De uiteindelijke beslissing

Ik heb eerder ook mijn zorgen over mijn oude hond "Kelly" uit gesproken. We zijn met haar aan het dokteren gegaan omdat ze vrezelijk veel af viel. Ze is 13 en 5 maanden oud en het is een kruising tussen een labrador en een dobermann. Een grote hond dus en ze woog altijd tussen de 35 en 40 kilo. Ze was erg gespierd en supersnel. Een geweldige mooie en lieve hond. Het is nu nog een klein hoopje van bijna 21 kilo en we hebben deze week toch moeten besluiten om haar in te laten slapen. Ze zit al een tijdje aan de prednison. Ze heeft haar kauwspieren kapot en dat doet haar pijn. Ook zijn de rest van haar spieren erg verslapt en de spieren op haar hoofd werken helemaal niet meer waardoor ze een totaal ingevallen kop heeft.
Het is een erg moeilijke beslissing. Mijn verstand zegt dat we dit voor haar moeten doen, maar mijn hart kan haar niet los laten. Dit doet ontzettend veel pijn. Ik zit nu op mijn werk en het laat mij gewoon niet los en ik denk alleen maar aan "mijn Kelly".
De dierenarts zei net aan de telefoon nog tegen mij dat we er goed aan doen. Toch heb ik steeds mijn twijfels. Erg dom natuurlijk.
Ik hoop dat ik morgen wanneer het moet gebeuren een teken van Kelly zelf krijg dat het goed is.
Het allerliefste zou ik willen dat ze vanavond wanneer ik lekker bij haar zit zelf haar ogen sluit, maar dat is een wens die waarschijnlijk niet uit zal komen. Ik heb haar gisteren nog laten voelen dat het goed is zo.

Ach ... Het is een vreselijk moeilijk proces waar je door gaat, maar ook krachtig proces om twee onverenigbare tegenstellingen bij elkaar te brengen. Het willen vasthouden uit niet willen/kunnen loslaten en uit onvoorwaardelijke liefde loslaten, laten gaan.

Gevoel en verstand bij elkaar brengen is een zwaar proces als het gaat om zo'n ingrijpende beslissing als euthanasie. Als je de verantwoording voor een hond neemt, lief en leed deelt, weet je dat ooit die dag van afscheid komt. Maar weten op verstand is een oceaan verwijderd van er werkelijk midden in zitten en voelen. En toch denk ik dat je in jouw proces 'het moment' weet (ook zal je dan nog mogelijk een twijfel voelen in zo'n onherroepelijk besluit).

Ik heb nog niet zolang geleden eenzelfde proces doorgemaakt. Van mijn dierenarts hoorde ik dat er onlangs een onderzoek is geweest en dat diegene die 'te laat was' (achteraf gevoeld door persoon zelf) veel meer moeite hadden met de verwerking dan diegene die er aan twijfelden (achteraf) of ze misschien 'te vroeg' waren geweest.

De gevoelens, twijfels die je beschrijft zijn voor mij herkenkenbaar en ik denk dat iedereen dat ervaart in het laatste stadium/proces er naar toe. Zeker omdat veel honden toch op eigen manier nog hun opleefmomenten hebben.

Praat met je dierenarts over je belissing, je twijfels en de kwaliteit van leven van Kelly. Vraag iemand dichtbij je hoe die er tegen aankijkt. Hoe is de balans in kwaliteit en afzien? Is er nog balans? Dat wat je intenss lief hebt wil je niet laten lijden.
Niemand kan de beslissing uit jouw handen nemen ... dat maakt het ook zo zwaar.

Ik stuur je heel veel moed en liefde en wijsheid.
Sterkte

Silvia.....moeilijk voor je om het zelf te moeten doen, de beslissing, maar heus wees gerust, je hond geeft het aan, je hoeft alleen maar naar je hond te kijken en dan zie je dat het niet langer gaat.

wees moedig en neem de beslissing voor Kelly, ze heeft je zoveel gegeven en gekregen, heus ze zal je dankbaar zijn als je haar laat overgaan.

twijfels zijn er en zullen er altijd blijven. maar in je hart weet je het, laat haar gaan.

voor jou heel veel sterkte, en ik hoop dat je moedig bent om een goed besluit te nemen.