Emotioneel.

Vanmorgen kwam ik met Doby een andere hondeneigenaar tegen. Niets bijzonders, zou je denken.
Maar we zijn beide in het najaar onze grote schatten verloren. En nu komen we elkaar voor het eerst weer tegen, elk met een nieuwe hond. Ik kan niet precies omschrijven waarom, maar het is emotioneel.

Onze vorige honden zijn jarenlang bevriend geweest. Geen beste vrienden, ook geen speelvrienden, maar niettemin bevriend. We kwamen elkaar regelmatig tegen.
Onze nieuwe honden hebben nu nog niet echt kennisgemaakt, daar was de andere hond (een herplaatser) nog te bang voor.
En toch is het emotioneel.

Met een andere hond is mijn Doby nu beste vriendjes, het is zelfs één van zijn speelvrienden.
En bij die hond is het nog emotioneler: die was ook bevriend met mijn Caedlih, zij het dat het meer van haar kant kwam (ze was dol op hem, hij zag haar meer als een kennis).
Maar dat is niet wat het zo emotioneel maakt. Wat het zo emotioneel maakt, is dat de vorige hond van die eigenaar en mijn Caedlih elkaars grote liefdes waren, hun hele leven lang. Ze zijn samen opgegroeid, hebben als jonge honden met elkaar gespeeld.
Die hond is een paar jaar vroeger gestorven dan mijn Caedlih. Een paar jaar lang kwamen ik en mijn Caedlih die eigenaar tegen met haar nieuwe hond.
En nu zitten we beiden in hetzelfde schuitje. En zijn onze nieuwelingen weer elkaars beste vriend.
Emotioneel!

Doby heeft al zoveel vriendjes, het overgrote merendeel daarvan allemaal vriendjes van Caedlih. Dat is leuk, heel leuk. Maar niet emotioneel.
De beste vriendjes van Caedlih (onze buurjongens), zijn al vanaf het begin de beste vriendjes van Doby. Ze zijn ook de enigen die vanaf het begin af aan (voor ik ervoor zorgde dat hij zich iets beleefder opstelde) met hem wilden spelen.
Dat is leuk, heel erg leuk. En toch is het niet emotioneel.

Maar dat hij bevriend is met de opvolgers van Caedlih's vrienden, dat is zo emotioneel. Zonder dat ik kan uitleggen waarom.

begrijp dat heel goed, allebei het zelfde mee gemaakt, en dan komen jullie elkaar tegen allebei met een nieuwe huisgenoot, mooi steun bij elkaar zoeken.

en ga mooi met elkaar wandelen, dat geeft enorm steun aan jullie beiden verlies.

Lieve Floortje,

Snap heel goed dat dit emotioneel is. En logisch ook, want met die personen/hondjes heb je een verleden met Caedlih. Wat dan weer omhoog komt, en emotioneel is. Tegelijk ook heel mooi en fijn dat je dit met hen kan delen, zij weten wat jij doormaakt daar zij zelf ook afscheid hebben moeten nemen van hun hondjes. Plus is het ook wel mooi dat Doby nu weer kennis maakt met hun nieuwe hondjes

Helemaal begrijpelijk dat dit gevoelens oproept. Waarschijnlijk is het bij die andere hond net iets emotioneler daar Doby en hij speelmaatjes zijn geworden Super natuurlijk, maar misschien word je er ook emotioneel van daar lieve Caedlih dat in minder mate deed met deze hond.

Dit soort emoties komen meestal zo onverwachts naarboven dat je ze soms zelf even niet kan plaatsen.

Maar goed dat je het van je afschrijft!

Knuffel aan Doby...

Wat fijn dat jullie zo toch nog steun aan elkaar hebben.

Je kunt misschien niet helemaal uitleggen wat je bedoelt en voelt... Maar we begrijpen het wel hoor.

Sterkte nog.

Floor,
Die terugkoppeling naar Caedlih...wat wil een mens nog meer...een cirkel noemen ze dat...en daar zijn ondertussen al heel wat ervaring en gevoelens bijgekomen...
Die baas heeft ook een verleden, net zoals jij...als je elkaar dan tegenkomt zit je in een fractie van een seconde op dezelfde golflengte...heel fijn...herkenbaar...een stuk berusting (je bent dus niet alleen)

Blijf van die ontmoetingen genieten!
ze zijn je gegund!

Hoi Floortje, dat begrijp ik juist heel goed.
Het zijn de herinneringen aan een mooie tijd, vol gezelligheid, uniekheid.Ik begrijp je emotie heel goed, laat het maar gewoon toe, het moet er toch zijn.. het is ook mooi dat het er is,
je bent en blijft altijd verbonden, ook al zijn ze niet meer fysiek hier, zij blijven altijd om ons heen.

Van harte bedankt voor jullie begrip! Het doet me deugd!!!

Ik zie dat een paar van jullie ook op mijn andere topic (nog meer genante momenten in het leven van een pupeigenaar) gereageerd hebben. Een nieuwe hond hebben, terwijl je nog door een rouwproces gaat: het is een vreemde mix van plezier, geluk en tranen. Tijdens één en dezelfde wandeling kun je schateren en voluit genieten, en toch in tranen thuiskomen.
En nu ik met beide topics bezig ben, ga ik weer door dezelfde mix.

Dat gevoel heb ik gelukkig sterk. Een paar dagen terug zei iemand me: "dat Caedlih tot het verleden behoort". De man bedoelde het troostend, maar ik vond het niettemin kwetsend. Caedlih zal voor mij nooit tot "het verleden" behoren, we waren zo sterk met elkaar verweven dat er altijd een stukje van haar in mij zal zijn.
En zij heeft mijn leven in zo'n positieve zin veranderd, dat ze ook altijd een stukje in het heden en de toekomst zal zitten.

Ook ik begrijp wel wat je voelt.

Bradley was vriendjes met twee Akita's (die zijn altijd samen) het vrouwtje van die 2 is heel moeilijk met het accepteren van andere honden, ook pups.

We zijn daar met Bradley meer dan een jaar heel hard aan het werk geweest voor ze hem accepteerde en hem ook echt als een vriendje beschouwde. Samen was het echt een stel ondeugden, Brad heeft haar aan het zwemmen gekregen en zij zorgde ervoor dat Brad wat rustiger was.

Toen we Lycan kregen was ik wel even gespannen over hoe ze op hem zou reageren. Ze heeft zelfs haar eigen baasjes versteld doen staan, ze accepteerde Lycan meteen! Ze stond zelfs haar kussen aan hem af, ook toen het rode, toen nog kleine, draakje opeens iets wits in zijn bek had, dat bleek haar staart te zijn deed ze niets. Zo mooi was dat!

Zo gaan we nu ook weer met zijn allen op vakantie, dat zal ook wel even moeilijk zijn want hier zijn we ook met Bradley en hen geweest. Voor het eerst zullen we weer op al die plaatsen komen waar Brad het zo geweldig naar zijn zin had, maar dan zonder hem..

nooit je gekwetst voelen als iemand iets in jouw ogen wat verkeerds zegt. je geeft het zelf al aan, de man bedoelde het goed.

vaak weten ze niet hoe ze je moeten steunen in je verdriet, wij zijn allemaal mensen en zijn allemaal anders. de een verwerkt het zo de ander op een andere manier.

niet gekwetst voelen, nergens voor nodig, iedereen wil je steunen en je weer laten lachen, hoe verdrietig het ook is om afscheid te moeten nemen van je vriendin of vriendje.......

onthoudt deze..voor mij een mooie en veel waarheid.


de hond van voorbij...
blijft in je leven...
de hond van voorbij...
voor altijd met je verweven.

@Irene: wat mooi dat die vriendin van Brady het rode draakje meteen in haar hart sloot!!! Het lijkt wel alsof ze Brady ermee eert, of dat Brady haar iets ingefluisterd heeft. Emotioneel!!!

Die vakantie zal inderdaad een mengeling van pijnlijke en mooie momenten zijn. Het snijdt toch telkens als je voor het eerst zonder je schat op een plek komt waar jullie altijd samen waren.
Dankzij het rode draakje zullen er ook genoeg mooie momenten zijn, want die zal jullie vast vaak genoeg aan het lachen maken, of een knuffel komen geven.

Voor Doby kon ik het niet geloven, maar het klopt echt wel dat een nieuwe hond je helpt. Je denkt dat je het nooit meer zo leuk zult hebben, dat je nooit meer zo'n goede band zult hebben. En dan komt er een nieuwe hond die het tegendeel bewijst. Dat maakt het toch wat makkelijker te aanvaarden.

@Willemijn: prachtig gedichtje!
Het geeft wel aan dat ik verder sta ik mijn rouwverwerking: ik had er eerder niet veel troost uit kunnen halen.
Nu voel ik dat het waar is wat het gedichtje zegt, en kan ik het al meer aanvaarden dat ik het hiermee moet doen (met deze vorm van band, bedoel ik, in plaats van haar lijfelijke aanwezigheid). Nu kan het me zelfs al een beetje troosten dat ik dat toch nog heb.