Euthanasie Leonberger 3 jaar, graag advies

Mijn lieve Leonberger van 3 jaar ligt nu in het ziekenhuis van Gent en zal het waarschijnlijk vandaag of morgen niet meer halen. De diagnose is cardiomyopathie in een ver gevorderd stadium. Hij reageert niet meer op medicatie. Hij heeft het zelf opgegeven. Hij eet niet meer en niets interesseert hem nog. Ik heb hem al 6 maand behandeld voor hypothyreoidie (slecht functionerende schildklier) wat tot een paar weken geleden blijkbaar heel goede resultaten gaf. Nu is het zijn hart die het begeeft.
Ik denk dat inslapen het beste voor hem nu zou zijn. Ik weet echter niet wat voor hem het beste is: moet ik aanwezig zijn of niet. Als hij me ziet gaat hij kwispelen en denkt hij wellicht dat ik hem kom halen om naar huis te gaan. Ik sta voor een ongelooflijke moeilijke beslissing. Het is tenslotte mijn beste vriend. Wie kan me raad geven, wat is het beste voor mijn vriend.

Ik zou er lekker heen gaan, bij zijn en hem gerust stellen.

Rustig aaien en tegen hem praten terwijl het gebeurd.

Dat vind ik altijd het beste bij inslapen. Is goed voor jou en voor je hond.

Sterkte

Ik zou er ook heen gaan.. Wil niet dat mijn vriendje alleen gaat zonder mij.

Je moet alleen wel goed onthouden dat het kan zijn dat je hond gaat vechten tegen de prikjes ( vechten om wakker te blijven ) omdat jij er nu weer bij bent..

Dit kan pijnlijk zijn..
Ik heb vorig jaar ook 1 van onze honden moeten laten inslapen op nog geen 2 jarige leeftijd en hij heeft echt gevochten tegen de prikjes...

Als je het aankan zou je kunnen gaan maar het is je eigen keuze.
Kan je het niet opbrengen dan ga je niet.
Je hebt er alles aan gedaan, voel je niet schuldig met de keuze die je maakt.
Heel veel sterkte.

Ik zou mijn lieverds nooit zonder mij laten inslapen...
Maar dat is misschien persoonlijk?

Mijn Ziva lag ook in Merelbeke, ik ben haar gaan halen en thuis in haar vertrouwde omgeving op mijn schoot is ze door een eigen dierenarts ingeslapen.  Ik ben blij dat ik het zo heb gedaan..

Als je hond niet meer de kracht heeft om de reis naar huis mee te maken dan zou ik sowieso in de kliniek wel aanwezig zijn, het is het laatste wat je voor je lieverd kan doen.

Heel veel sterkte!

Als je het zelf wilt en kunt, zou ik naar hem toe gaan en bij hem blijven. Dat is het laatste wat je voor hem kunt doen.. Bij hem blijven en hem geruststellen..
Het is en blijft een moeilijke beslissing, veel sterkte!

Damm het blijft altijd kl*te zoiets....Ik zou hem mee naar huis nemen, voor zover als dat kan, de DA thuis langs laten komen. kan dat niet dan deed ik het daar waar het wel kon, lekker samen knuffelend het hele proces door worstelen.... (en wanneer er kinderen zijn zou ik hun de vrije keus geven om er wel of niet bij te willen wezen, die keus heb ik vroeger nooit gehad en dat neem ik mijn ouders nog steeds kwalijk)

Ik zou er zelf bij willen zijn. Maar ik denk dat het belangrijkst is dat jij doet wat jij wil. 
Verschrikkelijk dat het allemaal zo gelopen is, zeg.

Het zal heel moeilijk voor je zijn, maar ik zou er ook heen gaan. Of hij je begrijpt of niet, zeg hem maar dat hij mag slapen.

Je zal hetachteraf moeilijk hebben als je aan die laatste momenten terugdenkt, maar ik denk dat het nog moeilijker is als je je achteraf gaat afvragen hoe die waren en je allerlei voorstellingen gaat maken.

Ja, misschien gaat hij kwispelen als hij daar nog de kracht voor heeft. Dat is heel zwaar voor jou, maar voor je hond is het echt een fijn moment van herkenning en nabijheid.

En nee, je zal hem niet mee naar huis kunnen nemen, maar je zult er tot op het laatste moment voor hem geweest zijn, hoe zwaar dat ook voor jou is.

Wat je ook doet, heel veel sterkte gewenst. Het is triest als een hondenleven korter is dan je zou mogen verwachten maar wat zou je maatje gehad hebben als hij niet bij jou geweest was.

We leven met jou en je maatje mee.

Ik weet zeker dat je hond het fijn vind als je erbij bent.
je kunt hem geruststellen, want hij is tenslotte toch vreemd daar. Ik zelf ben er ook altijd bij geweest met het inslapen van onze twee boxers. Uit ervaring weet ik dat het goed voelt. Het is toch al triest genoeg. Ik wens je heel veel sterkte

in het ziekenhuis of thuis is je eigen keuze. Het is maar dat je later geen spijt krijgt over het feit dat je erbij was of niet . Maar wij wensen jullie heel veel sterkte !

Wat verschrikkelijk moeilijk ... zwaar hoor, waar je nu door gaat.

Mijn gevoelens naar aanleiding van je vraag; Wie kan me raad geven, wat is het beste voor mijn vriend.

Voor mij is ware vriendschap er voor elkaar zijn in voor en tegenspoed. Hoe verschrikkelijk zwaar soms ook. En dat het nu zwaar voor je is dat kan ik zo goed begrijpen.

Voor je vriend ben jij een vertrouwd en veilig persoon. Dus mijn keus zou zijn om in elk geval naar hem toe te gaan. Mischien leeft hij op en is een reis naar huis nog mogelijk om hem zo in alle rust in z'n eigen omgeving te laten gaan. Als dit niet kan dan kun je er toch bij zijn in de kliniek. Het kan goed zijn dat het op hem een kalmerend effect heeft, daar ben je immers vrienden voor. Zolang jij maar het vertrouwen uitzendt dat 'het zo goed is', hoe moeilijk ook.

Ik wens je heel veel liefde, moed en vertrouwen in de keuzes die je maakt en in het proces van loslaten.

ten eerste heel erg veel sterkte met deze moeilijke beslissing, toen ik zijn koppie dacht moest ik meteen aan mijn jaartje denken, wat een godsgruwelijkmoeilijke beslissing is het toch :(

maar als ik het verhaal zo lees, zou ik hem laten gaan.
als het akn zou ik hem thuis laten gaan en dan mooi er rustig naast zitten en hem heel veel lieve dingen zeggen, aangezien leo's natuurlijk echt graag gezelschap hebben is dat het beste.
moet het bij de DA dan daar maar er bij blijven en hem lekker aaien en lieve dingen toefluisteren.

Nogmaals heel veel sterkte!

Moeilijke keuze...je wilt je hond zijn enthousiasme niet op die manier afsnijden...(met jou op z'n netvlies)
Is inderdaad een bedenking die ik me heel goed kan voorstellen.

Als je het in het ziekenhuis laat doen,' doe dan -om te beginnen in je eigen gedachten-' of het net een prikje is voor een operatie, je hond voelt -helaas- haarscherp aan, wat de connotatie is van de prik.
Ik bedoel; bij een operatie prik voel je hoop op genezing en onderga je die prik dus met vertrouwen.
Bij euthanasie, dat is ook in de eerste plaats dezelfde prik, maar irreversibel bij de tweede; jouw gevoel zal op dat moment eigenlijk de hond ertegen laten vechten, omdat je weet wat de prik uiteindelijk doet...

Blijft moeilijke materie; er zijn geen pasklare antwoorden.
Ik zou er uiteindelijk voor kiezen om er toch bij te zijn, mezelf er wel van vergewissend dat ik geen negatieve of verontrustende signalen overdraag op de hond...en daar moet je heel nuchter in zijn!
Pijn van het missen is er toch...

Heel veel sterkte.

erbij blijven, je hond vertrouwd je ten volle, is het echt zo dat je hond niet meer te redden is en dat het beste is om je hond in te laten slapen, blijf erbij.

voor je hond het allerfijnste, hij gaat slapen, en voor jou een geruststelling voor later dat het humaan gebeurt is.

doet niet af dat ik het ontzettend verdrietig voor je vind, zo,n jonge hond in de bloei van zijn leven, ziek en er geen behandeling mogelijk is. moeilijk om te verwerken, ik wens je alle sterkte en een moedig besluit.

Het wat klote zeg
Zo jong nog....
Je twijfelt of je je er bij wilt zijn of niet?
Ga je er geen spijt van krijgen als je geen afscheid van hem heb kunnen nemen?
Hoe denk je er over om de hond thuis in zijn eigen vertrouwde omgeving te laten gaan?
In ieder geval heeel veel sterkte!!!!

Weten ze zeker dat zijn problemen niet door zijn schildklier komen en dus nog te verhelpen zijn?

Ik had namelijk ook hartklachten door een slechtwerkende schildklier (nog steeds welleens hartklachten)

Als het inderdaad niet daarvan komt,kan je hem inderdaad het beste verder leed besparen.

En ik heb laatst met mijn cavia gemerkt dat het toch wel heel fijn is als je erbij bent en het opzich ook wel rustig gaat als jij gewoon kalmte en rust uitstraalt!

Sterkte!

Wat verschrikkelijk om dit te lezen! Alvast heel erg veel sterkte gewenst!
Ik kan je geen advies geven over het erbij blijven ja of te nee, dat is echt een keuze die je zelf moet maken.
Doe datgene waar jij je het prettigst bij voelt.

Heel veel sterkte nogmaals

Ik zou er ook naar toe gaan. Ik wens je heel veel sterkte

Helaas weet ik heel goed waar je doorheen gaat. Twee weken geleden heb ik mijn hond op 1,5 jarige leeftijd in moeten laten slapen.

Hij was fit genoeg voor een wandeling. Dus we hebben de hele dag lekker samen gewandeld en geknuffeld. Zo heeft hij toch een mooie dag gehad.

Het afscheid zelf was heel zwaar, omdat hij zoals door anderen is omschreven, ging vechten tegen het eerste prikje. Hij wilde niet gaan slapen... Dat voelt heel tegenstrijdig.

Toch ben ik 'blij' dat ik er bij was. Ik heb hem kunnen troosten en gerust kunnen stellen.

Als je het toch heel lastig vindt, kun je er misschien ook voor kiezen om er alleen bij het slaapprikje bij te zijn. En dat je bij het euthanasieprikje er niet bij bent. Alles is mogelijk...

En heel veel sterkte gewenst natuurlijk...

Wat erg voor je en je Leo op het forum is al veel geschreven. Het is in en in triest,,, heel veel sterkte..........http://leonbergerforum.9e.nl/viewtopic.php?f=26&t=39 http://leonbergerforum.9e.nl/viewtopic.php?f=26&t=39

Verschrikkelijke situatie. Ik heb nog geen hondenvriend moeten laten inslapen, maar wel een kattenvriend..

Persoonlijk heb ik liever spijt van iets wat ik wel heb gedaan dan iets dat ik niet heb gedaan..met andere woorden, ik zou het ook moeilijk vinden, maar ik zou er ook bij willen zijn.

thuis, of in de praktijk, maar samen.
ik zou het een verschrikkelijk idee vinden dat mijn maatje gaat zonder zijn vertrouwde beste vriend er naast te hebben..

Uiteindelijk is het jouw beslissing en je moet doen waar je je goed bij voelt..maar denkend aan je hond..die gaat liever met jou ernaast dan zonder.

In ieder geval sterkte de aankomende tijd, afgezien van hoe je het ook gaat doen.

Ik zou er bij blijven.
Ik heb ook nog geen afscheid van een hondenvriend hoeven nemen
maar wel in een periode van 1,5 jaar van 2 katten,het is heel zwaar
het afscheid nemen en ik ben er zelf altijd ziek van van verdriet maar ik zou het zo erg vinden als ik er niet bij zou zijn.

Heel triest deze situatie,je beste vriend en dan nog zo jong.
Heel veel sterkte met je beslissing en met het afscheid nemen.
Natuurlijk ook de tijd erna.
Doe wat je gevoel je ingeeft,ik kan alleen maar zeggen wat ik zou doen.

Ik zou erheen gaan. Mijn Byka is 2 weken geleden op 3 jarige leeftijd overleden. Ze lag al 5 dagen in het ziekenhuis en een arts belde me dat het erg slecht ging. Ik ben ernaartoe gegaan (was er pas 2 uur later omdat ze in een andere stad lag) en ik zag dat mijn aanwezigheid haar gerust stelde, ze ging 10 minuten nadat ik bij haar uit zichzelf was dood. En dit terwijl de artsen hadden verwacht dat ze al een paar uur eerder zou gaan. Ik ben heel blij dat ik erbij ben geweest en haar blijkbaar heb kunnen steunen in haar keuze om te vertrekken. Hopelijk heb je hier iets aan. Heel veel sterkte!!

Beste vrienden
 
Hartelijk dank aan iedereen die hebben gereageerd op mijn oproep. Ik had graag naar iedereen persoonlijk kunnen reageren maar ken hiervoor de mogelijkheden van hodenpage.com nog niet genoeg.
Een ding blijkt zeker uit jullie reacties, ik laat mijn vriend niet alleen gaan.
Gisteren ben ik naar het academisch ziekenhuis in Gent de hond gaan bezoeken en dacht dat het de laatste keer zou zijn.  Alhoewel de diagnose blijft dat hij op korte termijn (2-3 maanden) gaat sterven was hij heel wat beter na een intensive care van 1 week. Ze hebben 6 liter water uit longen en buik moeten pompen en dagelijkse echografie.  Lijden heeft hij blijkbaar op dit moment niet meer.
De specialisten (waar ik ondertussen volle vertrouwen in heb) hebben me aangeraden de hond vandaag (vrijdag) naar huis te brengen en hem daar rustig zonder pijn naar zijn einde te begeleiden. Ik zal dan zelf maar moeten beslissen wanneer dit moet gebeuren.  
 
Nogmaals allemaal hartelijk bedankt voor jullie medeleven.
 
PS: Ik blijf echter niet stilstaan. De problemen van de hond zijn hoogst waarschijnlijk van erfelijke of genetische oorsprong. Hoe kunnen we daar in godsnaam wat aan doen ????

zoals zoveel hier zou ik er ook bij blijven
ik ben erbij geweest van mijn twee maatjes,ik denk dat het voor hen dan veel rustiger verloopt,zijn vertrouwde baasje erbij

het is wel zwaar ,maar we doen het uit liefde voor hen
als het thuis zou kunnen zou ik dit zeker aanraden,voor je maatje is dit zijn vertrouwde omgeving waar hij altijd gelukkig was
veel sterkte