Cesar Millan, ja of nee?

Ik heb niet alles gelezen, maar volgens mij moeten gezinnen in de UK met elkaar concurreren om een herplaatser met een rugzak uit Spanje te krijgen. Die zij dan moeten rehabiliteren. Of iets in die trend

@ Liz. Ik kan jouw reactie alleen maar onderschrijven. Ik ben wel aan het leren om trainingen te gaan geven. Daarom wil ik weten hoe honden leren. Maar honden blijven wel honden en om met je hond goed te functioneren lijkt gehoorzaamheid mij wel heel belangrijk. En daarom snap ik Bassie dus ook.

@Judith;
National Geographic Channel heeft groen licht gegeven voor een nieuwe twaalfdelige serie met hondenfluisteraar Cesar Millan. In de nieuwe serie Leader Of The Pack, die in het voorjaar van 2013 op National Geographic is te zien, zal Cesar zich onder anderen richten op het wereldwijde probleem van verwaarloosde honden die daardoor moeilijk te adopteren zijn. Cesar geeft deze probleemhonden een tweede kans en coacht verschillende Europese families, waaronder Nederlandse, die graag één van de viervoeters zouden willen adopteren.

De talloze zwerfhonden in de wereld zijn vaak getekend door traumatische ervaringen. Hierdoor maken ze weinig kans op adoptie. Cesar helpt honden met een onzekere toekomst te rehabiliteren, voordat ze hun leven lang opgesloten zitten of zelfs ingeslapen moeten worden. Extreme gevallen worden overgebracht naar zijn Dog Psychology Center in Spanje. Cesar Millan vertrouwt op zijn vakkennis en op zijn instinct om elke individuele hond van een geschikte behandeling te voorzien.
Nederlanders in ‘Leader Of The Pack’
Naast de rehabilitatie van de honden, ligt de grootste uitdaging misschien nog wel bij het coachen van de deelnemers uit de Benelux, Italië en het Verenigd Koninkrijk, die Cesar zal begeleiden tijdens het adoptieproces. Drie families of individuen uit de Benelux zullen naar het Dog Psychology Center in Spanje reizen, waar Cesar de beste match zoekt voor een adoptiehond. In vier afleveringen worden hun vaardigheden met honden op de proef gesteld en op basis daarvan evalueert Cesar welke gelukkige in aanmerking komt om een speciale viervoeter te adopteren. Hondenliefhebbers uit de Benelux kunnen zich tot 22 juni 2012 aanmelden voor het programma via de website natgeotv.com/nl.

Bron: Fox Channels Benelux

Ik snap niet echt wat er mis zou zijn met dit programma . Het thema zwerfhonden wordt zo groots onder de aandacht gebracht, helaas het is de tijd van multimedia... Daarnaast,  welke fokker kijkt niet wie hij wel of niet een hond mee geeft? En selecteert welke hond naar wie gaat, toch?

Over de voordeur................niemand laat zijn voordeur openstaan, zeker niet als je kleine kinderen hebt en ook niet voor het gespuis wat buiten loopt. Je spullen zijn zo weg, dus dat voorbeeld vind ik een beetje vreemd.

Hier mogen mijn honden ook alles, zoals ik al eerder zei. Behalve als het gevaar oplevert voor hun en voor ons. Ook aan de buitenwacht wordt gedacht, dus we houden het wel in de gaten.
Maar binnenshuis laat ik ze lekker doen wat ze willen doen. Ze kunnen ook de tuin in, ook als we weg zijn. Daar kunnen ze niets kwaad doen, dat scheelt.

Ik vind het raar als er wordt gezegd dat het fijn is dat het programma van de buis gaat; ik kijk er met plezier naar, ik neem wat ik kan gebruiken, de rest gaat langs mij heen.

En een ieder heeft zijn eigen methode, opvatting en mening. Eigenlijk best mooi dat dat kan!

Met CM heb ik deels dat ik me erin kan vinden, en deels wat ik zelf gewoon onzin vind. Zag een stukje dat je eerst moest hardlopen met je hond voordat je met je hond kan spelen ofzo, dat soort uitgekauwde dingetjes. Ik kan mij het niet meer helemaal in details herinneren, maar vond het in ieder geval onzin. Maar dat heb ik bij veel meer "professionele hondenkenners" ik leef in ieder geval niet naar een methode van een "kenner"
Ik denk wel dat je eigen gemoedstoestand met wat je daarmee ook uitstraalt bepaald hoe je hond op jou reageert. Niet dat mens en dier de zelfde lichaamstaal hebben, maar toch ben ik ervan overtuigd dat honden wel aanvoelen wanneer jij bijvoorbeeld onzeker bent, en daar dan ook gebruik van zullen maken. Als ik moe en sacherijnig ben en denk "laat allemaal ook maar", luistert mijn hond serieus voor geen hol. Maar wanneer ik het tegenovergestelde ben, reageert mijn hond daar ook heel anders op.
Ik denk dat voorkennis over honden  het belangrijkst is en vooral ook dat een hond weet waar het aan toe is, dat er consequent gehandeld wordt en daar ook niks van afwijken en corrigeren wanneer gedrag niet wenselijk is. Spelen is leuk, maar uiteindelijk neemt de baas de bal mee naar huis. Ik laat de hond uit, ik laat mij niet meeslepen door de hond. Dat soort dingen. En verder ligt het ook vooral aan de gezinssituatie waar de hond leeft, een gezin met kinderen is weer heel anders dan een alleenstaand persoon met hond.

Volgens Cesar Millan heeft een hond een krachtige roedelleider met kalme, assertieve energie nodig om gezond en evenwichtig te blijven. Het leiderschap van de roedel blijkt in afnemende volgorde van prioriteit uit het: zorgen voor voldoende lichaamsbeweging corrigeren van gedrag tonen van genegenheid Helemaal in Amerika wordt daar vaak aan voorbij gegaan, vandaar dat hij soms een loopband gebruikt voor honden

Ja! Het was die loopband die ik echt klinkklare onzin vond! Ik vind een loopband echt zo not done. Mijn mening is, als je hond op een loopband moet, dan betekend dat dat je te weinig tijd besteed aan het lopen en beweging met je hond. Ieder ras heeft zijn eigen energie behoefte en je zou van te voren moeten weten waar je aan begint denk ik dan.

Lindsey, helemaal eens!!! Zou voor de meeste amerikanen ook niet slecht zijn, meer beweging.

Ja maar MC Donalds is zo lekker makkelijk

Helemaal mee eens. Hij zegt ook altijd:" I train people and rehabillitate dogs!" En dat we niet allemaal CM moeten gaan spelen thuis. Ook mee eens.en dat iedereen een andere hond heeft, die op een andere manier beter leert en luisterd.ook mee eens.
Ik kijk ook vaak naar CM, maar doe hem niet na behalve dat ik beter oplet hoe IK me voel en gedraag wanneer ik met mijn honden bezig ben.

Stay calm everybody!

Karin

Ik vind het eigenlijk wel apart; er wordt gesproken over bepaalde manieren waarop dieren leren - en mensen, die ook in de natuur voorkomen. Tenslotte gaan we er vanuit dat dieren leren van hun ervaringen, toch? Degenen die deze principes proberen toe te passen op een niet dwingende manier, zijn in jouw ogen manipulanten die voorbij gaan aan de hond zelf? Ik ben ze ook wel eens tegen gekomen op fora hoor, de mensen die denken dat ze een hond als het ware kunnen programmeren, maar daar lopen mij ook de rillingen van over de rug. De man die zich druk maakte dat zijn schat van een labrador niet meteen kwam als hij riep omdat ze lekker in de schaduw lag op een hete dag. Ik ben het zeker met je eens dat je ook naar de hond moet kijken. Dat wil niet zeggen dat het toepassen en gebruiken van bepaalde algemene leerprincipes meteen manipulatie is waarbij je voorbij gaat aan de hond. Even een mensen voorbeeld: weet je dat je pos bekrachtinging ook toe kunt passen op jezelf? Als je iets nieuws leert, hebben mensen regelmatig de neiging om op zichelf te mopperen als het fout gaat. Als ze in plaats daarvan zichzelf prijzen voor die aspecten die goed gaa, leren ze nieuwe dingen sneller aan.
Wat denk ik wel regelmatig door elkaar gehaald wordt dat er een verschil zi tussen leren en zijn. Ik gebruik idd de clicker om iets aan te leren, niet godganse dag om mijn hond te sturen.


Overigens gebruikt Kerasote in Merle's door conditionering om zijn hond de mogelijkheid te geven vrij te leven. Ja, daar staat idd gewoon de deur open voor de hond maar hij moet hem wel eerst afleren achter vee aan te jagen.., en dat gaat met een pos straf. Overigens wel een geweldig leuk boek om te lezen en tja, ik zou daar best willen wonen, hoewel ik niet de illusie heb dat ik mijn honden daar zo'n vrijheid zou kunnen geven....


Groet,

Mireille

Mooi gezegd mireille! En wie zegt dan een hond het erg vind om wat te leren? Het zijn slimme dieren immers.

Conditionering, het leerprincipe, werkt voor ieder (hogere) diersoort op dezelfde manier, dat is het punt niet. Het punt is dat je de hond dingen kunt leren, hem ervaringen op kunt laten doen, door middel van communicatie met de hond in plaats van de kunstgrepen die je moderne trainers toe ziet passen, en sterker nog, die kunstgrepen zorgen voor een armere sociale en emotionele ontwikkeling van de hond (want de hond leert bovenal om niet te communiceren) 

Stel jij wil met me praten over, nouja, ik parkeer mijn auto altijd erg lomp zodat jij er niet uitkomt. Je belt aan, ik doe open en voordat je iets kunt zeggen (of erger nog, nadat je jouw verhaal hebt gedaan) duw ik je een zak aardappelen in de hand (handig, hoef je ze niet te kopen) en doe daarna de deur weer dicht. Wat leer je dan? Je leert dat als je bij mij aanbelt je een zak aardappelen krijgt, maar je leert ook dat met mij proberen te communiceren geen enkele zin heeft. Als sociaal dier zijnde kun jij je vast de frustratie voorstellen die je ervaart op het moment dat je inziet dat jouw pogingen tot communicatie grofweg genegeerd worden. 

Kerasote gebruikt inderdaad verschillende methodes van conditionering voor Merle (de stroomband voor het overtollige eten, en het neerschoppen wanneer hij achter het vee aangaat) Maar goed, ik weet niet hoe vaak ik nog moet schrijven dat ik altijd probeer "binnen de perken van het kunnen van de hond" te blijven. Daarbij lijkt het me duidelijk dat deze conditionering puur en alleen voor Kerasote zelf is, hij schrijft in zijn boek zelfs dat hij tegen Merle "moppert" dat hij heel verdrietig zou zijn als de hond neer werd geschoten wegens achter vee aan zitten. En dan zijn we weer bij het plaatje waarin we de hond dingen aanleren, vragen tegen zijn instinct in te gaan, omdat we er zelf last van zouden hebben. Maar goed, het inleveren van bepaalde vrijheden om er veel meer te kunnen ontplooien (zoals aan de riem als we oversteken, om vervolgens uren los te kunnen draven) dat is wat ik dus eigenlijk ook doe.

@ kai: ik denk dat ik wel snap wat je met je voorbeeld wilt zeggen. In mijn ogen ligt dat niet alleen aan de methode maar vooral ook aan de illusie van de maakbaarheid van een hond die verkocht wordt door sommige trainers. Toch zijn er ook genoeg die de principes van conditionering gebruiken maar met oog voor communicatie, zoals Patricia McConnell en Suzan Clothier.

Om weer naar de honden terug te gaan: clicker training kan ook helpen om de hond te leren wat mijn taal inhoudt. Communicatie is een 2-weg systeem in mijn ogen: ik kijk naar wat de hond mij verteld maar ik probeer ook de hond te vertellen wat ik er van denk. Mijn signalen zijn vaak verbaal, die van een hond niet vaak. Dus ik conditioneer hem door hem de waarde van mijn signalen te leren. Dat hij dan alsnog de optie heeft om er wel of niet wat mee te doen, dat spreekt bij mij voor zich. en dat ik dat dan waardeer als hij er wel iets mee doet, is dat nu zo moreel verwerpelijk? Daarbij ben ik het helemaal met jou eens dat je moet blijven kijken naar wat de hond jou heeft te vertellen en wat zijn echte behoeftes zijn. Ik lees hier ook wel eens vragen van mensen die een nieuwe hond zoeken en er dan een willen die niet in huis plast,niet verhaart, niet bijt en oh ja, niet achter de konijnen aangaat en altijd komt als je hem roept. Mijn eerste reactie intern is dan altijd, koop een Aibo robot hondje of een knuffelhond...

Ben ondertussen wel heel benieuwd naar jou hond geworden maar da's idd mijn persoonlijke nieuwsgierigheid. Foto?

Oh ja mensen, laat je niet afschrikken, Merle's door is echt een leuk boek en Kerasote heeft echt wel het beste voor met zijn hond hoor! Merle is inmiddels dood, maar ik denk dat menig hond best zo'n leven zou willen...

Mireille

Mijn hond? Haha, gewoon een heel leuke (maar wel te grote) Flatcoated Retriever. Niks bijzonders, maar toch heel bijzonder.

Clickeren en dergelijke kan heel handig zijn voor het aanleren van commando's. Helaas is er bij dat aanleren van commando's niet altijd ruimte voor wat dat inhoud in de wereld van de hond. Zitten, af, volgen etc zijn allemaal gedragingen voor die hond die ten eerste een taal vormen. "Echt" (wat de hond als volgen beschouwt) volgen kun je volgens mij ook maar heel moeilijk conditioneren met de clicker, omdat er juist heel veel taal aan vooraf gaat bij honden. 

Zo lang die ruimte er wel is voor communicatie heb ik geen problemen met een clicker, maar vaak zie je in dat "kamp" dat die ruimte er juist niet is. Dat is ook eigenlijk wat ik wilde aangeven. Als die ruimte (en het begrip) voor de hond zijn taal en eigenheid er wel is, heb je denk ik niet zo zeer een clicker meer nodig. 

En inderdaad, Merle's Door is een heerlijk boek. Ik heb dat zelfs gekocht toen jij het erover had in een ander topic. Ben ik je nog dankbaar voor.

Hahaha, da's grappig
We hebben nog even overwogen of we wel weer hussen wilden, een van de alternatieven was een flatcoated. Ik vind ze leuk!
Bij MG leerden we volgen aan door eerst achteruit lopend de hond uit te nodigen om mee te lopen, dan om te draaien. De clicker werd eigenlijk mn gebruikt om het aantal stappen uit te breiden, eerst clicken bij een stap, dan twee etc.
Mij helpt de clicker om te focussen en eenduidig te zijn, verder niet..

Mireille

Oh ze zijn ook heel leuk hoor, en hebben typisch een karakter dat zich goed kan vinden in de manier van samenleven die we hebben opgesteld. 

Dat is de crux van het clickeren he. De hond kan leren wat jij bedoelt, maar hij zal dat niet als communicatie zien omdat dit niet binnen zijn normen van communicatie valt. Terug naar mijn voorbeeld van de aardappelen.

Ik heb jou (in mijn belevenis), toen je naar me toe kwam om te klagen over hoe ik parkeer en ik jou een zak aardappelen gaf, geleerd naar mij toe te komen (positieve bekrachtiging) Nou parkeer ik de volgende keer dus weer lomp(want we hebben niet succesvol gecommuniceerd), jij ziet dit en hoppa, ja hoor, zak aardappelen, 5 hele kilo. Op dit moment zul je denken, laat maar ik parkeer wel ergens anders, je zet dus dingen in het werk om niet meer met mij te hoeven communiceren (je hebt immers geleerd dat dit geen zin heeft) 

En nou denk ik, waarom komt die Mireille nou weer niet? En dus, ga ik gek lopen doen, roepen en jij denkt...misschien wil ie nou eindelijk wel luisteren. Zodra je komt, je raad het al, zak patatten, nu maar 12,5 kilo, want die 5 kilo was blijkbaar niet genoeg. En jij leert, weet je, als ik nou de volgende keer aardappelen nodig heb, ga ik lekker bij Kai aanbellen, dan heb ik die zo te pakken. 

Van communicatie zoals jij die voor ogen had in het begin (toen je mij kwam vragen of ik anders wil parkeren) is geen sprake meer. De relatie is nu gebaseerd op het instrumentale, en niet langer op wat voor ons eigenlijk belangrijk is, namelijk de mogelijkheid en bereidheid te communiceren. Juist die communicatie, en de behoefte tot communicatie, is voor de hond als sociaal dier heel sterk. En daar schiet "training" zoals je die op de hondenschool ziet dus vaak aan haar doel voorbij, in mijn mening.

En je begrijpt, dat het geluid van die clicker natuurlijk de zak aardappelen (of het snoepje) vervangt. Hond weet wat het betekend (namelijk iets lekkers) maar weet tevens dat zijn pogingen tot communicatie zich niet al te zeer (of zelfs helemaal niet) lonen. 

En dan nog de vraag waarom je de hond iets moet "leren" wat hij in normale omstandigheden al van zijn moeder heeft geleerd.

De Beste Stuurlui staan aan wal

Met het conditioneren van gedrag bereik je nagenoeg niets, het is als het ware gewoon lucht. Je kan bijvoorbeeld een hond leren zitten, liggen, rollen, netjes mee lopen, blijven staan op commando, maar het heeft totaal geen waarde(voor zowel baas als hond niet), het is leuk maar daar is ook alles mee gezegd. Wanneer ik iemand een keer een mop vertel en degene ligt in een deuk, ga ik dat gedrag herhalen, d.w.z. ik ga vaker mopjes vertellen. Het gevolg is dat ik beloond wordt, en een goed gevoel krijg, mensen vinden mij immers grappig en hun aandacht is op mij gericht. Het eindresultaat is nul want ik bouw daardoor geen relatie op met iemand, ik ben/wordt misschien iets socialer, maar door mopjes te blijven vertellen, ook niet meer dan dat.
Er is voor een goede relatie iets meer nodig, er is communicatie nodig op een geheel ander vlak, en wat dan ook niets te maken heeft met geconditioneerd gedrag maar het karakter, de mate van dominantie, van dat wezen.

Door met elkaar om te gaan en eerlijk met elkaar te communiceren kom je er achter hoe iemand is, al het geconditioneerde gedrag komt dan te voor schijn, en je komt er achter of het gedrag gemeend of dat het maar schijn is, je ziet dus de werkelijke motivatie van de hond. Soms komen er mensen bij ons op de hondenschool en als je deze mensen ziet lopen met hun hond, die dus keurig naast loopt, lijkt de hond het geweldig te doen zo op het eerste gezicht, maar waar het om draait is niet het geconditioneerde gedrag, zoals bv. het geleerde netjes naast lopen, of gaan zitten/liggen op commando, maar wat de motivatie van de hond is terwijl hij naast loopt, dus loopt de hond naast deze mensen omdat wij dat zo graag wil of omdat hij moet?

Het gaan zitten op commando omdat er een beloning komt heeft voor een hond helemaal geen waarde, het enige waardevolle aan het doen van de oefening is het feit dat hij er voor beloond word door lekkers of het uitblijven van straf. Het is, vind ik, belangrijk om te weten waarom de hond juist niet wil gaan zitten of juist wel gaat zitten, omdat ik dat wil. Of waarom de hond juist gaat trekken aan de riem of waarom hij juist niet gaat trekken aan de riem, en dat is nou juist de vrijheid die een hond mag laten zien. Dat de hond moet lopen aan de riem vind ik helemaal niet belangrijk, dat wil ik in eerste instantie en de hond mag volgens de wet niet overal los lopen, het is juist de manier waarop de hond communiceert met degene die aan de andere kant van de riem loopt en wat de hond zegt. Dat een hond gehoorzaamd op mijn commando zegt dus op zich helemaal niets, de hond kan het doen gewoon om van het gezeur af te zijn, de hond kan het doen om een conflict te vermijden en de hond kan het doen vanuit respect voor mij, drie verschillende motivaties met precies dezelfde uiterlijke lichaamstaal.

Hoewel ik het eens ben met je eerder post wil ik hier wel even een kleine kanttekening plaatsen. Die loopband kwam er niet omdat er te weinig tijd besteed werd aan het lopen. Zoals Cesar in één van zijn mastering leadership DVD's uitlegt doet hij dit om zo in een gecontroleerde omgeving de hond te leren lopen aan de riem. Die loopband wordt neergezet op een plek waar nauwelijks prikkels zijn maar waar de hond wel zonder veel ruimte nodig te hebben, flink wat stappen kan zetten.
Ik weet ook niet zo goed wat ik daar van vind, dat staat er ook even los van, maar het is niet bedacht zodat de hond dan kan bewegen en de baas er niet al teveel tijd aan hoeft te besteden....in ieder geval is dat zeker niet wat ik eruit begrepen heb

Maar hoe leer je dan een hond wat je bedoelt me jouw signalen? Tenslotte willen primaat en hondachtige in een verband samenwonen is wel handig als je iets van elkaar begrijpt.

Daarnaast denk ik soms wel iets te begrijpen van mijn hond, maar ook als ik het goed begrijp, kan het niet altijd gehonoreerd worden... Omdat de omstandigheden daar niet naar zijn. Het zal wel aan mij liggen hoor, maar als ik je posts lees, voel ik me altijd schulidg alsof ik door te proberen mijn hond wat te leren hem groot onrecht aandoe...

Mireille

Volgens mij was het ook om de hond zijn energie kwijt te kunnen en dat hij dan toch gewerkt heeft voor zijn voedsel. Aangezien de meeste lui die ik zie in zijn programma, zelf te lui zijn om uren met hem te wandelen. Dat zeggen ze ook (of vaak niet en dan later komt het toch uit) en dan zie je Cesar kijken. Maar ja, hij mag ie mensen niet veroordelen op tv, innerlijk zal hij dat wel doen.
Dus ze lopen wel met de hond, maar omdat het vaak probleemhonden zijn waar niet mee gewandeld kan worden vanwege die problemen (die die mensen eigenlijk zelf hebben gecreëerd) zet hij de hond op de band. Als dan de hond meer energie kwijt kan, is hij ook makker in de omgang. Niet makkelijker maar makker, dus wat minder geprikkeld.
En dan kan je beter werken aan het probleem.

Helpt vast niet voor blaffende hondjes, anders had ik er wel een aangeschaft!! '

Waarom schuldig voelen? Jij denkt dat je het goed doet, hou je daaraan vast. Iedereen heeft een andere aanpak, ieder hond heeft een andere aanpak nodig. Er bestaat niet zoiets als goed of fout. Dat maken wij mensen ervan.
Jij doet het volgens jou "goed" , wie ben ik dan om te zeggen dat dat "fout " is? Ik kan je wel tips geven, maar ik kan niet zeggen dat jou meningen en ideeën en opvoeding totaal verkeerd is. Dat mag ik niet, dat mag niemand.

Dus voel je niet schuldig, aub. Want dat gaat zijn eigen leven leiden (lijden) en dat werk je dan weer op je eigen hond door. Dus, meis, niet doen!!

Een hond weet wat jij bedoelt met je signalen (we leven al 30.000 jaar, minimaal, samen, en honden leren heeeeeel snel), maar hij zal ze in het begin niet honoreren omdat hij je daar niet goed genoeg voor kent. Hij zal op dat moment wel al volop communiceren met jou via het zogenaamde "ongehoorzame" gedrag. Maar op het moment dat mensen merken "hij luistert niet" gaan ze de weg van het conditioneren op, ofwel door te straffen, ofwel door een clicker, de kaasjes, etc. En dan sla je dus (in mijn optiek he) een verkeerde weg in. Terwijl als je gewoon eerlijk blijft communiceren, dat best heel goed kan komen nog. 

En kijk, zolang je doet wat jij denkt dat het beste is voor je honden, je blijft binnen wat ze aankunnen, is schuldgevoel niet terecht. Meer kan namelijk niemand doen. En dat meningen verschillen, ik vind het altijd mooi als mensen open blijven staan voor nieuwe dingen, vragen stellen, etc Iets wat jij volgens mij wel doet, dat blijven ontwikkelen.

poeh... wat een lang topic... ik ben even weggeweest en nu ineens pagina 25 
Er is naar mijn mening helemaal niet mis met het je hond dingen aanleren... en je bent leuk en lekker bezig met je hond... en je kunt hem/haar dingen aanleren die bijzonder nuttig kunnen zijn als de nood aan de man is.... en daar gaat het naar mijn mening om... en of een hond het nou doet omdat hij/zij denkt daarna een snoepje te krijgen, of omdat een hond "luistert naar z'n roedelleider"... who cares.... als mijn hond maar naar me luistert als ik zie dat er een gevaarlijke situatie is.... dan kan het mij bijzonder weinig schelen waarom ze het doet... als ze het maar doet.... en de commando's... daar moet je op trainen want dat gaat niet vanzelf....

Ik kijk zelf wel eens naar CM en ik sta ook achter zijn handelingen. Ik ben het er alleen niet mee eens dat mensen het zelf gaan proberen.

Ik bedoel er staat duidelijk bij zijn programma om bepaalde dingen niet te doen zonder een deskundige. Het staat er niks voor niks bij.

CM heeft ook wel gelijk in het feit dat honden geen kindjes zijn. Het zijn honden en honden leven in een roedel waarbij een rangorde is. Hierbij geven de leiders ook een corrigerende beet (tik).

Ik vind als mensen echt weten wat ze doen het ook geen probleem dat ze een corrigerende tik geven, maar zoals ook vaak bij het programma wordt aangegeven doe het niet zonder een deskundige...en mensen luisteren hier helaas niet na. Wat jammer vaak is voor de hond.

Wanneer ik onderstaande artikelen lees over respectievelijk de ' voor- ouders' van onze honden en die van ons zelf, snap ik weer waarom ik zoveel menselijke agressie en onverdraagzaamheid om me heen zie...
Laten we van de honden leren, ipv hen onze wil op te leggen  


De Aap in ons gaat De Waal nog grondiger dan voorheen in op de gelijkenissen tussen primaten en mensen. Dat leidt tot ontroerende, grappige en soms gruwelijke anekdotes over onze naaste familieleden. De aap in ons is vooral belangrijk omdat Frans de Waal het gedrag van de primaten en hun maatschappij vertaalt naar de moraliteit van de mens. De verworvenheden van onze menselijke cultuur zoals rechtvaardigheid, eerlijk delen en democratisch beslissen, blijken in allerlei opzichten al bij primaten aanwezig te zijn. Chimpansees hebben een maatschappij gebaseerd op altruïsme en empathie, maar ook op oorlog, moord en xenofobie. De Bonobo’s, de hippies onder de apen, hebben een hiërarchische maatschappij waar verzoening en het vermijden van conflicten een grote rol speelt. De menselijke cultuur lijkt met beide mensapenculturen veel gemeen te hebben en dat verklaart voor een belangrijk deel ons gedrag, zoals de angst om achtergesteld te worden, de behoefte aan een rechtvaardige behandeling en de neiging om zo af en toe onze leiders te onttronen. De Waal is tegenwoordig veel uitgesprokener dan voorheen. Hij verwerpt het sociale darwinisme van Thatcher en Reagan op evolutionaire, morele gronden en bespreekt macht(smisbruik), xenofobie en zinloos geweld.

Wat is er met dominantie?
Christina Sondermann
Hebt u een hond die steevast voor u uit de deur uit sprint? Die het liefst breeduit op uw favoriete
plekje op de bank gaat liggen? Die soms alles doet, behalve wat u zegt? Kent u een hond die zijn voerbak
verdedigt of een die het soms niet zo goed met soortgenoten kan vinden? Vast wel. En ongetwijfeld hebt
u daarbij ook de volgende uitspraak gehoord:
"Die hond heeft een dominantieprobleem!"
Dominantie: als een schrikbeeld spookt dit woord in de hondenwereld rond. Daar hoort het beeld bij van
het Roedeldier Hond. Dit dier is hetzelfde als zijn voorvader, de wolf. Hij leeft in een strakke
hiërarchische structuur. Zijn belangrijkste doel is omhoogklimmen in de hiërarchie en vechten om de
dominante plaats. Dit doel heeft hij ook voortdurend voor ogen in de roedel die hij met ons tweebenigen
deelt.
Dit beeld is verankerd in veel opvoedingsmethoden. De hond luistert alleen als zijn plaats binnen de
roedel duidelijk is. De hond moet onder ons staan, willen wij met hem samen kunnen leven. De hond gaat
alleen probleemloos met mensen en soortgenoten om als hem duidelijk wordt gemaakt welke positie hij in
de roedel inneemt.
Dat op zijn plaats zetten binnen de rangorde wordt gezien als de oplossing voor vele hondenproblemen -
vaak zelfs als de standaardoplossing voor alle problemen. Deze dominantietheorie is eenvoudig te
begrijpen en voelt voor ons mensen van nature goed aan. Verbetering van problemen wordt vaak gezocht
in rituelen als: de hond als laatste door de deur laten gaan, de hond altijd pas na de maaltijd van zijn
mensen zijn eten geven, niet meer op de bank of op bed mogen slapen, zijn voerbak vaak wegpakken en
hem onderwerpen als hij zich opstandig lijkt te gedragen tegenover soortgenoten of mensen.
Resultaten uit nieuw onderzoek tonen echter, dat deze zienswijze geen enkele wetenschappelijke grond
heeft. Deze resultaten halen de aloude denkbeelden over de hond en de manier waarop hij samenleeft
met soortgenoten en met mensen onderuit. Maar hoe zit het dan met 'dominantie' en 'rangorde'?
Lees verder voor een spannende nieuwe kijk op wolven en honden en op de manier waarop wij onze omgang
met onze viervoetige huisgenoten kunnen bepalen. We beginnen door een blik te werpen op de gang van
zaken binnen de wolvenroedel.
Ouders in plaats van alfadieren
De structuur van de wolvenroedel wordt graag als model gebruikt voor het gedrag van onze honden -
vooral wanneer het om 'rangorde' en om 'dominantie' gaat.
Wat men tot nu toe dacht
U kent ongetwijfeld het verhaal van de dominante alfateef en alfareu, die samen de roedel aanvoeren.
Het leven binnen de roedel is hard. Plaatsen in de rangorde moeten voortdurend verdedigd worden
tegenover concurrenten in de eigen roedel. Met andere woorden: ieder in de roedel wil omhoog klimmen -
en wie iets wil betekenen, moet anderen continu zijn overwicht en dominantie tonen. Dit is - in
eenvoudige bewoordingen - het beeld dat wij mensen tot nu toe hadden van wat er in de wolvenroedel
gebeurt. En dat is het beeld dat wij als 'erfenis van de wolven' op onze honden projecteerden.
Dit beeld mogen wij echter gerust vergeten. Er schuilt namelijk een addertje onder het gras: de
waarnemingen waarop deze kennis gebaseerd is, werden verricht bij wolven die in gevangenschap
leefden: bij groepen die in krappe behuizingen waren gehuisvest, die vaak te maken hadden met
voedselschaarste en waarvan de leden door mensen bij elkaar gezet waren.
Dit zijn geen goede voorwaarden voor een vreedzame samenleving. Dat daarbij veel stress en agressie te
zien was, is dan ook niet verwonderlijk. Het is misschien moeilijk te geloven, maar bij roedels in het wild
is iets heel anders te zien.
Nieuw onderzoek geeft een heel ander beeld
De verspreiding van nieuwe kennis over de manier waarop wolven samenleven, hebben we vooral te danken
aan de Amerikaan David Mech. Tijdens jarenlang onderzoek, waarbij hij wolven in het wild observeerde,
nam hij opmerkelijke zaken waar.
In de natuur zijn wolvenroedels families, bestaande uit de wolvenouders en hun kinderen, vaak van
verschillende leeftijden. En zoals in een familie gaat het ook in een wolvenroedel toe: de wolf en wolvin
die de leiding hebben, zijn absoluut geen strenge gezagdragers, die hun rang ten opzichte van de
concurrenten verdedigen. Zij zijn zuiver liefhebbende en zorgzame ouders.
De wolven in de roedel leven erg vreedzaam samen. De jongen hebben de vrijheid die kleine kinderen
vaak genieten en hebben vele privileges: jonge wolven mogen wild spelen zonder terecht te worden
gewezen. Zij mogen naar de volwassenen toegaan en om voer bedelen. Deze accepteren dit en braken
soms zelfs voer uit als hen daarom gevraagd wordt. Overigens werd zelfs bij een slecht gehouden
wolvenroedel in gevangenschap waargenomen dat in tijden van voedselschaarste de oudere, meest
ervaren dieren voedsel voor hun nakomelingen uitbraakten. Zelfs volwassen nakomelingen worden in
noodgevallen nog door de wolvenouders verzorgd.
De ranghoogste zijn, heeft in de eerste plaats te maken met het zorgen voor het welzijn van de
roedelleden.
Correcties komen in de wolvenroedel uiterst zelden voor. Slechts bij uitzondering worden de jongen op
bepaalde grenzen gewezen. Als dit al voorkomt, gebeurt het zonder enig geweld en komt lichamelijk
contact nauwelijks voor. Als een correctie nodig is, bromt het ouderdier. Meestal is dit voldoende.
Werkt dit tegen alle verwachtingen in niet, dan opent de volwassen wolf zijn bek, legt hij die heel
zachtjes over de bek van zijn kind en drukt hij die zachtjes neer. Dit is volkomen pijnloos en vrij van
geweld en is de enige - en uiterst zelden voorkomende - manier waarop wolven hun nakomelingen
corrigeren.
Als een wolf zich aan een ander onderwerpt, doet hij dit geheel vrijwillig. Onderwerping wordt binnen de
wolvenroedel niet afgedwongen. Vrijwillige onderwerpingsgebaren bevorderen een vriendelijke omgang
met elkaar. Meestal wordt daarbij de bek van het andere dier afgelikt (wat overigens vaak samen
optreedt met het bedelen om voer en waarop door het andere dier wordt gereageerd met het uitbraken
van voer). Ook kan het dier zich op zijn zij of rug draaien, waardoor het andere dier aan de genitaliën of
de liesstreek kan snuffelen.
Al met al zijn wolven meesters in het oplossen van conflicten. Zij vermijden aanvaringen zoveel mogelijk.
Ernstige gevechten komen alleen bij hoge uitzondering voor. In de 13 jaar dat David Mech wolven op het
Canadese Ellesmere Island observeerde, heeft hij geen enkele strijd om de dominantie met andere
wolven waargenomen.
Overigens kan geen enkele wolvenleider zijn beschermelingen ergens toe dwingen. Samenwerking gebeurt
vrijwillig, "gehoorzaamheid" speelt in een wolvenroedel geen enkele rol. En wat betekent dit dan voor
onze omgang met onze honden? Het is onwaarschijnlijk en omstreden dat honden ons als mens in hun
rangorde betrekken (wij zijn namelijk mensen, geen honden!). Afgezien daarvan moeten wij bij ons
samenleven met onze honden het volgende in het achterhoofd houden.
· In de roedel bestaat geen heftig verdedigde en bevochten rangorde, maar een familiestructuur.
· De roedelleiders zijn de ouders en zij kenmerken zich door hun grote tolerantie, vriendelijkheid
en zorgzaamheid voor hun beschermelingen.
· Hun voornaamste taak is het hun roedel veiligheid te bieden en ervoor te zorgen dat de leden
goed gaat.
· De roedelleiders zijn waardige, soevereine heersers. Nooit zullen zij op een onberekenbare
manier geweld gebruiken. Nooit zullen zij een lid van de roedel bedreigen.
· Alleen bij hoge uitzondering komt het tot lijfelijke conflicten. Als een wolf een ander aanvalt,
gaat het meestal om leven en dood. (Overigens wordt de zogenaamde 'alfaworp' of het
'nekschudden' als correctiemiddel bij de opvoeding van honden door de hond als een aanval op
leven en dood gezien - met alle risico's op agressie uit noodweer door de hond van dien. Dan
hebben we het nog niet over het vertrouwen dat de hond verliest in deze schijnbaar totaal
onberekenbare mens). Onderwerpingsgebaren worden in de dagelijkse omgang met elkaar vrijwillig
getoond en nooit afgedwongen.
· "Gehoorzaamheid" speelt binnen wolvenroedels geen enkele rol.
Laten wij nog even terugdenken aan de hond die zijn voer verdedigt, die soortgenoten aanvalt of die
graag op de bank ligt. Gelooft u nog altijd dat deze hond 'dominant' of 'ranghoogste' is? En als hij soms
niet dat doet wat de baas of de vrouw vraagt - zou dit dan werkelijk betekenen, dat hij uw
'roedelleiderschap' niet erkent?
Laten we het dan eens vanaf de andere kant bekijken. Als wij ervan uitgaan dat we in een soort roedel
samenleven met onze hond: gedragen wij als hondenbezitter ons zoals een roedelleider moet zijn? Zijn
wij altijd zo rustig en soeverein en bieden wij de aan ons overgeleverde hond altijd de zorgzaamheid en
veiligheid die wij hem verschuldigd zijn?
Het lijkt mij dat wij van de wolven nog veel kunnen leren om betere leiders van onze gemengde familie te
worden!

Helaas een valse bingo! Wij mensen kunnen soms doorhebben dat iemand aan het manipuleren is en dat is voor ons dan vreemd gedrag. Een hond heeft niet door dat je aan het manipuleren van de omstandigheden bent en zal de voor hem op dat moment beste keuze maken. Dat heeft niets met zijn communicatievormen te maken anders zou hij er helemaal niet op reageren.


Dat is wel een enorme aanname dat hij dit niet als communicatie ziet. Sterker nog de hond had niet geweest wat hij nu is als er zo weinig twee weg communicatie zou zijn. Ik denk dat je de hond juist veel te kort doet door zo te denken.

Bassie, bij deze voor jou ook een zak aardappelen.
Smakelijk.