Cesar Millan, ja of nee?

Het begint nu pas interessant te worden.

Vind ik ook.

Ok, nu we toch zo lekker bezig zijn met de theorie.

Klassieke conditionering zegt iets over de voorspelbaarheid van de omgeving en operante conditionering zegt iets over de beinvloedbaarheid van de omgeving.

Even mijn toevoeging, bonus vraag! En nee Bassie jij mag niet mee doen

Wat zijn Pavlov honden en binnen welke theorie hoort dit experiment en waarom??

(Altijd deze vraag in examens zien staan, eindelijk kan ik 'm een keer stellen )

hmzzz dit gaat deze simpele boer zo snel even de pet te boven...
maar, het wordt wel erg interessant zo

Tis veel minder ingewikkeld als dat het lijkt hoor  ik heb heel veel psychologie tijdens mijn studie gehad en je moet een voorbeeldje zien, dan zijn die theorieen allemaal niet zo moeilijk....komt gewoon door stomme moeilijke woorden

Nou ga ik ook niet antwoorden,
zelfde cursussen en examens gehad,
met de nodige discussies daarover
maar ik haak even in op wat Jeroen & Lola hiervoor plaatste.

Hoe denk je dat een gewone simpele hondeneigenaar met zijn kersverse eerste pup,
reageert wanneer hij zijn puppy goed wil opvoeden en al deze theorie te lezen krijgt.

Werp dit even op omdat ik het al meermaals heb meegemaakt dat een nieuwe pup eigenaar zich zo goed wil voorbereiden, en het nadien ook zo goed mogelijk wil doen,
dat ze constant met de theorie bezig zijn en gewoon vergeten van te genieten van de puppy capriolen van een pup.

Persoonlijk heb ik als nieuwe eigenaar van een pup altijd liever iemand met een gezonde dosis verstand dan iemand die 101 boeken gelezen heeft en echt de beste pupeigenaar wil worden.

Zo toch gelukt....zag dat dit topic onlangs werd geopend en dacht nog bij mezelf "dat zal niet lang duren!", maar tot mijn stomme verbazing loopt deze topic nog steeds en dat vind ik top

Cesar Milliam...tjah...er is hier van alles al gezegd door voor- en tegenstanders.
Ik kijk ook zijn programma's en haal eruit waarvan ik denk dat ik er wat aan heb.

Zijn voordeel is dat hij ook een bepaalde uitstraling naar de honden toe heeft die wij w.s. missen, let maar eens op hij hoeft echt niet veel te zeggen zijn houding en ogen zijn vaak al genoeg om een hond te corrigeren.
Ik denk ook dat dat zijn grote kracht is!

En dan is het aan een trainer om die theorie zo te verpakken dat zelfs die "simpele hondeneigenaar" snapt hoe hij zijn hond dingen kan leren. Want dat is uiteindelijk waar het om gaat. Ik kan als hondentrainer precies uitleggen wat iemand moet uitvoeren om een hond bijvoorbeeld te laten zitten, maar wat heb je daar aan? Niets! Als ik iemand kan uitleggen hoe een hond leert dan kan hij zelf de hond alles aanleren. Ook het zitten. Dat lijkt mij veel belangrijker! En dan moet je, misschien wel in een andere verpakking, toch de theorie weten.

Daar heb ik een mooi filmpje over die ik altijd in de theorieles laat zien!

Er zijn genoeg hele leuke hondenboeken.
Ik geef puppycursus en daar zitten vijf theorielessen bij met de volgende onderwerpen:
Hoe leren honden?
Rangorde & Roedelgedrag
Belonen & Straffen
Hondentaal is Lichaamstaal
Voeding & Overig (zoals: wat te doen bij een gevecht tussen honden, honden niet op het ijs, giftige stoffen voor honden enz.)

Mensen zien altijd tegen de theorielessen op (zeker aan school overgehouden ) maar ik hoor erna zo ontzettend vaak dat ze het zo interessant vonden en er zoveel van geleerd hebben, ze nemen de volgende lessen, buren, ouders of vrienden mee.
Dus ik denk dat er heel veel interesse voor is, maar dat het ook maar is hoe je het brengt.
Bij 'Leren bij honden' komt ook conditionering en dergelijk aan bod, maar wel op een hele begrijpelijke manier, met menselijke voorbeelden en verhalen uit de praktijk. Biko laat het een en ander zien.. maar mensen krijgen op die manier wel inzicht wat we dan in de praktijklessen ook meteen vertalen in het echt. Dus als we dan bepaald gedrag zien, dan kijken we daar als groep naar en discussiëren daarover.
Er is ook een enkeling die het niets vind.. maar dat zijn ook vaak de mensen die denken dat ze op puppycursus alleen maar hoeven te komen, tien keer een uur en dat de hond dan alles beheerst.. dat je er zelf ook wat voor moet doen en moet oefenen, dat realiseren ze zich dan niet.

Wie had gedacht dat een topic over Cesar Millan toch nog zo'n interessante wending zou krijgen die verder gaat dan 'voor en tegen CM'. Ik vind het erg leuk om te lezen!

Ja we duiken helemaal de diepte in!
Ik vind het ook erg leuk zo'n topic!

Auteur: Regine Voort
Hondengoeroes - Dog Whisperer Cesar Millan
Wereldberoemd en controversieel
 
Na vorige keer ‘Natural Dogmanship’ behandeld te hebben is het nu tijd voor ‘The Dog Whisperer’, de canine variatie op The Horse Whisperer. Wie denkt aan goeroes in de hondenwereld kan niet om de kleurrijke persoon van Cesar Millan heen. Via zijn programma ‘The Dog Whisperer’ dat bijna dagelijks op National Geographic wordt uitgezonden kent eigenlijk elke hondenliefhebber hem. Ook wie geen hond heeft, want hij spreekt tot de verbeelding bij een groter publiek. Geeft u hondentraining, dan is er een gerede kans dat cursisten met vragen komen naar aanleiding van zijn programma. Verstandig om u er zelf een mening over te vormen (als u die niet al heeft), want over geen andere hondendeskundige bestaan zulke uitgesproken en uiteenlopende meningen.
 
Door Regine Voort
 
Over Cesar Millan wordt veel gezegd en geschreven. Voor dit artikel worden alle controversiële meningen en beweringen buiten beschouwingen gelaten. Het is uitsluitend gebaseerd op zijn televisieshows en op de eerste twee boeken die hij geschreven heeft (‘Cesar’s Way’, 2006, en ‘Be the Pack Leader’, 2008), waarin hij zijn methode uiteengezet heeft.
 
Millan positioneert zich niet als hondentrainer. Niet of een hond gehoorzaam is maar of hij een hondwaardig leven kan leiden is voor hem de insteek, en of baas en hond voldoende goed samen kunnen leven om het voor beide bevredigend te laten zijn. Meer de benadering van een hondengedragstherapeut dus, maar Millan gaat hier in verder dan het gedrag. Niet het gedrag maar de emotie van zowel mens als dier bepaalt het succes van de relatie tussen beide. Soms moet de hond veranderen (en dat gaat verder dan ander gedrag vertonen), altijd ook) de mens. En ook bij de mens gaat het verder dan ander gedrag vertonen.
 
Energie en beweging
Millan spreekt met zijn cliënten steeds in termen van ‘energie’. Dat kan veel of weinig energie zijn, goede of slechte. Het kan over de hond gaan maar ook over de baasjes. In eerste instantie vraag je je bij het zien van de programma’s wel eens af of we het hier over een soort New Age aanpak hebben, maar als je wat hij doet tegelijk bekijkt met wat hij zegt is het toch een stuk aardser.
 
Veel of weinig energie. Dat is duidelijk, en ook dat een hond met veel energie daar een uitlaatklep voor nodig heeft en dat het baasje de verantwoordelijkheid heeft om daarin te voorzien. Millan stelt als prioriteit nummer een voor een hond: voldoende beweging, bij voorkeur in de vorm van een door de baas geleide, sportieve wandeling (rennen, fietsen en rollerskaten kan ook). Een hond die echt tegemoet kan komen aan zijn natuurlijke behoefte aan beweging zal veel minder gauw ongewenst gedrag vertonen dan een gefrustreerde hond die zijn energie niet kwijt kan.
 
Discipline en leiderschap
De tweede basisbehoefte van de hond waarin de baas moet voorzien is: voortdurend stabiel en duidelijk leiderschap bieden. Hij noemt dit ‘calm assertive leadership’. Dat uit zich bij Millan in leiding nemen tijdens de wandeling (zoals de leidende wolf de jacht aanvoert) en in alle bekende dagelijkse dingen zoals de baas bepaalt wanneer de hond eet, gaat als eerste de deur uit, bepaalt of de hond wel of niet op de bank mag. In Millans visie moeten alle mensen boven de hond in de roedel staan, de baas creëert zo nodig de afgeleide autoriteit voor de menselijke roedelleden die dit zelf (nog) niet kunnen. Discipline betekent regels stellen en zorgen dat de hond deze naleeft, inclusief sancties als hij dit niet doet. Die regels zijn nodig om de roedel (lees: ook het gezin) naar behoren te laten functioneren. Cesar Millan hecht zeer veel waarde aan het belang van de roedel voor elke hond, ook als deze behalve de hond uitsluitend uit mensen bestaat, en ook aan het leiding geven aan de roedel . het is voor hem zo belangrijk dat dat hij zijn gehele tweede boek, Be the Pack Leader, hier aan wijdt.
Hij geeft in zijn boek (minder in de shows) opmerkelijk veel regels voor het uitoefenen van dominantie over de hond. Alsof je bij iedere hond een probleem moet voorkomen dat je bij een groot deel van de honden sowieso nooit zal krijgen. Kwaad kan het niet, maar of het altijd nodig is?
 
Correcties
Correcties horen bij het laten naleven van regels en bij het heropvoeden van een ontspoorde hond. Correcties die Cesar zelf doorgaans gebruikt, afhankelijk van de situatie en de hond, zijn een kort scherp ‘kss’ geluid, of een duw met de vingertoppen van de hand, een rukje aan de lijn, een schop(je) met de voet, of het op zijn zij duwen van de hond. Eén keer moet voldoende zijn, het moet de hond uit zijn foute gedrag halen.
Zowel in zijn boek als in zijn shows benadrukt Millan consequent dat correcties op een ‘calm assertive’ manier gegeven moeten worden: niet emotioneel, zeker niet gefrustreerd en al helemaal niet agressief. Als de baas een hond corrigeert dient dit een doel te dienen, het mag geen uiting van onmacht of frustratie zijn. Hier spreekt Millan de baasjes aan op hun eigen (‘goede’ of ‘slechte’) energie: als je onzeker of angstig bent of boos of gefrustreerd, ben je niet goed in staat de juiste boodschap aan de hond over te brengen. Je angst of frustratie zal door de hond opgepikt worden en zijn reactie (mee) bepalen. De hond zal je als zwak zien en geen leiding van je aannemen.
 
Hulpmiddelen
Millan schuwt het gebruik van hulpmiddelen niet, ook niet voor cliënten. Hoewel hij geen enkel hulpmiddel ‘in de ban’ doet waarschuwt hij in zijn boeken om ze niet te gebruiken als straf, als je jezelf niet in de hand hebt door bijvoorbeeld kwaadheid, of als je er niet voldoende ervaren mee bent. Ook wijst hij erop dat hulpmiddelen nooit een vervanging mogen zijn voor adequaat leiderschap. Maar evengoed laat hij baasjes soms nog hulpmiddelen gebruiken die alleen maar schadelijk kunnen zijn voor de hond in kwestie, zoals prikbanden bij een angstige hond. Daar zou hij wat mij betreft best een grens mogen trekken. De kans dat een baasje meer schade aanricht dan zonder dat hulpmiddel is reëel. Dit fenomeen is ook bekend uit de paardenwereld. Naarmate meer onervaren ruiters gebruik gingen maken van dwingende hulpmiddelen om hun paard onder controle te krijgen (in plaats van de tijd te nemen om een betere rijtechniek aan te leren) nam het aantal rug- en nekklachten en het aantal gedragsproblemen bij paarden toe. Sommige dingen kun je beter niet willen.
 
Affectie
De derde voorwaarde voor een goede baas-hond relatie is affectie, ofwel liefde. Nadrukkelijk de derde! In onze omgang met honden is dit doorgaans de voorwaarde waaraan in overvloede voldaan wordt. Millan wijst zijn klanten er op dat ze hun hond primair moeten zien als een dier, dan als hond, dan als ras en op de laatste plaats als individu. Dat bepaalt ook de behoeften van het dier in kwestie. Beweging en duidelijke regels zijn dan van een groter belang dan affectie. De tekortkomingen liggen bij de mens vaak in onvoldoende beweging en leiding geven aan de hond. Hij pleit voor het gepast en niet voortdurend tonen van affectie, liefst als de hond het op een of andere manier verdiend heeft. Dit geeft de affectie ook meer waarde. Zeker moet je geen affectie tonen op verkeerde momenten zodat ongewenst gedrag beloond wordt.
 
Zelf laat hij in alle afleveringen ruimschoots affectie voor zowel hond als mens zien, wat zijn acceptatie bij de baasjes ongetwijfeld ten goede komt. Als je je al zo kwetsbaar durft op te stellen dat je toegeeft dat je je hond niet kunt hanteren is het wel zo prettig als iemand je daar niet op veroordeelt en je ook niet alleen op je tekortkomingen aanspreekt.
 
Start
In het eerste gesprek observeert Millan de hond en hoe het gezin met de hond (en soms ook de gezinsleden met elkaar) omgaat. Hij bespreekt met hen wat hij ziet en laat hun vaak ook zien wat dit met de hond doet. Hij doet voor hoe ze ander gedrag van de hond kunnen krijgen.
Meestal start dan de therapie voor gezin en hond samen. In sommige gevallen concludeert hij dat therapie op dit moment niet haalbaar is, bij gebrek aan ervaring, kennis of overwicht van de gezinsleden. Het gaat dan om honden die door te weinig of verkeerde leiding ernstig ontspoord zijn, of mishandelde of anderszins getraumatiseerde honden. In die gevallen neemt hij de hond een tijdje op in zijn eigen Dog Psychology Centre. Met hulp van een grote roedel honden en met gebruik van een grote variëteit aan trainingsmethoden geeft hij hier de hond de nodige stabiliteit en feedback die het dier in staat stelt om zijn oorspronkelijke, normale hondengedrag te hervinden.
 
Hoewel het Engelse ‘rehabilitate’ eerder ‘resocialiseert’ dan rehabiliteert betekent heeft Millan ook veel afgeschreven agressieve honden van grote sterke en soms ook beruchte rassen zoals Pitbulls en Rottweilers tot stabiele hanteerbare (huis)honden weten te hervormen. Je kunt wel zeggen dat hij het nodige heeft bijgedragen aan het rehabiliteren van met name de krachtige en als agressief bekend staande rassen en kruisingen. ‘They’re not born that way’ is zijn adagium. Elke hond verdient een kans op leven, en euthanasie om gedragsredenen is wat hem betreft nagenoeg nooit nodig.
In de therapie die (eventueel na een verblijf van de hond in zijn centrum) volgt ligt de nadruk op het trainen van de baasjes in het bieden van beweging, leiderschap en discipline zoals hierboven omschreven.
 
‘I train people’
Zijn omgang met baasjes is indringender dan gewoonlijk in de gedragstherapie. Millan spreekt baasjes niet alleen aan op hun handelen richting de hond maar ook op hun eigen niet goede ‘energy’, die bijvoorbeeld door onzekerheid of frustratie bepaald wordt. De adviezen die zij krijgen, zoals ‘stel je voor hoe je het wilt hebben en ga er van uit dat het zo gaat’, zijn geworteld in een heel ander deel van de (humane) psychologie dan de meestal toegepaste gedragstherapie. Emotie is nadrukkelijk onderdeel van de doelstelling: een uitgebalanceerde, evenwichtige hond en een evenwichtig baasje die als een ‘calm assertive leader’ kan optreden. Deelnemers aan het programma ervaren vaak dat de invloed hiervan verder gaat dan alleen de relatie met hun hond. Dit laatste kan overigens ook voor de reguliere gedragsgeoriënteerde gedragstherapie opgaan. De opvoeding en bijsturing van een hond heeft aanmerkelijk meer overeenkomsten met het opvoeden en bijsturen van kinderen (of partners!) dan menigeen zich realiseert.
 
 
Praktische haalbaarheid
Er zijn maar weinig trainers of gedragstherapeuten die een stabiele roedel honden tot hun beschikking hebben om een ernstig ontspoorde hond op te nemen om te helpen resocialiseren. Daarin is Millan een uitzondering. Nog minder zullen er in de gelegenheid zijn om zoals Millan en zijn medewerkers dagelijks vijf tot acht(!) uur lichaamsbeweging aan zo’n roedel honden te geven zodat ze moe en tevreden zich optimaal van hun therapeutische kant kunnen laten zien. Veel andere principes die hij hanteert – het bewust maken van eigenaars van het belang van beweging, discipline en affectie, in die volgorde – zijn zonder meer toepasbaar en bij voldoende ervaring en scholing prima uitvoerbaar.
 
Voor het toepassen van Millans gedachtegoed over ‘energy’ in het bijzonder bij het humane deel van de roedel is andere kennis van humane psychologie nodig dan gewoonlijk in de opleiding tot hondentrainer geboden wordt. Millan baseert zich onder meer op NLP (neuro linguistisch programmeren), een toepassingsgerichte psychologie die onder meer gebruik maakt van visualisatietechnieken. Zonder achtergrondkennis proberen het concept van ‘energy’ te benutten bij cliënten zal vermoedelijk minder effectief zijn en mogelijk resulteren in vaagheden en, erger, ongeloofwaardigheid. Als je zelf niet precies weet wat je bedoelt kom je al gauw als zwever of als onecht over. Zonder het concept ‘energy’ zijn veel belangrijke elementen hiervan overigens nog steeds prima toe te passen, in het bijzonder lichaamstaal. Het is niet moeilijk om iemand te laten zien en ervaren hoe zijn stemming en verwachtingspatroon doorwerkt in zijn lichaamshouding en zijn gedrag.
 
Voor hondenbaasjes wordt de praktische toepasbaarheid vooral bepaald door de bereidheid om echt aan de drie voorwaarden te voldoen: veel beweging geven. ’s Ochtends minimaal een uur, na het werk minimaal een half uur (meer is beter), leiderschap 24/7 (dus ook als je murw uit je werk komt) en affectie (maar dan na er voor gewerkt te hebben en op het juiste moment). Millan ziet liever dat je een nieuwe pup de eerste veertien dagen niet aanhaalt, maar realiseert zich de onhaalbaarheid hiervan voor de meeste mensen.
Al met al vraagt het een veel verdergaand commitment van alle betrokkenen dan, zeg, het sec afleren van een ongewenste gedraging.
 
 
Voor wie toepasbaar
De drie randvoorwaarden voor een goed hondenleven zijn in principe voor iedereen toepasbaar, mens en hond. Niet dat het dan altijd succesvol zal zijn. Ook Millan onderkent dat sommige combinaties niet zullen werken. Hij relateert dit vooral aan energieniveau. Een energieke, krachtige hond met een onzekere, fysiek niet sterke baas is een recept voor ongelukken. Ook hij raadt mensen soms aan niet met de hond door te gaan. Dat hij dan de hond resocialiseert en er een nieuwe baas voor zoekt, en met het baasje een andere, beter passende hond uitzoekt is iets dat hier ook niet standaard tot de mogelijkheden van de gedragstherapeut behoort.
 
Risico’s
De belangrijkste risico’s in Millan’s methode zitten er in dat hij, meer dan hier gebruikelijk is, gebruik maakt van correcties, ook bij zeer krachtige en agressieve honden. Hij laat niet na om te waarschuwen, zowel in de shows als in de boeken, dat je dat als hondeneigenaar beslist nooit moet doen zonder de hulp van een echt ervaren gedragstherapeut of trainer die goed weet wat hij doet. Dat is geen overbodige luxe. Niemand zit te wachten op een toename van bijtincidenten die ontstaan door een trainingsmethode. En toch nemen mensen zijn voorbeeld over. Zoals die mevrouw hier in de buurt. Haar grote hond neemt een hoge houding aan tegen mijn hond. Mevrouw geeft haar hond geroutineerd een schopje achterlangs zoals Millan dat ook doet. Hond houdt echter hoge houding en gaat er bij grommen. Mevrouw begint boos tegen hem te mopperen ‘hoe haal je het in je hoofd’ en gaat over hem heen hangen (haar gezicht dicht bij zijn hoofd). Ik heb mijn eigen hond snel aan de situatie onttrokken voordat de andere hond, aan de lijn, zijn toenemende opwinding mogelijk op zijn baasje zou afreageren. Dat beoogt Cesar Millan natuurlijk niet maar mensen nemen gemakkelijk een deel van wat ze zien over, zeker in het geval van correcties, met alle mogelijke gevolgen van dien.
 
Als je met correcties a la Millan gaat werken zou je in het geval van een agressieve hond het gebruiken van een muilkorf zeker moeten overwegen, zelfs al zijn bij gebruik van een muilkorf ook wel weer kanttekeningen te plaatsen, maar safety first. Dat geldt evenzeer voor trainers en gedragstherapeuten zelf, want je wilt je klant niet door jouw voorbeeld uitdagen om het te snel ook zonder muilkorf te proberen.
 
Commerciële aspecten
Ik ben niet op de hoogte van eventuele commerciële uitingen van Millans werk in Nederland, anders dan de verkoop van zijn (Engelstalige) boeken, magazines en DVD’s. Een consult van hem in de USA zal best het nodige kosten (hij krijgt meer dan honderd aanvragen per dag) maar naast commerciële motieven lijkt de ambitie om de beste te zijn in het overdragen van kennis over honden tenminste een even sterke drijfveer bij Millan. En wat te zeggen van zijn drijfveer om honden een beter lot te bezorgen? Iemand die agressieve honden van Death Row redt en resocialiseert, en ijvert voor asiels die honden niet afmaken, verdient het krediet dat het hem om veel meer dan commercie te doen is.
 
Wetenschappelijke basis
‘I rehabilitate dogs. I train people’. Aangezien Millan ook gebruik maakt van technieken uit de humane psychologie moeten ook deze in de beschouwing betrokken worden.
Allereerst de hondenkennis. Het lijdt weinig twijfel dat Millan naast zijn levenslange intense praktijkervaring ook kennis heeft van de ontwikkelingen op hondentrainings- en gedragsgebied. Hij refereert in zijn boeken ook aan andere schrijvers. Zijn technieken zijn doorgaans actueel en hij past ze kundig toe. Zo is in een bijzonder ontroerende aflevering van zijn show te zien hoe hij een ernstig getraumatiseerde legerhond, een Labrador, desensitiseert met eindeloos geduld in combinatie met doortastendheid (daar gaat het vaak mis!) en creatief gebruik van positieve bekrachtiging en ontspanning (onder andere zwemmen).
Met zijn aandacht voor de emoties bij honden loopt Millan mee in een voorhoede waarin wetenschappers als Bekoff en De Waal zich ook bevinden met hun werk over emoties bij dieren.
 
Wolvenroedel
Waar het gaat om zijn referentiekader, de oorsprong van hondengedrag, leunt hij erg sterk op het model van de wolvenroedel. Van daaruit is zijn sterke accent op leiderschap maar vooral het dominant zijn over je hond te verklaren. Dat model is ondertussen aangevuld en deels achterhaald door nieuwe kennis die in Millans werkwijze niet terug te vinden is. Zo is bekend dat het roedelleiderschap meestal niet bevochten wordt omdat de roedelleider doorgaans de vader is en de roedel het gezin met hooguit wat familie.
Ook de inzichten van de Coppingers ten aanzien van hoe honden zichzelf socialiseerden richting mens zijn niet terug te vinden in Millans aanpak. Coppinger baseert zich vooral op de ‘village dogs’, de honden die in grote delen van de wereld rond de dorpen zwerven, geen baas hebben maar zich wel vaak bij mensen ophouden en gezien worden als behorende bij hun dorp. Deze honden hangen wel samen rond maar vormen geen roedels en gaan zelden of nooit samen op jacht. Leiderschap speelt veel minder een rol. Deze honden vormen een schakel tussen de wilde oerouder van de hond, de wolf, en onze huidige bonte verzameling hondenrassen. In die tussenschakel is het gedrag wel veranderd! De autonomie die veel zelfstandig werkende rassen zoals terriërs aan de dag leggen is hier wellicht op terug te voeren,. Dit is een passender verklaringsmodel voor hun gedrag dan de wolvenroedel. Het is dan ook de vraag of Millans model op dit type honden wel even goed past als op de honden van zijn jeugd en van zijn hart, zoals Rottweilers, Duitse Herdershonden en Pitbulls, rassen waar dominantie en rangorde een grotere rol spelen dan bij terriërs of gezelschapshonden. Een voorbeeld zag ik in een aflevering waarin Millan geruime tijd een Jack Russell Terriër liet zien die dwangmatig onder een stoel kroop en beet als je hem daar onder uit wilde halen. Het gedrag van Millan deed de hond wel ontwijken maar leek hem niet de beoogde berusting te geven. Daarna deed Millan overigens alsnog wat nodig was: de baasjes leren het ongewenste gedrag van de hond voor te zijn en de hond belonen voor ander, rustig, niet obsessief gedrag. Het eindresultaat was er dus evengoed, maar de aandacht voor dominantie leek niet van wezenlijke invloed omdat het in dit geval niet veel verband hield met het echte issue.
 
Al met al lijkt dit referentiekader van Millan het beste aan te sluiten bij hondentypen die leider-volger georiënteerd zijn zoals veel Rottweilers en herdershonden, en minder bij autonoom-zelfstandige hondentypen zoals poolhonden, terriërs of Basenji’s. Bij deze honden zal al die nadruk op dominantie en het tonen van leiderschap minder zoden aan de dijk zetten. (Als honden konden schouderophalen…) Overigens hebben deze honden natuurlijk wel even duidelijk huisregels en het consequent naleven hiervan nodig.
 
Humane psychologie
Via de begrippen positieve en negatieve energie communiceert Millan over de stemmingen en de verwachtingspatronen die mensen hebben in de omgang met hun hond. Hij hanteert de principes die we hier meestal kennen onder de term ‘positief denken’, in navolging van bekende auteurs van zelfhulpboeken zoals Wayne Dyer, Deepak Chopra en Allan en Barbara Pease. Uit de technieken-toolbox van NLP (Anthony Robbins) maakt hij vooral dankbaar gebruik van de techniek van visualisatie, wat er kortweg op neerkomt dat je je voorstelt hoe een situatie idealiter gaat verlopen en je dan je blijft voorhouden dat het zo zal gaan. Hoewel deze denkwijzen in de Verenigde Staten meer gemeengoed zijn dan hier, is er toch al veel bewijs (ook op neurologisch terrein) dat het visualiseren van wat je wilt bijdraagt aan je welbevinden, aan je mentale voorbereiding op een situatie en op het adequaat handelen in deze situatie. ‘ Mentale training’ op deze manier is al veel onderzocht en werkzaam bevonden. Bijkomend voordeel hiervan is dat je de hondenbaasjes iets opdraagt dat zij zelf kunnen doen, waarmee zij kleine successen kunnen behalen. Zo help je het gevoel van onmacht (en negatieve verwachting) doorbreken dat vaak bestaat bij baasjes op het moment dat ze als laatste redmiddel een trainer of therapeut inschakelen. Het verbetert ook de stemming (met positieve dingen bezig zijn maakt positief gestemd) en de sympathie voor de trainer: weer een factor die de kans dat je adviezen opgevolgd worden doet toenemen. Omdat deze denkwijze en de techniek van visualisatie op meer terreinen gebruikt kan worden rapporteren cliënten vaak dat het hun kijk op het leven veranderd heeft.
 
Of je er nu in ‘gelooft’ dat een dier je stemming kan aanvoelen of niet, onafhankelijk hiervan kan je de houding en het optreden van het baasje hiermee verbeteren en dit zal zeker van invloed zijn op het dier. Millan zegt bijvoorbeeld vaak: “Je moet het niet proberen, je moet het gewoon doen”. In een scala aan psychologische onderzoeken is al aangetoond dat mensen die met (realistisch) vertrouwen aan een taak beginnen, het er beter af brengen dan zij die aarzelend aan hetzelfde beginnen. Voor dit deel van ‘positieve en negatieve energie’ is er een goede onderbouwing in wetenschappelijk onderzoek te vinden. Al blijft wel oppassen met die ‘energie’ termen. In Nederland zal je daarmee al gauw of als goeroe of als zwever te boek komen te staan, afhankelijk van de vraag of het baasje in kwestie jou (in Cesars termen) als leider wenst te accepteren.
 
Wat betreft het veel aangevochten gebruik van correcties door Millan: de logica achter zijn aanpak van correcties (kort, emotieloos, tijdig en duidelijk genoeg opdat één correctie volstaat) is in lijn met onze kennis van mechanismen van beloning en gedrag.
 
Laten we niet vergeten dat we in de positieve training vooral het corrigeren in de ban gedaan hebben omdat het in de meeste gevallen zeer verkeerd, vanuit kwaadheid, frustratie en foute aannames wordt toegepast door hondeneigenaren (en ook wel door trainers). Verder zit er ook een element van afzetten tegen de oude, harde methodes in de nadrukkelijke ‘ban’ op correcties. Je leert een hond weliswaar geen goed gedrag aan door correcties, maar je kunt er, mits juist uitgevoerd, wel dreigende ontsporing mee corrigeren en je kunt het ook gebruiken om ongewenst gedrag af te leren. In alle gevallen: mits deskundig toegepast, want er is in het verleden zeker veel meer kwaad dan goed gedaan, ook door de meest goedwillende mensen. Corrigeren vraagt grote kundigheid om eerder besproken risico’s te vermijden.
 
Onderscheidend
Het meest opmerkelijke van Millans aanpak is dat het een holistische werkwijze is. Hij spreekt mens én hond aan op hun totale gedrag in de roedel. Er wordt niet één gedraging uitgepikt en ‘behandeld’. ‘Cesar’s way’ is een ‘way of life’. Hij gaat voor gelukkige, uitgebalanceerde honden en gelukkige, uitgebalanceerde baasjes. Emotie en tegemoet komen aan de natuurlijke behoeften van het dier, de hond, het ras en zijn naam (in die volgorde) staan voorop. Het drietal randvoorwaarden hiertoe, beweging, discipline en affectie, zijn een totaalpakket waaraan voldaan moet worden.
Met deze holistische benadering onderscheidt Millan zich binnen de wereld van trainers en opleiders, en hoewel zijn referentiekader en trainingstechnieken niet altijd vernieuwend te noemen zijn kun je zijn ‘totaalaanpak’ wel als onderscheidend en vernieuwend aanmerken.
 
 
 
Invalshoeken
In het vorige nummer zijn we gestart zijn met een serie over goeroes in de hondenwereld. Hierop ontvingen we een reactie van Greet Abbink, die in Nederland de werkwijze van Cesar Millan toepast. Haar bijdrage vindt u elders in dit blad. Regine Voort houdt de werkwijze van Millan tegen het licht volgens de invalshoeken die we vorige keer geschetst hebben:
hoe ziet de aanpak er uit, de praktische haalbaarheid, voor wie toepasbaar, risico’s bij toepassing, in lijn met of in tegenspraak met wetenschappelijke inzichten, commerciële aspecten, wat zijn de onderscheidende en vernieuwende aspecten.



















Nieuws & Agenda

Laatste Nieuws Agenda Tour Europa TV Serie Leader of the Pack
















Media

Media Bibliotheek
















Wie is online?

We hebben 26 gasten online










 1 15 2Email2ShareThis19  



By A Web Design



 Vind ik een helder, duidelijk verhaal, de moeite waard om te lezen

Maar enigzins bewust zijn van waar je mee bezig bent en hoe je wilt dat je pup zich gaat gedragen later is wel handig.... En idd is gezond verstand handig, maar als ik sommige mensen zie, ook op de puppiecursus die ik heb gevolgd, dan denk ik dat die theorie en een boekje hoe leert mijn hond geen overbodige luxe zijn. Zelfs een ervaren hondeneigenaar snapte niet dat het net zo makkelijk was een pup te laten zitten op het woord appel als op het woord zit.... Nee, dat kon echt niet!

Mijn collega gaat aan haar eerste hond beginnen dit najaar, ik heb haar hele basale dingen verteld en er gaat een wereld voor haar open... Bv over hoe je een hond afleert om op te springen ed.
Mireille

Ik weet het antwoord ook nog van school... sorry  
 
Even off topic:
Grappig, ik ben al een paar keer gestopt met roken. Laatste keer 4 maanden.
Bij boeken hierover komt ook heel vaak dit soort voorbeelden aan te pas. Roken is een negatieve bekrachtiging. (Je nicotine ontwenning wordt opgeheven op het moment dat je rookt) én het is klassieke conditionering omdat je roken in verband brengt met dingen die echt leuk en gezellig zijn als een feestje, drankje, gezellige mensen (Een sigaret krijgt hierdoor dezelfde waarde: leuk en gezellig en ontspannend)
Daarbij komt dat mensen niet om kunnen gaan met tegenstrijdige gedachten. 1 van de 2 moet dan ook gewoonweg veranderd worden, waardoor ze onbewust een 'eigen' waarheid creeeren. :Ik rook - roken is dodelijk.. feit 1 kan niet veranderd worden.. dus feit 2 wordt anders gezien als,
Roken kan dodelijk zijn.. Sommige mensen die roken worden 100.. of ooit stop ik met roken..enz..

Als je al deze theorie leest is het allemaal zo logisch.. Maar toch, als het echt allemaal van de THEORIE zou afhangen rookte er niemand meer  en
ON TOPIC
waren alle honden opgevoed en keurig en zonder enkele problemen... Dan zou alles aan te leren zijn of af te leren zijn..

Maar toch is het in de praktijk toch anders.

Dat komt ook omdat er nog veel meer factoren zijn waar uiteraard geen rekening mee gehouden wordt. De theorie is bepaald onder laboratorium omstandigheden. Dat wil overigens niet zeggen dat het helemaal niet werkt, echter wel dat het soms wat lastiger kan zijn omdat er meer invloeden zijn.

Klinkt waardevol Margje, goed dat je dat integreert in je cursussen!

Zelf vind ik de theorielessen ook het leukst om te geven, kan ik lekker op mijn praatstoel zitten

Ze lopen ook altijd uit en niemand vind het erg

Dast kan ik me voorstellen .
En nu even een leuke loslooproute uitgekozen! Straks met het gezin en Moos naar de drunense duinen, iemand ervaring . Beweging is immers het belangrijkste voor hond en mens  (volgens CM dan tenminste, sorry, kan het niet laten.

Een goede docent is het het halve werk!
Ik had tijdens mijn studie oa filosofie als vak....een moeilijk vak voor veel studenten omdat je moet leren hoe iemand de wereld om zich heen ziet op een manier die jij misschien zelf helemaal niet kan volgen....
Maar omdat we zo'n leuke docent hadden -een rare snuiter die soms halverwege in zijn zin stopte om naar de vogeltjes buiten te kijken en dan letterlijk 'hee! vogeltjes' zei - snapte ik het altijd...heerlijk dat van de hak op de hak  
Misschien is dat de magie achter het Cesar Milan wel....ik vind hem persoonlijk heel inspirend en motiverend vertellen....misschien dat ik daarom sneller geneigd ben dat wat hij vertelt voor waar aan te nemen

En idd, over het algemeen ben ik altijd beter geweest in praktijk dan in theorie, maar op het gebied van mijn pup opvoeden...pff snap de theorie geloof ik beter dan dat ik mijn hond soms snap

Misschien is het dan nu aan JOU om de... inspirerende / rare snuiter-achtige / motiverende .. lerares te zijn, zodat jouw hond de theorie beter gaat beheersen   

Herkenbaar!

hahaha ja maar hoe dan ??? Ik stond vanmorgen ook weer lekker voor schut. Lekker wandelen met mn pupje, dat gaat eigenlijk best wel goed. Totdat ze iets boeiends ziet enne dat gebeurt best veel....Jayden vindt namelijk een grassprietje al boeiend. Ik kan roepen, blij doen, ethousiast zijn, klappen, lokken met iets lekker of een speeltje, wat ik wil....je raad het al, mvr veroert geen poot en blijft lekker op die dikke puppybillen van dr zitten. Alleen wanneer ik op mijn hurken ga zitten of haar riem op de grond leg en doorloop. Als ik dan verderop stil ga zitten weet ze niet hoe snel ze naar me toe moet komen.....
Je snapt vast wel dat ik me dan nogal in de spreekwoordelijke 'zeik' genomen voel  

Volgens mij pas ik het positief bekrachtigen best goed toe, maar ik weet t ook niet hoor hahaha

Best leuk eigenlijk om zoiets als dit een uit te werken vanuit de verschillende methodes....

Ik denk dat dat voor heel veel mensen ook echt zo is. Zet het geluid van de tv maar eens uit en probeer eens objectief te kijken naar wat je ziet. Dat is echt iets heel anders dan wat hij er bij vertelt. Kijk maar eens naar lichaamstaal, zowel bij de mensen als bij de hond.

Ja dat heeft denk ik iedereen wel. De theorie kun je 5 minuten laten wachten. Een echte pup niet. Je moet meteen handelen en dan ben je vaak te laat met je theorie
Wat hierbij vaak wel helpt is het als volgt te doen. Als je pup iets doet wat je niet wilt en je weet even niet hoe te handelen. Pak hem dan op en zorg dat je hem even verder weer neerzet, zodat het gedrag alleen onderbroken wordt. Bedenk dan in alle rust wat je er een volgende keer aan zou kunnen doen. Dus zonder dat je met de hond en het ongewenste gedrag bezig bent heb je alle tijd om daar over na te denken. De volgende keer dat je hond het weer doet weet je precies hoe te handelen en voorkom je dat je iets doet wat eigenlijk het verkeerde effect heeft. Hoe vaker je dat doet, hoe makkelijker het wordt. Uiteindelijk weet je in vrijwel alle gevallen heel bewust hoe je wil handelen. Ook als blijkt dat je oplossing niet de juiste was doe je gewoon weer precies het zelfde opnieuw. Op deze manier zorg je er voor dat je uit frustratie gaat reageren. Je kunt dat trouwens ook nog doen voor dingen die hij al eerder gedaan heeft.

Wat ik interessant vind is dat er veelal gekeken word naar Hoe een hond (mensen ook hoor, maar het gaat nu over honden) leert, en het Waarom daar een beetje bij vergeten lijkt te worden. Positieve bekrachtiging, negatieve en positieve correcties, zo zitten de meeste gedragsmatige leerprocessen nou eenmaal in elkaar. De clickermethode is daar ook op gebaseerd, was een van Skinner's instrumenten om positieve bekrachtiging goed te kunnen timen. 
Maar de vergissing die veel mensen maken is dat de positieve bekrachtiging altijd positief is, en een correctie van welke aard dan ook altijd als vervelend word gezien. Waarheid is eerder dat een hond het konijntje niet laat gaan omdat  het snoepje interessanter is. Sterker nog, er zijn maar weinig dingen interessanter dan het ontplooien van eigen initiatief op instinctieve basis. Wat je ziet gebeuren wanneer de hond toch voor het snoepje gaat of voor de "nee" is een keuze die de hond als denkend en voelend wezen maakt. Net zoals wij die kunnen maken. Ook wij, net als honden, kunnen een beloning uitstellen, prioriteiten stellen. 

Waarom een hond dus (niet)luistert? Niet vanwege de positieve bekrachtiging, wel vanwege de persoon die de bekrachtiging in handen heeft. Sterker nog, positieve bekrachtigingen zoals wij die gebruiken kunnen voor een hond bij de ene persoon wel interessant zijn, en bij de andere grofweg genegeerd worden (en dat laatste niet altijd omdat die persoon minder waard is voor de hond). 

De wereld op zich is een conditionerende leerschool, ook voor ons. Sla je naar die wesp, word je gestoken. Gebruik je die stok om een beer op afstand te houden, overleef je. Zo leert de hond ook hoe de wereld functioneert, dat moge geen raadsel heten (of je er nou voor geleerd hebt of niet, trouwens, in de praktijk snappen we die leerprincipes allemaal, op intuïtief niveau). 

De issue echter is dat we bewust kunnen kiezen voor een negatieve ervaring om een ander doel te bereiken, ook wanneer we niet eens zeker of we dat kunnen bereiken of om iets uit te zoeken (staat dat hek Echt onder stroom?) Het gedrag gaat dus voorbij aan de leerervaring en dit is bij honden ook. Waarom luistert een hond dus(niet) op de uitdagende momenten? Omdat jij het aangeeft. Ben jij belangrijk genoeg of niet? Het gebruik van conditionering is in die zin eigenlijk Enorm dominant, je manipuleert namelijk op een psychologisch niveau de hond om te krijgen wat je zelf wil (iets typisch menselijks trouwens) Kun je een hond zo leren om niet te trekken? Vaak wel, maar dat kun je ook doen door met hem te communiceren. En dat is een stuk eerlijker naar de hond toe. De hond zal dan, afhankelijk van hoe hij jou ziet, gedrag gaan laten zien dat niet gebaseerd is op een positieve bekrachtiging, namelijk gewoon omdat hij begrijpt wat jij wil en bereid is je dat te geven. Zoals je ook remt met je auto als je ziet dat een oud vrouwtje over wil steken. Hoef je niks voor terug, toch? Ja, je voelt je daarna goed over jezelf, maar was dat de motivatie? Maak je de berekening: ik stop voor dat vrouwtje, voel ik me ook weer lekker? Ik niet in ieder geval. 

Communiceren, niet manipuleren. Het geeft ook een heel nieuwe dimensie aan de verstandhouding. Als mijn hond een kat niet achterna gaat omdat ik "nee" zeg of in mijn handen klap, dan weet ik daarna dat ik heel erg dankbaar mag zijn. De hond begrijpt ten eerste wat ik bedoel en kiest ten tweede ook nog eens gedrag wat ik wel wil.

Het andere interessante is dat we heel veel aandacht besteden aan het inperken van onze honden om een menselijk ideaal te handhaven. De hond mag niet trekken, niet blaffen, niet grommen, niet opspringen, niet in het kruis snuffelen, niet je gezicht likken, niet eindeloos door de kamer slenteren, je niet de hele tijd nalopen, niet achter wild aan, vaak niet eens los, niet op andere honden afgaan, niet binnen plassen, niet, niet, niet. Las in een vorig bericht dat we toch allemaal een "gehoorzame hond willen" En volgens mij is dat nou net wat je niet moet willen. 

Misschien eens gaan mikken op een gelukkige hond, die (net zoals wij) gewoon van het leven zelf mag leren en daaruit conclusies kan trekken. Honds gedrag mag laten zien en vrijheid, voor zover hij dit aankan, mag gaan ontplooien. Wat minder bezig met gedrag en wat meer met motivatie. En vooral, dat ideaal eens loslaten en de hond in zijn wezen(waarde?) laten. Krijg je opeens hele leuke beestjes.

Dit is dus precies het verschil tussen de laboratorium omstandigheden en de realiteit

Een super tip Bassie, dankje! Ik doe dat sowieso, maare volgens mij meer uit automatisme dan dat ik er echt over nagedacht heb.

Volgens mij wordt dit inmiddels gewoon een heel groot 'alles wat je moet weten over je hond'  topic 

Kai, mooie bijdrage! Vooral het communiceren- manipuleren stuk. En idd, een hond mag heel veel natuurlijk gedrag niet laten zien, daarom ben ik ook zo blij dat we een losloopplaats vlakbij hebben. Ik geniet ervan hem te zien, spelen, leren, uitdagen en daardoor soms zijn neus stoten... Ook leuk om te zien tijdens de cursus dat hij een van de weinige hondjes is die als een gek naar je toe komt rennen, terwijl er veel gelokt moeten worden met snoepjes. Dat is dan ook wel het enige wat hij goed doet , maar goed.

@Kai
Ik denk dat je voor een deel gelijk hebt. Er zijn inderdaad mensen die willen dat hun hond een robot is. Dat is heel jammer voor de hond die op die manier geen hond kan zijn. Ik weet niet waar jij woont, maar hier in de randstad is gehoorzaamheid en voor mij is "komen als ik hem roep" het allerbelangrijkste wat er is, van levensbelang voor de hond. Er zijn hier geen enorme gebieden waar de hond alleen maar hond kan zijn. Ik heb die controle ook nodig om zijn veiligheid te kunnen garanderen. Ik kan een hond niet de conclusie laten trekken dat een auto hard is. Dus bepaalde regels en oefeningen zijn absoluut nodig. Voor de rest moet een hond inderdaad vooral hond zijn. Dat is ook wat hem zo leuk maakt.