Verdriet gaat niet weg

Op 25 juli gaat het nu 6 maanden zijn dat onze Mickey gestorven is,maar het verdriet gaat niet weg. 10 dagen ervoor heeft ze haar eerste  epilepsie aanval gekregen,dan een week niets. Op 23 jan moest ik binnen voor een knieprothese en heb ze niet meer teruggezien. De maandag- en dinsdagnacht heeft ze verschillende aanvallen gekregen en stond mijn vrouw er alleen voor.Ze is verscheidene keren naar dierenarts geweest ,maar hebben haar de woensdag moeten laten inslapen.Normaal lag ze bij ons in de zetel en sliep bij ons in bed. Blijf haar ontzettend veel missen.

Het gemis zal altijd blijven, dat kan ook niet anders aangezien Mickey je zo dierbaar was. Het verdriet zal minderen, vergeet niet dat het pas 6 maanden geleden is dat ze is overleden. Langzaam maar zeker zullen de fijne herinneringen meer naar boven komen, en zal je met een glimlach en een traan aan haar terug denken.

Ik wens je veel sterkte toe.

dat heeft ook best zijn tijd nodig Filip , ook al omdat je er niet bij was en het zo snel gegaan is , neem daar ook de tijd voor .
sterkte

Ik heb lady op 22 juni ook helaas moeten laten gaan. Het is inderdaad heeeeeeeeeel erg leeg in huis en ze is elke dag in onze gedachten. Het is ook logisch dat je je dierbare nog mist daar was ze ook een dierbare voor. Het heeft zijn tijd nodig net zoals bij een mens die sterft. Gelukkig hebben onze honden het heerlijk gehad bij ons moet je ook denken. Ik denk vaak stel je voor dat ik Lady niet had genomen... misschien was ze dan in een assiel terecht gekomen en van baas naar baas gegaan, en misschien had een andere baas toen ze blind werd haar al in laten slapen... maar ik weet het ondanks dat missen we onze lieve honden. Dat is heel normaal. Sterkte!

Hallo Filip,
Verdriet gaat inderdaad niet weg,maar je 'went' aan de pijn, ik heb toen mijn "allessie" stierf, 5 jaar lang echt wezenlijk pijn gehad om haar heengaan, na 5 jaar was ik pas weer zover dat ik begon te denken aan weer een teefje erbij.
Mijn allessie liet mij haar mannetje en 2 zoons na, en wij hielden elkaar op de been.
Verleden jaar heb ik, in amper 13 mnd. tijd, eerst haar mannetje, toen de oudste zoon, en een half jaar later ook de jongste zoon, moeten laten gaan, ik heb zóveel gehuild, ik heb nu geen tranen meer, maar de pijn blijft, ik ben er alleen nu aan gewend.............
Héél, héél veel sterkte!

Bedankt,voor jullie reakties. Iemand die geen huisdier heeft gaat er veel gemakkelijker mee om,die zeggen gewoon neem een andere.Wij zullen voorlopig afwachten,omdat we veel te veel zouden vergelijken met onze Mickey.

Mickey is lang bij jullie geweest, nu ze er niet meer is, is dat een groot gemis, verdrietig zijn mag, huilen en boos worden ook.

toch een plekje geven, ze komt niet meer terug. verwerken is altijd moeilijk, zo graag zou je het ongedaan willen maken, maar dat kan helaas niet.

over praten met anderen die het zelfde hebben mee gemaakt helpt. kom hier zo vaak mogelijk, je krijgt hier alle steun van iedereen hier.

denk dat Mickey voor altijd met je verweven blijft, nimmer ver bij je vandaan is, niet tastbaar, maar altijd bij je. herinneringen worden geboren bij een overlijden, herinner haar in mooie tijden, vergeet dat laatste stukje.

de pijn die het overlijden van mickey je brengt, gaat over, de vreugde dat mickey bij jullie was dat blijft.

en zes maanden, het is nog zo kort, veel sterkte voor jouw gezin.

Sterkte maar het verdriet krijgt wel een plekje.

Gecondoleerd. Het probleem is dat je het niet zelf gezien hebt, er niet bij was.... Dat alleen al maakt het moeilijk te bevatten, het voelt enerzijds niet echt terwijl ze er toch ook niet meer is. Het meemaken, erbij zijn (hoe moeilijk ook) draagt ook bij aan het rouwproces. Dit was voor jou niet mogelijk maar dit is mede oorzaak dat dit toch al pijnlijk verlies wat moeilijker te verwerken is dan normaal.Je ziet vaker dat mensen die bij een verlies niet aanwezig waren hun hond in bijv een rijdende auto denken gezien te hebben..... Dit als voorbeeld wat het zoal teweeg kan brengen.

Sterkte.

heel veel sterkte

T' is vandaag 6 maanden dat onze Mickey is overleden en het voelt alsof het gisteren was.We missen haar heel erg.

wat ik nu zeg heb ik zelf ook mee gemaakt, kwam jankend van bed en ik ging jankend op bed,zoveel verdriet had ik dag in dag uit.
je loopt doelloss door het huis je dat wat je moet doen zonder nadenken want je bent met je gedachten steeds bij je hond.
Daarom wil ik je proberen te helpen door te zeggen neem een pupje, ja echt want je bent er weer 24 uur per dag mee bezig omdat het een pup is.
je bent daar zo mee bezig dat de pijn van je trouwe hond daardoor slijt en dat gaat dan ongemerkt echt waar.
en trek het je niet aan als er iemand als een kip zonder kop zegt goh nu alweer een hond dan heb je niet veel om je oudere hond gegeven.
dit is dus de grootste onzin die er bestaat.
sterkte ermee en denk er eens over na,de zomer is er nu lekker makkelijk om het nu zindelijk maken met dit mooie weer + dat je mischien 3 weekjes vakantie hebt en mischien je partner ook dan kun je er 6 weekjes van maken ,en om zindelijk te maken

Ja dat is moeilijk inderdaad. Na een jaar kan ik er eindelijk zonder tranen over praten dus nog even volhouden en erover praten, veel erover praten, erover schrijven erover denken. Het verdriet word vanzelf minder, heus.

Na een maand hadden wij alweer een nieuw hondje...een totaal ander beestje als de vorige. Een herplaatser die ons hard nodig had. Zonder haar was het verdriet nog ondraaglijker geweest. We kregen het vertrouwen weer terug dat wij best wel voor een hond kunnen zorgen. Wij hebben haar kunnen helpen maar zij ons daardoor des te meer...

Heel veel sterkte Filip. We kennen het gevoel van het missen. En eigenlijk gaat dat nooit weg. Zo'n hondje drukt een stempel op je leven en laat voetsporen na.

Juist omdat Mickey zo belangrijk was blijft ze voor altijd in je gedachten en in je hart.. Ze is en blijft jullie hondje.

Sterkte met het verwerken.