Doby, de ooit zo waterschuwe hond...

Ooit had ik een waterschuwe hond. Zo eentje die met een wijde boog om alle plassen heen loopt, en bij regen niet naar buiten wil. Dat moest veranderd worden! Een echte waterrat, dat was wat ik wilde!
En dus werd er meteen gestart met watergewenning. Een watergewenning waarvan het gewenste resultaat door mij op gejuich onthaald werd.

"Boontje komt om zijn loontje", denk ik op dit moment iets minder juichend. Onder me spettert tienerpup vrolijk heen en weer in een beek. Een beek waarvan ik uit bittere ervaring weet dat zelfs volwassen honden er op hun eentje niet meer uit raken.
En er is geen mens te zien. Niemand die mijn hand vasthouden kan, zodat ik veilig de steile, betonnen oever afdalen kan tot op zijn hoogte.
Ondertussen is het tot puplief doorgedrongen waarom hij niet in deze beek mocht. Vragend kijkt hij me aan: "Wat nu?"
Ja, wat nu? Met de moed der wanhoop laat ik de leiband voor zijn neus slingeren, de leiband waarvan ik me voorgenomen had hem te leren deze op bevel vast te pakken, zodat ik hem in gevallen als deze makkelijk eruit kan trekken. Alleen jammer dat ik dat vergeten ben.
Zal ik zelf in de blubber springen, en hem een duw in de kont geven? Maar als ik er dan niet meer uit raak?
Misschien moet ik een eind terug wandelen tot aan een stuk waar hij er wel uit kan klimmen? Een herinnering aan zijn voorgangster, die bijna verdween in een diep stuk slib een eindje verderop, doemt op.
Of misschien is de oever aan de andere kant minder steil? Helaas, een kort stukje omlopen leert me dat dit niet het geval is.
Dan zie ik de bomen, dezelfde bomen waarvan ik het een paar jaar terug nog zo jammer vond dat ze omgehakt waren. Nu blijkt dat een meevaller. Uit de korte stronken ontschieten stevige scheuten. En die zijn smal genoeg om er mijn leiband omheen te slaan, en toch nog een voldoende lang stuk over te hebben om tot aan mijn pup te raken. Ik laat me zakken, en na een paar pogingen en een algehele stretch lukt het me net om de halsband van mijn Doby te pakken te krijgen. Opgelucht trek ik hem omhoog.
Halverwege de oever krijgt hij weer grip en steekt me voorbij. Om zich meteen hartgrondig uit te schudden, het nog steeds aan de leiband slingerende baasje besproeiend met een laagje zwart, olieachtig, stinkend spul.
Vervolgens viert hij de verfrissende duik en de gelukkige afloop met een serie korte sprintjes op de beangstigend smalle rand tussen weideomheining en beek. En maakt telkens een tussenstop bij het beurtelings gillende en schaterende baasje, nog steeds onhandig aan de oever slingerend, voor een tweede en een derde sproeibeurt.
Druipend van het vieze, zwarte spul, en ternauwernood alsnog een bad vermijdend, lukt het me uiteindelijk de oever uit te klauteren. Ik zie er niet uit. Van mijn blanke armen, gezicht en decolleté is weinig meer te bekennen. Het mooie topje (waarvan ik deze ochtend nog tegen mijn moeder zei: “dat het weinig zin had mijn mooiste spullen te sparen voor speciale gelegenheden, omdat je ze dan uiteindelijk bijna nooit draagt”) onherkenbaar.
De pup vleit zich gezellig tegen me aan, zich van mijn afwerende handen niets aantrekkend, en ervoor zorgend dat mijn onderkant nu perfect past bij mijn bovenkant.

Giebelend lopen we samen terug naar huis, hij zwart als altijd, ik assorti met hem.
Leuk, hoor: zo'n waterrat. Ontzettend leuk.
Maar niet altijd even handig. Er schijnen toch nog voordelen te zitten aan een waterschuwe hond...

Hahaha, prachtig verhaal! Is de pup nu per ongeluk in het 'water' terecht gekomen, of is dit het resultaat van jou fanatieke watergewenning?

het mooie topje (waarvan ik deze ochtend nog tegen mijn moeder zei: “dat het weinig zin had mijn mooiste spullen te sparen voor speciale gelegenheden, omdat je ze dan uiteindelijk bijna nooit draagt”) onherkenbaar.  
Eigenlijk vind ik dit toch ook wel een héél speciale gelegenheid. 

O jee Floortje faun ik zie het helemaal voor me,wat zul je het benauwd hebben gehad je pup daar beneden en jij pogingen ondernemend om je pup weer op het droge te krijgen, wat je uiteindelijk is gelukt maar helaas wel met een natte en smerige outfit.Weet wat je doormaakt als ze zich dan lekker zo dicht mogelijk in je buurt gaan staan uit te schudden,vies en stinkend sta je daar, hopend dat je niemand tegen het lijf loopt die zich vermaakt ten koste van jou.Gelukkig is je pup veilig, de wasmachine kan draaien ,de pup en jij onder de douche en met een glas fris en een bak koud water voor je pup kan je lachend nagenieten en bedenken hoe je dit in de toekomst kan voorkomen.

@Bertine en co:
Als antwoord op je vraag of mijn pup in die beek terecht gekomen is vanwege mijn fanatieke watergewenning: ja en nee.
Ja: omdat hij door de watergewenning een echte waterrat geworden is.
Nee: omdat hij er zelf ingesprongen is, ondanks mijn verbod...

@Helene: het panikeren viel nog mee, het is niet mijn eerste labrador die erin duikt... En het water stond laag. Maar ik heb toch even goed in mijn haren staan krabben.
En ik ben wel degelijk achteraf iemand tegengekomen... maar we hebben er gewoon beiden goed om gelachen.
Het was onze laatste wandeling van de dag, en het plan was om meteen erna in de zetel te duiken. Dat liep dus een beetje anders...
Het is ondertussen al een paar weekjes geleden, en ondanks dat Doby alleen maar meer en meer een waterrat geworden is (mét zwembrevet), is hij er niet meer ingesprongen. Hij was toch ook een beetje geschrokken...

Superverhaal!

nee hihi..dat kan je niet meer ongedaan maken, maar wil je dat dan ook ? je hond geniet toch...

als het eens niet uitkomt, lekker aan de lijn houden, en komt het wel uit, laten gaan, als je hond geniet, geniet jij ook .

en water is altijd wel in voorraad toch ?

Ik zat echt vol spanning te lezen hoe het af zou lopen, maar eind goed al goed gelukkig!

En dan heb je eindelijk wat je wilde, na heel wat moeite, al die geweldige topics over hoe je je pup in het water wilde krijgen.. Nou, die heb je nu !

Wat fijn! Heb je nog wat nieuwe foto's van Doby?

Gisteren genomen. Morgen of overmorgen staan ze op mijn profiel.
Zou heel graag foto's hebben van hem terwijl hij op zijn rug ligt te spelen, maar dat is nog zo simpel niet. Zou ook heel graag foto's hebben van hem met zijn snoet vol kroos (hij stopt graag zijn kopje onder water), maar vrees dat mijn fototoestel dan iets te nat zou worden...

@Nala: wees maar zeker dat ik blij ben met mijn waterratje! Soms iets minder, maar ach...

Geweldig!

Bedankt voor de complimentjes!!!

Sorry maar kan alleen maar hahahahahaha ( lachen en heel hard lachen) om je verhaal.

Je hoeft je niet te verontschuldigen, hoor.
Ik vond het ook grappig.
Al ben ik er niet rouwig om dat hij die beek sindsdien vermijdt...

Wauw! wat een verhaal, ik heb hier helemaal in een scheur gelegen! Wat maken we soms toch geweldige dingen mee met onze viervoeters gelukkig kunnen we er na een tijdje allemaal om lachen

Wat is het een leuk verhaal geworden.