dierwaardig en levenskwaliteit ?

Op 23 juni 2012 heb ik Zegme, mijn shih-tzu laten inslapen om stikken en lijden voor te zijn. Ik ben er nog kapot van, mijn meisje.
Zegme had een zusje Zomaar ( uit hetzelfde nest) die nu haar blindegeleidehond en maatje kwijt is.
Zomaar is doof blind rughernia nekhernia en artrose maar had door en met Zegme nog een redelijk leven. ZE kan zelf lopen, doet haar behoefte buiten, eet zelf en stapt nog wel in huis, wel veel dragen en met hondenbuggy uitlaten.

Nu is ze alleen en heeft nog meer verlatingsangst waardoor ze echt niet meer alleen kan zijn en ze zit aan de antidepressiva waardoor ze veel slaapt maar de angst wel afgevlakt is.
Ik vindt het pijnlijk om die stumper te zien en vraag me af wat heeft zo,n beestje nog aan haar leven, is ze wel blij en happy, nou nee dat gevoel heb ik totaal niet. Wat een dilemma
Ze is enkel enthousaist als ze eten krijgt en gulzig, maar verder doet het me echt zeer.
Haar levenskwaliteit is al laag en vindt ik nu nog lager geworden omdat de verlatingsangst verergert is, ze veel hijgt en zoekt en angstig is zonder de anti depressiva, tja waar ben je mee bezig he, je wilt haar happy zien, maarja kan je dat wel verwachten van een oude hond van 13 jaar die doof en blind is.
Mijn ex zit er duidelijk wat anders in, wel gaan we morgen naar de dierenarts om over Zomaar te praten.
Inslapen moet er niet aandenken, net 3 weken geleden Zegme verloren.
Wat ik deed uit onvoorwaardelijke liefde en bij Zomaar zou dit ook zijn uit onvoorwaardelijke liefde, ik vindt het een stumpert met al haar mankementen en zie geen blijheid , ik zie gewoon niks, ze eet en slaapt en doet haar behoefte en dat is het.
Als ze niet slaapt begeleiden wij haar constant met riempje aan is huis, we slepen haar overal mee naartoe, zorgen voor oppas, we doen alles graag en al moeten we dit nog jaren zo doen, maar ik voel van binnen dat ze niet happy is.
Het leven is zwaar voor haar, dat is wat ik voel.
Het zien is best lastig want ze heeft geen uitdrukking in haar ogen, omdat ze blind is , je kan bijna niet communiceren, want ze is ook doof.
Nouja een verward verhaal geloof ik, ik slaap er gewoon niet van zo,n zorgelijke en lastige situatie vindt ik het.

Gr Marja

iIk wil ( aan de buitenkant) want je weet nooit precies in hoeverrewatngo

Hoi Marja,

Allereerst totaal geen warrig verhaal! Snap helemaal van het begin tot het eind. En kan me heel goed voorstellen wat er allemaal door je hoofd nu gaat.

Ik kan geen antwoord geven op wat je moet gaan doen. Heb nagedacht en zou nu ook niet weten wat in jouw situatie zou doen.
Deze beslissing maken, blijft zo moeilijk. M'n hondje was heel ziek, voordat dit gebeurde dacht ik als zoiets gebeurd maakt dat het nemen van de juiste beslissing iets makkelijker dan bij een hondje dat ouderdomsverschijnsels gaat vertonen. Maar niks is minder waar....het is gewoon zo moeilijk om deze keuze te maken. We geven zoveel om ons hondjes dat je ze eigenlijk hun hele leven bij je wilt houden. En er komen altijd vragen naarboven van "als" of "hadden we".

Op dit soort momenten zoals bij jou nu, zou je wensen dat ze konden praten!

Vrijdag.hoorde ik een verhaal van een vriendin; haar oma is 104 jr, al 2x begrafenis voor haar geregeld daar artsen aangaven dat ze nu echt aan haar einde gaat komen. 2x afgezegd want ze is zo sterk dat ze aldoor opknapt! Ik vroeg m'n vriendin; hoe staat je oma er zelf in op zo leeftijd? Zij antwoordde; ze wilt niet meer...ze vindt het wel genoeg nu het leven..zegt heb een mooi leven gehad en is er nu klaar mee.

Wens je echt heel veel sterkte. En je hebt zoveel liefde voor Zomaar dat welke beslissing je ook gaat nemen, deze puur uit liefde en goede zorg voor Zomaar zal worden genomen!

Wat een ontzettende leuke en orginele namen heb jij je hondjes gegeven. Echt heel leuk!