Cesar Millan, ja of nee?

hihihihi. Ik snap wel waar je heen wilt. Een hond heeft een duidelijke en consequente baas nodig. Anders gaat hij het zelf uitzoeken. Ik denk alleen dat sommige honden dat niet erg vinden Alleen is het dan een beetje de omgekeerde wereld. Zoals op tv bij Cesar Millan op Nat Geo.

Er is bij het stug doorlopen, zeker als je een hond van formaat hebt, geen enkele sprake van eenrichtingsverkeer. De hond zal harder gaan trekken, of juist gaan "ankeren" lekker traag gaan lopen, proberen weg te draaien, zijlings te bewegen, je voor de voeten lopen. Allemaal fases van het gesprek. 

Het wandelen aan de lijn is in feite een taakverdeling (wie gaat er leiden, en wie gaat er volgen) en over die rollen moet duidelijkheid heersen voor zowel de hond als de mens. Omdat wij heel inadequaat reageren op de geurentaal van onze hond moeten we het vooral hebben van de lichaamstaal (de andere manier van communiceren van de hond) en in die context moet je gedrag dan ook gaan interpreteren. 

In mijn persoonlijke geval bestaan er verschillende regels voor verschillende riemen. Als ik de riem om mijn middel heb, word er niet getrokken. Als ik de riem in mijn hand heb (altijd voor de laatste plasronde) mag de riem strak, maar wil ik wel nog enigszins mijn tempo kunnen lopen. Is er geen riem, doe je maar lekker waar je zin voor hebt. De riem om mijn middel gebruik ik, welgeteld, per dag ongeveer 8 minuten, daar tegenover staat ruim 2 uur los. De riem in de hand, nog geen 5 minuten (want ik heb 's avonds geen zin meer vaak) 

Er is dus alle ruimte, in ons persoonlijke geval, om te leren omgaan met de wereld zelf, hierin interacties wel of niet aan te gaan met andere honden, etc. Laatst moest mijn hond leren dat niet alle Galloway zo'n "kleine" spring in het veld plezierig vinden. Laat ik allemaal gebeuren, want ik vind die ontwikkeling belangrijk in mijn hond. 

En dan moet je er nog bij stilstaan dat het lopen aan de riem een Keuze is van de hond. Op het moment dat wij het natuurgebied weer verlaten (en hij 20 seconde aan de riem moet om over de weg naar de auto te komen) heeft hij alle gelegenheid om Niet te komen. Maar toch laat hij al die vrijheid keer op keer achter, gemoedelijk ook nog eens, en gaat in plaats daarvan die interactie met zijn mens (want van baas is in onze relatie denk ik niet te spreken) aan. 

Aan de andere kant, als we het dan toch hebben over baas/hond. Is er niemand in zijn leven die zo duidelijk op zijn strepen kan gaan staan als ik. Door die communicatie "je doet maar, maar wel binnen de perken van mijn persoonlijke grenzen: niet stelen, niet hard bijten, niet blablabla" maak je voor de hond al veel duidelijk. En daar komt nog eens bij dat ik vanuit de Roedelmethode handelingen geleerd heb die het verzorgen van moeder tot pup nabootsen, en die wel iedere dag uitvoer. Niet omdat ik de teef rol op mij wil nemen, maar wel omdat ik een boodschap van geborgenheid uit wil zenden. Die geborgenheid bied ik ook in het dagelijks leven als ik mij tussen de hond en een chagrijnige Galloway zet...en zo'n boodschap is voor beide diersoorten altijd heel duidelijk. 

Maar zo bouw je dus een interactie, een samenleven, op die heel rijk is. Je (zoveel mogelijk) bewust zijn van de hondse communicatie en hoe sterk die op jou gericht kan zijn, daarop eerlijk (en volgens je eigen karakter) te antwoorden. Geen koekjes of snoepjes, geen stroombanden, maar wel een hond die met veel plezier naar me toe komt als ik hem roep. En dat is een enorm compliment.

Elke methode heeft wel iets goeds en geen 1 is perfect.
Er leiden niets voor niets meerdere wegen naar Rome.
Blind staren op 1 weg heeft dan ook geen zin.

Toch blijft het zo dat als je een hond iets van een oefening wilt aanleren tijdens training je hierbij hulpmiddelen gebruikt. Het is toch verdomd handig als je hond kan gaan leren zitten of liggen bijvoorbeeld. Prima om dit met snoepjes aan te leren lijkt me. Het hele werken aan de band met je hond omvat wel wat meer dan alleen maar met snoepjes te gooien.

Het is fijn als je hond naar je toe komt of iets doet wat je van hem verlangd. Maar je moet hem dit toch ook aanleren?

Ik kan niet anders dan me aansluiten bij het grootste deel van jouw verhaal. En ja, zeker onzekere en stressgevoelige honden hebben baat bij iemand die duidelijk een betrouwbaar persoon is, begeleid en zorg draagt.

Toch verschillen we in bepaald opzicht van mening over de invulling van de manier leiding nemen. Ik vind het namelijk heel belangrijk om de hond een aantal dingen te leren die hij mag en kan opnemen in zijn basispakket als hij dit aankan en op het tempo dat hij aankan. Ik vind dat ik mijn hond tekort doe als ik hem deze dingen onthoudt door simpelweg door te lopen (om even een concreet voorbeeld te nemen). Zoals ik al eerder aangaf zit er zeker overlap met bepaalde inzichten uit de roedelmethode, maar ook grote verschillen.

Uiteindelijk gaat het er mij om dat mijn hond zijn zelfvertrouwen, zelfbewustzijn en zelfredzaamheid kan vergroten en hierin geloof ik niet in de weg van de roedelmethode, het bewust doorlopen. Ohja, het zal zeker werken, maar mijn hond wordt er niet 'vrijer' van. Ik laat daarbij de hond niet zijn gang maar gaan, ik (bege)leid hem in zijn proces van ontwikkeling. Laat hem ervaren hoe hij binnenkomende prikkels kan filteren en integreren/afvloeien. Juist dit is wat meer rust en vertrouwen in hem brengt. En bijkomend heel belangrijk vergroot het onze wederzijdse vertrouwens- en samenwerkingsband. En ja, er zijn ook situaties waarin ik doorloop, omdat ik weet dat het op dat moment de juiste keuze is.

Hoef ik hem niet te leren, heeft (meestal) zijn moeder al gedaan, bij mijn hond in ieder geval.

De hond weet wat zitten is, wat liggen is, etc. Het heeft voor de hond zelfs een sociale betekenis die handelingen uit te voeren. Het dan "aanleren" van trucjes zoals zit en lig is opnieuw het wiel proberen uit te vinden, maar nog niet half zo goed als hoe moeder hond het deed. 

Mijn hond leert over de interactie met mij door ervaring. Als ik zo of zus sta, dan ga ik dit of dat doen. Als mijn geurtje zo of zus is, dan voel ik mij dit of dat. Natuurlijk is dat een stuk conditionering, maar wel eentje gebaseerd op eerlijke communicatie. 

Ik heb trouwens nooit zo begrepen wat er nou zo belangrijk (vanuit de mens gezien) is aan zit en lig. Als je wil dat ie blijft waar ie is kan ie toch ook gewoon staan?

Zelfde reactie ongeveer als aan J&T.

En nogmaals er zit zeker overlap in hoe ik er in sta. Maar ook verschillen. Toegegeven, ik denk dat onze honden ook veel verschillen.

Met dat verschil (denk ik) dat mijn insteek iets meer gebaseerd is op zoveel mogelijk vrijheid voor de hond en zo min mogelijk conformiteit tot menselijke standaard van gedrag en maatschappelijke norm. 

Denk ook dat als je een hond als pup neemt je veel kunt doen om die onzekerheid (waardoor die duidelijke begrenzing nodig zou zijn) tegen kunt gaan. En van daaruit kun je dan verder bouwen. Herplaatsers zijn altijd een ander verhaal (hoewel lang niet altijd onzeker)

Ik vind het een interessante ziens-wijze Kai, dat kan ik niet ontkennen. Alleen zou het bij mij echt niet werken. Dan zou ik mijn honden altijd maar laten doen waar ze zin in hebben.En bij herders krijg je honden die dan lekker de boel gaan regelen.

Ik zal een voorbeeld geven van wanneer het handig is als ze gaan zitten en blijven: De honden gaan met mij mee in de auto. Ik laat ze zitten en blijven bij de garagedeur, ik maak de auto open en op mijn teken mogen ze komen en in de auto gaan. Als ik ze maar hun gang laat gaan dan zouden ze uit de garage stormen en misschien wel onder een auto komen.
Ik heb ervaren met al mijn honden dat ze het leuk vinden om te trainen en trucjes te leren. Commando's en gewoontes kun je gebruiken in de dagelijkse omgang met je hond. Dit biedt voor hen duidelijkheid en structuur. Volgens mij vinden honden dit best prettig. Het geeft hen veiligheid.

Die insteek heb ik ook. En daarvoor is het mijns inziens belangrijk om aan datgene te werken wat ik hierboven schreef in de reactie aan J&T. En deels zit daar overlap in en deels kies ik voor een andere insteek.

En ja, als je hieraan van pup af in mag meegroeien met elkaar is dat een heel andere verhaal dan een hond met veel 'handicaps' en veel ongunstige invloeden in zijn (oa prenatale) ontwikkeling. Die mist een heel stuk positieve bagage in z'n ontwikkeling.

Maar in jouw voorbeeld is toch alleen het "blijven" noodzakelijk? Waarom moet die "zit" er dan nog bij? Is geen kritiek verder hoor, vraag het mij alleen af.

Je moet altijd binnen de perken van de hond zijn kunnen blijven, dat vind ik ook, en de ene hond is de andere niet. In die zin ben ik gezegend met een hond (en ik maak me daar verder ook geen illusies over) die zo goed kan gedijen, daar heb je als "baas" geen supertalent voor nodig. Maar in alle eerlijkheid, mocht ik een andere hond hebben, zou ik me ook weer anders gaan gedragen.

@ Petra We hebben ook honden zoals Jip gehad, die kwamen bij ons in een groepen honden zo tussen de 5 en de 10 honden, en wanneer je dit soort groepjes gaat observeren zie je aan de ene kant een grote vrijheid want elk lid van dit groepje mocht gaan en staan waardat hij/zij zelf wilde daar werd nooit een probleem van gemaakt, maar aan de andere kant een strikt hiërarchisch lijkende structuur, in bepaalde opzichten is de "mening" van andere honden die lager lijken te staan helemaal niet belangrijk. Wat je zag wanneer één van de honden eventjes weg was geweest dat die bij terugkomst wel weer ff te plek werd gezet(zullen de meesten met meerdere honden wel kunnen beamen denk ik) Wat echt opviel bij ons was de interactie met elkaar, ze bleven bij elkaar, weken ook niet van elkaars zij, en bemoeide zich nagenoeg nooit met andere honden(vielen niet uit, jaagden niet na enz.). En de honden met het bekende rugzakje voelden zich binnen een half jaar tot een jaar weer lekker hond, tenminste wat wij kunnen zien..

Jij kent Jip uiteraard niet en ook de weg die al bewandeld is niet. Dus voor mij is niet te bevestigen of te ontkennen dat je Jip look a likes in de groep hebt gehad. Feit is wel dat wanneer hij in zo'n groep honden leert functioneren en meest ideaal als 'vrije' hond, dit geen enkele garantie geeft over zijn functioneren nadien weer bij mij in onze omgeving. En dat is toch waar hij het mee moet doen. Dus is het zinvoller om onze weg te bewandelen, rekeninghoudend met zijn mogelijkheden en beperkingen.

@ Kai. Als ze zitten hebben ze meer de rust in hun kont om te blijven zitten. Maar ze kennen ook het commando sta en blijf, wat weer handig is bij het afdrogen (dan denderen ze niet de kamer in).

Ik vind het wel super dat jij zo met je hond omgaat! Lijkt me heel relaxt. Bij die van mij gaat dat echt niet.

Oh okay, dan blijf je ook wel aardig in de buurt van wat "zit" wil zeggen voor de hond zelf. De "zit" kan een indicatie zijn van initiatief overgave (ik wacht op wat jij wil gaan doen) dus in die zin kan ik je rede inderdaad wel begrijpen. '

Alle honden zijn anders en hebben een eigen aanpak nodig vind ik. Daarom kun je nooit 100 procent voor een methode gaan volgens mij. Mijn honden hebben een energie niveau waar je u tegen zegt, dat is weer een andere benadering dan een hond die van nature vrij rustig is. Dat merk ik met mijn uitlaatservice. Zet 2 rasgenoten naast elkaar en er zijn naast overeenkomsten ook zoveel verschillen. Ze hebben allemaal hun eigen karakter. Dat is juist het leuke

@kai
Ik ben van mening dat de methode die je gebruikt misschien wel uitgaat van 2 weg communicatie, maar daar vervolgens niet echt veel mee doet. Jouw wil is en blijft wet. Dat komt m.i. dan toch wel heel erg overeen met het conditioneren. Sterker nog, ik laat bij het aanleren de hond gewoon kiezen. Alleen ik manipuleer de omstandigheden(motivatie) zo dat hij uiteraard kiest wat ik graag wil. Dat kan met een brokje zijn, maar dat kan ook iets anders zijn. Dat de hond daarbij ook communiceert lijkt mij duidelijk. Ik zie daarin niet veel verschil met de methode/ideeen die jij hanteert.

Daarnaast heb ik er geen moeite mee om de hond dingen te leren die niet "honds" zijn. Zo lang de hond er geen problemen mee heeft, waarom niet. Als je een hond hebt die helemaal happy is als je lekker gaat clickeren, waarom niet. Belangrijk is wel dat je kijkt naar je hond. Wat vindt hij er van.

De laatste quote laat toch ook zien dat je net als iedereen op zoek bent naar de menselijke standaard en maatschappelijke norm. Je ontkomt daar namelijk niet aan in onze menselijke wereld.

Niet aanvallend bedoeld, maar ik denk dat je jezelf tegenspreekt. Je wilt voor je hond meer zelfvertrouwen en zelfredzaamheid.. dan zou hij dus zelf bepaalde situaties moeten aanpakken en hier op zijn manier mee omgaan. Maar wat je eigenlijk wil is dat hij juist niet handeld in bepaalde situaties en gewoon mee loopt..

Verbeter me maar als ik het verkeerd begrijp hoor, want ik bedoel het goed.

Ik denk dat je juist door gewoon door te lopen aan de lijn beter duidelijk maakt dat jij leidt. En dat het jouw taak is om te beschermen en te bepalen. Dat hij zich niet druk hoeft te maken dat hij er niet voor moet zorgen dat het goed komt, dat doe jij namelijk. Als zijn plaats en taak duidelijk is lijkt het mij dat dit meer stabiliteit geeft en rust in de hond.

Ik ben echter wel van mening dat je goed gedrag mag belonen. Als mijn hond netjes meeloopt omdat ik dat 'vraag/opleg eigenlijk' dan krijgt ze van mij een beloning als een koekje/stem of gewoon even een klein speelmomentje als ze ook daadwerkelijk een stuk netjes meeloopt. Wat ik bij de meeste bovenstaande reacties lees is dat er vanuit gegaan wordt dat veel gedrag 'normaal' is, maar ik vind het zelf belangrijk om goed gedrag te belonen.

Beetje jammer dat er altijd wordt gevraagd om je helemaal voor of helemaal tegen een methode te zetten.

Waarschijnlijk is geen enkele methode 100 % juist en ook niet voor elke hond geschikt. Maar meer nog denk ik dat het ook bij de methodes niet aan de hond ligt, maar of de eigenaar de methode juist weet toe te passen. geef dus niet meteen de schuld aan de methode als iets niet lukt. Meestal ligt het echt puur aan het toepassen ervan.
Zo is clickertraining echt moeilijk voor de meeste mensen... en dan werkt het niet volgens de personen. Maar het is niet zo dat het niet bij de hond past,de methode past gewoon niet bij de eigenaar.

Ook Cesar heeft mindere en juist hele goede punten. Plus hij heeft zich de laatste tijd in het positieve verbeterd.

Bij clickeren draait het om timing. Als je verkeerd timet dan kun je het verkeerde gedrag belonen. 
Ik werk zelf niet met een clicker. Gewoon nooit geprobeerd eigenlijk. En inderdaad Sandra, zoveel verschillende baasjes en honden. Niet alles kun je in een bepaald hokje of methode passen. Je moet als baasje kijken waar jij je goed bij voelt en wat bij je hond past. Zo hoef ik bij Spencer dus niet met voer te trainen.

Mijn wil is, naar de hond toe, maar heel zelden wet. Zeker wanneer we buiten zijn en die riem los gaat heb ik geen enkele manier meer om iets af te dwingen, om mijn eigen zin door te drukken. Ik kan wel aangeven wat ik wil, maar de reactie die daarop volgt van de hond is ook altijd van de hond zelf. Hierin heb je zogenaamde test, of leer momenten. Want wat gebeurde er als hij als pup niet meeliep, niet naar me toe kwam om de riem vast te maken? Helemaal niks, dan wachtte ik namelijk gewoon...en dat moet ik bij tijd en wijle nog(loop soms nog wel eens met hem mee ook, maar niet tegen CM vertellen hoor). Geen negatieve correctie (ik loop niet weg), geen positieve correctie (ik begin niet te schreeuwen, word niet boos, etc), maar ook geen positieve bekrachtiging (ik ga niet staan zwaaien met snoep, etc) als hij wel meeloopt. De hond doet wat hij doet omdat hij het wil doen, en vaker wel dan niet is wat hij wil doen in het licht van de sociale interactie met zijn baas. Als sociaal dier is dat juist wat ze zo mooi maakt. 

De balans die je daarin moet vinden is om aan de ene kant de vrijheid en keuzes van de hond te accommoderen, terwijl je ervoor waakt je niet slaafs op te gaan stellen naar de hond, want dat is een (ongewenste) uitschieter de andere kant op. Je hebt nog altijd, als menszijnde, ook je eigen wensen en behoeftes en het samenleven bestaat daaruit dat persoonlijke pakketje van de hond te combineren met je eigen. 

En let wel, elke aangeleerde gedragsmatige respons is gebaseerd op een conditioneringsproces. Maar er is het verschil tussen conditionering die ontstaat vanuit communicatie, en conditionering die ontstaat vanuit manipulatie (dat wat jij doet, de omstandigheden zo leggen dat de hond kiest wat jij wil dat hij kiest...als je het dan nog over een keuze kunt hebben) Bij mij kan de hond kiezen, wel of niet aan de lijn, wel of niet meelopen, wel of niet trekken, wel of niet blaffen, wel of niet springen, etc. De bekrachtiging van die keuzes ligt bij de hond zelf, intern. Bij jou kan de hond kiezen, zolang hij kiest wat jij wil dat hij kiest, kiest hij iets anders ga je eraan werken dat hij niet meer kiest wat jij niet wil dat hij kiest. Daarin zit toch wel degelijk een verschil.

Wat de riem aangaat. Het meelopen, het volgen, is een heel honds stukje gedrag, in die zin leg ik geen menselijke maatstaf op. Het feit dat hij aan de riem "moet" heeft ook niks met maatschappelijk ongemak te maken voor mijn medemens, maar alles met zijn eigen veiligheid. Dus ik weet niet precies in hoeverre jouw invulling van die regels "fair" zijn naar mij toe. Die riem is inderdaad onnatuurlijk, maar het principe wat er achter schuil gaat is dat niet.

@Alexandra, Ik denk dat het lastig is uit te leggen hoe het er praktisch uit ziet en dat geeft veelal ook de verwarring hierover. Ik zal de situatie zo leiden dat ik de hond 'voeding' geef om zelf te ontdekken dat hij met mijn steun, bescherming en leiding zelf beter met situaties om leert gaan, binnenkomende prikkels te verwerken, integreren en afvloeien. Hierbij rekeninghoudend met zijn vermogen van dat moment. Uiteindelijk leid ik nog steeds, ik laat hem niet in minder gewenst gedrag (met name voor hemzelf)  'los' gaan en aanmodderen, want ook hier leert hij niets door. Maar ik stuur de situatie wel zo dat hij er zijn eigen leerervaring uit kan halen. En ook hierin is sprake van meelopen/volgen.
 
Een hond die overladen wordt met prikkels en moeite heeft met de prikkelverwerking stimuleer ik daarnaast ook liever dat hij zichzelf leert kalmerend te snuffelen, spanning uitschudden etc dan dat ik stoicijns doorloop in een situatie die teveel is (teveel, te korte afstand) voor hem en hij geen andere keus heeft dan te volgen en dus op geen enkele manier zijn spanning kan laten afvloeien en/of de situatie hanteerbaarder te maken. Het maakt de situatie waar ik hem in breng voor hem niet makkelijker. Dit leert hem nog steeds niets in datgene wat me juist voor hem veel aangenamer lijkt. Het resulteert hier in een hondje wat stijf en op hoge poten steeds 'voller' wordt. Nu is de situatie zo dat hij leert om bv een andere hond te zien, deze prikkel op te nemen, te integreren en eventuele spanning te laten afvloeien zonder er verder iets mee te hoeven doen en kan zonder die vastgehouden spanning doorlopen/meelopen. Het is daarbij wel belangrijk dat je weet wat je beoogt, voldoende afstand, het moment van uit de situatie stappen en weet wat je beloont als je wilt belonen.

Jip leert dat hij er niets mee hoeft, maar leert ook om zijn eigen emoties beter te hanteren. Hij leert in zelfbeheersing en doet positieve ervaring op dat situaties niet zo overweldigend zijn als soms lijkt. Volgt, zonder vastgehouden spanning van een te prikkelrijke ervaring.

Ik denk ook je intuïtie gebruiken.

Als ik kijk hoe ik met de angst voor buiten zijn, buiten plassen, angst voor mensen/honden/dingen enz enz van Alice ben omgegaan, zou ik normaal nooit, maar dan ook nooit doen, bij geen enkele hond.

Bijvoorbeeld, het deel "haar angst voor mensen" was zó groot, dat ze zich bijna aan de riem ophing. Daarom alleen al durfde ze niet naar buiten, maar ik woonde dicht bij het centrum, dus er liepen altijd mensen, overal. Om een lang verhaal kort te maken, ik ben bewust mensen op gaan zoeken, ben iedere keer naast haar op m'n hurken gaan zitten, heb haar vast gehouden, zodat ze niet weg kon en mensen en kinderen gewoon laten aaien, terwijl ik tegen haar bleef praten. Ik had het idee dat ze moest voelen dat mensen niet eng zijn en aanraking geen "slaan" betekent. Langzaam maar zeker ontdooide ze. Alles bij elkaar heeft het een jaar geduurd en moet je haar nú zien. Het is een vrolijke, gekke hond, ze vindt mensen leuk, gaat er op af of komt eerst jodelend en huppelend naar mij als ze iemand bekends ziet en vervolgens rent ze naar die persoon.

Toen ik haar nèt had dacht ik wel eens, "waar ben ik aan begonnen", maar goed ik wist dat ze heel erg bang was en ik wist ook dat we er wel uit zouden komen.
Ik vond het eng om er op die manier mee aan de slag te gaan en een schuldgevoel dat ik haar min of meer ging dwingen, maar voor haar werkte het!

Al vind ik niet alles wat hij doet mij aanstaan en dat pas ik dan ook zeker niet toe.
Toch zijn dingen dat mij weer wel aan staat.

@ petra,
oke duidelijk, dank je. Ik kan me er ook in vinden.
Maar dat heb ik hier bij verschillende manieren en ben het ook eens met dat het niet altijd werkt om 1 methode te volgen en die in alle situaties toe te passen.
Het enige waar ik het echt niet mee eens ben zijn zware fysieke correcties. Ook al zou het bewezen zijn voor iedereen het beste te werken (bij wijze van) dan nog zou het gewoon tegen mijn persoonlijke gevoel ingaan en zou ik het anders doen.

Sowieso belangrijk om je intuìtie te volgen. Als je je goed bewust bent van je intuìtie natuurlijk
Dat heb ik bij Mira echt gedaan. Die kwam na een half jaar alleen binnen gezeten te hebben na haar geboorte bij ons. En toen moest ze de wijde wereld in. Ik heb wel gehoorzaamheidstraining met haar gedaan. Maar vrij kort omdat het eigenlijk te makkelijk was, niet genoeg uitdaging voor haar. Ze is heel slim en ze pakt alles snel op. Maar verder was het een nerveus typetje hoor. Maar wat wil je? Ze beet de riemen kapot in de auto en blafte alles bij elkaar, kon niet alleen blijven, sloopte ons hele huis. Voor het slopen hebben we haar benchtraining gegeven. En nu kan ze lekker zonder bench alleen blijven, in haar mandje of op de bank.
Als ze mee gaat met mijn uitlaatservice ligt ze voorin te slapen op de bank van mijn bus.
Hoe we dat gedaan hebben? Ik kan het niet precies uitleggen. Haar vertrouwen gegeven, duidelijk zijn en afleiden en gewoon overal mee naartoe nemen. Het is gelukt om haar te socialiseren, alleen is het bij haar pas na 6 maanden gebeurd.

Tja ik denk dat je het iets mooier maakt dan dat het in de praktijk is.

Ik doe het even uit mijn hoofd, maar volgens mij was het zoiets als "als hij aan de heupriem loopt mag hij niet trekken, als hij aan de gewone riem loopt mag hij een beetje trekken en als hij los is mag hij zijn gang gaan". Dat zijn gewoon regels, jouw wil is wet! Daar ook is niets natuurlijks aan, behalve bij het loslopen. Dat is meestal het normale/natuurlijke tempo van je hond. En dus is volgen op jouw tempo niet natuurlijk.

Wel of niet aan de riem? Hij kiest dus zelf voor zijn veiligheid? Denk het niet. Wel of niet meelopen? Als hij aan de riem zit? Lijkt mij niet gezien jouw regels. Los? Ok, maar die keuze heeft elke hond bij iedereen als hij los loopt.


M.i. ben ik ook met die manipulatie aan het communiceren met de hond. En die communicatie snappen ze echt ook heel erg goed. De hond weet niet dat je aan het manipuleren bent, hij mag een keuze maken. Een hond is een opportunist. Hij kiest wat op dat moment voor hem het beste is. Daar kun je dus handig gebruik van maken. Hond blij, baas blij! Wat is daar mis mee? Doe ik hem daar iets te kort mee? Ik denk het niet. Op andere momenten mag hij weer zijn eigen keuzes maken, zonder dat ik hem daarbij beinvloed.


Dat is absoluut waar! En daarom denk ik ook dat het niet zo heel veel verschil maakt, want dat is toch wat (bijna) iedereen wil.

Ik denk dus dat je een iets te romantisch beeld van de werkelijkheid probeert te schetsen en dat er eigenlijk niet zo heel veel verschil zit in de aanpak. Je verpakt het alleen in een ander jasje. Eigenlijk is dat hezelfde wat CM doet(om maar weer eens on-topic te gaan). Alleen hij verpakt een slecht/onjuist verhaal in een mooi jasje.

Geweldig hè?
Vertrouwen heeft Alice ook en het stukje "collie-voorzichtigheid" wat ze nog wèl heeft, daar blijf ik af, dat is van haar.
Verder kan zij ook overal mee naar toe, behalve waar het heel druk is, maar dat vinden Sisa en Zibby ( en ook mijn vorige collie) niet fijn, dus doe ik dat ook niet.

Een van mijn bouviers liep altijd uit de roedel weg als we heerlijk op de hei liepen. Ik werd daar nooit onrustig van, want ik liep gewoon door en liep de ronde die we meestal liepen. Hij kwam dan na een kwartiertje weer terug in de roedel en we liepen verder.
Nooit was ik zenuwachtig of bang dat hij niet meer zou komen. Dat heet vertrouwen in je eigen hond hebben. Weten dat hij altijd weer bij je terug zal komen.
Het werkte altijd en overal.
Bij mijn hondjes die ik nu heb, pas ik hetzelfde toe. Gaat DJ er van tussen (wat hij nog weleens wil doen) dan loop ik gewoon door. Bij hem roep ik dan nog weleens Joehoe, kom joh! maar verder doe ik niets. Ook bij hem werkt dat gewoon. En ook bij hem heb ik het vertrouwen dat hij gewoon weer komt.

De manier van van Kai spreken mij ook enorm aan, hij laat de hond ook hond zijn. Je kan zijn woorden wel per zin gaan ontleden, maar heeft dat nut, denk ik dan. Als we ieder zijn woorden gaan ontleden hier op het forum ,dan kan je wel aan het uitleggen blijven waarom iets niet zo is, of wel zo is.

Ik denk niet dat Cesar het in een slecht/onjuist verhaal verpakt. Waarom wordt dat gedacht eigenlijk? Je kan ook gewoon zeggen dat je het niet met hem eens bent. En klaar ben je.
Hij heeft zijn eigen visie, zoals een ieder die hier heeft.
Kai heeft een visie, bassie ook, Petra heeft weer een hele andere visie en Mireille ook weer. Je moet kijken naar wat voor een hond je hebt, hoe deze is, hoe stabiel of onstabiel en daar vanuit kan je kijken welke methode er het beste bij je hond past. En soms kan dat heel lang duren eer je daar achter bent. Het zij dan zo.

Er is geen kant en klare oplossing voor alles. Kijk maar naar mijn hondje, ik stel mij op van, okee....ze blaft heel erg, wat gaan we daar aan doen. Ik blijf dus gewoon rustig in elke situatie en probeer een oplossing te vinden.
Iemand anders wordt boos en kwaad en weet ik veel, en dat werkt dan averechts. Of als je buren je steeds maar vertellen hoe erg ze blaffen, daar is de mens heel gevoelig voor. En dan moet er een oplossing gevonden worden.
ik wil ook graag een oplossing, en ja...het is vervelend voor de buren, het is vervelend voor de hond (?) en voor ons zelf, maar ik raak niet in paniek en neem mijn tijd om een oplossing te zoeken. En ik zal hem vinden, al duurt het nog 1 jaar.

Ik las hier ergens dat degene zijn hond in de lessen zich voorbeeldig gedroeg, niet uitviel naar anderen en deed leuk mee. Thuis (in zijn eigen omgeving) was hij weer de oude en deed dus niet zo voorbeeldig.
Ik geloof dat Petra toen zei, dat dat heel logisch is, omdat hij moet functioneren in de omgeving waar hij woont, en dat in de lessen (cursus) het toch anders aan toe gaat dan thuis.
En dat vond ik wel een hele goede, want dat heb ik hier met DJ. Die heeft 3 cursussen gedaan, alle drie geslaagd, was voorbeeldig in de groep en viel niet uit naar andere honden. Thuis in zijn eigen omgeving kwam hij weer die honden tegen die hem fixeerde en die hem uitdaagde en dan moet ik wel corrigeren. (ik hang er even geen positieve of negatieve aan, want daar doe ik niet aan) Als ik dat op tijd doe en dat is het vaak, dan weet hij het weer. Dat gaat dan even goed en dan is het weer even niet goed en gaat de correctie er weer even op.

Het is dus altijd op je hoede blijven, ook al denk je dat je je hond onder controle hebt. En Cesar vermeld dat er ook bij, als je goed zijn afleveringen bekijkt op tv. Je moet en zal op je hoede moeten blijven, aangezien het toch honden blijven.

Met je eigen gevoel en intuïtie erbij, structureel, consequent en je hond vertrouwen geven, dat is waar het om draait.

En ook daar is een term voor; flooding
Een vrom van psychotherapie die tracht angsten uit te laten doven door de client - in dit geval de hond- aanhoudend bloot te stellen aan waar hij angstig voor is. Doel is om de angst uit te laten doven. Het gevaar is dat de client sterk verergerd waardoor de fobie versterkt, dus goed dat je het volgehouden hebt tot het beter werd

Mireille