Nog maar een jaar geleden...

Het is nog maar een jaar geleden dat we onze oude honden nog hadden. Een jaar geleden om deze tijd liep ik soms huilend met Chenak te wandelen omdat onze mooie koning steeds verder achteruit ging. Op het laatst zakte hij steeds vaker door zijn poten. Hij poepte ook per ongeluk als hij opstond. Dan keek hij stomverbaasd achter zich in de kamer wat er nu weer was gebeurd. Deze trotse man takelde af en het werd steeds moeilijker om hem rust te laten vinden. Hij draalde door de woonkamer, liep zich vast in de hoek en leek ook af en toe de draad kwijt te zijn. Pijnstilling, fysiotherapie het mocht niet meer baten. En hij gaf niet toe, sleurde nog steeds met alle kracht in het oude lijf aan de lijn. Toen we die een kee op proef los lieten, ging hij er op ouderwetse wijze in een sukkeldrafje vandoor... Ik weet ook nog dat hij op een gegeven moment probeerde over een hekje te springen en omdonderde. Boos als hij dan keek, dat zijn lijf hem in de steek liet. Op een gegeven moment hadden we een afspraak bij de dierenarts om te praten over hoe nu verder, want wanneer neem je nu die beslissing. In de dagen daarvoor ging hij ineens hard achteruit. De enige manier om hem nog rust te geven is als mijn vriend hem op een kussen bij zich nam tot hij sliep. Tot de laatste avond. Hoe weet ik niet maar hij klom op de tuinbank, lag daar in de avondzon en viel in slaap buiten op de tuinbank.
Uiteraard kreeg hij zoals beloofd vanilleijs en pizza te eten. De ochtend erna sliep hij rustig in bij dierenarts, in de armen van mijn vriend. Uiteraard wel nadat hij eerst nog even had geprobeerd de vuilnisbak daar te legen.
Janouk was erbij maar wilde al meteen niets meer van hem weten. Toeval bestaat niet, zeggen ze maar er was een nieuw nest bij onze fokker, op een moment net na onze al geplande en geboekte vakantie net terwijli ik dichter bij huis en iets meer parrtime zou gaan werken. Dus ingeschreven voor een pup. We waren de achtste inschrijving, best spannend maar het werden zelfs negen pups! Janouk was 10 maar nog in de kracht van zijn leven, toch besloten we tot twee pups om verschillende redenen. Geheel onverwacht overleed ook Janouk afgelopen juni. Nu zijn we dus een jaar verder en ondergedompeld in een nieuw avontuur. Twee jongemannen, totaal anders en een beetje hetzelfde. Het voelt ook echt als een nieuw avontuur, maar als ik zo terugkijk wat is er dan veel veranderd in een jaar!

Mireille

Wat een aandoenlijk verhaal. Mooi geschreven.

Ik weet niet of ik het zou kunnen, m'n hart zo snel opnieuw openstellen... dat weet je waarschijnlijk pas als het echt zover is....
Soms kijk ik naar m'n meiden en denk ik: wat als ze er niet meer zijn. Dan knijpt m'n borst samen van angst. Ik hoop dat ik nog lang van m'n prachtige meisjes mag genieten...

Janouk kon niet goed tegen het alleen zijn, hoewel de eerste reactie ons nog wel meeviel. Uiteindelijk is Chenak overleden op 20 augustus en kwamen de pups begin november. Daar zat een droomreis naar Nepal tussen, waarbij ik,op 5000 m hoogte liep te huilen om mijn hond . Daarna was het wel tijd voor een nieuwe start en weet je, die pupperds, ze stelen zo snel je hart . Ik vond het wel heel moeilijk toen Janouk net dood was om de energie op te brengen voor de pups, tegelijk was ik wel heel blij dat ze er warenen dat we er twee hadden... Direct een nieuwe pup zonder enige tijd ertussen of een nieuwe pup terwijl je nog afscheid aan het nemen bent van een zieke hond, dat zou ik niet zo snel doen.

Mireille

Aaah, geen plek op deze aardbol die zo helend werkt als de Himalaya. Nepal is niet voor niks m'n lievelingsland

Wel heftig maar ook wel heel mooi!

Aahh , met tranen in de ogen gelezen .. jammer dat onze kameraadjes niet eeuwig mee gaan. Fijn dat je je geluk toch weer kan delen met 2 mooie honden.

always in your hart

Ook ik zit met de tranen in mijn ogen tijdens het lezen van je verhaal.
T is onwaarschijnlijk hoeveel pijn het doet om je beste maatje te verliezen.

Ik heb er ook al aan gedacht, wat als... Lancer en Lex er niet meer zijn.
Ahphuh, ik verdring die gedachte dan en ga onmiddellijk met ze spelen

Dat doe ik ook! Wil er niet aan denken om mijn 3 musketiers te verliezen!

Dank allemaal voor jullie reacties. Een van de dingen waar ik zelf erg blij mee was, is dat Janouk en ik na de komst van de puppen elke ochtend even knuffeltijd hadden. Elke ochtend, speciaal voor ons. Tuurlijk verdeelden we ook door de dag de aandacht over alledrie maa noukie was eigenlijk zo'n makkelijke hond, dat je wel op moest letten hem niet te vergeten. Achteraf ben ik daar dan wel heel blij mee.

Ik vroeg mezelf af waarom ik er nu juist zoveel aan moest denken en mee bezig was, maar ik denk juist omdat de jongemannen zo langzaam aan hun persoonlijkheid laten zien en we in een nieuw ritme glijden. Het stabiliseert en dan ga je terug kijken. En ja, zorg dat je elke dag van ze geniet dat doen zij tenslotte ook, genieten van de dag en het moment.

Mireille

http://www.hondenpage.com/fotowedstrijd/foto/46003.php

Wat ik nog vergeten was: deze foto is van de laatste avond van Chenak, ik had hem gepost voor de fotowedstrijd "avondzon" omdat, ja, omdat het letterlijk en figuurlijk zo was.

Mireille

8 mei 2003 werd mijn mooie bengel geboren een kruising herder/flatcoated. 23 juni 2003 heb ik hem opgehaald zo'n mooie hond met zo'n mooi karakter daar was er maar 1 van op deze wereld. Hij voelde mij aan en ik hem. Samen met hem heb ik Bo opgehaald samen werden we 1 met zijn 3 konden we de hele wereld aan. Dakloos geweest, Scheiding voor me kiezen, vrienden die je laten vallen maar hun niet ze hebben me nooit laten vallen. 5 januari 2011 heb ik na een kort maar hevig ziekte mijn alles in moeten laten slapen mijn kracht mijn maatje de enige die mijn vertrouwen nooit had geschaad. Ik dacht dat ik nooit meer van een andere hond kon houden totdat ik Una zag mijn kleine malamutsje nu een jaar verder Bo bevorderd tot opa van de clan hebben we nog een pup erbij Araq nog zo'n schoonheid (draakje) ik wist niet dat als je zoveel verdriet hebt gehad met het afscheid nemen van, om een nieuw liefde in je leven te laten zei zijn onze drijfkracht om mij en mijn man te helpen door ons aan te kijken met zoveel liefde dat je hart smelt