Ik lig gewoon in een deuk...!

Ik snap Joun verhaal heel goed maar ik wil et risico nu nog niet lopen. Ik heb hem namelijk net een maand en het is een herplaatser die niet gewend is om met andere honden te spelen. Ik wil dit dus eerst uittesten met een staff en dan als die dat goed doet kan ik is verder gaan kijken of ik hem met andere honden laat spelen.

--

Dat snap ik, ik heb zelf ook een herplaatser niet uit het asiel bij bij een gezin vandaan.. Wel hebben wij bewust vanaf dag 1 dat wij haar hadden met alle honden late snuffelen. Het is ook geen risco, het kan een risco worden als jij onzeker bent over je zaak, als jij je niet zeker voelt bij een ontmoeting met een andere hond gaat jou hond dit voelen en wellicht anders op de hond reageren. Persoonlijk zou ik het niet met een staff doen voor de eerste keer, er zijn staffs die niet met soortgenoten kunnen maar wel met andere honden..
Als het de eerste keer al niet goed gaat, vertrouw jij het wellicht niet en durf je het niet meer aan met een andere hond.. Probeer even uit naar welke hond je hondje uit zichzelf toe wilt als je aan het wandelen bent, laat hem snuffelen en laat niet merken dat je gespannen bent, als je dan zijn gedrag goed kan opserveren zie je vanzelf of het gaat of niet, en aan de riem kan het verkeerd gaan en los kan het goed gaan, aan de riem voelen ze zich wat beperker dan los en gaat het vaak beter

En even ter toevoeging, ik bedoel niet dat je je staff gelijk los moet doen dan hé om verwarring te voorkomen  maar opserveer hem goed..

Okee...maar hoe zit het dan met alle pitjes die alle gezichten aanvallen met een zwabberende tong?
Alle grote honden die hun kont doen laten schudden vanwegen een vreugdeaanval?
Mijn oude grote mastivo die alleen maar lekkere koekjes deed aanvallen?
Zijn die nu ook gevaarlijk?

Bij deze...de geschiedenis van het ras...de staffordshire bullterrier ( en niet alle staffies kunnen niet met andere honden het zijn er genoeg die t wel kunnen!)

Geschiedenis van het rasBiologen lijken het erover eens te zijn dat de gedomesticeerde hond ontstaan is uit een wolf. Mogelijk dat de oermens jongen van een gedode wolvin grootbracht en daarmee het eerste verbond vormde tussen mens en dier. De mens ontdekte dat hij profijt had van de wolf-hond omdat deze zijn bezittingen verdedigde en hem vergezelde bij het bemachtigen van voedsel en dus gaf hij hem een gedeelte van het voedsel. Zo ontstond er een wederzijdse afhankelijkheid, die voortduurde gedurende de gehele geschiedenis en waarbij de hond een steeds belangrijkere rol ging spelen in de mensenwereld.
Vanuit dergelijke uitgangspunten is de hond steeds verder doorgedrongen in de menselijke samenleving en is in alle regionen te vinden, van de meest primitieve hutten tot in de kastelen. Van alle dieren heeft de hond bewezen zich het beste aan te kunnen passen bij de mens en vervult hij vele taken in de samenleving; zijn enige behoefte is om zijn leven te kunnen delen met mensen. In al die jaren is de oorspronkelijke wolfsverschijning veranderd in een type dat het beste past voor de functie die hij moest vervullen. Bijvoorbeeld, voor de jacht ontstonden er lichter gebouwde honden met langere koppen en zwaarder gebouwde sterke honden om te beschermen tegen allerlei gespuis. Zo ontwikkelden zich dus verschillende typen honden voor verschillende taken en de mens leerde hoe hij de natuur naar zijn hand kon zetten tot zijn voordeel.
Het ontstaan van de BulldogHet bulldog-type hond, dat qua uiterlijk wel heel ver verwijderd is van de wolf, is in de duistere oudheid volgens historici uit de Molosser of krijgshond ontstaan. Ze waren feitelijk meer dan krijgshonden want ze dienden tevens als waakhonden voor de legerkampementen. Het was echter hun inzet in het strijdveld waar de Molossers bereid waren hun leven te geven voor hun menselijke collega's (en dat ook inderdaad deden) waardoor ze hun plaats in de geschiedenis hebben verdiend. Het waren grote honden met zware schedels en een korte voorsnuit die geprezen werden om zowel hun volkomen gebrek aan angst als om hun krachtig bijtvermogen.
De Alaunt: de vroege voorvader van de Mastiff en alle bullrassen.

De machtige MastiffEen soortgelijk type hond was te vinden bij de Kelten in hun strijd tegen de Romeinse veroveraars. De Romeinen betitelden deze honden als Pugnaces - breed gebekte honden - en beschouwden ze als superieur aan elk bekend ras uit hun wereld. Veel van deze honden vonden hun eind in de Romeinse arena's in gevechten tegen elkaar, tegen wilde dieren of tegen gladiatoren. Een zelfde type hond stond bekend als de Alaunt ten tijde van de Noormannen en later als de Mastiff. Er bestaat verschil van mening over de afkomst van de naam Mastiff. Door sommigen wordt het Saksische woord mastie, wat dik betekent, als bron gezien; anderen noemen het Latijnse woord massivus (massief) als oorsprong.
Toen gevechten tussen honden en stieren (bullbaiting: bullenbijten) populair werden, werden de afstammelingen van deze honden bekend als Bulldoggen, volgens het oude gebruik om rassen te noemen naar het gebruik waarvoor ze dienden. Deze Bulldoggen leken maar heel weinig op het ras zoals we het nu kennen en je zou kunnen zeggen dat deze werkende Bulldog het meest leek op de hedendaagse Stafford. Het doel van het oprakelen van deze hele geschiedenis is om te illustreren dat er gedurende honderden jaren honden hebben bestaan met zware koppen, korte voorsnuiten en krachtige kaken die geroemd werden om dezelfde lichamelijke en geestelijke kenmerken die we nu nog terugvinden bij de Staffordshire Bull Terrier.
De hedendaagse Bulldog (links) kunnen we nauwelijks terugvinden in het ras zoals het twee eeuwen geleden was (rechts), toen het een veel grotere gelijkenis had met de Engelse Stafford.

Ten strijdeVoortdurend was in die tijden de mentaliteit van het ras van groter belang dan zijn uiterlijke verschijning; dit laatste paste zich van tijd tot tijd aan de veranderende vraag naar een bepaald doel aan. Ondanks deze lichamelijke aanpassingen heeft men altijd vastgehouden aan de karaktereigenschappen van onverschrokkenheid, vastberadenheid en ongevoeligheid voor pijn. Totdat het een gezellig uitje werd op het sportveld was het bullenbijten een georganiseerde sport. Het was een goede bron van inkomsten, hoewel tegen het einde van de “sport” het excuus werd aangevoerd dat het vlees van vechtstieren van betere kwaliteit zou zijn dan dat van met rust gelaten stieren!
Zowel de honden als de stieren werden voor deze sport getraind. De organisatoren van deze evenementen hadden de beschikking over onervaren stieren en over vechtstieren. De vechtstieren werden doorgaans ingezet tegen ervaren honden. Deze zaken waren grotendeels in handen van slagers, die hun eigen getrainde ploeg vechthonden vechthonden hadden, ofschoon ook plaatselijke honden tegen een vergoeding ingezet mochten worden. De bullenbijters van de slager waren speciaal gefokt, zwaar getraind, gewend aan het vechten en uitermate geschikt voor hun werk. Om het schouwspel aantrekkelijk te houden moesten ze ingezet worden tegen ervaren stieren. Doch ook het inzetten van ongetrainde en onervaren plaatselijke honden kon voor een welkome afwisseling zorgen.
VerkleinenDe oorspronkelijke bullenbijters hadden de grootte van Mastiffs en op het hoogtepunt van de “sport” was dit een aangelegenheid van koningen en edelen, die het zich konden veroorloven om zulke grote honden te onderhouden. Toen de hoge heren hun belangstelling voor de sport verloren, greep het gewone volk de kans zich ermee bezig te houden. Het was evenwel veel te duur om dergelijke grote honden te voeden en te huisvesten. Dit veroorzaakte een verandering in het bullenbijten; de honden werden kleiner en beweeglijker en de stieren werden vastgezet tijdens de gevechten.
Door selectie bij het fokken uit de Mastiff werd de hond kleiner en het gewicht teruggebracht tot ongeveer 22 kg en zoals reeds eerder gezegd, de naam werd Bulldog. Deze had nog steeds de zware schedel en korte voorsnuit – de voorsnuit werd zelfs nog korter om de kracht en de grip te vergroten, waardoor hij beter kon blijven hangen. Het ondervoorbijtende gebit en de terugwijkende neus stelden de hond in staat makkelijker lucht te krijgen als hij zich had vastgebeten. Meer nog dan dat er speciaal op gefokt werd waren het de honden met die hoofd- en kaakconstructie die zorgden voor een nageslacht van goede vechters (honden die het aflegden tegen de stier zouden nooit de leeftijd bereiken om zich voort te planten).
Bullenbijten was oorsprongkelijk een “sport” voor de adel (met dank aan Mike Homan).

Als honden met een ondervoorbeet succesvol waren werd ermee gefokt en gaven ze deze eigenschap door aan hun nakomelingen, vaak zelfs in toenemende mate. De gevolgen hiervan waren nog te zien in de eersteEngelse Stafford Bull Terriers, waarbij vele “grijnzers” waren, wat betekent dat hun ondersnijtanden te zien waren staand vóór de bovensnijtanden, zelfs wanneer ze de bek gesloten hadden. Ondanks dat deze gebitsvorm voornamelijk toegeschreven wordt aan de Bulldog en zijn verwanten, komen ondervoorbijters al eeuwen voor bij elk type hond. Ook nu nog worden ondervoorbijtende gebitten aangetroffen bij vele, niet aan Bulldoggen verwante rassen, zoals de Yorkshire Terrier. Er zijn zelfs ondervoorbijtende katten!
De kleinere, snellere honden waren goedkoper in onderhoud en daardoor werd het bullenbijten een lucratievere zaak. Het is bewezen dat fokkers van deze rassen ook betrokken raakten bij hondengevechten. Een beroemde bullenfanaat was Ben White, wonende in Shepherd Market. Vandaag de dag is dit een deel van West-Londen, maar in 1830 waren dit uitgestrekte groene weiden. Van Ben White is bekend dat hij zijn honden in de meeste “pits” (vechtringen) in Londen heeft laten vechten en dit waren dezelfde honden, of hun afstammelingen, die ook waren ingezet tegen de stier.
De afstammelingen van de bullenbijters werden gedurende
het begin van de 19e eeuw ingezet bij hondengevechten.

En zo kwamen de nazaten van de Molosser/Pugnace/Mastiff-Bulldoggen terecht in de meest bloedige periode van hun bestaan. Toch vond men dat de manier waarop de Bulldoggen hun tegenstanders vastgrepen en vasthielden niet spectaculair genoeg was. De hondenfokkers werden nu geconfronteerd met het voortdurende probleem hoe honden te krijgen die een opwindendere vertoning konden maken van de gevechten.
Het terugwijkende aangezicht en de ondervoorbeet waren uitstekend bruikbaar bij het vasthouden van een stierenneus, maar waren niet van enige invloed op de gevechten tussen honden onderling en evenmin was het spannend om te kijken naar een hond met de alles overheersende drang om zich vast te bijten en vast te houden. De Bulldog had één ding voor ogen – de neus van een stier – en zijn overlevingskansen bestonden uit zijn vermogen zich daaraan vast te klampen. In de hondengevechten moest meer actie vertoond worden! De “pithond” moest nieuwe methodes ontwikkelen, zoals je snelle tegenstander grijpen waar je grijpen kunt en je beet verplaatsen naar een meer effectieve plaats als je er de kans toe zag.
Bovendien had de oude Bullenbijter (in vergelijking met de hedendaagse Bulldog) vrij kleine tanden en voor de overwinnaar bij de nieuwe “sport” was een sterk groot gebit heel belangrijk.
De fokkers waren zeer gemotiveerd en er werd dan ook grote zorg besteed aan fokprogramma's; per slot van rekening waren er grote sommen geld mee te verdienen als je succes had. Bij het gadenslaan van al die honden in actie waren ze heel goed in staat vast te stellen waarmee het meeste succes te behalen viel en daardoor zullen ze ook opgemerkt hebben dat grotere tanden en een goed sluitend gebit de voorkeur had.
Fokkers kunnen ook geconcludeerd hebben dat kortere poten meer effectief waren. De meeste prenten uit die tijd laten Bulldoggen zien die wat hoog op de poten staan en zulke honden zijn makkelijker omver te gooien.
Hoe zit het met witIk kan niet meegaan in de algemene opinie dat er terriers door de vechtbulldog gefokt zouden zijn om de hond ranker te maken. Uit afbeeldingen valt af te lezen dat de Bulldog lang niet zo'n logge hond was als sommige wijsneuzen beweren. Er wordt beweerd dat de Bulldog te groot was om mee in de ring te vechten, maar nergens wordt deze bewering bewezen. Volgens het Stud Book no 1 (eerste stamboek) uit 1874 waren er Bulldoggen van minder dan 9 kg terwijl de zwaarste Bulldoggen 22-27 kg wogen. Ik ben ervan overtuigd dat de hondenmensen uit het begin 19 e eeuw best in staat waren met al deze honden om te gaan.
Kaken en gebit waren de belangrijkste punten waarop het fokken zich toespitste en hoewel het reeds aanwezige terrier-type hond gebruikt kan zijn is dit lang niet zeker. Als er al terrierbloed ingefokt is, dan is dit op zeer beperkte schaal gebeurd, aangezien uit het beschikbare Bulldogbestand voldoende geput kon worden om de gewenste resultaten te verkrijgen. Wat er ook gebeurd mag zijn, de pupulaire veronderstelling dat de Engelse Stafford Bull Terrier het product zou zijn van kruisingen tussen de Bulldog en de Engelse Witte Terrier is misleidend. Mogelijk wordt de Witte Terrier te berde gebracht als voorouder van de Stafford omdat er veel wit in de Bulldog Terriers voorkomt. Dit is geen houdbare verklaring aangezien de afbeeldingen laten zien dat er altijd al veel wit in de Bulldoggen te vinden was.
Het argument dat de Witte Terrier ingefokt zou zijn om de honden kleiner te maken lijkt ook ongegrond, Bulldoggen waren er immers al in een gewichtsklasse van 9-27 kg.
Het lijkt erop dat de geschiedschrijvers over hondenrassen wat in de war zijn geweest betreffende de Stafford. Waarschijnlijk hebben ze de Bull Terrier en de Staffordshire Bull Terrier over één kam geschoren. De Engelse Witte Terrier is inderdaad gebruikt voor de ontwikkeling van de Bull Terrier. Maar de Staffordshire Bull Terrier stond toen bekend onder de naam Bulldog Terrier en dat was een totaal ander ras dan de Bull Terrier.
Terrier invloedHet woord “Terrier” werd indertijd gebruikt voor elke hond die niet één of andere specifieke eigenschap had zoals de gundog (jachthond die onder het geweer jaagt) of Bulldog. Mogelijk bestonden er wel al kruisingen tussen Bulldoggen en zogenaamde “terriers” van welke kleur dan ook, die nauwlettend bekeken en getest werden en bij goedkeuring voor verdere fok werden gebruikt. Mogelijk werden zulke kruisingen, wanneer ze goede resultaten gaven, herhaald of werden ze weer op bulldoggen teruggekruist. Misschien is het nodig om ons weer eens te realiseren dat de Bulldog van toen weinig overeenkomsten had met de huidige Bulldog. De gebruiksbulldog was veel meer gebouwd zoals de huidige Staffordshire Bull Terrier inclusief de zweepstaart die op de zwengel van een oud pomp leek. De staart verschilt totaal van die van de huidige Bulldog (kurkentrekkerstaart).
Het is een ingeburgerd misverstand dat de Staffordshire Bull Terrier zou zijn ontstaan uit de Bull Terrier (links). Vroege foto's laten veel meer overeenkomsten zien met de Bulldog (rechts).

De Bulldog Terrier werd gefokt voor honden- gevechten. Tot op heden worden honden benoemd naar de functie waarvoor ze dienen. Bij de Bulldog Terrier was dat niet het geval. Zeker, ze werden wel eens “Pitdogs” (vechtringhonden) genoemd, maar de meer gebruikelijke benamingen waren: Bulldog Terrier, Bull-and-Terrier (later Bull Terrier).
Met het succes van de Bulldog Terrier als vechthond nam de populariteit van de sport toe en kon deze rekenen op de belangstelling van de hoogste tot de laagste kringen van de gemeenschap. Het werd al spoedig nodig een zekere vorm van organisatie in het leven te roepen om te voorkomen dat er rellen zouden ontstaan bij de hondengevechten. Daartoe werden bepaalde regels vastgesteld. Het zwaarst werd getild aan het gewicht van de hond en de eigenaar wiens hond niet voldeed aan de gestelde eis verspeelde zijn inleggeld. De regels van de hondengevechten wezen als winnaar aan die hond die weigerde op te geven- niet noodzakelijk de beste vechter. Dit ondersteunde de meest gewaardeerde eigenschappen van deStaffordshire Bull Terrier: onbedwingbare moed en vasthoudendheid.
De Bulldog Terrier bleef de hond van de werkende klasse en werd
gebruikt voor gevechten met de das en voor het doden van ratten.

Ontstaan van de Bull TerrierNa het verbod op bullenbijten en hondengevechten ontstond er een nieuw ras uit de wortels van de Bulldog Terrier en dat was de huidige Bull Terrier. Het doel was een witte hond te fokken met een langere voorsnuit; zo min mogelijk lijkend op de Bulldog en de Bulldog Terrier. Tijdens de ontwikkeling van dit nieuwe ras ontstond er ook een verschuiving in waardering. De Bulldog Terrier was voor het merendeel te vinden bij de gewonde man en het nieuwe ras (de Witte Bull Terrier) vond aftrek bij de hogere klasse en ook nu nog wordt door sommigen de Stafford meer beschouwd als een hond voor de gewone arbeider. Gelukkig was het de betrokkenheid van de werkende klasse met de Bulldog Terrier (de Staffordshire Bull Terrier) die de Kennelclub ertoe bracht het ras in 1935 te erkennen.
Terwijl de Witte Bull Terriers zich ontwikkelden als tentoonstellingshonden, ging de Bulldog Terrier gewoon door met zijn alledaagse bezigheden; dassen opgraven, ratten vangen en zo af en toe een illegaal hondengevecht. In 1935 kon ook de Stafford meedoen aan tentoonstellingen (als Staffordshire Bull Terrier) zij het onder protest van enkele hondenfokkers. Het was onvermijdelijk dat er bij het ontwikkelen van de Witten ook geregeld gekleurde Bull Terriers werden geboren. De fokkers van de gekleurde Bull Terriers hadden de mogelijkheid om terug te grijpen op de Bulldog Terrier om hun fokmateriaal te verbeteren. Net als bij de Witte afdeling werden fokproducten die niet aan de verwachting voldeden verkocht als huishonden.
Gedurende de gehele opbouw van het ras is bij zowel de witte als de gekleurde varieteit steeds weer Bulldog Terrier (Stafford)-bloed gebruikt om bepaalde punten te verbeteren.
Het is duidelijk dat er voldoende honden van het Staffordshire Bull Terrier-type beschikbaar waren in 1935. Vele waren geen zuivere nakomelingen van de Bulldog Terrier zoals vaak beweerd wordt; integendeel, vele hadden Bulldog-, Terrier-, Dalmatiner-,Whippet- en Greyhoundbloed in zich; al deze rassen waren gebruikt om de Bull Terriers te perfectioneren.
Desondanks waren er nog steeds honden van het zuivere Bulldog Terrier-type bewaard gebleven. Zij hadden alle lotgevallen van het ras doorstaan en zij zijn de ware stamvaders en moeders van de Staffordshire Bull Terrier. Zulke honden zijn te herkennen omdat ze bulldogkenmerken tonen. Deze kenmerken werden door de opbouwers van de Bull Terrier als onaanvaardbaar beschouwd. Van de fokproducten die niet in aanmerking kwamen voor de verbetering van de Bull Terrier werden er vele als Stafford beschouwd. Hiermee kwamen er ongewenste eigenschappen het ras binnen als: amandelvormige ogen, gebrek aan stop, lange spitse voorsnuiten, ontbreken van goed ontwikkelde kauwspieren, staande oren en nauwe fronten.
Het heeft jaren gekost om deze eigenschappen eruit te fokken dan wel te verbeteren.
Toenemende aandachtDe Bulldog Terrier leefde voort in onveranderde vorm. Over het algemeen hadden de mensen één of twee honden (in de kleine overbevolkte arbeidershuisjes zouden het er niet meer kunnen zijn) Hun onderkomen en voedsel zal niet ideaal geweest zijn maar ze hadden één groot voordeel: ze werden beschouwd als deel van de familie. De Bulldog Terrier moest zich zo gedragen dat hij paste in de huiselijke kring zonder zijn bekwaamheden te verliezen. De manier waarop de Bulldog Terrier met mensen omging moest onberispelijk zijn. Hoe zou hij zich anders kunnen handhaven in de grote gezinnen die toen heel gebruikelijk waren. Hetzelfde karakter zien we nog in de Staffordshire Bull Terrier van vandaag, die furieus kan zijn wanneer hij aangevallen wordt of wanneer het nodig is, maar die onvoorstelbaar zacht is voor kinderen.
Het was het goede, op mensen gerichte karakter van de Bulldog
Terrier dat zorgde voor zijn behoud als ras (foto Mike Homan).

Het temperament en de aard van de Bulldog Terrier waren hoog gewaardeerd en dit is later samengevat in de rasstandaard van de Staffordshire Bull Terrier:
Traditioneel onbedwingbaar moedig en vastberaden, buitengewoon intelligent en lief, vooral voor kinderen en dapper, onverschrokken en zeer betrouwbaar.
De stafford verschijntWe hebben de Bulldog Terrier gevolgd als vechthond en als voorouder van de Bull Terrier en nu komen we tot zijn verschijning als Stafford Bull Terrier.
We hebben ondervonden hoe hij, toen de waardering voor hem op het laagste pitje stond, door liefhebbers bewaard is gebleven doordat ze hem in hun huizen haalden als speelkameraad voor en waker over hun kinderen en voor zichzelf voor het ratten vangen of voor een beetje jacht in het veld.
Het is interessant om te beseffen dat het verbod op hondengevechten is 1838 werd ingesteld en dat de Staffordshire Bull Terrier pas in 1935 als officieel ras werd erkend. Dus, voor zijn status als rashond moest hij een eeuw lang zien te overleven als huishond. Één van de belangrijkste dingen die hij moest leren was hoe hij met mensen om moest gaan iets waar hij vandaag de dag nog in uitblinkt!
Crufts 1939. Van links naar rechts; Coronation Scot (dhr. Roberts); Tough Guy (Henry Melling); Ch.Midnight Gift (dhr. H.Beilby); Ch.Lady Eve, de eerste kampioenteef (Joe Dunn); en Ch.Gentleman Jim, de eerste kampioenreu (Joe Mallen). Staand achter de
honden de keurmeester dhr. H.Pegg. (Met dank aan H.Robinson).

De geschiedenis van de Staffordshire Bull Terrier in NederlandDe Stafford werd eind jaren '60 geintroduceerd door Arie van Herpen van de kennel “Melmar's” en Nicolai Grishkov.
Arie van Herpen en Nicolai Grishkov.

Martyrs Dutch Joe, eigendom van Nicolai Grishkov en Sevenoaks Slenkge, eigendom van Arie van Herpen, waren de eerste Staffords die uit Groot-Brittannie werden geimporteerd. Uit een paring van deze twee honden werden twee pups geboren, waarvan één, namelijk Melmar's Admiral Avalanche, Nederlands en internationaal kampioen werd.
Zowel Arie van Herpen als Nicolai Grishkov gaven bekendheid aan de Staffordshire Bull Terrier in Nederland, maar het was vooral Arie van Herpen die na het overlijden van Nicolai Grishkov in 1979 verantwoordelijk was voor de verdere introductie van de Stafford.
In 1975 werd de Staffordshire Bull Terrier Club Nederland opgericht met 53 leden. Door de jaren heen steeg de populariteit van de Engelse Stafford en stijgt nog steeds.

Geweldig Mandy!

Jij kende vast en zeker het spreekwoord; 'onbekend, maakt onbemind'!

wat me vooral irriteerd is dat de mensen het niet willen snappen dat Hondenagressie niks te maken heeft met Mensenagressie!