hond bijt kiind

Wat wij met onze hebben gedaan als pup en nu nog bijhouden, is voer in de bak leggen, bak weghalen als ie leeg is om er vervolgens weer een handje voer in te doen...

Een moederhond hoeft niet naast een etensbak te gaan staan om pups op afstand te houden, en dat doet ze ook niet, en dat bedoelde ik ook niet. Een moederhond bepaald, en als zij zin heeft in het eten, wat eigenlijk voor de pups bestemd was, eet zij het gewoon op en duwt de pups zonder pardon aan de kant, als de moeder blijft liggen waar ze ligt geeft ze al toestemming.

Wanneer je acht pups op een rijtje laat eten, uit voer bakjes dus, gaan ze ook niet aan de kant wanneer zij braaf hun bakje leeg hebben, nee ze gaan kijken of er bij broertje of zusje nog iets valt te snaaien, en dat gaat ook vaak gepaard met grommen en bijtgedrag.



Pups in het wild mogen mee eten, en ze mogen vaak als eerste eten(dus voor de rest) en daar is van te voren door de moeder al toestemming voor gegeven. Zodra de pups ouder worden gelden deze regels nog precies zo, alleen verandert er voor de pups wel het één en ander, de hoogste in rang bepaald wie er mag eten(vaak de moeder), en dat maakt de ranghoogste gewoon duidelijk door grommen, tanden laten zien, fysieke correcties, of gewoon weg jagen(geldt net zo goed voor de jonge wolven).

Wij hebben tot nu toe 10 nesten gehad, kun je na gaan hoeveel pups hier al over de vloer hebben gepist , en ik kan je uit ervaring vertellen, zulke lievertjes zijn het niet onder elkaar, er kan vrij hard gestreden worden over eten en speelgoed, overigens wel op een respectabele manier hoor, daar zorgt de moederhond wel voor

Volgens mij bedoelen we redelijk hetzelfde maar omschrijven we het anders. Ik ben het eens met de hoogste bepaald en stelt de regels, maar een hond die toestemming heeft om te eten zal niet worden weggejaagd zodat de hogere weer opnieuw kan eten. Misschien in hele enkele uitzonderingen dat het een keer voor komt. Maar dit is dan echt een uitzondering. En dan zal ook door het vertrouwen en de duidelijkheid in rangorde de lagere geen gevecht aangaan om het voer.
En als wij een etensbak geven dan geven we hiermee de toestemming aan de hond om te eten.

En hierbij komt dat een kind nooit deze regels kan bepalen, omdat deze niet per definitie de ranghogere is van de hond. En dus ook niet zomaar het voer kan afpakken.
En ja, dan krijg je jouw voorbeeld van 2 pups die willen pakken wat ze pakken kunnen. Of dat de pup zich in zijn recht voelt zijn eten te verdedigen omdat het kind lager is. En in geval van een kind en een pup is dit een nare situatie.

Gr. Alexandra

Ik neem dat direct van je aan omdat dit me de enige manier lijkt waarop pups leren samen te leven met soortgenoten in sociaal verband Daarbij denk ik ook dat de rol van moeder heel belangrijk is en dat de verschillende moeders op verschillende wijze en eigenheid deze rol vervullen. Ook dat is weer medebepalend. En dan is er ook nog een fokker. De een geeft bv de pups elk een eigen bakje en de ander 1 volle trog. Ook dit is weer medebepalend in de ontwikkeling van de pups.

Toch vind ik het in het kader van de vraag van TS veel relevanter hoe wij mens en dier leren samenleven met elkaar in een vertrouwensrelatie. Wij moeten niet de illusie hebben om dit nestverband te kunnen evenaren. Daar is de mens-hond relatie te uniek voor en staat de mens te ver af van de teef.

Het gaat juist vaak mis doordat wij op onze mensenmanier een stuk onbetrouwbaarheid in de relatie brengen. Het te pas en te onpas een pup eten geven en weer afpakken omdat het opvoedtechnisch goed zou zijn, is zo'n ding. Het bevestigd alleen maar de onbetrouwbaarheid van ons mens. Juist dan creeer je honden die vreten alsof de duvel ze op de hielen zit of extreem verdedigsdrang ten toon spreiden.

Juist als er een vertrouwensrelatie is kun je prima samen uit 1 bakje eten of de hond even laten stoppen met eten en de bak wegnemen omdat je bv iets bent vergeten toe te voegen.

Zo'n relatie van begrip en vertrouwen moet groeien en is er niet in een dag. En toch beginnen veel mensen al in een dag met het geven en wegpak ritueel waardoor ze meteen al onbetrouwbaarheid in de relatie brengen.

Geef een hond maar eens voor langere tijd z'n eten op een rustige plek en laat hem met rust. Op die manier zal er weer meer rust en een vertrouwen groeien en datgene mogelijk zijn wat je graag wilt. Een relatie waarin de hond je niet als bedreiging ziet voor z'n eerste levensbehoefte en het zelfs met liefde met je zal willen delen. Honden en kinderen laat ik in dit verhaal er even buiten. Zoals ik eerder schreef ben ik van mening dat die nooit de verantwoording mogen hebben zich te mengen in de voedselverdeling en beheer van de hond. Als het kind eet lekker aan tafel of op de bank en hond op de grond en als de hond eet, dit op een rustige plek en kind erbij vandaan houden.

Leuk gezegd dat alles van de 'baas' is, maar dan moet er wel een vertrouwensrelatie, respect en betrouwbaarheid opgebouwd zijn in de unieke 'taal' van de unieke relatie.

 
Mijn insteek is juist heel erg honds denk ik.

Wat Petra schrijft over dat de vergelijking mank loopt tussen thuissituatie en nest, is alleen voor ons zo. De hond denkt niet overdrachtelijk en richt dus de hele dynamica (en hoe die "hoort" te zijn volgens hondse moraal) in volgens zijn eigen hondse referentiekader. Daar binnen blijven is juist respect en waardering hebben voor die hondse eigenheid.

Het laten zitten alvorens te eten (als  voorbeeld) maakt duidelijk dat er iemand anders over de eetverdeling gaat, niet de hond.

Mooi voorbeeld van hoe een hond communiceert (de pup van TS) en we er daarna overheen walsen met menselijke waarden en normen. Daar doe je geen enkele hond een plezier mee overigens.

Hoe je hond op kindjes reageert, ervaar je pas als je zelf kinderen hebt. De kinderen van buren zijn heel anders dan eigen. Ik heb een dochtertje (peuter) en twee honden. Mijn reu is veel toleranter, vooral omdat hij heel evenwichtig en zacht is. Mijn teefje en dochtertje kan ik zonder toezicht niet bij elkaar laten: mijn dochtertje is nog te jong om de verleiding te weerstaan om met Puzzle te 'spelen' en Puzzle is onzeker en 'ondergaat' als we niet ingrijpen die knijpende handjes. En dan is het wachten op een snauw of erger...

Ik heb hier voor een andere site een stukje over geschreven. Ik zal alleen plaatsen wat voor jou van toepassing kan zijn:


VAN BABY NAAR PEUTER
Een baby doet nog niet veel en Pim vond het allemaal wel prima… maar niet ook niet bijzonder interessant. Puzzle des te meer! Toen onze dochter gingen kruipen en lopen is deze verhouding helemaal veranderd. Puzzle werd onzeker van onze dochter die naar haar toekwam. In plaats van zelf even weg te lopen, bleef ze zitten en 'onderging' ze (als wij niet zouden ingrijpen) die knijpende handjes, totdat ze zelf een snauw zou geven. We hebben ze dus even tegen elkaar moeten beschermen. Een hond en een kind moet je het nooit zelf uit laten zoeken! Onze dochter moest Puzzle met rust laten (wat nog heel lastig is voor een peuter), ze mocht Puzzle alleen aaien als Puzzle zelf naar haar toekwam. En dan nog moesten we opletten, omdat Puzzle niet haar kop wegtrok als de vingertjes richting de ogen gingen…

© Leoniek de HoopPim bleek een talent in de omgang met een peutertje. Zo lomp als hij in zijn spel met volwassenen was, zo zacht en voorzichtig was hij in zijn spel met onze dochter. Hoe meer onze dochter ging bewegen, hoe meer hij bij haar te vinden was. Balletjes voor haar neerleggen, bij haar in het badje stappen in de tuin en gewoon keurig afdraaien en weglopen als hij geen zin had in haar aandacht.

Nu onze dochter iets meer begrijpt van hoe hondjes te respecteren, gaat het steeds beter tussen haar en Puzzle. Puzzle blijft ondertussen weer ontspannen liggen als onze dochter voorbij stapt en komt soms toch weer even snel een likje geven.


GOUDEN REGELS
Je kind staat boven je hond. Een hond mag dus nooit je kind 'corrigeren'… met andere woorden: laat je hond het nooit zelf oplossen als je kind zich niet goed gedraagt. Jij bent degene die de regels bepaalt en jij moet voor de hond ingrijpen. Een correctie die honden naar elkaar maken is volstrekt iets anders dan dat bij een mensenkind zal gaan werken of zelfs veilig kan uitpakken. Begrijp ook dat een hond een kind niet als baas ziet. Laat je kind nooit op jonge leeftijd je hond leiden. Het lijkt schattig, maar een kind kan de situatie nog niet goed inschatten en de hond onvoldoende aflezen. Van een kind mag je ook niet verwachten dat het volwassen reageert op een ondeugende streek van je hond.

Een kind en een hond hebben eigen ruimte nodig. Een hond mag niet steeds het kind storen, maar andersom ook zeker niet! De kinderkamer is het terrein van het kind. De mand of bench (met een meter eromheen) is van de hond. De hond mag niet gestoord worden tijdens de slaap, tijdens het eten, tijdens het spel met andere honden, tijdens het kluiven of als het gewoon geen zin in spelen heeft. Andersom moet je het van een hond niet toestaan dat het je kind blijft uitdagen als het kind aangeeft dat het geen zin heeft om met de hond te spelen. Bedenk dat wat spel is voor een kind, vervelend kan worden voor de hond… maar ook andersom.

Laat een kind nooit de hond alleen uitlaten. Hoe braaf de hond ook is, een kind kan nog niet handelen naar situaties die onderweg kunnen ontstaan. Denk bijvoorbeeld eens aan een situatie dat uw hond wordt aangevallen door een vreemde hond. Of dat de hond schrikt en plotseling de weg oversteekt.

Bron: Leoniek, Hondenfan

*verkeerd gelezen, dus bericht aangepast*



Waarschijnlijk heeft de hond gedacht, h?, lekker ijsje en toe je zoon het pakte, dacht hij, ik neem nog een hapje, maar dat ging ff mis, helaas.

Ik denk dat het zo gebeurd is, ik denk niet dat jouw hond het met opzet deed, maar dat het per ongeluk ging. Als er in 8 jaar nooit wat gebeurd is, kan ik meniet voortellen dat het u kwaaie opzet was.

Ik hoop dat je kind niet al te erg geschrokken is?

Het gaat er niet om dat ik de hond in staat acht om zijn hondse moraal te kunnen verleggen naar menselijk moraal, het gaat erom dat de pup al vrij snel tot de ontdekking komt dat wij redelijk onbetrouwbare wezens zijn in vergelijking met de nestervaring waarin deze opgegroeid is. Ik denk dat ik daarmee juist recht doe aan respect voor het wezen hond

Er zijn maar heel weinig mensen die volledig honds verstaan en spreken. En dus ontkom je er niet aan dat je in de relatie mens-hond ook unieke eigenheden brengt die beiden leren verstaan. Hierbij is respect en vertrouwen altijd de basis. En gelukkig komen de meeste pups uit een huiskamer met ruim ervaring met mensen en hun eigenaardigheden.

Als je het terugvoert naar het voorbeeld van TS heeft de hond binnen hondse moraal alle recht om z'n ijsje te verdedigen tegenover het kind 'afblijven, is van mij'. Zo zou hij ook met een nestbroertje op de vuist kunnen gaan. Het is op dat moment de volwassen verantwoordelijke die deze situatie had moeten kunnen voorzien en voorkomen.

Je kunt wel doen alsof we vanaf dag 1 het nestgebeuren kunnen voortzetten, maar deze pup heeft nog geen enkele relatie met ons. Dus het lijkt me dat dat als eerste moet groeien. Daarbij doen we er goed aan een stuk betrouwbaarheid te tonen. En dat doen we niet door op een menselijke manier de bak te geven en weer weg te nemen als oefening.

Ik ben het met je hele uitleg wel eens, maar niet met deze zin.

Een kind staat juist NIET boven de hond. Daarom moet je als ouder altijd goed opletten hoe de relatie tussen de hond en het kind ontwikkeld en ingrijpen bij eventuele conflicten.
Want een hond heeft in zijn ogen dus wel degelijk het recht om het kind te corrigeren. En zal dit waarschijnlijk ook gewoon doen als er een situatie ontstaat waarbij er geen ouder is om in te grijpen.
Is de ouder er wel dan zal deze in zo'n situatie de hond en het kind even uit elkaar kunnen houden en zo dus ingrijpen. Dan hoeft de hond ook zelf niets te doen en is er niets aan de hand.

Het zelfde met uitlaten. Een hond zal zich door de ouder gewoon laten uit laten. De baas regelt alles.
Maar loopt dezelfde hond met het kind dan wordt de hond ineens de hogere en zal heel anders kunnen reageren. Hij zal het kind beschermen en actief lastige situaties oplossen op zijn manier.

Gr. Alexandra

Volgens mij ben jij zelf Leoniek? Wist je dat je dan niet verplicht bent om de bron te vermelden, zoals de andere artikelen die je de afgelopen dagen van jullie Hondenfan site hier hebt geplaatst.

Sorry voor het off topic gaan, leek me gewoon belangrijk om door te geven.

Ik heb ook nergens geschreven dat je die bak steeds moet verplaatsen. Ik heb geschreven dat het probleem is dat de pup meent de voedseldistributie te mogen regelen, en dat je dit in eigen handen moet nemen door duidelijke regels te stellen die binnen het referentiekader van de pup passen, juist om misverstanden te voorkomen en een betrouwbare factor te worden binnen het leven van de hond. 

Op het moment dat de pup dusdanig met zijn mens communiceert dat hij die rechten meent te hebben, en dit dus gevaarlijk kan worden (weet niet hoe groot de pup gaat worden?) Dan moet je toch aanpassingen doen, en die doe je het best binnen het hondse referentiekader om zoveel mogelijk duidelijkheid te scheppen...en ook dat is juist werken naar betrouwbaarheid toe.

In de situatie van TS communiceert de pup met het kind. Als ware het een nestbroertje die z'n eten probeert te gappen. Zijn wij als mens er niet gewoon verantwoordelijk voor om zowel hond als kind hiertegen in bescherming te nemen?

Veel honden die met hun mens communiceren en hun eten extreem verdedigen zijn vaak enorm teleurgesteld in het vertrouwen/betrouwbaarheid van diezelfde mensen als het gaat om de voedselverdeling/beheer. En dat hebben wij dan helemaal zelf gecreeerd door onze menselijke moraal op de hond te willen plakken. Vandaar dat ik met mijn insteek bij de basis begin. Als een hond eenmaal dat vertrouwen verloren is vraagt het allereerst om het terugbrengen van rust, respect en vertrouwen.

Als ik voor een andere website schrijf, is die tekst eigendom van die website, ik moet dan dus wel quoten

Bedankt voor je reactie, misschien dat de zin niet overkomt zoals ik het bedoel. Ik bedoel er mee te zeggen dat je een hond niet mag laten handelen naardat hij boven je kind staat.

Maar je geeft goede input om die zin aan te passen.

Maar hoe wil jij duidelijkheid geven aan de pup als je zelf maar zijn eten afpakt wanneer dat jou uitkomt.. Daar ging het om.

Jij bent al de bepaler, want jij zet die bak neer wanneer het jou uitkomt.. En jij bepaald de hoeveelheid en waar de hond eet. Dus dat is al je duidelijkheid.
Het afpakken van de bak voegt hier niets aan toe. Het maakt je alleen maar onbetrouwbaar als baas/mens. En het geeft de pup/hond een goede reden om zijn eten te verdedigen.

Juist, maar niet door het kind weg te houden, maar door te communiceren over hoe de regels en verhoudingen liggen als het op eten aankomt. Dat schept duidelijkheid, rust en uiteindelijk dus vertrouwen. Al de rest is symptoombestrijding, een vies woord in context van bijvoorbeeld een slipketting, maar eigenlijk net zo vies als we het betrekken op het opdringen van de menselijke moraal.

Ik zou je willen aanraden nog eens goed te lezen. Dan zul je zien dat ik nergens die methode aanhang.

Wat wel duidelijk is geworden door dit te doen (door het kind) is hoe de hond deze verstandhouding ziet...en dat dit dus potentieel gevaarlijk zou kunnen worden.

Oke Het was ook goed bedoeld. En je hele verhaal spreekt ook zo, en ben het ook helemaal met je eens verder hoor.

Gr. Alexandra

Ik kan alles afpakken van mijn honden, en mijn nichtje van 7 kan dat ook..

Ze weten niet beter want heb ze dat vanaf kleins af aan geleerd. Puur omdat ik weet dat kinderen weleens onverwachtse dingen kunnen doen, en ik geen zin heb in een paar hechtingen bij me nichtjes/neefjes.

In jouw situatie zou ik er of mee gaan trainen/of je kind niet meer bij de hond laten komen wanneer er voedsel in het spel is.

Jij geeft het eten, en jij mag ook weer bepalen wanneer het word afgepakt, en wie dat dan mag doen, daar heeft een pup (ook in zijn nest) nog helemaal niks over te zeggen.

Dit is jouw zin.

Dit is gewoon waar ik over viel. Jij kan niet bepalen dat een pup moet accepteren dat een kind zijn eten afpakt. Een pupje in het nest zal ook niet rustig opzij gaan als een broertje/zusje zijn eten komt pikken.
Een kind staat vrijwel gelijk aan een andere pup, of aan een lagere in de rangorde.
En kind en pup is niet te vergelijken met een situatie in het nest.

Volgens mij is dat alleen als je betaald bent door de website, (dat zou kunnen natuurlijk) anders is de tekst jouw eigendom.

Of het is gewoon fatsoenlijk

Mensen moeten gewoon weten hoe honden zijn, wat hun reacties kunnen zijn wanneer wij bepaalde dingen doen enz.
Een hond zal nooit gaan communiceren op de menselijke manier dus wij mensen zullen ons ten alle tijde aan moeten passen aan de communicatie van de hond. Hoe je bepaalde dingen de hond gaat "leren" zijn verschillende methodes/manieren voor, zoals je kan lezen in bijna elk topic.

Honden hebben hun eigen taal en ze reageren op de enige manier die zij kennen, wij mensen hebben daar veel invloed op want wij kunnen de hond laten stoppen met bepaald gedrag, en de hond kan het accepteren vanuit conflictvermijding want uiteindelijk hebben wij simpel gezegd de macht om dat te doen.

Willen we dat? of kunnen wij het respect op brengen om te luisteren naar wat de hond te vertellen heeft, en willen we daar rekening mee houden?

Hond/pup komt bij ons in huis en we geven hem eten, komen we vervolgens weer in de buurt van het eten begint de hond te grommen, huh? ik heb het hem net gegeven en wat krijg ik? stank voor dank...nee zo zijn dieren nou één keer. Gister zat ik te kijken naar steve irwin, die gaf een wild diertje een bannaan, en hij bleef erg dicht bij staan maar hij hoefde niet te bewegen want dan kreeg hij een mep en een grom van het diertje waaraan hij net de bannaan had gegeven, raar? denk het niet toch? gewoon dier...
Wanneer steve irwin een betere relatie had met dit dier, dus hij geeft hem elke dag eten, en dat moet je veel dagen volhouden hoor, dat wordt dit gegrom en gemep beter, dat gaat weg op een gegeven moment, en heel misschien kan hij het later ook wel weer af kunnen pakken(mocht hij die intensie hebben).

Je kan dus twee dingen doen of je gaat gewoon de strijd aan, met kans op bijtwonden als gevolg, maar toch winnen, of je blijft het dier elke dag gewoon eten geven tot je het vertrouwen hebt opgebouwd .

Met dat verschil dat wanneer een pup een kind gaat bijten je hele andere consequenties hebt (zeker als de bijtrem nog helemaal niet ontwikkeld is) Het is mi toch wel iets om extra aandacht aan te besteden, want een pup die zo reageert wordt een hond die zo reageert, en met een hond die zo reageert is het gevaarlijk om daar niet iets mee te gaan doen. Het is dan ook geenszins de bedoeling dat een hond die zo reageert het kind in dezelfde rang als hemzelf, of zelfs lager, ziet. 

Overigens bedoelde ik met die zin waar je over viel alleen maar uit te drukken dat de pup hierin geen rechten heeft die hij zelf af mag dwingen. Wat niet wil zeggen dat je als ouder je kind niet op moet voeden natuurlijk.

Wijziging: maar goed, ik heb mijn mening en advies gegeven, en verder moet TS zelf kijken wat er moet gaan gebeuren.

 Mee eens

Lola was hier ook een mooi voorbeeld van, toen we haar net hadden was ze uiteraard blij met haar eten  wat ze kreeg, maar in de buurt komen als zij aan het eten was kon echt niet, als je maar alleen de keuken inliep gromde ze al. Er was dan ook geen sprake van dat je als baas die (volle) bak weer weg kon halen als je daar al zin in had. Dus voor ieders eigen veiligheid, moest de hond met rust gelaten worden. Ze vertrouwde ons niet, kende ons niet, was in een voor haar nieuwe situatie, dus waarschuwde ze dat we haar met rust moeten laten. En na een tijdje toen ze eenmaal doorhad, dat ze gewoon rustig kon eten kwam het vertrouwen en kon je gewoon langs haar lopen,nu komt ze graag zelfs met iets te knabbelen aan mijn voeten liggen. We kennen en vertrouwen elkaar.

Nu kan je zeggen jamaar dat was een herplaatser en een volwassen hond. Maar zou het voor de pup niet ook zo gaan, dat er eerst vertrouwen opgebouwd moet worden, ik denk ook niet dat de pup de nieuwe mensen ziet als moeders of broertjes en zusjes, een moeder ken je is altijd bij je geweest vanaf je geboorte en je babybroertjes en zusjes ook. En zou de moeder bij de fokker niet ook gewoon het eten als niet van haar beschouwen maar als iets wat ze van de baas gekregen heeft?  Voor de pup zijn uiteraard de nieuwe mensen zijn vreemd en je weet nog niet wat ze bedoelen en van plan zijn als pup. Dat moet gewoon groeien, door de pup te respecteren en in zijn eigen tempo te laten begrijpen dat we het goed met hem voor hebben.

Toen ik mijn dh had, had ik ook een oppaskindje een paar dagen per week, ook heel enthousiast naar de hond toe en dat is altijd goed gegaan, maar wel met veel begeleiding uiteraard. En ik bepaalde wanneer de hond eten kreeg, het kindje was daar niet bij, en als het kind at, was de hond daar niet bij daar was ik heel strict in, toen nog niet eens met een bepaalde theorie in mijn hoofd, gewoon geen risico's nemen met kinderen dacht ik. En zo langzaamaan groeit het samen op en kindje doet vanzelf al zachtjes en voorzichtig want dat was haar van baby af aan geleerd, en kon zelfs haar vader vertellen niet zo wild te doen in de buurt van de hond haha. En nu is ze veertien en herinnert zich nog de leuke tijd die we hadden met de hond.

Ik vind ook dat je als mens de verantwoording hebt zowel hond als kind hierin te begeleiden. En dit kan ook prima als er voldoende rust, duidelijkheid en vertrouwen in hond en kind is. Het is belangrijk duidelijkheid te scheppen hoe de regels zijn en als mens je verantwoording/leiding te nemen.

Toch vind ik dat je in de fase waarin de sociale binding en/of vertrouwen nog bezig is vorm te krijgen je geen onnodige risico's moet opzoeken. Simpelweg omdat het risico op schade en negatieve ervaring te groot is. Als de hond eet, laat je de hond met rust, als het kind eet laat de hond het kind met rust. Geen dingen van elkaar afpakken. Het risico is te groot, zeker omdat het hier ook nog eens twee totaal verschillende wezens betreft.

De sociale band is een proces wat als het goed is vanzelf tot stand komt naarmate de sociale relatie en het vertrouwen wat daarmee samengaat sterker wordt. In zo'n relatie is het niet logisch dat je continue de strijd opzoekt. Er is duidelijkheid en vertrouwen en tolerantie. Dat is ook goed te merken als je een nieuwe (logeer)hond introduceert. Om botjes, voer, speeltjes kan onderling strijd ontstaan, terwijl nadat er een sociale band is aangegaan er veel meer tolerantie is ten opzichte van elkaar. Liggen ze eerst elk op hun eigen plek te kluiven om strijd te voorkomen kunnen ze dan ineens naast elkaar liggen kluiven. Of is bv de kluif ineens het verdedigen niet meer echt waard.

Wat je in een latere reactie schrijft; "want een pup die zo reageert wordt een hond die zo reageert" kan ik niet zomaar onderschrijven. Dit heeft veel te maken met hoe de vertrouwensband in het samenleven tot stand komt. De echte dominerende honden die het hele reilen en zeilen willen regelen zijn best een zelfzaamheid en dan loop je zeker ook tegen andere problemen aan die leven met zo'n dier behoorlijk onleefbaar maken.

Wat een onzin, ik doe regelmatig mijn hand in hun etensbak als ze aan het eten zijn, en pak alles af wat ze hebben! Niet alleen bij mijn chi maar ook bij de hond van mijn ouders een ca de bou zal effe lekker worden als de hond bepaald hoe en wat......