Gedrag hond na verlies van zijn maatje

Hallo dierenvrienden,

Ik zit met het volgende,
Een week of 7 geleden hebben wij onze jack russel van 12 moeten laten inslapen .
Hij was ernstig ziek en hij was op.
Nu hebben we nog een hond (kruising jack russel -boerenfoks) van 15 jaar .
Doordat het ziekteverloop van onze overleden hond zo snel achteruit ging ,hebben we hem van het ene op het andere moment moeten laten inslapen.
Hierdoor heeft de overgebleven hond hem wel levend weg zien gaan maar dus nooit meer terug zien komen ,ook niet toen ie overleden was.
Hij heeft de eerste 2 dagen wel onrustig lopen zoeken maar dat nam toen af.

Nu vertoont onze overgebleven hond in korte tijd ook allemaal gedragsveranderingen,zoals  constant hevig hijgen en trillen en smak geluiden maken dat hij misselijk is.
We zijn bij dierenarts geweest en nu blijkt hij een hartruis te hebben en vocht achter de longen.
Hij heeft eerst een week plas tabl gehad en afgelopen week een week pijnstillers om te kijken of we verandering zien bij deze verschillende medicijnen.
Nu merken we bij de pijnstillers wel dat hij rustiger is en overdag heel veel slaapt ,alleen aan het eind van de middag word ie weer heel erg onrustig en enorm hijgen en met staart strak tussen zijn achterpoten.

Nu ga ik morge terug na dierenarts omdat ik gewoon wil dat er meer onderzoek gedaan word zodat we weten wat er precies is en of we het beestje het wel aan moeten doen dat nog allerlei onderzoeken enz te laten ondergaan.
De dierenarts vroeg direct toen ze constateerde wat hij had de vraag of we hem uitgebried wouden behandelen of ons er bij neerlegde dat hij gewoon aan zijn einde is.

Nu vind ik zelf dat hij een waardig bestaan verdiend en ik wil hem op deze leeftijd niet nog van alles aandoen ,dan geef ik hem liever zijn verdiende rust.

Mijn vraag is of er iemand is die hier iets van herkent,en of het kan zijn dat hij nu ineens klachten vertoont en achteruit gaat zo snel kan komen door het verlies van zijn maatje?.

Het is heel verdrietig om te zien dat nu zo kort na het verlies van onze andere hond ,deze hond ineens ook zo snel achteruit gaat .
Ik weet dat hij al 15 jaar is ,maar ik vond juist troost bij onze overgebleven hond en nu heb ik dat verlies nog niet eens verwerkt en heb ik het gevoel dat mijn andere hond er vrij snekl achteraan gaat.

Allereerst sterkte met het verlies van jou lieverd.

En ja, het kan zijn dat jou huidige hondje altijd al last heeft gehad van bv zijn hartje, maar dat deze klachten verergeren door stress of een depressie.
Jammer dat hij geen afscheid heeft kunnen nemen, was voor hem misschien duidelijker geweest.

Ik wens jou heel veel sterkte.

Allereerst heel veel sterkte toegewenst met verlies van je andere hondje. En wat kan een ziekteverloop snel gaan hè, helaas heb ik dat ook ervaren.

Is de hartruis en vocht op longen geconstateerd door middel van een echo?

Moeilijke tijd...ook voor jou...

Denk persoonlijk niet dat het zo direct ermee te maken heeft. Wel dat door de stress zijn onderliggende klachten nu sneller bovenkomen.(die er al waren)
Ik zou hem snel goed laten onderzoeken, vraag de da wat hij van het ziektebeeld vindt.(die maken dat nog mee)

veel sterkte

15 is niet jong meer, hoop dat je hem nog mag houden!

Dank jullie wel....
De dierenarts heeft geen echo gemaakt ,maar naar zijn hart geluisterd en gevoeld.
Toen vertelde de dierenarts wat hij constateerde en direct daarna kreeg ik de vraag of ik nog van alles wou gaan proberen of gezien de leeftijd van de hond het voor gezien hi9eld.
Ik was toen beetje overrompeld omdat  de dierenarts nog niet eens had uitgelegd wat er eventueel aan te doen was en wat of zijn kansen uberhaubt zijn.
Bij mij staat een waardig bestaan voor de hond voorop en als ik het gevoel heb dat de hond geen fijn leven nu meer heeft door pijn of dat ie zich alleen maar beroerd voelt dan gun ik hem zijn wel verdiende rust.

Ik wil vandaag echo laten en wil gewoon weten hoe slecht hij er voor staat en wat de dierenarts adviseerd.

Allereerst mijn oprechte deelneming met het verlies van je hondje.
Heel erg dat het zo vlug ging. Niet te bevatten en zo verdrietig.
Natuurlijk voelt het andere hondje dat jullie verdriet hebben en dat hij zijn maatje niet meer ziet.
Honden rouwen ook, dat is heel zeker.
Zelf heb ik dit ook meegemaakt op 3 juni 2010, de tiende verjaardag van Luca.
Luca stierf, ook een jackje, binnen 5 dagen in de kliniek aan levernecrose.
Ging ook de deur uit, levend en kwam nooit meer terug.
Aangezien de nacht, nadat Luca stierf, mijn moeder, heel verdrietig, ineens op sterven lag,kon ik Romeo niet van Luca laten afscheid nemen, omdat ik meteen in het ziekenhuis zat.
2 weken erna overleed mijn moeder, gestikt in de sondevoeding in het ziekenhuis.
Dus het verdriet en de onmacht was groot, heel intens en dat voelde Romeo.
Ik heb hem wel afscheid laten nemen van mijn moeder, toen ze opgebaard lag.
Toen ik een paar weken geleden een hondenfluisteraarster tegenkwam op een open dag,
vroeg ze mij, toen ze Romeo vasthad, of hij wel eens naar het plafond staart, zich fixeert op schaduwen. Dat doet hij. Ik had dus niets verteld.
Ze vroeg of er een overleden hondje was, waar hij
naar staarde.Zij vertelde dat hij zich daarop fixeert en als hij naar het plafond staart of ergens anders op fixeert, ziet hij Luca.
Dat maakte wel indruk, te meer omdat ik eigenlijk hiervoor te nuchter ben. Pijn deed het wel.
Het is heel verdrietig wat jullie nu meemaken.
Ik wens jullie veel sterkte toe.
Ik leef heel erg met jullie mee. De hond voelt jullie emoties feilloos aan.
Ik kan niet anders melden, dan hem proberen leiding te geven, wat heel moeilijk zal zijn, hem knuffelen als jullie verdriet hebben, maar dan ook weer proberen verder te gaan,op de manier zoals het ooit was. En dat dat moeilijk is, daar weet ik alles van.
Romeo heeft het ook doorstaan. En ikzelf ook.

Wij hebben altijd 2 honden samen gehad en waren vriendjes voor het leven. Dan wordt er een ziek,het gekke is dat de andere hond door heeft dat er iets mis is en liet hier bij ons de zieke hond met rust.Dat is 2 x gebeurt. Wij hebben een hond moeten laten inslapen,bij de dierenarts en hebben de hond weer mee naar huis genomen.Een avond en een nacht heeft Raïsa kunnen snuffelen en ruiken,toen was het goed. De volgende dag is de hond door het crematorium opgehaald.
Raïsa heeft het geaccepteerd,haar gedrag is niet veranderd. Betrek je hond bij het overlijden van zijn/haar maatje,dat voorkomt een hoop ellende. Heel veel sterkte,

Sylvana, mijn dierenarts constanteerde dat dus ook bij mijn overleden hondje. Gaf mij pillen mee zonder de ernst en of zijn diagnose wel juist was, was namelijk nog geen echo gemaakt.
Ik heb deze pillen nooit gegeven, daar de fokker van een van haar eerste hondje daar de fout mee in is gegaan. Zeg niet dat die pillen slecht zijn, maar alleen als ze ze echt nodig hebben.

Heb meteen bij een andere arts een echo laten maken, daar was inderdaad te zien dat ze een lekkende hartklep had maar dat het hart het zelf nog goed regelde. Wel of niet medicijnen wist deze radioloog mij niet over te vertellen. Dus half jaar later via via bij een andere goede radioloog, nog steeds niet de vetamedin gegeven, gekomen. Geen achteruit gang en zei dat ik goed gehandeld had om niet die medicijnen te geven. Om het jaar, indien geen bijhorende symptomen ze vertoonde, liet ik een echo maken. Pas bij een van haar laatste echo's er een iets vergrote boezem werd gezien, ben ik overgegaan op een kwart Fortekor per dag.

Het kan ook zijn dat jouw hondje heel heftig reageert op de plaspillen. Heb dat wel eens eerder gezien bij de hond van mijn vriendin.

Overigens is mijn hondje niet overleden aan haar hartje hoor.

Wens je heel veel sterkte en hoop dat de echo niet iets heel ergs te zien op is. Dat net zoals bij m'n hondje meevalt.

Onze overleden jack russel (elmo)van 12 werd steeds magerde en je kon op een gegeven moment zijn ribben zien.
Hij wou niet meer eten en had alleen maar diarree.
Hij bleek na onderzoek dat zijn alvliesklier ontstoken was en zijn galblaas verstopt zat.
Die zelfde dag belde de dierenarts dat er toch wel beetje goed nieuws was,hij had ook een parasiet(gardia)en waarschijnlijk kwam de ontsteking aan de alvleesklier door die parasiet en als we de parasiet zouden behqandelen was de kans op herstel groter.
We kregen weer hoop en gingen weer aan de slag met medicijnen.
We bleven hoop houden ookal wisten we dondersgoed dat het niet meer goed zou komen want dat was aan Elmo gewoon te zien.
Het was onze eerste hond die overleden is en ik denk dat we ook grotendeels uit angst hem kwijt te raken hoop zochten in de kleinste dingen.
Op de dag dat hij overleed at hij  na 2 mnd eindelijk een hondenbrokje at gaf ons zon hoop !.
Omdat we geen goed gevoel bij de dierenarts hadden meer waar we voor heen met Elmo waren geweest en omdat hij vrij laks was ,door als je belde en uitlegde hoe slecht het ging hij domweg zei :ooh we kunnen nog wel weekje antibiotica proberen.
En dat zonder dat ie Elmo eerst wou zien .
Ik ben toen met Elmo na andere dierenarts gegaan waar ik om half 2 een afspraak had en om half 4 was Elmo al ingeslapen.
De nieuwe dierenarts keek allereerst in Elmo's bek en schrok want Elmo bleek zware bloedarmoede te hebben en hij was al aan het wegteren zoals ze dat noemde ..
Ze heeft gelijk echo gemaakt en zagen vocht in zijn maag en hebben met een naald gekeken of dit water of bloed was en het was waterig bloed.
Elmo was er zo slecht aan toe dat de dierenarts meteen zei dat we hem beter konden laten inslapen.
De dierenarts heeft Elmo zware pijnstiller gegeven en vocht zodat ik hem mee kon nemen na huis om de rest van het gezin toch de kans zou hebben om nog afscheid te kunnen nemen.
In shock toestand kwam ik thuis ,waar het ineens zo hard ging ( het spoed er zowel voor als achter uit !!) en Elmo probeerde te gaan zitten maar dat lukte al niet eens meer dat mijn man die ik belde zei doe dat beestje 1 plezier en ga nu direct terug en verlijdt hem van dit alles.
Mijn dochter van 10 was nog op school en mijn dochter van 13 zou volgende dag thuis komen van kamp.
Ik ben samen met mijn schoonmoeder gelijk terug gegaan en daar hebben we Elmo direct laten inslapen.
Ik voel me tot op de dag van vandaag heel erg schuldig dat ik Elmo zo lang heb moeten laten lijden,ondanks dat er veel meer aan de hand was dan wij wisten .
De nieuwe dierenarts was verontwaardigd over het feit dat de andere dierenarts dit zo ver heeft laten door gaan en niet eerder heeft ingegrepen.
Het was echt traumatisch om te zien hoe snel en heftig Elmo's laatste uren waren en ik heb het hier heel zwaar mee.
Ik maak mezelf verwijten van had ik maa4r dit en had ik maar dat ...
Daarom dat het nu ook heel confronterend is nu onze andere hond Mylo ineens ook zo snel achteruit gaat.
Weer bezoekjes aan dierenarts en zien dat je hond zich beroerd voelt.
Dat wat er bij Elmo is gebeurd wil ik geen enkele hond aan doen en ook nooit meer hoeven meemaken en vandaar dat ik het heel moeilijk vind om keuzes nu te maken over Mylo.
Ik zit nog in een rouwproces van Elmo en ben bang dat ik straks mede door mijn verdriet verkeerde keuzes maak.
Heeft het nog zin om Mylo met medicijnen bij ons te houden,heeft Mylo nog wel een fijn leven nu  enz ...
Ik heb om half 2 een afspraak bij de dierenarts en wil duidelijkheid hoe Mylo er nu voor staat ,wat zijn kansen zijn en het allerbelangrijkste wat is het beste voor Mylo zelf....

Dat is wel een heel begrijpelijk verhaal Sylvana.
Op die manier je eerste hond verliezen, dat hakt erin, en je wil diezelfde fout nooit meer maken.
En met 'als', en 'dan', 'wat'...denk ik niet dat het veel verschil maakte, schuldgevoelens...
Ik ga ervan uit dat je nu met Mylo bij de nieuwe da gaat?

Je zult het een beetje moeten afwachten.
Hetzelfde wordt het niet...je ervaring staat daar tussen...

veel sterkte

Net naar de  nieuwe dierenarts geweest met Mylo.
Dat Mylo hartruis heeft wisten we al,maar zijn hart klinkt verder goed en het vocht achter de longen was verdwenen !!.
Zijn temperatuur was aan de lage kant en de dierenarts vermoed dat er iets is met zijn schildklier.
Ze hebben bloed geprikt en we krijgen over 2 dagen de uitslag.
Ook heeft Mylo zwaardere pijnstillers gekregen .
Nu dus afwachten wat er uit de bloedtest komt.

Sylvana wat een heftig verhaal over je overleden hondje,wil je daar ook nog heel veel sterkte mee wensen. Een maatje die  al zolang bij je woont, dat  valt niet mee om die in korte tijd te moeten verliezen.
En nu ook nog Mylo  ziek,maar ik denk dat deze da. er beter naar kijkt en handelt.Dus dat geeft weer een beetje goede hoop .Misschien mag je Mylo nog een poosje bij je houden ,ik hoop het voor jou en voor je kleine vriend.

jeetje wat een verhaal zeg.
als eerste sterkte met het verlies van je hondje.

ik heb onlangs ook Daisy moeten laten inslapen.
Nu moet ik zeggen dat noxx en Dexxx beide wel hebben lopen zoeken, voordeel is dat we wisten dat het ging gebeuren.
Ze hebben haar weg zien gaan, maar idd ook niet terug zien komen.
Erg veel verschil zie ik niet aan Noxx en dexx, maar ze zijn ook met zn 2en en trokken al erg naar elkaar toe.
Dit zal anders zijn geweest als er een hondje alleen over zou blijven.
Ik wens je heel veel sterkte met je 2e hondje en hoop dat hij mag opknappen alsnog.

lieve groet van ons.