Aros is niet meer

Het is een beetje een late reactie van mijn kant maar dat kwam omdat mijn vorige computer is gecrasht en ik deze site even kwijt was. Sorry daarvoor.
Ik wilde even vertellen dat we Aros in hebben laten slapen in september vorig jaar.
Aros had al een aantal Tia's gehad en we zijn meerdere malen met hem naar de DA geweest. Lang hebben we lopen twijfelen over hoe nu verder met Aros. Want behalve die tia's en de daarbij horende symptomen had Aros geen pijn. Lichamelijk was hij helemaal gezond. Alleen zijn geest was ziek,..zoals de DA zo mooi zei. Tjonge,..wat vonden we dat een moeilijke beslissing zeg! Wie zijn wij,..te beslissen of Aros dood moest of niet. Maar afgelopen september veranderde hij plots van een verwarde hond in een agressieve hond. Doordat hij de wereld niet meer om hem heen begreep werd hij bang en agressief. De DA heeft ons toen uitgelegd dat zijn levensvreugde ver te zoeken was en toen was de beslissing voor ons al wat makkelijker. Maar na een week begonnen bij mij de schuldgevoelens. Weken heb ik lopen janken omdat ik degene was die de uiteindelijke beslissing had genomen en constant spookte het door mijn hoofd,..maar wat als?......
Gelukkig heb ik mij er nu bij neer gelegd en kan ik er goed mee omgaan. Wel heb ik besloten niet meer aan een hond te beginnen. Na twee honden,...de ene is 15 jaar geworden en de ander 13 jaar,...vind ik wel welletjes. Heb geen zin meer in zo'n vreselijk afscheid.
Lieve Aros ik mis je!

Groetjes Margot

Margot, wat vreselijk zeg! Je hebt het wel echt goed gedaan om je hond in te laten slapen, dat is echt beter. Schuldgevoel is dus nergens voor nodig.
Fijn om te horen dat je er nu beter mee om kunt gaan. In elk geval nog sterkte voor de moeilijke momenten!

Dank je wel.
Ach, weet je ,..ergens weet ik best dat het niet nodig is mij schuldig te voelen,..maar dat zegt mijn verstand,...mijn gevoel heeft heel lang iets anders geroepen.
Nu weet ik dat Aros een heel leuk en rijk leven heeft gehad en dat is voor mij het belangrijkste. Alleen het gevoel dat het bij mij heeft opgeroepen wil ik nooit meer meemaken vandaar mijn beslissing geen hond meer te nemen. Neemt trouwens niet weg dat ik het nog steeds de meest fantastische beesten op aarde vind

heel veel sterkte !!

Heel veel sterkte met het verlies van Aros !

Heel veel sterkte en zeker geen schuldgevoelens hebben.

Heel veel sterkte met het verlies van Aros

Rust zacht lieve Aros

Je hebt Arros waarschijnlijk heeel veel ellende bespaard. Hij had misschien weinig fysieke pijn...

Maar verward... bang... zijn... Agressief worden en aanvoelen dat dat niet mag... Voelen dat men niet meer blij kan zijn met je gedrag... Dat men je niet meer vertrouwt... Dan geniet je niet meer van je leven. Je hebt voorkomen dat het erger werd.

Afscheid nemen van een hond is altijd erg zwaar. Moeten beslissen wanneer het genoeg is geweest maakt het nog moeilijker. Dat het met grote pijn in je hart gepaard ging wijst er enkel op dat je deed moest, dat wat het beste was.

Je hebt je honden lang mogen houden en als je dan voelt dat je zo'n afscheid niet mer wil meemaken dan is dat je goeie recht. Vergeet wel niet dat je honden ook overleden zouden zijn als ze niet bij jou geleefd hadden. En dan misschien in heel wat minder liefdevolleomstandigheden en na een veel minder mooi leven.

Ik wens je nog veel sterkte en ook dat je je weer dankbaar en gelukkig mag voelen omdat je die schatten gekend hebt en in je hart en gedachten bewaart.

Heel erg bedankt voor al jullie warme en lieve woorden.

Heel erg bedankt voor al jullie warme en lieve woorden.

Margot, ook in slechte tijden ben je er voor je hond geweest, je hebt heel veel gekregen van je honden, en veel gegeven, ook dat laatste stukje hoe verdrietig dat ook is, hoort bij het leven.

eens moeten we allemaal afscheid van onze lievelingen nemen, nee niemand wilt dat, maar het gebeurt, dat is een vaststaand feit. niet schuldig voelen, je honden hebben bij jou liefde en zorg gekend, en jij hebt fantatische maatjes gehad. denk daar eens aan.

heel veel sterkte.