Nog meer genante momenten in het leven van de pupeigenaar...

Een pup hebben, het is een periode waarin een mens regelmatig voor schut gezet wordt. Wanneer je pup potdoof blijkt voor al je "Doby! Doby!" bv.
Het is ook een periode waarin een mens zich regelmatig een storend element voelt. Als een loper noodgedwongen een korte pauze moet nemen bv.

Tijdens de boswandeling is daar niet zo veel gelegenheid toe. Weinig verleidingen in het bos, en meestal geen mens in zicht om het te zien.

Tijdens de dagelijkse ochtendwandeling in het park kan dat wel even anders zijn. Er is altijd wel een fietser, een loper, een skater. We komen altijd wel honden tegen, en er zijn altijd wel ergens balsportende mensen. Of spelende kinderen.
En dan staat een mens weer voor piet snot "Doby! Doby!" te roepen.

Maar eigenlijk valt dat allemaal nog goed mee. Het is maar maximum een paar keer per wandeling dat hij niet luistert, de andere keren sta ik zo trots als een gieter te glimmen.
En ach, de pup is nog jong: er komen nog zovele jaren waarin ik wel kan bewijzen hoe goed mijn hond luistert. En hoe goed opgevoed hij wel is.
Tot dan troost ik me maar met de gedachte: "dat hij het niet kan leren, zonder het te oefenen", en: "dat het prachtig is voor zijn socialisatie".
Ook belangrijk: hij luistert steeds beter.
En de mensen die we tegenkomen, zijn of bevriende hondeneigenaren, of éénmalige passanten.
Tennissers zitten netjes achter gesloten deuren, en voetballers blijven al even netjes achter hun omheining. Met andere woorden: kan hij lekker niet aan.

Helaas kwam daar begin deze week allemaal verandering in. Begin deze week bleek elk vrij plekje bezet door sportkampers: fietsende kinderen, op go-carts rondsjezende kinderen, trefballende kinderen, voetballende kinderen, tennissende kinderen, hindernisparcourende kinderen,...
Een voetbalstraining werd stilgelegd door een pup die niet kon beslissen welke bal hij nou zou apporteren, en die en passant alle terreinafbakeningen (van die platte, felgekleurde kegeltjes met een gat in het midden) meenam.
Een tennistraining werd opgeleukt door een pup die een experiment uitvoerde op het maximum aantal tennisballen dat in een puppenmond past.
Een groepje, netjes op hun beurt wachtende, kinderen werd omgetoverd in een wanordelijke, het bestaan van leiders, beurten en spelletjes compleet vergetende, gillende bende.
En dat niet 1 dag, maar wel 3 na elkaar.
En het blijkt ontzettend moeilijk, zo niet onmogelijk om dan een strenge toon op te moeten zetten.

Toegegeven: de pup luisterde steeds beter, was steeds makkelijker bij me te houden, had snel door dat kinderen bang worden van gespring en speels gehap, maar dol zijn op likjes en knuffels, en kon ballen steeds beter laten vliegen waar ze vlogen.
Toch vroeg ik me deze 4de dag af: "of ik niet beter ergens anders kon wandelen? Of hem aan de leiband moet houden? Of vroeger opstaan?"
Maar ja: waar moet ik dan gaan wandelen? En euh: vroeger opstaan? En moet ik niet ten volle profiteren van zijn laatste maand socialisatie (hij is net 5 maand)?

Dus daar gaan we maar weer.
En worden ontvangen door "Doby!!!" juichende kinderen. Voetballeraar roept lachend: "Tot morgen!". Fietsleraar schenkt me een stralende glimlach als ik net op tijd mijn zwart-met-groene-spikkels-hond (bekroosde snoet) opvangen kan. Tennisjuffrouw begroet me vrolijk als ze achteraf langs mijn huis fietst.
Pupeigenaar zijn; wat is het toch fijn!

Hahah leuk verhaal, en wat komt me dat bekend voor! Soms sta je even heel erg voor schut, en soms is het ook zo ontzettend leuk om een pup te hebben. ( ik vind dat laatste vooral veel gebeuren..)

Haha ik kan het me zo inbeelden! Met een volwassen Perdie gebeuren er al gênante dingen, met een pupje zal dat nog wel veel meer zijn

wat een leuk hondenverhaal, en gelukkig maar heel herkenbaar! je hond is tenslotte nog maar een pup en gelukkig ben je dus blijkbaar omringd door behoorlijk tolerante mensen! Das fijn, is ook wel eens anders helaas

Wat een ontzettend leuk verhaal
Onze pup wordt volgende maand geboren, ben benieuwd wat ons te wachten staat '

Hetzelfde als ik waarschijnlijk: heel veel momenten waarop je je wanhopig afvraagt of hij het ooit leren zal, nog veel meer momenten waarop je streng zou moeten zijn, maar je lach eigenlijk niet in kunt houden, en nog het allermeest momenten waarop je staat te glunderen om je slimme pup.

Want uiteindelijk leren ze het wel, en merk je plots dat je weemoedig terug denkt aan toen dat nog niet zo was.
Ik stond laatst toch weemoedig te kijken naar een grote plant die hij tot voor een aantal weken maar niet met rust kon laten (en die daar nog steeds de sporen van toont). Het was toch ontzettend grappig hoe hij die grote bladeren steeds weer een duwtje met zijn neus gaf, en er dan verheugd jacht op maakte (en aan sleurde) als ze terugschoten...

Wat leuk om zo over de pup te schrijven.

Hahaha zo leuk geschreven en verwoord! Kan zo in een dierenmagazine gepubliceerd worden...

Ik heb het even voorgelezen aan mijn man, ik vond het zo leuk geschreven!
Kon het ook helemaal voor me zien, met al die ballen en gillende kinderen
Wat een heerlijk verhaal.

Hmmm,ik heb zo het vage idee dat je (stiekem)toch weer héél veel van je nieuwe hond geniet en er héél veel van houdt! En dat is toch wat telt,niet?
Nog véél succes met Doby!

Doby de hartendief...

Allemaal van harte bedankt voor de fijne complimentjes!!!

Ik had nooit gedacht dat het mogelijk was, maar ik begin hem even graag te zien als mijn Caedlih.
Ergens wil je dat eigenlijk niet, omdat je het gevoel hebt dat je haar daarmee verraadt. Maar toch ben ik er ontzettend blij mee.
Hij maakt me zo vaak aan het lachen, en het is zo'n knuffel geworden. Eigenlijk is hij helemaal wat ik gevraagd had, en nooit verwacht had nog te kunnen krijgen.

Nu alleen nog even zijn opvoeding tot een goed einde brengen...
Want vanmorgen is hij op een bang kind afgecrosst, heeft er vervolgens wel 3x tegenaan gesprongen (wat hij normaal niet meer doet), voor hij naar me terug wou komen. Ik schaamde me rot, en ben kwaad op mezelf. En dan heeft een mens weer even een wanhopig moment...

Ik herken dat heel hard. Toen mijn vorig hondje gestorven was wist ik niet of ik wel een andere hond zou nemen. Zou ik die nieuwe hond dan wel even graag zien want ik was wel realistisch genoeg om te beseffen dat het wel helemaal anders zou zijn. Ander karakter en andere gewoontes. Misschien zou het niet zo een knuffelaar zijn? Of misschien zou er gewoon geen klik komen? Uiteindelijk was ik er toch van overtuigd dat ik het te hard mistte om zonder hond verder te gaan en dan ben ik beginnen zoeken. Toen zag ik Perdie op het internet en wist ik het zeker In het begin was het wel erg vreemd, er is niet direct een band zoals je met de vorige hond had en zou die er ooit wel komen? En ook ik voelde me in het begin een beetje schuldig... Maar zoals je zegt is bij mij Perdie ook alles wat ik wilde en nog veel meer! Ik had het me echt niet durven inbeelden maar ik ben ook zo blij dat ik het toch een kans heb gegeven!! Veel succes en plezier nog met Doby. Ik vind het trouwens een geweldige naam

Wat een leuk verhaal!

Ik was ook even vergeten dat je als pup eigenaar regelmatig in rare of zelfs een beetje genante situaties terecht komt! Maar ook het rode draakje heeft geen enkele moeite om me daar aan te herinneren..

Heel mooi beschreven, ik zag het helemaal voor me!

Je omschrijft het helemaal zoals het bij mij ook was. Ik was zo bang dat ik nooit meer een andere hond zou vinden met wie het zo goed zou klikken.
In het begin leek het daar ook op: Doby was ontzettend grappig en speels, maar helemaal niet knuffelig of aanhankelijk. En dat miste ik zo hard!!! Iedereen zei me dat het wel in orde zou komen, dat het normaal was. Maar ik durfde/kon er gewoon niet op vertrouwen.
En toch is dat helemaal in orde gekomen. En moet ik nu vaak tegen hem zeggen (zoals bij mijn Caedlih): "dat het baasje haar hand moe is..."


De eerste maanden hadden we geen band. En ook hier kon ik er niet op vertrouwen dat het vanzelf wel in orde zou komen.
En toch is ook dat helemaal in orde gekomen. Gewoon vanzelf.

Het speelt ook mee dat ik hem anders aan moet pakken dan mijn Caedlih. Caedlih deed alles voor een beloning, en stond al te bibberen als ik eens de kat streng toesprak. Haar 2-3x belonen voor een bepaald gedrag, was al voldoende om er voor te zorgen dat ze dat gedrag voor de rest van haar leven vanzelf deed.

Terwijl Doby het liefst van 2 walletjes eet: ik neem mijn beloning in ontvangst, en doe daarna meteen weer datgene wat niet mag. Of: ik doe eerst wat ik wil, en doe daarna snel genoeg wat ze van me vraagt, zodat ze me toch nog een beloning geeft.
En als van 2 walletjes eten niet kan, beslist hij vaak dat hij die beloning niet hoeft (al helemaal als hij kan kiezen voor een dode muis of een vossestront)...
Streng toespreken heeft weinig zin, hij knippert niet eens met zijn ogen.
Het is af en toe best zoeken naar een aanpak die bij hem goed werkt. Ik mis tegenwoordig geen enkele aflevering van de Britse Supernanny...
Tja, ik was gewaarschuwd: de fokster zei nog dat het een intelligent kereltje was...

Bij mij was het nog wel een beetje anders aangezien mijn vorig hondje een maltezer was en Perdie is een dalmatiër. Maar ik was er zeker van dat ik deze keer een grotere hond wilde, nu ben ik helemaal verliefd op het ras en ben zeker van plan later voor een vriendje te zorgen voor Perdie

Het is zo raar hoe snel je eigenlijk terug helemaal gek kunt zijn van een nieuwe hond. Perdie is hier nu nog maar 6 maanden en ik kan me al niet meer inbeelden hoe het zou zijn zonder haar. Mijn vorig hondje had ik van pup af (maar ik was toen nog maar 7 jaar) dus dan heb je ook wel heel de opvoeding in de hand, dat heb ik met Perdie niet. Ik weet niets over haar verleden en ze heeft wel een klein asiel-rugzakje, maar niets onoverkomelijk. Ik heb enorm veel geluk gehad want het had heel anders kunnen uitdraaien, ik mag van geluk spreken dat ze na 6 maanden al zo vooruit is gegaan. Sinds ik Perdie heb, heb ik ook zoveel bijgeleerd. Met het vorig hondje nooit een probleem gehad, geen angst, geen onzekerheid, niets. En nu moest ik allemaal leren hoe daar mee om te gaan. Ik heb in het begin wel af en toe gedacht: waar ben ik aan begonnen? Kan ik dit wel aan zo een hond met problemen, maar ik wist ook al direct dat ik haar nooit zou kunnen terugbrengen, daarvoor was ze vanaf dag 1 al veel te lief

Zo te horen heb je aan Doby wel echt je handen vol. Hij is zo te horen wel heel anders als Caedlih, maar dat lijkt me juist een uitdaging. Ik denk wel dat het positief is dat ze zo verschillen anders ga je misschien toch maar altijd bepaalde dingen verwachten of vergelijken. Al moet ik zeggen dat ik ook wel dagelijks vergelijk tussen Perdie en Fifi. Maar dan op een leuke manier, dan denk ik Fifi deed het zo en Perdie zo.

Perdie is trouwens ook ontzettend grappig. Maltezers hebben een andere beharing als kortharige honden waardoor ze (vind ik toch) minder expressie vertonen in hun gezicht en dat vind ik echt zo grappig aan Perdie. De manier waarop ze kan fronsen en bewegen met haar kopje

Aangezien Doby nog zo jong is heb je nog een heel wat mee te maken, nu nog die puberjaren

@Perdie: zo te horen hebben we een beetje vergelijkbare ervaringen met onze hondjes.
Ik heb inderdaad mijn handen vol gehad aan hem. Net als jij heb ik me vaak afgevraagd: "Waar ik aan begonnen was? Of het me ooit zou lukken zijn gedrag in goede banen te leiden?" Af en toe vroeg ik me zelfs af of ik hem niet beter terug kon brengen.
Maar net als jij wist ik dat ik hem niet meer kon missen.
Net als jij heb ik veel bijgeleerd. lang leve boeken en het forum!

Gelukkig kan ik dit nu allemaal in verleden tijd schrijven, het gaat echt goed met mijn manneke. Alleen dat naar mensen, kinderen en honden toespurten, daar hebben we nog wat werk aan...

Prachtig, hoor: dat jij het aandurfde met een asielhond! En al helemaal prachtig dat het je goed gelukt is!

Ik denk wel dat je gelijk hebt wat betreft die expressie: dat dit veel beter te zien is bij een kortharige hond. Ik zou het ook niet meer kunnen missen; zo grappig!

Nog veel plezier met mooie Perdie!

Ja we hebben er allebei erg veel geluk mee denk ik Perdie spurt ook altijd naar andere honden, dus daar wordt nog aan gewerkt. Jij ook nog veel plezier met die mooie Doby, ik ben heel benieuwd naar de verhalen die nog zullen volgen

Dit had ik gisteren! Wat gaat het allemaal toch snel!