Stage in Spanje!

Afgelopen maand (20 juni - 20 juli) ben ik naar Spanje geweest om te gaan vrijwilligen in een hondenasiel, als onderdeel van stage voor school.


Links: kust van de Costa Blanca. Rechts: foto vanaf de berg Call de Rates.

Het asiel waar ik heen ging ligt in Javéa aan de Spaanse Costa Blanca, een prachtig gebied, bergachtig en aan de Middellandse Zee. Ik ben lang bezig geweest met de voorbereidingen en terwijl ik bezig was, besloten twee klasgenoten ook mee te gaan. Alleen maar leuk natuurlijk, dus we hebben een appartement gehuurd met z'n drieën, vliegtickets geregeld en daar gingen we dan.

In Spanje bleek dat het deel waar wij zaten nog heel erg mee viel qua zwerfhonden, want omdat het gebied behoorlijk toeristisch is, worden loslopende honden vlug van de straat gehaald door de politie. (de politie zelf is echter bang voor honden, dus mag het asiel ze zelf komen ophalen)

We hebben (maar) één zwerfhond gezien, maar toch ook zat loslopende honden--aanlijnplicht bestaat daar blijkbaar niet, of iedereen heeft er lak aan. (ik ga uit van het laatste)


Links: achterkant van het asiel, waar 110 honden zitten. Rechts: een van de grote rennen.

Het was hard werken in het asiel want er waren meer dan 250 honden waar voor gezorgd moest worden. Poepscheppen, eten geven, water verversen, dat waren de drie belangrijkste taken die de gehele dag door gingen. Daarnaast hadden we tijd om extra dingen te doen, zoals vachtverzorging, spelen, uitlaten en natuurlijk heerlijk knuffelen

Met 250+ honden op maar 4 verzorgers is het normaal gesproken vrijwel onmogelijk om een hond individuele aandacht te geven, maar met ons drieën erbij hadden we daar opeens wel tijd voor. Fijn voor de verzorgers, voor de honden en voor ons We merkten wel dat we een pak werk uit handen namen van de anderen, waardoor we best vaak (veel) eerder klaar waren dan normaal.


Links: spelen met de bal! Rechts: hondenhokken

Nu was het werk zelf niet zo moeilijk, maar in een hitte van 40+ graden Celsius kost bijna iedere lichamelijke activiteit moeite. Weet wel dat ik dus nooit naar Spanje verhuis, mede om deze reden.

Een andere reden is dat de mentaliteit van de gemiddelde Spanjaard tegenover dieren echt bar en bar slecht is. Mensen staan er heel anders tegenover dieren dan in Nederland. Het is niet een mentaliteit waar ik aan zou kunnen wennen. De gedachtegang is dat dieren ondergeschikt zijn aan mensen, niets waard, gevoelloos, een ding. Je kan er mee doen wat je wilt, want wat maakt het uit, het is maar een beest.

Ook hebben ze rare tradities, zoals een jachthond leren rennen door hem aan de trekhaak van een auto vast te binden en dan te gaan rijden. Hupsakee, lopen zul je.
Ik kan er niet bij met mijn hoofd. Tijdens ons verblijf hebben wij het ook meegemaakt en die hond hield het niet vol, werd door de straten door Javéa aangesleept achter de auto aan en later bij een asiel (niet ons asiel) gedumpt. Mensen stonden erbij en keken ernaar. Of niet eens. Niemand schonk het aandacht, want het is maar een beest. Wat maakt het uit. Politie haalt hun schouders op. Vreselijk.


Links: pups in het puppyhuis. Rechts: mishandelde podenco.

Die rare omgang met dieren is niet gelimiteerd aan honden. Iedereen kent wel de stierengevechten die een oude Spaanse traditie zijn. Nou, in Javéa is het daarnaast ook traditie om de jonge stiertjes, kalfjes nog, door de straten te jagen en uiteindelijk de zee in. Komen allemaal toeristen op af, want ja, het is natuurlijk ontzettend leuk om te zien hoe die bange diertjes uitglijden op de tegels en soms verdrinken in het water.

Nee, ik kan er met mijn hoofd niet bij.


Links: jawel, een obesitas windhond. Zo ziet dat er dus uit. Rechts: een prachtige podenco op goed gewicht.

Het asiel zat boordevol met honden die allemaal een geschiedenis hebben. Sommigen hebben de ergste dingen meegemaakt. Tijdens de stage hoorden we wel beetjes informatie, maar omdat verder niemand Nederlands sprak (er werkten Tsjechen, Duitsers en Engelsen. Geen enkele Spanjaard. Spreekt toch weer boekdelen...) waren gesprekken niet altijd even makkelijk om te voeren. Pas na onze laatste werkdag hoorden we de verhalen van onze Nederlandse begeleidster over de honden.

Ben toch blij dat we ze niet wisten toen we met de honden zelf bezig waren, want op die manier zie je de honden toch voor wie ze nu zijn en niet voor wie ze ooit waren. Het meest opvallend is dat de meeste honden er zo vriendelijk zijn en zo enthousiast naar mensen toe, ondanks dat zij ooit zo slecht zijn behandeld en in het asiel terecht zijn gekomen.


Hoopvolle oogjes vanachter tralies... zo moeilijk te weerstaan

Maar ja, voor vele honden is een leven in het asiel toch stukken beter dan het leven dat ze ervoor hadden. Volgens een van de medewerker in het asiel, zijn een aantal honden ronduit gelukkig in het asiel. Ze hebben eten en water, altijd andere honden om zich heen dus zijn nooit alleen en komen er meerdere malen per dag uit om lekker te rennen. Niet ideaal, maar goed genoeg.

Tja, het is maar net hoe je er tegenaan kijkt. Ik kan niet zeggen dat hij ongelijk had, want er waren echt wel honden die het er prima naar hun zin hadden. Maar daarentegen zitten er nog veel meer honden die er niet gelukkig zijn en beter af zouden zijn in hun eigen gouden mandje.


Links: achtergelaten shar pei puppy's bij de supermarkt. Rechts: nieuwsgierigheid overwint angst.

Ik ben nu alweer twee weken thuis en ben al mijn foto's doorgespit (1400+), een heel karwei. Merk wel dat ik anders tegen Mike aan kijk sinds ik terug ben, want wat is het toch een verwend hondje. En wat heeft hij het toch goed.

En ik zou zo graag ook een hond... meerdere honden zelfs... uit het asiel daar ook zo'n fijne plaats gunnen. Alle honden verdienen er natuurlijk een thuis, net als Nederlandse asielhonden trouwens, maar er waren er drie met wie ik een toch wel speciale band kreeg. Helaas heb ik van tevoren beloofd dat ik geen hond mee terug zou nemen...

Maar ik krijg het niet uit mijn hoofd. In de toekomst...



Ben ook een echte Podenco fan geworden! Ik wist al dat ik van windhonden hield, maar oh, wat zijn Podenco's geweldige honden, prachtig karakter, fantastisch uiterlijk... Heerlijk zijn ze. De drie waar ik op viel zijn overigens ook twee Podenco's en een Podenco x Pointer kruising.

Een van mijn klasgenoten heeft wel de beslissing genomen om een hond te adopteren en in September haalt ze haar op!

Ik ben nu al vooruit aan het kijken en vraag me af of ik mijn volgende stage ook in Spanje zal doen, maar dan in een ander asiel.

Het was een hele ervaring. Ik ben er nu wel van overtuigd dat ik iets met opvang of asielwerk wil gaan doen later.


Mijn favoriet van de drie...

Wat een bijzonder verhaal. Vind het heel mooi en triest tegelijk.

Toch goed om het eens van "dichtbij" te zien, ook voor ons. Goed werk.

Bedankt voor het delen van deze ervaring!
Ik zit zelf ook met het idee te spelen om mijn 3e jaars stage in een asiel in Spanje te doen en nu ben ik toch een beetje meer overtuigd!

Ik kan er goed inkomen dat je graag een hondje had willen redden (ookal hebben ze het daar goed, en zeker beter dan op straat).
De hond op de laatste foto's is trouwens prachtig!
En ik had er ook nog niet echt bij stil gestaan dat Spanjaarden zo anders tegen dieren aankijken dan wij.
Ik ging er eigelijk een beetje van uit dat de wetgeving daar rond gewoon onbestaande was.
Niet dat ze er ook niets aan willen veranderen.
Wat het natuurlijk allemaal alleen maar erger maakt...

Je mag trots zijn op jezelf want met deze stage heb je echt wel verschil gemaakt, ookal was je daar maar een maand, volgens mij hebben de hondjes er veel aan gehad dat er nu ook meer tijd was om met hen bezig te zijn!

Wat een ervaring zal dit geweest zijn, en wat een herinneringen zal je hier aan over houden. Ik kan me voorstellen dat het ook wel heel erg emotioneel zal zijn om dit mee te maken.
Ik denk dat er bij mij in elk geval veel traantjes gevallen zouden zijn, ik kan er zo slecht tegen.
Vindt het heel knap van je, ik kan me voorstellen dat een aantal honden echt in je hart zijn gaan zitten. Dat moet niet makkelijk zijn om dan weer naar huis te gaan.
Mooi dat je dit met ons hebt gedeeld, respect voor jou en je vriendinnen.

Dit is een ervaring die je nooit meer zal vergeten. Je hebt heel mooi werk verricht. Het zal dubbel geweest zijn, vreselijk om te lezen hoe het daar normaal is om zo walgelijk met dieren om te gaan, daar kan ik me niets bij voorstellen hoe je zo kan denken en doen zoals die mensen daar..

Mooie foto's heb je gemaakt, leuk dat je dit met ons wilde delen

Bedankt voor de aardige reacties

Ik ben ook wel geschrokken van de manier van omgaan met dieren daar. Ik had wel verhalen gelezen op internet en foto's gezien van greyhoundsinnood en dergelijke, maar om het echt te zien en mee te maken, dat is toch heel anders. Dan dringt het pas door dat het écht is. Een hele gewaarwording.

ik zag de titel van je topic en mijn nieuwschierigheid was gewekt.
je hebt een duidelijk beeld voor me geschept van hoe het er daar ongeveer aan toe gaat.
mooie foto's van niet altijd even gelukkige honden, hoop dat ze snel een plekje gaan vinden bij fijne mensen.
bij één van de honden waar je een foto van hebt gemaakt heb ik toch wel een zwak gekregen (de bruine witte podenco, de foto naast de shaprei pups).
iets uit zijn blik en houding doet me aan mijn eigen hond denken.

ik lees je verhaal en moet er dan weer aan terug denken wat voor leven harley heeft gehad en hoe verdrietig ik daar nog steeds van kan worden.

je hebt daar mooi werk gedaan en de hondjes veel liefde gegeven.