plots overlijden, rare dingen

Hallo
Ben hier nieuw. Ik had drie franse bulldogjes. Eentje van 6 jaar, zilla, een echt machohondje. Hij liet nooit zien waar hij pijn had en was zeer aanhankelijk naar ons toe, maar dominant naar andere honden. Dan heb je Nessy, 4 jaar, zeer nerveus hondje en dan hun zoontje junior.
Woensdagavond deed zilla erg raar, nog meer knuffels dan anders , maar zocht er verder niets achter. Ik kreeg hem donderdagochtend niet uit ons bed. Maar dat gebeurde nog wel. Zilla lag graag op ons bed. Uiteindelijk is hij dan toch opgestaan. Ik weet dat ik tegen hem gezegd heb toen nog, komaan slaapkop tijd om uit bed te komen. Hij wou echter niet mee naar de tuin. Dus liet ik hem op de oprit maar zijn plasje maken. Nadien ben ik met mijn dochter naar de markt geweest . Toen ik terugkwam had hij in huis geplast. Iets wat niet van zijn gewoonte was. Hij lag in de zetel te trillen. Was dan ook de enige manier waaraan je zag dat hij pijn had. Meteen mee naar de dierenarts gereden, diagnose een hernia. Cortisone gekregen waardoor hij achteraf toch terug beter wandelde. Vrijdagochtend was het weer slechter. Terug naar de dierenarts. Pijnstiller gegeven. Om 14u is hij die middag nog met mij naar de tuin gegaan. Hij wandelde terug normaal. Ik was blij, hij was beter. Dan in zijn bench gezet voor te rusten. Met mijn dochter gaan zwemmen , terwijl mijn  vader bij zilla bleef en op de jongste dochter paste. Ik kwam om 17u30 thuis... zilla kon niet meer op zijn achterpoten staan. Hij was verlamt. Dierenarts gebeld. Meteen naar daar gegaan. Diagnose... de druk op zijn rug was toegenomen. Het zag er niet goed uit. Ze schatte de kans dat hij zou lopen erg klein in. Cortisone toegediend . Kreeg de keuze, hem mee naar huis nemen of ik mocht hem daar laten. Dacht dat het beter was hem daar te laten, was daar rustiger en als er iets was , was zij er meteen bij. Ben naar huis gegaan met het gevoel van... zal hem niet meer moeten gaan halen. Wat raar was, want van een hernia kan hij niet sterven. Ergste geval was dat ik die keuze misschien moest maken. Telefoon om 21u40... ze was anderhalf uur naar huis gegaan , terug gekomen en zilla was dood. Het vermoeden is dat hij een tumor had  die een bloeding veroorzaakt heeft. Hij liep al twee weken op zijn gemakske en at wat minder, maar dat viel nog wel is voor. Waarschijnlijk was het van toen al bezig. Toen ik hem er afzette had ik het gevoel of hij afscheid nam . Heb hem beloofd dat ik hem nog kwam halen.
Nu komt het rare van het verhaal. Een maand geleden was ik op zoek naar een plek waar je met drie honden op vakantie kan. En toen al had ik het gevoel het zal niet met drie honden zijn. Nochthans er was niets dat in die richting wees op dat moment. Toen ik vrijdagavond om 23u ging slapen , lag ik alleen in de kamer, mijn twee andere honden zaten in de garage in de bench en ik hoorde zilla snurken en hijgen vanachter op bed. Ach verbeelding dacht ik. De volgende ochtend kwam mijn dochtertje van 4 in de kamer . Zoals altijd vroeg ik waarover ze gedroomd had."Zilla", zei ze. Dan heb ik haar het slechte nieuws verteld. Waarop ze reageerde zoals ik eerst dacht. "Nieuwe kopen." Ik heb haar toen uitgelegd dat dat niet ging. Plots zette ze zich kaarsrecht in bed en fixeerde ze haar blik op de drinkbak van de hondjes.Vier maal heb ik gevraagd naar wat ze zat te kijken. Uiteindelijk zei ze ." Zilla hij is aan het krabben. Hij wil liever hier blijven." Mijn haar ging overeind staan. Toeval of niet, maar de laatste plek waar hij gezeten heeft is aan de drinkbak en dat heeft zij niet gezien. Ze was toen in de garage. Gisterenavond zat ik hier in de zetel samen met mijn man en dochter. Plots roken we alsof er iemand eentje had laten vliegen. Rook echt naar een zillaprotje. Hield wijselijk mijn mond. Mijn man vroeg aan mij en mijn dochter of wij er eentje hadden laten vliegen. Niemand had eentje laten vliegen. Nessy lag aan de andere kant van de salon en junior zat ook te ver. Vanmorgen opgestaan en had op een of andere manier een sterke drang de zijdeur open te doen. Heb ook het gevoel dat hij hier nog rondloopt.
Zou er niet veel belang aan hechten moest het de eerste keer zijn dat ik zoiets voel, maar heb de dood van mijn grootvader ook aangevoeld. Heb ook aangevoeld toen mijn relatie op springen stond nog voor er tekens waren.
Heeft er iemand zoiets a meegemaakt? Morgen wordt hij gecremeerd. Wil hij gewoon naar huis komen omdat ik hem dat beloofd heb? Iemand een dergelijke ervaring gehad?

Hallo Redotuske

Als eerste wil ik je heel veel sterkte wensen, ik weet hoe moeilijk dit voor je is.

Ook ik heb een dergelijke ervaring meegemaakt, al was het dan niet met een hond maar met een kat.
Ik fokte toedertijd met Heilige Birmanen (katten) en Chayenne was 6 dagen eerder bevallen van 4 kittens, alles ging super goed.
De kittens groeiden goed en Chayenne was een super trotse mama en voelde zich ook super goed.
Niks aan de hand dus zou je denken.
Na sávonds de kittens en moeder verzorgd te hebben zijn we gaan slapen.
De volgende morgen loop ik halverwege de trap en ineens kreeg ik een vreemd gevoel, zo van Chayenne piept me er vandaag tussenuit.
Ik snel naar beneden om te kijken of alles goed was.
En niks aan de hand ze lag tervreden met haar kittens bij haar en lag lekker te spinnen.
Ze ging ook lekker eten en de kittens hadden die nacht ook goed gegeten bleek toen ik ze gewogen had.
Dus niks aan de hand zou je denken.
Maar een klein uurtje later dacht ik wat zie je er vreemd uit, kon niet precies zeggen wat ik zag maar het zag er gewoon niet goed uit.
Mijn man gevraagd zie jij niks aan Chayenne, hij zei, ik zie niks vreemds waarom vraag je dat.
Dus ik dacht dan zal ik het wel verkeerd zien.
Maar nog een uurtje laten zie ik toch echt heel duidelijk dat het niet goed met haar gaat, dus meteen de DA gebeld en kon meteen komen, die kon niks vinden maar zei wel als jij zegt dat er iets met haar is dan is dat ook zo jij kent je dieren zo goed.
Dus ze zei houd haar goed in de gaten en als er weer iets veranderd dan meteen bellen.
Nou dat duurde niet erg lang, dus weer bellen en naar de DA, die merkte toen wel dat ze pijn had maar nog steeds wist ze niet wat er aan de hand was, dus een pijnstiller en een AB gespoten en weer naar huis met hetzelfde verhaal als er iets veranderd bellen.
Je raad het al een paar uurtjes later zat ik weer bij de DA, die schrok toen zo van haar, zo was in die korte tijd zo erg verslechterd dat ze zei met jullie toestemming wil ik haar op laten nemen.
Dus heeft ze met Utrecht gebeld om haar daar op te laten nemen,wij onder tussen naar huis om van alles te regelen voor de kittens want we zouden natuurlijk erg lang weg zijn en die kittens moesten wel eten.
Dus een bevriende fokker gebeld of die bij ons in huis wilde gaan zitten en de kittens wilden voeden zodat wij met Chayenne naar Utrecht konden.
Buurvrouw sleutel gegeven zodat er geen tijd verloren ging en wij naar Utrecht met haar.
Toen we eindelijk daar waren moesten we eerst aan bellen en dan zie je die mensen daar uit een hele lange gang als slakken aan komen lopen.
Dan maak je duidelijk dat ze op moeten schieten, omdat het echt heel slecht met haar gaat.
De hele weg heeft ze in mijn armen gelegen en steeds was ik bang dat het de laatste zucht was die ik hoorde.
Toen ze dan eindelijk de deur openden zei ik laat maar Chayenne is net overleden.
Toen zeiden ze nee mevr. dat denkt U maar dat zal vast niet zo zijn, we gaan haar snel onderzoeken.
Maar eenmaal in de onderzoek kamer konden ze alleen nog maar vast stellen dat ik gelijk had en dat Chayenne dus inderdaad was oveleden.
We hebben toen sectie laten doen en er kwam uit dat ze een zweertje in de baarmoeder had en die is geknapt.
En op mijn vraag als we dat eerder geweten hadden had ze dan nog geholpen kunnen worden was hun antwoord heel beslist nee.
Bij zoiets ben je altijd te laat wanneer je het merkt dat er iets niet klopt ben je al te laat.
Met andere woorden ze was niet te redden geweest.
Sorry voor het lange verhaal.

Hey Dorie
Ik heb altijd gezegd dat Zilla snel zou gaan, nog voor we doorhadden wat er met hem aan de hand was. Hij verstopte ook altijd als hij pijn had. Ik vind het alleen erg dat ik niet bij hem was. Maar naar ik die dierenarts hoorde vertellen is het alsof hij heeft gewacht tot hij alleen was.

Ik vind het alleen zo raar dat mijn dochter hem de dag erna nog gezien heeft.

Ja sommige dieren wachten juist tot ze alleen zijn die willen niet dat hun baasjes zien dat ze gaan.
Wel bijzonder dat je dochter hem de volgende dag nog heeft gezien, waarschijnlijk wilde hij toen toch afscheid nemen.

Trieste en tegelijkertijd ook mooie verhalen.'

Ik heb hem de nacht na zijn overlijden hem horen snurken en hijgen op ons bed zoals hij anders ook deed. Morgen zijn laatste rit. Mag hem om 14u30 ophalen bij de dierenarts. Om 15u45 wordt hij gecremeerd.Die laatste rit zal hij op mijn schoot doen. Zo heb ik hem zes jaar geleden ook naar ons thuis gebracht. En hij had een hekel aan de koffer. Dit is het laatste dat ik voor hem kan doen.... en dat zal ik ook doen. Ik breng hem na de crematie mee naar huis.. dat had ik hem nog beloofd, dat ik hem nog kwam halen en mee naar huis bracht.

Heb nog klein gedichtje voor hem geschreven...Ga ik nog afprinten om bij zijn urne te zetten achteraf.


Voor Zilla

We hadden je maanden op voorhand besteld,

En toen er dan eindelijk werd gebeld,

Ben ik  meteen naar boven gegaan,

En een half uurtje later waren we tesaam.

We kwamen de winkel binnen,

En meteen begon jij als enige in de nest te springen

We waren meteen verkocht,

Want het was naar jou dat we hadden gezocht.

Het duurde niet lang eer je liet merken dat je een eigen willetje had

Want als het jou niet meezat

Liet je het ons wel weten

Neen lieve zilla, jou zullen we nooit vergeten

Bedankt voor de mooie zes jaar die je ons hebt gegeven

Al had ik je liever bij ons voor de rest van mijn leven

Je hebt je best gedaan

Maar bent toch van ons heen gegaan.

Lieve Zilla , bedankt voor alle liefde die je ons hebt gegeven

Rust nu in vrede

Ik weet vroeg of laat zien we elkaar weer

Tot dan zal ik moeten leven met de leegte en de zeer

Wat een mooi gedicht.
Echt heel lief geschreven.

had het liever niet geschreven...Morgen komt hij voor altijd naar huis. Laatste rit zal vooraan op mijn schoot in een mandje zijn naar het crematorium. Zilla had een hekel aan de koffer en was zo graag bij ons. Dus dit is het laatste dat ik voor hem kan doen. Zal pijn doen.

Krijg rillingen van je verhaal. Allereerst heel veel sterkte met het grote verlies van jullie lieverd.

Ik voelde ook aan dat het niet goed ging met m'n hondje. Na vele DA bezoeken en 4 mnd voor haar overlijden aan nog laten helpen aan haar gebitje moest ik m'n gevoel ook met rust laten van anderen. Alles was goed. Maar diep van binnen kon ik dat niet.

Het ziektebeeld van m'n hondje lijkt erg veel op die van Zilla. Raakte verlamd aan 1 achterpoot. DA dacht eerst hernia maar na uitzaaiingen op foto's en echo te zien, zat er waarschijnlijk een tumor in haar ruggenwervel.

Zo moeilijk om zo onverwachts afscheid te moeten nemen. Al zal op welke manier afscheid nemen altijd zwaar zijn.

Weet niet of het waar is, maar schijnt dat kinderen paranomaal kunnen zijn in hun kleuter jaren alleen. M'n zusje had een denkbeeldig vriendje waar ze bv hele gesprekken me had toen ze een jaar of 4 was.

Mijn zusjes hondje voelde weer heel goed aan dat m'n hondje ziek was, nog voordat wij het wisten. Zij waren een met elkaar, en de laatste 3 weken voor haar overlijden was m'n zusjes hondje heel nerveus en zielig.
Achteraf gezien zijn er een aantal punten waarvan ik nu weet dat m'n lieverd het ook zelf aanvoelde.

Wens je nogmaals heel veel sterkte

Zilla wist het maar wou niet dat we erbij waren. Machohondje tot het einde. Ben blij dat hij zoveel pijnstiller had gekregen dat hij geen pijn meer zal gehad hebben op het laatste. Vandaag wordt hij gecremeerd en komt hij voor altijd mee naar huis. Kinderen kunnen paranormale dingen zien , volwassenen ook. Mijn broer heeft na de dood van zijn hond hem nog horen rondlopen beneden en de eetbak horen rammelen. Ikzelf heb zilla nog horen snurken en hijgen achter op ons bed. Junior krijgt veel trekjes van zijn vader.

Heel veel sterkte vandaag!

Was eerlijk gezegd beetje bang van hoe hij erbij zou liggen. Maar ze vertelde me dat ze hem zo gevonden had en zo in het mandje gelegd had. Wat een geruststelling. hij lag er heel vredig bij. Volgens mij had hij door de cortisone en pijnstiller geen pijn meer en had hij zich neergelegd om te slapen en is hij tijdens zijn slaap gestorven. Hij lag altijd zo als hij sliep. Heb hem dan in zijn mandje, met een dekentje dat we speciaal voor hem gekocht hadden , op mijn schoot genomen en zo naar het crematorium gereden.
Daar hebben ze hem dan mooi op een tafeltje gelegd. had 15 min. om afscheid van hem te nemen. Heb slaap zacht gezegd. Nog eenmaal achter zijn oortje gekriebeld, want dat had hij graag. Terwijl hij leefde kon ik het niet, want dan werd hij kwaad, maar heb hem nog een kusje gegeven en hem gevraagd op mij te wachten daarboven. Zijn hoofdje gestreeld en naar buiten gegaan.

Hij heeft tot zelfs daar nog de koppigaard uitgehangen want ze kregen zijn bandje niet uit. Dat hebben ze overgesneden. Hij heeft hier nu een ereplaats. Zijn urne staat op zijn dekentje, rond zijn urne zijn halsbandje gelegd, zijn steen die hij op verlof niet wou lossen ligt erbij. Foto's van hem en ons , zijn winterjasje , een balletje waar hij graag mee speelde, zijn leibandje en twee zakjes met haar van hem in. Alles vlakbij onze slaapkamer gezet. Anderen strooien de as van hun hond uit op hun lievelingsplekje. Zilla zijn lievelingsplekje was ons bed. Daarom vlakbij de slaapkamer. Elke keer ik ga slapen loop ik daar voorbij en kan ik hem slaapwel wensen. Elke keer ik opsta kan ik hem goedemorgen wensen.

Heel veel sterkte,zal vast een heel moeilijke dag geweest zijn.
Maar aan de andere kant is het wel fijn om hem weer thuis te hebben.
En zoals je zelf al zegt kun je hem nu iedere dag welterusten wensen en een goede morgen wensen.
Dat geeft mij bij onze Falcor heel veel steun.
Ik hoop dat het voor jou ook zo werkt en je daar steun en kracht uit kunt halen.

Sterkte gewenst. zilla blijft in jullie hart en in je gedachten. Ze heeft haar stempel op jullie leven gedrukt en zal er altijd deel van uitmaken.

Geen woorden voor, in zit met tranen in m'n ogen te lezen...
Sterkte met het verlies

Als je zo'n sterke band had met Zilla, dan is het niet abnormaal dat je hem nog lang voelt.
Dat moet zijn tijd hebben, en om die momenten mag je blij zijn.

veel sterkte

Heel veel sterkte met het verlies van je bulletje Dit wens je niemand toe. Maar Zilla zal voor altijd bij jullie blijven, alleen kan je hem niet zijn, maar hij is er zeker en vast wel. Hij zal waken over jullie. Eens een machohondje altijd een machohondje.

Onze zilla was een karakter apart. Hield met gemak een bouvier onder zijn pootje. Hij heeft ons een mooi geschenk nagelaten in zijn zoon. Maar de band die ik met zilla had , was zo intens. Dat heb ik niet met die twee andere die hier zijn. Ik heb mijn hart ook voor hen opengesteld, maar zilla was mijn soulmate. En die vind je niet snel

Heel veel sterkte met het verlies.

Sterkte met dit verlies

Dank je, mis hem in alles. Aangezien zilla er niet meer is zal zijn zoontje , junior hier de leiding overnemen.  Zilla had ik vrij goed opgeleerd zodat hij ook wist dat zijn plaats onder ons was en wij de leiders boven hem waren. Junior is niet opgeleerd... dus ben ik net met hem buiten geweest om wat te oefenen zodat hij ook weet wat voortaan zijn plekje hier is. Deed wel raar, was gewoon die oefeningen soms met zilla terug te doen als hij een reminder nodig had. Zilla luisterde zowel alleen op stemcommando, of op gebaren of beide. (uitzonderlijk als je weet dat ik er alleen puppyklas mee had gedaan). Nu had ik een onervaren hondje bij me. Was wennen. Maar het potentieel om even goed te zijn daarin als zijn vader zit wel in Junior in. Voor nog niet dikwijls geoefend te hebben deed hij het heel goed.

Een week geleden was de laatste dag dat hij hier heeft gespeeld. Moet zeggen de pijn wordt er niet minder om. Ik wil zijn zoontje en zijn vriendin best een kans geven, maar de leegte blijft. Zeker als je bedenkt dat ik de eerste 2 jaar dat hij bij ons was alleen met hem was. Mijn man ging 's nachts werken. Dus elke avond en elke nacht was het juist ik en zilla. Hij was mijn steun en toeverlaat. Hij wist altijd hoe het met me was. Ik ben diegene die hem op een avond mee naar boven genomen heb. Ik was bang alleen. Ik hoorde altijd vanalles. Toen hij bij mij lag was ik gerust want als er echt iets was zou hij het me we laten weten. Gisteren ben ik de eerste keer in 6 jaar alleen gaan slapen en het deed niet echt goed. De angst die ik vroeger voelde en de eenzaamheid waren terug , maar geen zilla om me te helpen...