Angst en dramatisch gedrag bij de dierenarts

Mijn hond is ruim 2 en redelijk voorbeeldig qua gedrag. Er is echter 1 probleem waar ik iets aan wil gaan doen. Billie houdt niet van polonaise aan zijn lijf, al van kleins af aan. Heb veel geoefend en ogen en oren kijken gaat nu prima. Maar als we in de buurt van dierenarts komen begint hij te piepen, blaffen, zich schrap te zetten en soms springt hij naar me op. Ik negeer zijn gedrag en zeg soms op lage, neutrale toon dat het goed is. Eenmaal binnen is het drama compleet; hij hijgt, piept, jankt, springt van de tafel en blijft zo bewegen dat onderzoek nauwelijks mogelijk is. Vandaag is hij gecastreerd en moesten we hem met zijn drieen vasthouden om de verdovingsprik te kunnen geven. Hij heeft met 4 of 5 weken met zijn pootje tussen de deur gezeten bij de fokker, was niet gebroken, maar hij moest wel voor onderzoek naar de dierenarts. Verder geen grote drama's meegemaakt tot nu t toe. Hoe kan ik hem helpen met zijn angst en zo het drama bij de dierenarts in de toekomst voorkomen?

Dit is niet zo maar even opgelost. Is je hond verder ook bang voor dingen? vindt hij aaien over zijn lichaam ook niet fijn?

Ga af en toe eens bij de dierenarts langs, zomaar. Zonder dat er iets moet gebeuren. Neem zijn lekkerste koekjes mee. Eet hij die niet, dan moet je vaker langsgaan tot hij ze wel eet. Het scheelt al veel denk ik als hij bij binnekomst op zijn gemak is.

Ben nu een boekje aan het lezen van Mieke Zomer (dieren sprekend als mensen) en daar staat in dat het helpt als je je hond van te voren verteld wat er gaat gebeuren. Waarom hij naar de dierenarts moet. Dat het even pijn doet (of niet, maar wel de waarheid vertellen) maar dat hij dan weer beter word en dat je daarna iets leuks gaat doen samen. Klinkt misschien stom maar proberen kan geen kwaad toch? Ik ga het in elk geval doen want Bibi is ook zo'n dramaqueen...

Wat je wel alvast kunt doen is in de omgeving van de dierenarts hem rond laten snuffelen zonder dat jij iets van hem verlangt. Als dat goed gaat ga je steeds dichter bij . Geeft de hond aan dat het te moeilijk is dan push je hem niet maar neem je nog wat afstand van het gebouw. Je zou af en toe wat voertjes rond kunnen strooien en er een zoekspel van kunnen maken.
Als dit deel gelukt is ga je kijken of hij vanzelf naar binnen gaat, lukt dat dan laat je hem snuffelen, lukt dat nog niet dan is hij er nog niet aan toe. Pas als dat lukt dan kun je kleine stapjes verder. Wel is belangrijk dat je een dierenarts hebt die hier begrip voor heeft!!

Juist wel de geborgenheid geven waar hij om vraagt. Bijou was nooit fan van de dierenarts, altijd in de stress wat al begon in de wachtkamer. Ze werd heel heet, ging spontaan verharen en flink hijgen. Op de behandelingstafel zou ze er zo af duiken als dat kon. Ze sprong altijd tegen mij op (omdat de tafel hoog stond zeg maar met haar voorpoten op mijn schouders en dr achterpoten op de tafel), en ik beschermde haar. Beschermen in de zin dat ik haar in mijn armen hield, omdat zij dat fijn vond. Ook de DA vond dit prima, en kon dan onderzoeken wat nodig was zonder dat Bijou panisch werd.

Op ten duur was Bijou vaste patiënt bij de praktijk, en ging ze het steeds leuker vinden. Nog steeds wel gestresst, dus verharen en hijgen, maar een stuk minder angstig en wantrouwig tegen de dierenarts. Geven wat nodig is helpt echt, negeren juist niet want het is ook eng..Belonen deed ik ook als ze rustig bleef als de DA aan haar kwam voor onderzoek.

Nog een tip; Ga zo laat mogelijk naar binnen. Ik was altijd te vroeg, en dan zat je al een kwartier in de wachtkamer (stress bouwt zich dan op). Ik ging op ten duur later naar binnen, zeg maar 5 minuten voordat je de afspraak hebt.

Oh en je kan het natuurlijk niet in een dag oplossen maar zult er een tijdje over doen. Als je niet naar de dierenarts hoeft dan zou ik oefenen.

Hoe is je hond als die bij anderen naar binnen moet?

Bedankt voor de antwoorden tot nu toe! Er zitten waardevolle tips bij. Ik besef overigens dat hier geen quick fix voor is, dat geeft niet.

Biliie heeft verder geen problemen met aangeraakt worden, maar het is geen enorme knuffel. Alleen mensen die hem goed kennen mogen hem op de bovenkant van zijn kop aaien. Verder vindt hij het altijd leuk om ergens naartoe te gaan en is hij nergens bang voor.

Zo te lezen werkt de mensenaanpak dus ook voor honden. Niet vermijden, maar in een rustig tempo opbouwen totdat de angst zakt. Helaas voor hem moeten de hechtingen er binnenkort nog uit, maar daarna zal ik gaan oefenen.

Wat je nog meer kan doen is hem gaan masseren op zijn rug, schouders, voorborst. Poten kun je ook maseren maar dan heel lichtjes, en als dat allemaal wil kun je eens langs zijn oren gaan strijken met de bovenkant van je hand. die is namelijk zachter.

zo zal hij op den duur ook niet erg vinden als de dierenarts aan hem komt.

wat ook helpt is alvast een hoop energie kwijt te raken door een flinke wandeling vooraf.

En, ik schaam me haast, bij ons was een deel ook te `wijten` aan mij, ik vind het naar dat de hond zo overstuur is en dat voelde hij aan... dierenarts vroeg me daarom de ruimte te verlaten zodat alleen mijn man erbij was. Hond ging bijna door het lint toen hij mij zag vertrekken, maar daarna kon hij zich makkelijker over geven. Vond het goed van de DA dat ze dat had gezien, ook rot, want ik doe alsof ik de kalmte zelf ben.

Luca was ook panisch voor de dierenarts, te meer omdat hij langdurig is behandeld voor de verwondingen opgelopen bij een bijna dodelijke pitbullaanval.
Soms moesten we hem met 3 personen vasthouden, een jack russell, de dierenarts, de assistente en ikzelf.  Een klein ventje, maar bij de dierenarts net een leeuw zo sterk.
Wat ik deed : naar de dierenarts gaan samen met Luca en dan een praatje maken met de assistente, dan kreeg hij een koekje, werd aangehaald en gingen we weer, zonder dat er iets gedaan werd.
Waren we buiten, maakten we een lange wandeling langs de Maas.
Dus het bezoek bij de dierenarts plezierig maken.
Want zelf heb je de neiging nerveus te worden, omdat je weet welk gedrag er komt, de hond voelt dat feilloos aan en wordt daardoor  opgewonden.
Wat je ook zou kunnen doen, voordat je gaat, wat Bachbloesem Rescue Spray onder de tong sprayen.
Dat wil ook wel maken dat de hond rustiger wordt.

Een deel van de oorzaak zal ongetwijfeld ook bij mij liggen. Maar er zit ook iets in mijn hond, want het is al zo vanaf dag 1. Het helpt inderdaad wel als hij moe is. Maar ja, een hond die onder narcose moet en niet mag eten kun je niet laten ravotten. Voor een gewone afspraak ga ik altijd lopend naar de praktijk en doe ik onderweg oefeningen of rennen we een stuk.

Ik zal het er eens over hebben als de hechtingen er uit moeten, kijken of de dierenarts er ook aan mee wil werken. Dat we af en toe even binnen lopen voor alleen een aaitje of een koekje zonder dat ik meteen een consult moet betalen .

Al loop je maar de wachtkamer in, en even daar zitten, dan eens op de weegschaal laten zitten, en rustig aan. Ik kan me niet voorstellen dat een da daar niet aan mee wil werken.

Ollie heeft een hoop dierenartsellende meegemaakt, maar is er desondanks niet meer bang. Hij wordt er ook door de assistentes altijd lief en vriendelijk begroet, mag vaak even bij ze op de balie of op schoot zitten en eet gezellig een koekje van ze. In de wachtkamer zit ik ook liever niet te lang. De stress die daar vaak hangt is voor Ollie ook niet makkelijk te negeren. Moeten we wel even wachten, dan doen we zijn lievelingskunstjes om de tijd te doden. Ik zou inderdaad met Billy proberen om voorlopig regelmatig in de wachtkamer te komen als hij niets hoeft. Koekje eten, kunstje doen, of even dag zeggen tegen de assistente. Wat bij al mijn honden altijd goed geholpen heeft tijdens de behandeling is zachtjes de oren masseren. Mij is verteld dat als je de hond zijn oren in een ontspannen stand masseert, hij zich ook zal ontspannen. ( zoiets als bewust glimlachen als je verdrietig bent, dan voel je je ook net wat minder zuur.)

Mijn shiba inu heeft dit ook! Ik neem hem meestal mee als onze andere hond op controle moet. Is meestal wel rustig dan, maar als hij zelf onderzocht moet worden, krijg je het beruchte shiba gehuil te horen :-O
Heb hem dit ook thuis geleerd met oortjes te onderzoeken en nagels enzo... Maar hij blijft dat gedrag toch vertonen ook t.o.v mij.
Is echt niet makkelijk om af te leren, nog steeds geen goede oplossing gevonden.

Groetjes

Wat ik ook altijd deed met Luca was een afspraak maken op het einde van de dag.
Liefst de laatste afspraak. Dan niet te lang van te voren in de wachtkamer gaan zitten wachten.
Ik zorgde er meestal voor dat ik rechtstreeks door kon lopen, zonder te wachten.
Als Luca namelijk voorbereid was dat er iets ging gebeuren, verzette hij zich met alles wat
in hem was.