Dat is schrikken!

We gingen met zijn drieën naar de loods toe, waar Zoë even in een omheind stuk parkeerplaats mocht rondrennen. We gingen haar achterna, een steegje achter de loods in, die uitkwam op een deur. Maar ineens stond ze achter het hek! Bij de straat! Er bleek een kier te zitten tussen de deur en de andere kant van het hek, waar Zoë doorheen was gewurmt! De deur zat op slot, dus moesten we helemaal omlopen om naar haar toe te kunnen. We waren haar ineens kwijt! Ze stond niet bij de weg, ze was ook niet weer terug in de loods, gewoon weg! Een iemand bleef achter bij de loods om haar op te vangen als ze terug zou komen, en de andere gingen haar zoeken. Op het industrie terrein was ook een grasveld, aan de andere kant van de weg. Snel gingen we daar kijken, terwijl de een achterbleef. Maar daar was Zoë ook niet. We belde snel 'Baasje' op. Vader van het gezin, de leider van de Roedel voor Zoë. Maar toen we net met hem aan de lijn zaten, kwam Zoë van achteren naar ons toe gehold. Snel hebben we haar een aai gegeven en weer aangelijnd. Ze was gewoon terug gekomen! Blij liepen we terug naar de loods. Iedereen was weer blij. Ook baasje kwam nu aangereden bij de loods. We hadden Zoë weer terug gevonden. Een wijze les geleerd, eerst goed kijken of heel het gebied goed omheind is. Maar Zoë was ook erg geschrokken dat wij ineens weg waren. Ze was altijd al een eigewijs hondje, maar ik denk dat dat ook nu minder zou zijn.

Dat is ons verhaal!

Ben jij ook een keer je hond kwijtgeraakt? Vertel het hier!

Zo dat is inderdaad schrikken!
Nee, ik ben Marley nog nooit kwijt geweest. Maar hij blijft dan ook altijd heel dichtbij.
Lijkt me eng om mee te maken als ik Marley ineens kwijt zou zijn..
Gelukkig was Zoe weer snel terug!

Jeetje dat is even schrikken ja! Toch geweldig he dat honden altijd meteen de kleine kiertjes weten te vinden gelukkig is het goed afgelopen!

Lizzie zijn we gelukkig nog nooit kwijtgeraakt, maar dat is ook onmogelijk want die blijft als ze losloopt ook binnen een straal van 6 meter om mij heen haha al zou ik van haar af willen dan zou het me nog niet lukken

Dat is zeker schrikken ik ken het gevoel.
Rambo is ook een keer weggelopen en ik ben hem toen ook kwijt geraakt. Ik helemaal in paniek .Rambo was 40 minuten lang weg en gelukkig was alles goed met hem .
En gelukkig is zoe weer terug gekomen.

gelukkig goed afgelopen!

Vanmorgen nog...

Had afgesproken met een oud collega om met de hondjes te wandelen. Nero kan op zich goed los, soms wat last van stopverf, maar vaak gaat het goed en komt ie wel.
Zijn vriendinnetjes luisteren perfect dus wanneer de stopverf in de weg zit, kan hij zich optrekken aan hen.

Vanmorgen een lekkere grote ronde langs het water, lekker zwemmen met zijn 3en. Toen moesten we een klein stukje over de weg om weer bij de beek te komen.
Nero dacht wat te zien in het weiland dus hij schiet het lange gras in... Weg.
Zijn vriendinnetjes bleven netjes bij ons.
Ik roepen en roepen... Niks hoor. Ik kon hem ook niet meer zien. Ik wilde heel paniekerig roepen maar toen bedacht ik me dat dat niet zou gaan werken.
Dus mijn hoge stem op gezet, op mijn hurken gaan zitten in het weiland, zodat als ie me zou zien, ik zeker wist dat ie zou komen.

Nog geen tien tellen later riep mijn collega, die aan de andere kant van de weg stond, dat Nero er al aan kwam.
En ja hoor... Staartje in de lucht, koppie omhoog: 'Haa vrouwmens! Ik had een muisje/konijntje/eekhoorntje/ratje (doorhalen wat niet van toepassing is) gevonden en daar moest ik even achteraan. Ik ben nu toch goed terug gekomen? Mag ik dan een koekje?'

Heb m even flink geknuffeld en 2 koekjes gegeven...

Meestal blijft Bobby prima bij me. Ik hoef haar ook niet te roepen, ze loopt vanzelf wel met me mee. Maar een keer toen ze nog pup was ben ik haar wel echt kwijt geweest.
Het was op een smal weggetje in het park. Er kwam een hele grote, en in Bobby's ogen kennelijk hele enge hond aanlopen en voor ik er bedacht op was, was ze al de bosjes ingevlogen. Ik maar wat roepen, wachten, denkend dat ze wel zou komen als die hond eenmaal voorbij was, maar ze kwam maar niet terug. Ik overal zoeken en roepen en kijken, maar geen Bobby! Ik was al bang dat ze misschien naar huis gegaan was. Dan moet ze een hele drukke weg oversteken, dus ik me al van alles in mijn hoofd halen. Gauw die kant op, onderweg weer roepen en zoeken en rondrennen, nog geen Bobby. Tot iemand opeens naar me riep of ik mijn hond kwijt was. Een stuk verderop, in een heel ander deel van het park, had ze een hondje zonder baasje rond zien rondrennen.
Ik als een haas die kant op en jahoor, daar was Bobby! Ze was zelf ook zo in paniek dat ze me aanvankelijk niet eens hoorde roepen. Maar opeens had ze door dat ik, dat vrouwtje daar stond en kwam ze als een razende kanonskogel op me afstuiven, helemaal dol van blijdschap en me overal likken waar ze maar kon. Oef, ik was nog nooit zo opgelucht geweest.

Yep, ik heb ook een dergelijk verhaal. Voor mijn 13e verjaardag kreeg ik een labrador, zijn naam was Joris, een geweldige mooie labrador. Joris was een loebes die niet altijd bepaakd goed luisterde maar wel een ontzettende schat! 
Hij luisterde in het begin redelijk goed maar nadat hij 2 keer in een pension was geweest luisterde hij voor geen meter meer als je met hem buiten liep. Hij kon dus ook niet los lopen. De enige manier om hem los te laten en hem toch naast je te laten lopen was door zijn riem los te laten en mee te laten slepen.
Toen hij en ik wat ouder werden werd hij blind (genetische oogafwijking). Op een gegeven moment waren mijn ouders op vakantie en was ik de enige die op de hond pastte. Laat in de avond liet ik hem uit voor zijn laatste ronde en ik liet zijn riem meeslepen op de grond, vlak bij huis.
Omdat ik dacht dat hij misschien over de riem zou struikelen aangezien hij blind was heb ik de riem van de halsband gehaald. Dat was voor Joris een signaal om er eens lekker vandoor te gaan, midden in de nacht.
Hij zette, op gevoel, koers naar het bos waar ik hem nooit terug gevonden zou hebben. In zijn rennen botste hij tegen van alles en nog wat op, autos', stoepranden en lantaarnpalen. Ik maar roepen maar natuurlijk, hoe meer ik riep hoe meer hij de andere kant op rende. Uiteindelijk heb ik hem te pakken gekregen door heel zachtjes naar hem toe te sluipen toen hij ergens stond te snuffelen.
Wat een angst en paniek man! Toen ik thuis was en hem tot de orde riep heeft hij me van angst ook nog even lekker gebeten. Godsamme, wat hield ik van die hond. We, mijn vriend en ik, hebben nu Luna, eenzelfde labrador als Joris was en op sommige momenten zou ik zweren dat ik naar Joris zit te kijken, heb Luna ook wel eens per ongeluk Joris genoemd hoewel het al iets van 18 jaar geleden is dat we Joris verloren.

Zo vaak ben ik Jackie kwijt haha maar gelukkig wel in huis.
Ze loopt regelmatig met je mee zonder dat je het doorhebt en als ik dan de garage in ga en niet oplet wil madam wel eens in de garage opgesloten worden.
Gelukkig merk ik vrij snel dat ik iets mis op me heen dus ga ik alles af wat ik daarvoor heb gedaan om een boze Jackie aan te treffen haha.

Van de week schrok ik trouwens wel.
Ben bij mijn ouders ivm werk en mijn zwagertje liet het hek open staan.
Mijn moeder woont aan een afgelegen weg maar dat weggetje is wel een racebaan voor scooters en fietsers.
Ook woont mijn moeder bij het water en loopt Jackie soms daarlangs terwijl ze het niet mag.
Ik was bezig met mijn dochter, wil weggaan en zie het hek openstaan.
Ik roepen roepen roepen niks geen Jackie totdat ik in paniek begin te raken en madam aan komt gerent.
Was dus bang dat ze A in het water was gevallen (ze kan wel zwemmen maarja kan niet aan de kant komen want dat is te hoog) of B zometeen onder een auto of scooter zou komen.
Was ze gewoon overgestoken en het aangrensende bos ingerent om te plassen.
Was daar niet zo blij mee maarja schuld van mijn zwager die had beter om moeten letten.
Gelukkig op dat moment geen verkeerd maar ook niemand die het leuk zou vinden om een chi mee te nemen had er toch niet aan moeten denken dat er wat gebeurd was of ze was verdwenen.

Wel vaker, leuk zo'n hond die deuren kan openmaken.

Faya had even geleden ook zo'n periode. Heel lastig want dat is niet een hond die je zo op straat wilt hebben.

Ik doe de riem af voor de deur terwijl ze zit en normaal loopt ze dan direct naar binnen.

Toen dus niet. Ze kijkt me stout aan, draait zich om en rent zo weg. Kon haar al direct niet meer zien en even later vond ik haar dus in een sloot verderop. Drukke weg over geweest en alles om eens even lekker smerig te worden. Alsof dat normaal niet kan.

Zelfde geintje flikte ze keer op keer, lostrekken uit haar halsband en weer die sloot in. (Toen wist ik haar te vinden.)

Na dit een aantal weken iedere dag in de herhaling hebben gehad (zelfs met tuig én halsband om presteerde ze het nog) was mijn geduld op. Nooit meer gebeurt daarna gelukkig.

vanmiddag nog, dani had wat geroken(of gezien) , en weg was hij na 2 minuten stond hij al weer voor me te kwispelen van 'en krijg ik nu een koekje?'
maar hij bezorgt me dagelijks een hardaanval, als ik toch echt zeker wist dat die ergens rechts van me loop, maar als ik kijk hij er niet is, dan kijk ik achter, voor me en lings in de verte. maar nergens een Dani, tot ik wat bij mijn linker been voel, gevonden!

Allemaal reuze bedankt voor die mooie verhalen en leuke reacties!

Nog nooit Nana kwijt geraakt, maar het is wel iets, waar ik regelmatig over droom. Pfffffffff.
Verder houd ik haar en zij mij altijd goed in de gaten. En dat is, tot nu toe, altijd goed gegaan.

Ja, heel vaak...onze sharpei, we hadden om de tuin een lage hek waar hij over heen sprong terug kwam om met zijn kop het hek open te doen om Jack mee te kunnen nemen, nou woonde we afgelegen en waren we er meestal snel bij, maar ik wilde ze ook buiten kunnen laten als we weg gingen, dus me man een kennel gemaakt, met een hek van 2 meter hoog, kwamen we thuis, sharpei,Diesel weg....terwijl het toch echt dicht was, we begonnen te vermoeden dat misschien de buren het deden en dan het hek weer dicht maakte ofzo...
Mij man zei tegen me, ga jij maar weg, ik blijf thuis, de eerste de beste die die kennel open maak die pak ik, zo gezegd zo gedaan....een uur of wat ging dat goed, toen begon Diesel wat te piepen neem een aanloop spring in het hek, klom er overheen en weg was Diesel...niet te geloven! Die hebben we wat kunnen halen zeg, hij sprong zelfs uit het raam en liep weg als we niet thuis waren, alles moest echt goed op slot....

o...we hebben toen ook een bench geprobeerd, die heeft 1 dag geleefd, we hebben hem er een kwartier in en Diesel was los, alles onder het bloed, bench zo krom als een.... dus dat was ook geen oplosssing...haha

Voor ik Bobby had, had ik een keer de hondjes van mijn moeder te logeren. Toen ben ik een daarvan, Kimmy ook in huis kwijtgeraakt. De hondjes lagen de hele tijd gewoon lekker in de kamer, tot ik merkte dat Kimmy weg was. Ik overal kijken en zoeken, alle kamers, tot de wc en badkamer aan toe, maar nergens was Kimmy te bekennen. Opeens bedacht ik me dat het raam op een kiertje stond. Eigenlijk veel te smal voor Kimmy, maar ik wist het anders ook niet meer en ben toch maar buiten gaan kijken. En ja hoor, daar zat Kimmy braaf voor de voordeur!

We hadden Roy nog maar een paar weken. Het was zomer en mooi weer, dus de buitendeur stond open. Hij kon niet weg, want de achtertuin was helemaal afgezet. Ik was druk bezig achter de naaimachine en lette eigenlijk niet goed op wat Roy deed. Onze dochter kwam thuis van haar werk en vroeg waar Roy was. Ja waar was Roy? Normaal was Roy razend enthousiast als Diana thuis kwam, maar nu was hij nergens te zien. Geroepen en zoeken. Geen Roy. Man kwam thuis, ook hij gaan zoeken. Maar hij kon toch niet buiten de poort zijn? Hij was nog klein, maar hij paste er echt niet onderdoor. En de poort was niet open geweest, zeker te weten. Verdorie, waarom had ik nou niet opgelet. Enfin, ik ging eten koken, want ja, dat moest ook gebeuren en man en dochter zochten de buurt af. Het eten was al even gaar toen ze zonder Roy en moedeloos thuis kwamen. We hadden geen van drie trek in eten, maar ja je moet toch wat. Mijn man sneed het vlees, we hoorden wat gerommel vanachter de gashaard, die we toen nog hadden, en daar kwam Roy tevoorschijn, al geeuwend. Had hij in de schoorsteen liggen slapen. Het onderste deel van de schoorsteen was open en daar was meneer dus ingekropen. En wij maar zoeken! Hij had blijkbaar diep geslapen, want hij had noch Diana, noch het baasje thuis horen komen.