Nog maar een jaar geleden..

Janouk

Het is nog maar een jaar geleden dat we onze oude honden nog hadden. Een jaar geleden om deze tijd liep ik soms huilend met Chenak te wandelen omdat onze mooie koning steeds verder achteruit ging. Op het laatst zakte hij steeds vaker door zijn poten. Hij poepte ook per ongeluk als hij opstond. Dan keek hij stomverbaasd achter zich in de kamer wat er nu weer was gebeurd. Deze trotse man takelde af en het werd steeds moeilijker om hem rust te laten vinden. Hij draalde door de woonkamer, liep zich vast in de hoek en leek ook af en toe de draad kwijt te zijn. Pijnstilling, fysiotherapie het mocht niet meer baten. En hij gaf niet toe, sleurde nog steeds met alle kracht in het oude lijf aan de lijn. Toen we die een kee op proef los lieten, ging hij er op ouderwetse wijze in een sukkeldrafje vandoor... Ik weet ook nog dat hij op een gegeven moment probeerde over een hekje te springen en omdonderde. Boos als hij dan keek, dat zijn lijf hem in de steek liet. Op een gegeven moment hadden we een afspraak bij de dierenarts om te praten over hoe nu verder, want wanneer neem je nu die beslissing. In de dagen daarvoor ging hij ineens hard achteruit. De enige manier om hem nog rust te geven is als mijn vriend hem op een kussen bij zich nam tot hij sliep. Tot de laatste avond. Hoe weet ik niet maar hij klom op de tuinbank, lag daar in de avondzon en viel in slaap buiten op de tuinbank.
Uiteraard kreeg hij zoals beloofd vanilleijs en pizza te eten. De ochtend erna sliep hij rustig in bij dierenarts, in de armen van mijn vriend. Uiteraard wel nadat hij eerst nog even had geprobeerd de vuilnisbak daar te legen.
Janouk was erbij maar wilde al meteen niets meer van hem weten. Toeval bestaat niet, zeggen ze maar er was een nieuw nest bij onze fokker, op een moment net na onze al geplande en geboekte vakantie net terwijli ik dichter bij huis en iets meer parrtime zou gaan werken. Dus ingeschreven voor een pup. We waren de achtste inschrijving, best spannend maar het werden zelfs negen pups! Janouk was 10 maar nog in de kracht van zijn leven, toch besloten we tot twee pups om verschillende redenen. Geheel onverwacht overleed ook Janouk afgelopen juni. Nu zijn we dus een jaar verder en ondergedompeld in een nieuw avontuur. Twee jongemannen, totaal anders en een beetje hetzelfde. Het voelt ook echt als een nieuw avontuur, maar als ik zo terugkijk wat is er dan veel veranderd in een jaar!

Mireille

Mireille...wat een bewogen jaar...twee schatten verloren...en toch dapper de grote stap gezet.
Een jaar later lijkt het misschien allemaal snel en hevig gepasseerd...ik weet, niets is minder waar.
Mijn grote vriend is in mei vorig jaar ingeslapen, de symptomen een beetje zoals met je oudste.
Het heeft me een jaar gekost om de stap te durven zetten...nu heb ik een herplaatsertje, ze is helemaal anders en dat wou ik ook zo.

In de toekomst...toch weer een Dobermann...

Ik wens jou en je puppen alle goeds en een lang en gelukkig leven!
Dat het net zo'n kanjers mogen worden!

Mireille, sterkte met het ophalen van deze herinneringen. Een jaar van verdriet en afscheid en ook een jaar van nieuw leven en je er aan hechten. Het ging wel allemaal snel... Maar... Zo is het leven... We zullen ons er nooit bij neer kunnen leggen dat ouderdom, ziekte en dood onze grootste schatten bij ons wegnemen... Maar zonder dat, was er geen plaats voor nieuw, jong leven... Het hoort nu eenmaal bij.

Wel fijn dat je alles samen met je vriend kon delen. Er gaat een steek door je hart als je eraan terugdenkt hoe die trotse Chenak de aftakeling niet kon voorkomen, maar er zich toch tegen verzette. Maar hij zal er zeker ook nog mooie momenten uit gehaald hebben, wanneer iets toch lukte. Ondanks dat geen mens of dier het uiteindelijk haalt van het onvermijdelijke mag je hem gerust als de ster"ke volhouder blijven zien, als de trotse lieverd, die wist dat "hij het niet was die zomaar even in huis poepte. En gelijk had hij om daar zo verbaasd over te zijn.

Het topic over Janouk heb ik spijtig genoeg gemist. Ik ben het net gaan opzoeken en dat viel ook in de periode dat ik met vakantie was, een weekje naar het buitenland. Wist hier dus helemaal niets van en schrok dus wel behoorlijk. Wat is dat snel gegaan... Maar ondanks het verdriet blijft het wel waar dat hij geen lang ziekteproces heeft moeten doorlopen. Dat hij nog achter muizen aan kon en wilde kort daarvoor...

Geniet maar van je twee jongemannen, net zoals je van Chenak en Janouk genoten hebt. Ze zijn het waard en hun voorgangers worden nooit vergeten. Heb wel geduld met hen door niet te vergeten dat hun voorgangers kanjers waren Zij zullen nog wel bewijzen dat ze het waard zijn in hun voetsporen te treden.

Veel geluk gewenst.

hoi mireille
zat je verhaal te lezen ontroerend  en wat een gemis 2 honden in een jaar tijd vreselijk!
Twee puppies gaaf hoor zullen een goed leven hebben bij jullie.
Helaas mijn kleine schat op 8 juli overleden je hebt me ook een berichtje gestuurd lief van je.
gelukkig is duncan er nog maar goed verdriet is er toch en hoop dat hij nog heel lang bij me blijft maar goed dat weet je niet.
Of ik dan ooit nog aan een hond begin mijn hart zegt nu nee maar je weet het niet dat verdriet wat je dan weer krijgt oke je hebt er ook van liefde van.
Anyway wil je veel plezier wensen met je doggies.grtjes hilde

Dank voor jullie reacties

@kylie ja, geduld maar ik denk dat ik dat nu zelfs meer heb dan in het verleden. Ik weet hoeveel pijn het doet als ze er niet meer zijn en hoe belangrijk dan " no regrets" is. Langzaam beginnen ze te groeien tot echte honden ipv puberpubs, karakter komt naar boven en we vinden nieuw ritme binnen het gezin,

Het is goed zo, maar op een of andere manier moest ik toch nog even kwijt... Alsof je uit de achtbaan stapt en de duizeligheid even moet zakken

Mireille

Dat heb je heel mooi gezegd Mireille.

Als je ergens middenin zit, dan kun je niet goed 'evalueren'...