Een echte blijf van mn lijf teef.

Blue is altijd wel een echte teef geweest, dat wist ik. Dat ze duidelijk weet wat ze wel en niet wil. Zowel naar andere honden en naar vreemde mensen. Als ze het niet wil laat ze dat duidelijk merken. Ik kan overigens, al vanaf het begin dat ze hier was, alles met haar doen zonder dat er maar iets van een grommetje uit komt. Maar naar vreemden, komt er al snel een snauw uit als er een hand richting haar kop gaat om te aaien. Nu moet dit ook wel want voor veel mensen ziet ze eruit als een knuffelbeer, terwijl ze helemaal geen behoefte heeft om intens geknuffeld te worden. Gewoon een klopje op dr rug is meer dan voldoende. Blue zit nou eenmaal zo in elkaar, dus ik waarschuw vreemden altijd dat ze haar met rust moeten laten. Dat is voor beide kanten prettiger.

Gisteren liep ik met een groot dienblad in mijn handen, ik kon de honden dus niet goed zien. Silver gaat altijd heel fijn aan de kant, maar Blue heeft dat inzicht denk ik niet zo. Zij gaat dus pas aan de kant als je er echt langs gaat. Nu zag ik haar niet en ging ik op haar pootje staan. Je zou verwachten dat er een piep uit kwam, maar er kwam een diepe grom uit. Heel duidelijk van; He! kijk uit! Maar verder niks, ze sprong aan de kant, en keek verder gewoon vrolijk. Ik zette het dienblad weg, riep haar bij me, en ze kwam gewoon een knuffel halen. Jup, dit meisje kan heel goed voor zichzelf op komen. 

Maar dat moet ook wel met zn irritante husky reu die altijd maar wil spelen, en met een standaard grommetje niet ophoud. Het resultaat is een chowchow in zn lip. Tja eigen schuld. 

Wat een schatjes heb ik toch he.

Leuk verhaal, stoere meid!

Maareuh.. Tot het einde van het verhaal dacht ik dat Blue de husky was  Oeps!

haha Nee, Blue is de chowchow (paarsblauwe tong)  Silver is de husky, (zwart/grijs/witte vacht) vandaar de namen. Die ze overigens al hadden toen ze bij mij kwamen, het zijn beide herplaatsers.

Hahaha

Echt een mooie foto! Het zjn beide prachtige honden

Wat heb je het leuk geschreven.

Dank je.