Dubbele dag vandaag...

Vandaag is de dubbele dag...
Kaya jarig....Wendy een jaar overleden...
Ik kwam er straks met een schok achter dat t vandaag zondag is...nu is de tijd dat Kaya werd geboren, 15.00....5 uur na t overlijden van Wendy...
Heel naar maar ik kan nog even niet blij zijn ivm Kaya...denk meer aan Wendy...beetje verdrietig...alweer een jaar...zo gek...
Ik weet wel dat t geen andere dag is dan gister maar toch...het is precies een jaar terug...
Zo snel gegaan terwijl je in t begin t idee hebt dat t nooit meer goed komt, dat verdriet..
Dat is er ook nog steeds maar niet meer zo heftig...
Ik ben wel dankbaar dat er van boven voor mij is gezorgd door mij Kaya te schenken op t moment dat ik dat zo hard nodig had al dacht ik misschien van niet.
Ze heeft mij echt door die tijd heen gesleept...
En ik houd zoo vreselijk veel van haar...
Ze zal altijd met Wendy verbonden blijven...

Het grappige is dat Tinkie ook allemaal dingetjes heeft van Lizzy en Wendy samen...
Het wiebelkontje...is helemaal Wendy...
Dat ze verder veel van Lizzy heeft zien jullie ook wel...Het grappige is ook dat er bepaalde dingen in gedrag zijn, misschien toch wel kenmerkend voor korthaar, de andere meiden hebben dat weer niet namelijk..

De sterfdag is een nare datum, en ook al is het een gewone zondag en een dag als gister, het blijft ''de datum''. Dat is confronterend en zwaar, een jaar klinkt ook al zo lang terwijl het eigenlijk nog zo kort geleden is. Een dag om stil te staan bij wat je verloren hebt, maar ook een dag om te beseffen hoe dicht ze nog bij je staat.

Veel sterkte gewenst voor vandaag.

Sterkte met het herdenken van Wendy en ook nog vele fijne jaren met Kaya en je andere schatten gewenst.

Het leven gaat verder... het gemis blijft. Zo is het leven.

Lieve Sylvia,

Inderdaad een dag met een heel dubbel gevoel. Een datum waarbij je iets is afgenomen wat je zoooo lief was/is en dag van geboorte waarvan je nu de liefde ontvangt en krijgt. Een mooi geschenk....

Ik denk dat de eerste keer deze dag beleven het moeilijkst is, al zal het altijd wel een droevige dag in m'n leven blijven. Alleen wat je zelf ook al schrijft, zullen we er steeds beter mee om kunnen gaan.

Wens je heel sterkte toe en knuffel Kaya maar extra veel.

En een bday knuffel van mij aan Kaya!

het blijven moeilijke dagen, heel veel sterkte.

en een bday zoen voor kaya...

Dank jullie wel voor de lieve woorden..
We zijn even langs vrienden gegaan voor de afleiding.
Zij hebben hier niets mee maar juist dan kun je je gedachten even verzetten.
Mijn andere vriendin was -bezet- en die begrijpt t ook helemaal, zelf ook haar hond verloren eind vorig jaar en ze hebben het halfbroertje van Kaya, maar die is pas 7 mnd.
Ja, de eerste keer is het zwaarst denk ik ook, temeer omdat t net een jaar is...
Maar het benauwde gevoel blijft als ik savonds ontdek dat ik nog niet naar haar foto heb gekeken of met mijn gedachten niet bij haar was.
Ik weet dat dat goed is, het leven gaat door en dat willen zij ook voor ons...maar toch...
Ik weet dat ik haar niet zal vergeten...echter de angst daarvoor blijft, zoals sommigen op t forum ook al eens beschreven, heel herkenbaar.
Ik heb dat ook eens en man horen zeggen op tv, die bang was de stem van zijn vrouw kwijt te raken, haar gezicht...maar toch kan ik zelfs het gevoel van mijn opa's handen terughalen die al 27 jaar overleden is.
Het zal er bij horen maar het is en blijft moeilijk...
Ik troost me alleen nog met de gedachte dat ik alle dierbaren ooit weer zal zien..
Ik merk wel dat hoe ouder ik werd ik intensiever met ze bezig ben en meer contact heb dan toen ik jong was, je zit anders in t leven, ziet de dingen anders en ervaart ze anders..levenservaring?
Ik heb veel geleerd de afgelopen 20 jaar, dat speelt zeker mee...je leert de hond in t algemeen beter kennen, beter zien en begrijpen, maar t leven is een leerproces en dat hoort erbij, ik ben blij met alle verworven kennis waardoor ik ze nu een nog beter thuis kan geven dan 20 jaar terug zonder alle extra wijsheid.
Misschien mis ik ze daardoor ook nog meer, ik weet t niet..
We kunnen niet anders dan ons overgeven aan wat ons in t leven overkomt, en daar hoort ook verlies bij, met de wetenschap dat we zo ontzettend van elkaar hebben genoten tovert dat een glimlach op mijn lippen....en daar gaat het om, herinneringen....niemand pakt ze je af...

sylvia,je beschrijft het hierboven zo goed en mooi
hoe ouder je word ,hoe meer je er mee bezig bent ,dat is juist ook bij mij is het zo,het is van mij meer dan twee jaar dat ik sloebertje verloren ben en nog voel ik die pijn ,het gemis,het is niet meer zo als in het begin maar toch,ik wil hem ook niet vergeten en ben er wel bang voor ,hij lijkt altijd wat verder weg
ik heb nu ook woody maar de band die ik met sloebertje had is er zeker niet met hem nu toch nog niet al geniet ik er zoveel mogelijk van ,want ooit komt terug die vreselijke dag van afscheid en dan wil ik er van genoten hebben van mijn kleine ventje

ik troost me ook met de gedachte dat ik ooit mijn dierbaren ,mijn hondjes mijn ouders terug zal zien,anders geraak ik er helemaal niet uit
ooit zei iemand tegen mij dat er niets van waar was dat we ze nooit terug zien ,ik ben er ziek van geweest,voelde mij rot bij deze gedachte

ik wens je veel sterkte op deze trieste dag

Moeilijk een dubbele dag ik wens je veel sterkte toe
en voor Kaya fijne verjaardag gewenst.

Lieve Sylvia, vergeten doe je Wendy nooit. Je zal het belangrijkste altijd blijven herinneren..Ik herken je angst wel hoor, dat heb ik ook, maar tot nu toe een angst die niet terecht is. De mooiste herinneringen en de kleinste details blijven in je geheugen.

Van het begin tot het eind voel ik het precies zoals jij het hierboven beschrijft.

Denk regelmatig terug hoe makkelijk ik in het leven stond toen ik Salsa net kreeg, nog jonger en onervaren qua opvoeding honden. De liefde en zorg was er al vanaf het begin, maar mijn soms overdreven bezorgdheid kwam pas haar laatste jaren....met de jaren raak je meer en meer gehecht en wordt het houden van zo intens, dat wil je eigenlijk nooit kwijt raken.
Ook leerde ik steeds meer over honden en ging ik me er ook meer in verdiepen, begreep haar zonder dat ze kon praten. Ze hoefde me aan te kijken en. Plus als je jonger bent sta je ook nog onbezonner in het leven, denk minder na over alles wat er allemaal kan gebeuren. Tenminste dat is bij mij zo.

Het gemis is afschuwelijk maar tegelijk ook bijzonder(mooi), mooi want dat betekent hoe waardevol zij voor mij was/is...hoeveel liefde etc...Verdriet doet pijn, maar had ik deze niet ervaren nu zou betekenen dat ze nooit in m'n leven was gekomen. En haar 12 jaar in m'n leven te hebben gehad, zie ik al zuivere rijkdom en had ik voor geen goud willen missen. Eeuwig dankbaar voor!

En vergeten doen we ze echt nooit. Er zal altijd in ons verdere leven dingen gebeuren, gesprekken ontstaan waar mooie herinneringen van onze lieverd naarboven komen Sylvia, daar ben ik zeker van. Wij hebben het zelf nog over onze Afghaanse Windhond, en die is al bijna 36 uit m'n leven. En over onze poes die 18 jaar geleden is overleden.

ach kleine wendy... wat was ze klein er lief altijd!

een moeilijke dag voor jullie.... sterkte...

Oh wat zou ik soms graag een man willen zijn! Op vele vlakken. Want ik vind het soms verdomd moeilijk die schuldgevoelens en het vele denkwerk. Lig nu met griep, dan ben je sowieso al wat emotioneler, dus net ook even keihard zitten huilen om het gemis(gaat stuk beter hoor, maar soms komt het ineens). Het denkwerk wat ik ervaar, is m'n vriend totaal niet mee bezig. Die voelt alleen gemis en gaat er toch makkelijker mee om, terwijl hij net zoveel als mij om haar gaf. Soms kannik dus best jaloers zijn op een man

Dat is zeker een dubbel gevoel voor je.
Sterkte maar geniet ook van de dag dat Kaya jarig is.

Sylvia
bedankt voor de lieve woorden

Hoi
veel sterkte.

Ik weet goed hoe u u voelt afgelopen maandag 9 juli kreeg mijn
diva een keizersnee na dat ze ongewenst drachtig was geraakt
en er niks op gang kwam met 64 dagen.de da wou ze niet te lang laten
zitten.s avonds is me mooie meissie om 10 voor 9 bevalleb
van 2 pups.en om 10 voor half 10 stopte haar hartje na een
reanimatie van 25 min.het is heel dubbel me meissie begraven
en in de woonkamer 2 baby s zonder mama.ik vindt het ongelooflijk dat ze er
Nie meer is s middags nog zo levenfig speels en 6 uur later is zr er
nie meer.volgens da had ze een zwsk hart of zwakke longen
maar hij heeft haar niet nagekeken dus roept masr wst.ook
moest ik haar wegen ivm de narcosse ze woog 3.1 en hij had het
maar over 3.6 kilo maar ik heb wel 3 keer gezrgt 3.1 weegt ze
maar hij heeft de spuit gegeven die hij had klaar gemaakt wasrbij het telkens had over
3.6.ben bang dat ze teveel narcosse heeft gehad. Dit is verschrikkelijk om
ye voelen diva was me kind zei altijd heb 3 dochters.


Groetjes leen