dezelfde loyaliteit zal tonen als ik!

jeetje..... hier moest ik tog een traantje bij wegpinken .