Zomaar een verhaal iedereen lezen !!! :)

Toen ik jouw pupje was, entertainde ik jou met mijn bokkensprongen en maakte jou aan het lachen. Je noemde me "je kind" en ondanks sommige kapot gekauwde schoenen enz., werd ik je beste vriend.

Als ik stout was hief jij je vinger op en vroeg me:"Hoe kun je?" Maar dan kreeg je medelijden met me en rolde je me om en gaf me buikkriebels.

Het kapot maken van dingen in huis duurde een beetje langer dan verwacht, omdat jij het enorm druk had. Maar daar werkten wij samen aan. Ik herinner mij de nachten van lekker tegen elkaar aan liggen in bed, waarbij ik luisterde naar de dingen die jij mij toevertrouwde en je geheime dromen. Samen maakten wij autoritten en stopten voor een ijsje {ik kreeg alleen het hoorntje omdat ijs slecht is voor honden,
zei je}.

Ik deed lande dutjes in de zon in afwachting van jouw thuiskomst....elke dag ! Geleidelijk aan begon je meer tijd te spenderen aan je werk en carriëre, ook ging je op zoek naar een maatje uit de mensen wereld. Ik wachtte geduldig op jou, hielp je met je soms gebroken hart, ik ging nooit tegen jou te keer als je een slechte beslissing had genomen, overrompelde je altijd met mijn vrolijkheid als je thuis kwam, ook toen je verliefd was.Ze is nu je vrouw en geen "hondenmens", maar ondanks dat verwelkomde ik haar in ons huis, ik probeerde haar affectie te tonen en gehoorzaamde haar.

Ik was gelukkig omdat jij dat ook was. Toen de mensenbaby's kwamen, deelde ik jouw opwinding. Ik was gefascineerd door hun roze kleur en geur en wilde ook moeder van ze zijn. Maar zij en jij maakte je ongerust, waren bang dat ik ze pijn zou doen, zodoende werd ik de meeste tijd opgesloten in een andere kamer, of moest in mijn mand. Ik wilde zo graag van ze houden. Toen ze groter werden, werd ik hun vriend. Ze trokken aan mijn vacht, duwde zichzelf omhoog aan mijn wiebelende benen, staken hun vingers in mijn ogen en gaven me een kusje op mijn neus.

Ik hield van hun aanrakingen, omdat jouw aanrakingen vrijwel niet meer voorkwamen. De kinderen zou ik met mijn leven verdedigen. Sloop stiekum naar hun bed en luisterde naar hun angsten en geheime dromen, samen wachtend op het geluid van jouw auto!Toen ging je voor jouw carriëre verhuizen naar een andere stad, naar een apartement waar geen huisdieren werden toegestaan. Je nam de beslissing voor je familie.....eens was ik jouw enige familie! Ik was opgewonden omdat we een aotorit maakten, tot we aankwamen bij een asiel. Ik rook de geur van angst van honden en katten....verloren hoop. Je zei daar "Ik weet zeker dat jullie een goed tehuis voor haar zullen vinden", ze gaven je een pijnlijke blik.

ze kenden de realiteit van een hond op middelbare leeftijd. Jij moest de vingers van je zoontje van mijn halsband aftrekken toen hij schreeuwde :"Nee papa! Alstjeblieft laat hun mijn hond niet afpakken!"Je gaf mij een vaarwel klopje op mijn kop en ontweek mijn ogen. Je had een deadline die je moest halen, nu had ik er ook een!Toen je weg was zeiden de aardige dames, dat je al maanden had geweten dat je zou verhuizen, maar geen poging had genomen een goed tehuis voor mij te vinden. Schudden hun hoogf en zeiden "Hoe kon je....". Ze gaven mij eten, maar ik had geeb eetlust meer.

In het begin rende ik naar de voorkant van het hok, hoopte dat jij mij kwam halen, hoopte dat er iemand was die om mij gaf. Maar de concurentie met vrolijke puppy's kon ik niet winnen. In een hok ver in de hoek wachtte ik! Ik hoorde haar voetstappen, ze kwam voor mij, en nam mij mee naar een stille kamer, plaatste mij op een tafel, aaide mijn oren en zei dat ik me niet druk moest maken. Mijn hart bonkte...wat zou er gebeuren?Ze droeg een zware last op haar schouder dat voelde ik. Ze plaatste voorzichtig een tourniquet om mijn voorpoot, ik zag een traan op haar wang.

Ik likte haar hand zoals ik altijd deed om jou op je gemak te stellen. Ze duwde kundig een naald in mijn ader, ik voelde de vloeistof door mijn lichaam gaan, ging slaperig liggen en keek in haar vriendelijke ogen en murmelde :"Hoe kun je..." Alsof ze mijn taal kon verstaan zei ze "het spijt me zo erg". Gaf me een knuffel en zei dat ik nu op een plaats zou komen waar ik niet genegeerd zou worden, mishandeld of verlaten. Met mijn laatste beetje energie probeerde ik te kwispelen om haar te vertellen dat mijn eerdere "Hoe kun je", niet voor haar bedoeld was.

Het was jij , mijn geliefde baas, waar ik aan dacht. Ik zal voor eeuwig op jou wachten. Ik hoop dat ieder in jouw leven jou dezelfde loyaliteit zal tonen als ik!

Liefs natascha

Hoi natas
Wat een ontroerend verhaal krijg er tranen van in mijn ogen
liefs joke

Joke niet gaan huilen hoor voor het slapen gaan.
Nou welterusten voor straks.
En is ook een heel zielig verhaaltje.

Liefs andere joke

Inderdaad een erg leuk verhaal. Goed gedaan!!

Groetjes Gea

ja jo maar doet me een beetje aan mijn hondjes uit het asiel denken he
ik ben een gevoelig mens maar oke dat hoef ik niet te schrijven dat weten jullie al
liefs van deze joke

Tuurlijk weten we dat van je lieverd.
Ja als het een beetje op je verhaal lijkt is het ook beetje gevoelig.
Maar joke je bent toch niet in slaap gevallen he achter he forum hoop ik

Liefs Jo

nee nee ik ga nu naar mijn mandje en afsluiten want anders word het mooie verhaal off topic en is niet de bedoeling
liefs joke

Neee ik vind het geen leuk verhaal, maar zooo triest.
Ik kende alwel dit verhaal en toch raakt het mij weer.

De liefde die dit hondje uitstraalt naar zijn "baas" is zo onvoorwaardelijk, ken je dit ook van mensen, nee he?

Ik moet nu mijn zakdoeken gaan zoeken .
Is mischien maar een verhaal maar heimelijk word ik toch kwaad tegen de mensen die zoiets doen, als het echt niet anders kan ok.. maar de meeste mensen komen dan binnen vb met een mopshond van 10 jaar reden heeft mijn kindje gebeten dierenarts onderzoekt hond hond heeft geen tanden..

Vreselijk vind ik zulke verhalen. Word er altijd kwaad van dat er zoveel van dat soort mensen rondlopen.
Bah.

Groetjes Marianne

En weer zit ik met de tranen in mijn ogen
Al de 3de keer vandaag door dit forum

Ik heb deze al een keertje gelezen, vind het zo'n vreselijk verhaal, bah.. Dieren kunnen niet praten, ze begrijpen niet wat er gaande is.. Ik vind het zo verschrikkelijk..

Groetjes Lois

..
Ik ga snel even met Bram knuffelen.

vreslijk zielig verhaal maar de dingen gebeuren helaas ook in het echt

Ik kende het verhaal...zo eenzaam en triest, mensen weten vaak niet eens wat ze een hond aandoen.

oeps was niet ingelogd, bovenstaande was ik

snif snif!!!!!!!!!!

en dan staat er nog gewoon zomaar een verhaal


groetjes Danielle en Djano

Tjee, ik las dit op mijn werk.
En ik moest echt mijn tranen bedwingen.
Wat een stukje. Wat geweldig mooi.
Wat enorm zielig en het is ongelooflijk de waarheid.
Verschrikkelijk.

Bedankt Natascha voor dit stukje.

Ik kende dit verhaal al maar moet och weer slikken.

Inderdaad hoe kun je????

Dit verhaal heb ik al op andere sites en fora gelezen, maar het blijft je gewoon raken, iedere keer weer!
Het ligt namelijk zo hartverscheurend dicht bij de werkelijkheid...

natascha

vind het zo erg verdrietig, in het begin toen ik het las, dacht ik nog , goh die hond heeft het getroffen bij je, tot ik verder las, en het in het geheel niet voor jou bedoeld was, nee om te beseffen, denk na voor je aan een hond begint, eigenlijk moest iedere beginnende eigenaar dit eerst maar eens lezen, en dan bezinnen, neem ik wel een hond.

prachtig Natascha. maar heel verdrietig.

willemijn.

wat een verhaal
honden blijven hun baasje trouw tot hun dood
gr liesbeth

Ik heb dit verhaal vroeger nog gelezen, maar ik word er telkens weer zo verdrietig van !

Als ik dan in het asiel kom en veel van die honden verwachtingsvol zie kijken, moet ik er altijd aan denken !

Mensen zijn slecht en sommige verdienen de liefde en trouw van hun dieren echt niet !

Liefs,
Marie-Rose

Heb dit verhaal toevallig van de week gelezen op internet en de tranen stonden in mijn ogen... en nu ik je topic zie opnieuw een brok in mijn keel

Groetjes Elvira

Zit ik weer te janken...

Jeetje zielug!!!!!
Maar helaas zal dit in vele gevallen de realiteit zijn.

Nu ik hier zo over nadenk mag ik toch in godsnaam hopen dat er een hemel is zodat al die gedumpte huisdieren wraak kunnen nemen. Ik zou mijn 3 geredde asiel-schatten er nog bij helpen ook.