Sixto weer terug naar zijn opvanggezin.

Hallo allemaal,

Ik zat er al tijden tegen aan te hikken en uiteindelijk toch het besluit genomen... Sixto is weer terug bij zijn opvanggezin.
Hij was het eerste hondje waar ik mee begon. Gevonden via een advertentie van A.C.E. op MP. En wat was ik blij met hem!
Helaas, ondanks al mijn liefde en zorg bleef hij een getraumatiseerd, bang en onzeker hondje. Toen ik zag hoe leuk hij het vond met Jason (van Kirsten hier op het forum) besloot ik voor Sixto een kameraadje erbij te nemen. Het hielp een beetje, een tijdje. Wandelen met elkaar vond Sixto heel leuk, maar eenmaal thuis verviel hij weer in zijn oude gedrag terwijl Kaleo zo graag met hem wilde spelen. Meestal was Sixto heel onderdanig en liet Kaleo regelmatig uit zijn voerbak eten als hij het niet snel genoeg op had. Aan de andere kant kon hij erg venijnig naar Kaleo reageren en grauwde hem vaak aan de kant als het op wat lekkers ging.
Het ergste vond ik dat ik niet fijn met ze naar het bos kon gaan. Kaleo luistert nog steeds voor geen meter (brave Basenji :-P ) maar houdt met wel altijd in de gaten en zorgt altijd dat hij in de buurt is. Sixto ging er echter altijd vandoor. ALTIJD! Dan kon ik weer ik weet niet hoe lang achter hem aanrennen omdat hij meeliep met andere hondjes. Dan kon ik roepen en schreeuwen wat ik wilde en zag dat hij me heus we hoorde, maar hij liep lekker met iemand anders mee. Zelfs met trainen en positief belonen als hij wel kwam, kreeg ik dat gedrag er niet uit. Dat begon me zo te irriteren dat andere karaktertrekjes die ik altijd bij hem voor lief had genomen me ook steeds meer tegen gingen staan. Het resultaat, ik trok steeds meer richting Kaleo en Sixto hing er uiteindelijk maar een beetje bij. En omdat het naar het bos gaan steeds minder leuk werd, deed ik dat ook steeds minder, waar Kaleo ook onder had te lijden. Maar goed, ik bleef volhouden met de gedachte... je hebt voor hem gekozen, dan moet hij hier ook zijn plekje kunnen houden. Maar echt gelukkig werden we er geen van allen van, behalve mijn dochters dan die dit helemaal niet in de gaten hadden.
De druppel kwam toen ik bij de laatste controle besloot het staartje van Sixto te laten amputeren. Dit was verkeerd gecoupeerd in Spanje en had hij last van (Kaleo beet hem hier tijdens het spelen omdat hij al snel door had dat dit een zwakke plek was en de lijn bleef er vaak achter haken). Er zijn toen rontgen foto's gemaakt waaruit ineens bleek dat er niet alleen kwestie was van een staartje met trauma, maar dat hij een hele afwijking in zijn staart- en rugwervels had zitten. Kreeg mijn dierenarts dus toch gelijk, die meteen tijdens eerste controle al zei dat het niet klopte bij die staart. Maar goed, ik vertrouwde de beoordeling van A.C.E.'s dierenarts en praatte hen na: nee hoor, is een Spaans bastaardje, hij heeft gewoon een beetje mislukte bouw.
Aangezien het een afwijking was die er al was voor de adoptie, heb ik contact opgenomen met A.C.E. Die gaven echter niet thuis, ja jammer dat je er zo laat achter komt. Wij wisten het ook niet. En geen flauw idee wat voor gevolgen dit op latere leeftijd kan hebben. Dat was voor mij eigenlijk de druppel. Wat er bij mij gebeurt aan ongelukken of ziekten is mijn zorg, maar hier had ik van op de hoogte gesteld moeten worden. Als mijn dierenarts al kon zien dat het niet goed zat, heeft hun dierenarts dat vast ook wel gezien. Als adoptant moet je de keuze kunnen krijgen of je al dan niet tot adoptie overgaat met zo'n afwijking en als ze er echt niet van wisten, vind ik in ieder geval dat ze een deel van de medische kosten op zich hoorden te nemen. Daar wilden ze echter niets van weten dus uit kwaaiigheid riep ik toen: dan nemen jullie hem maar weer terug!
Wat in eerste instantie een opmerking uit frustratie was, zorgde voor zo'n licht gevoel dat ik besefte dat ik al veel langer met 'frustraties' rond liep. Ik heb dus doorgezet en Sixto vrijdag weer terug gebracht. Hij zit nu weer in een gezellige roedel honden, grote achtertuin, veel liefde en aandacht en bij een roedel loopt hij ook nog wel netjes mee.
Het is niet leuk, maar ik weet dat ik de juiste beslissing heb genomen. Voor Kaleo was het even erg zielig. Die zocht Sixto en wilde tijdens de eerste wandelingen niet van de stoep voor de deur afkomen. Hij was mee toen we Sixto wegbrachten (anders blijft hij thuis net zo lang wachten tot Sixto weer terug is) en de auto stond voor de deur. Hij keek me echt aan met een blik van: Ik ga niet mee, mij breng je niet weg! We hebben heerlijk door het bos gewandeld. Hij mocht weer lekker los en deze x waren Sixto en Kaleo niet bij elkaar om elkaar op te jutten. Hij bleef netjes in de buurt en bij elke afslag bleef hij op me staan wachten.
Af en toe moest hij even achter een vogeltje aanjagen maar liep ik dan een ander pad in, hoefde ik maar 1 x te roepen en hij kwam weer terug draven. Heerlijk! Zo fijn heb ik eigenlijk nog nooit gewandeld!
Maar goed, Kaleo heeft echt wel een maatje nodig, dus ik hou ikzoekbaas.nl in de gaten en we hebben al een lieverd op het oog! Zo, dit was even een update van mij kant, al is het niet zo'n leuke.

Jammer dat het zo gelopen is. Ik vind wel dat je het om de verkeerde redenen hebt opgegeven. Een hond uit Spanje (of asiel) kan een rugzak hebben en daar moet je rekening mee houden. Loopt hij weg in het bos moet je hem dus aan de lijn houden en niet gaan schreeuwen om hem terug te krijgen en dan gefrustreerd raken.
En als er iets medisch is kan ik me voorstellen dat het erg irritant is maar om dat als doorslag te zien om de hond terug te brengen klopt niet.
Ik heb sinds 3 jaar Muis uit Spanje, ze is nu nog steeds niet "normaal". ze is panisch voor knallen, andere aanstormende honden e.d. en dat is vervelend maar daar hou ik rekening mee. Ook kan ze niet los in het bos. Ook kwamen we er een week nadat we haar hadden achter dat ze een hartruis had. Heel vervelend en veel kosten voor medicijnen maar het zij zo...Ik zou haar daarvoor nooit opgeven.
Ik denk dat het voor je hond wel het beste is want als je inderdaad alleen maar gefrustreerd raakt van hem voelt ie dat ook. Ik hoop dat ie een goed huisje vind en jij een goed maatje voor je hond. Succes ermee

Ik las op jouw profiel dat je Sixto al vanaf 2010 hebt, dan vind ik het wel zuur dat het diertje pas na zo'n lange tijd weer weg moet.

Maar goed ik ken jouw situatie niet en wie ben ik om te oordelen, maar ik snap het gewoon niet en dat moest ik even kwijt.

Meer heb ik er niet over te zeggen.

Ik vind het zelf ook zuur voor hem en ik heb het zo lang mogelijk geprobeerd. Maar als het op een gegeven moment 'proberen' is en niet 'houden van' en 'genieten' van je hond.
Dan is er toch echt iets mis. Hij is een lieverd en hij verdient een baas die van hem houdt en niet hem 'tolereert'.
Hieruit blijkt nu helaas dat ik niet de gewezen persoon ben om voor een getraumatiseerde hond te zorgen, dat heb ik onderschat. Als ik nu echt aan hem gehecht was geraakt, dan had ik hem ook voor geen goud weggedaan. Maar dat is dus niet gebeurt. Mijn gevoel voor Sixto veranderde en was uiteindelijk 100% anders dan mijn gevoel voor Kaleo. Dus om te voorkomen dat Sixto hier uiteindelijk onder te lijden zou krijgen, heb ik dit besluit genomen.
Het medische deel was niet de doorslag maar veroorzaakte de doorslag. Al mijn frustraties kwammen ineens naar buiten toe wat me aan het denken zette. Iemand is geschikt om een getraumatiseerde hond op te vangen of niet, en het is een harde les, maar ik ben dat dus niet.

Je bent wel eerlijk, ik snap je niet maar ik denk waarschijnlijk heel anders dan jij.

@Dobry

Ja dat kan natuurlijk. Iedereen is weer anders. Ik zelf vind het beter voor een hond als ie ergens een plekje heeft waar iemand van hem houdt zoals ie is, dus ook met zijn eventuele tekortkomingen. Sixto had een aantal issues waar ik niet mee kon omgaan. Dan vind ik het beter om een plekje voor hem te zoeken bij iemand die dit wel kan en niet bij iemand blijft zitten waar hij uiteindelijk niet gelukkiger zal worden.
Maar goed, dat ben ik.

je zegt dat je gewoon niet de persoon bent om een getraumatiseerden hond te zorgen waarom dan weer een hond uit een asiel?

misschien is het dan beter om bij een fokker te kijken ?

Respect voor je eerlijkheid en keuze. Ik denk dat dit het beste is voor Sixto. Op het forum hebben we het er wel altijd over dat we het beste voor onze honden willen, maar dit vind ik nu echt een teken van iemand die dat ook werkelijk doet. Hoeveel mensen zouden hun hond houden omdat 'ze nu eenmaal voor hem gekozen hebben' terwijl hij helemaal geen fijn leven heeft op die manier? Dat is niet 'het beste willen voor je hond'. Nee, ik vind dat je goed gehandeld hebt. Misschien niet zoals anderen zouden handelen maar wel eerlijk naar Sixto en Kaleo. Als je geen klik met het dier hebt en het gedrag je steeds meer tegen gaat staan kun je beter de keuze maken hem te herplaatsen. Soms klikt het gewoon niet en dan is dit beter voor zowel hond(en) als baasje.

Aan de ene kant begrijp ik het en aan de andere kant niet. Het kan dat je géén klik (meer) hebt met het hondje, maar aan de andere kant...waarom heeft dat zo lang moeten duren, als je daar na 2 jaar pas achter komt?

Dappere keuze. Heel jammer dat het zo gelopen is en ik weet ook niet of ik zelfde keuze had gemaakt. Erg sneu voor sixto maar ik vind je wel heel eerlijk en ik denk dat je zo'n besluit niet zomaar neemt. Kritiek genoeg dus daarom wil ik zeggen: erg dapper van je en ook om het hier zo eerlijk neer te zetten. Ik hoop dat sixto een goude mandje vind!

Het is vooral spijtig dat die band er niet (meer) was.
Volgens mij heb je er wel goed aan gedaan hem te herplaatsen.
Niet iedereen is in staat om een hondje met bagage te heropvoeden,
en dit is echt niet slecht bedoeld. Ik denk dat je in deze situatie goed hebt gehandeld.
Jij was niet gelukkig en de hond ook niet. Dan kan hij beter ergens zijn waar hij wel op z'n plaats is.

Maar zoals hierboven ook al gezegd, zou ik echt niet voor opnieuw een herplaatser gaan.
Ookal ga je niet voor een Spaans hondje. En herplaatser heeft 9 kansen op 10 bagage.
Ik denk dat jij gelukkiger bent met een hondje van een fokker, dan kan je een ras kiezen dat je ligt en dat bij het hondje past dat je al hebt.
Op deze manier is de kans uitermate klein dat je na 2 jaar opnieuw een hond moet gaan herplaatsen.

Ook dit nog even: als je met je volgende hond na aankoop naar de DA gaat om hem te laten checken (moet je ook met een pup van een fokker doen) en de DA zegt dat hij denkt dat er iets mis is, geloof hem dan en laat het nakijken.

Ik lees voornamelijk dat je de hond lastig vond en dat je de medische kosten niet wil betalen.

Mag je doen zo, maar spreekt nou niet bepaald voor een hogere moraal...zoals sommige mensen dat hier blijkbaar interpreteren.

En verder, een hond uit een asiel, als die maar mooi met je meeloopt dan, anders kan die ook terug als je eenmaal een excuus hebt.

Zal wel weer half HP over me heen krijgen, maar ik vind dit zo'n waardeloze houding.

Ik sluit me aan bij de reactie boven me.

Nou ik ben het met je eens.

Ik ook.

Bedankt voor jullie reacties... de meesten dan. De laatsten... jullie zouden natuurlijk veel liever een hond ongelukkig op zijn plek houden omdat jullie hem nu eenmaal hebben. Moeten jullie weten, maar ik zoek dan liever een plek waar hij wel de aandacht en liefde krijgt die hij verdient. Waarom het zo lang heeft moeten duren... Het ging geleidelijk aan. Zoals ik al zei; de houding die ik eerst voor lief nam ging me steeds meer tegen staan en dat veranderde langzaam mijn gevoel naar hem toe. En zo'n besluit neem je ook niet zomaar even. Ik denk dat die 'klik' in eerste instantie gewoon medelijden was maar zich nooit heeft uitgediept tot iets diepers. Dat is met mijn Kaleo wel gebeurt.
Waarom dan weer een hond uit het asiel? De asielen in Nederland zitten overvol en niet alle honden die daar zitten hebben een traumatisch verleden. Dat het geen hond wordt die uit een Spaans asiel komt, dat is in ieder geval wel zeker. Daarbij heb ik wel alle respect voor de mensen die wel ondanks alles een band met zo'n getraumatiseerd hondje kunnen opbouwen, maar ik kan dat dus niet.

Mee eens. 

Ik heb ook een A.C.E. Hond. Denzel had geen rug zak maar een heel kofferset bij zich. Ik zal jullie de details besparen........  Pas na ruim een jaar bloed, zweet en heel veel tranen, geduld, geduld en geduld kwam er ern ommekeer in zijn gedrag. Als je een hond uit het buitenland haalt loop je het risico een zwaar getraumatiseerd  exemplaar te treffen. Als je dat niet wilt moet je er op voorhand niet aan beginnen. 

Ik begrijp dat het tegen kan vallen. Wat ik niet begrijp is dat de hond na zo'n lange tijd weg moet. Ik krijg het gevoel dat je andere hondje veel makkelijker is en dat je daar minder moeite voor hoeft te doen en dat je daarom meer daar naar toe trekt. Je schrijft dat hij steeds weg loopt, elke keer maar waarom geef je hem dan steeds weer de gelegenheid om de fout in te gaan? Dat is toch iets wat goed te trainen valt? Ik denk dat je het allemaal te veel moeite vindt. 

Een herplaatser blijft altijd een (klein) rugzakje houden. Onze Denzel ook maar daar houden we rekening mee. En nee, het is geen perfecte hond maar om hem daarom weg te doen......never! En als je ziet van hoever we gekomen zijn en hoe graag hij het goed wil doen dan kan ik niet anders dan super trots op hem zijn. En nee, wij zijn ook niet perfect en dat hoeft ook niet. We hebben erg veel moeten werken met Denzel maar als je ziet wat we ervoor terug krijgen, daar kan niets ter wereld tegen op. En nee, het is nog steeds niet makkelijk maar hij gaat nooit meer weg. Maar dat kan niet iedereen opbrengen. Voor ons is hij perfect!

Ik heb dan wel een buitenlandertje maar ik heb ook ervaring met een Nederlands asiel. Ook daar zitten veel honden met problemen, honden met een verleden. Dit zie je niet op een eerste ontmoeting. Ik raas je dus zeer zeker aan om niet voor een asielhond te gaan!

met wandelen/hier komen is zo gedaan

lange lijn van 10 meter en je krijgt hem makkelijk bij je
je moet trainen onder het wandelen

maar na een jaar resultaat bij mij: relaxed wandelen, olly blijft bij, hij kan zelfs LOS!!!! wat ik niet vaak doe


waarom heb je geen gedragskundige gehaald? die weet wel een training

olly was ook in het begin overal bang voor, schrok zelfs van iets in je hand! durfde niet over het schoolplein etc.
was bang voor fietsers, alles! zelfs voor mijn broer met zijn zware bromstem XD
ja, hij is gevoelig voor stemhoogtes. bij mijn broer die een lage stem heeft is ie wat terughoudend.
maar als hij met een hoge stem praat, dan komt ie meteen bij je!



angst heeft zijn tijd nodig. zo`n hond is getraumatiseerd, daarmee moet je wel trainen. zoiets is niet snel over, vooral angst.



ik denk dat je beter een gedragskundige moest laten komen, naar cursus moest gaan.

agility hielp bij olly uitstekend
olly werd eerst een autistisch hondje genoemd, omdat hij geen contact maakte...
door agility is hij beter op je gaan letten enzo.

Zielig, hij verdient inderdaad een hele hoop liefde, die had jij hem moeten geven. Ik begin zelf het idee te krijgen dat vele asielzoekertjes uit het buitenland een zelfde lot  beschoren is. Het is te hopen dat er eens flink geinventariseerd wordt hoe vaak het nou eigenlijk niet goed afloopt hier in Nederland.
Vele mensen denken dat ze een zielig hondje wel even een goed huisje kunnen bieden, de waarheid is volgens mij echter dat veel mensen helemaal niet met een getraumatiseerd hondje kunnen omgaan.
Ben zelf van mening dat als je zoiets begint dat je het moet afmaken ook.
Ik ben van mening dat je vooral ook veel problemen had met de kosten, je zegt zelf dat dat de druppel was. Moet een hondje uit het buitenland dan volledig gezond blijven, het is voor dierenartsen nou eenmaal niet altijd direct in 1 x te zien wat een hondje mankeert. Dat had je hier met een hondje met stamboom uit Nederland ook kunnen gebeuren, gaat het hondje dan ook weg?
Je kan ook een band krijgen met een dier dat karakter niet eens echt bij je past, ben ik van overtuigd, maar zoiets moet je willen. Hoop voor de hond dat die een goede, laatste baas krijgt!

ik was vaak in tranen met olly, met die training en al... maar ik gaf niet op...

ik denk met een goede training kan je angst wel deels uit je hond halen


maar vind het raar eigenlijk.. je weet dat de meeste honden getraumatiseerd zijn, toch? zulke honden hebben een training nodig en dat is heel moeilijk.

maar door die training heb je de perfecte hond.

ik ben met je eens... voortaan maar gewoon bij de fokker kijken.

als je al een hond hebt die getraumatiseerd is en het niet lukt weg doen, moet je niet een andere keer een ander hond halen die ook getraumatiseerd is...

@Greetje met Denzel en Dixie

LOL, Kaleo makkelijker dan Sixto? Minder moeite voor hoeven doen? Hihi het is dat ik weet dat je hem niet kent, maar je slaat volledig de plank mis. Ik heb 100 x meer werk aan Kaleo dan ik ooit aan Sixto had. Hij heeft heel veel speelgoed van de dames gemold, we kunnen nooit rustig eten met hem in de buurt want hij ziet kans de boterhammen van de dames weg te grissen dus hij moet altijd naar buiten, hij heeft mijn bankt gemold (daar zitten de gaten in). Zoek maar eens de karakterbeschrijving van een Basenji op, dan kun je precies lezen hoe 'makkelijk' ze zijn.
Dat weglopen makkelijk te trainen? Vergeet het maar, heb diverse cursussen met Sixto gedaan. Op het moment dat er een beloning voor zijn neus hing deed hij alles netjes en soms kwam hij ook wel terug als ik hem riep en beloonde hem daar ook uitbundig voor. Maar 8 van de 10 x ging het gewoon mis.
En hoe zou jij het vinden als je naar het bos gaat waar je ene hond wel los mag rennen en je andere hond jankend naast je zit aan de lijn omdat hij ook graag los wil? Heb ik ook vaak gedaan, maar het maakt het naar het bos gaan er niet leuker op. Dat jij zoveel plezier aan Denzel hebt, ondanks zijn kofferset, ik heb er alle respect voor maar zo is het bij mij niet gelopen. En nee, achteraf had ik ook niet aan een getraumatiseerd hondje moeten beginnen, dat heb ik flink onderschat. Ik dacht dat met veel liefde en geduld het uiteindelijk wel zou veranderen, maar dan moet die liefde wel groeien en niet steeds minder worden. Als de liefde namelijk minder wordt ipv meer, verlies je ook het geduld.
Ik wilde Sixto gewoon niet de dupe laten worden van mijn onkunde van hem te houden zoals hij is. En daar mogen jullie allemaal een eigen mening over hebben, vind ik prima, maar ik heb gedaan wat mij het beste leek.

Dapper dat je zo eerlijk bent, maar ook ik vind dat je je hond om de verkeerde redenen hebt terug gebracht helaas, ik heb zelf ook een herplaatser/asiel hondje, vooraf weet je dat deze hondjes niet zomaar worden afgestaan, en dat ze altijd een aantal trauma's hebben. Dit kost tijd, sommige zijn oplosbaar sommige niet. Dat is nou eenmaal zo... Geen band? Dat vind ik heel moeilijk om te geloven omdat 99% van alle keren een asiel hond een sterkere band heeft met zijn baas! 
Dusty is nergens zonder mij (klinkt heel ernstig maar is het niet)! hij kan zich prima vermaken bij me ouders/vriend maar is het meest gelukkig als ik er ben, Waarom? We hebben samen zo keihard gewerkt al 1,5 jaar lang aan de problemen, angsten, spoken en zijn demonen... Dat hij me nu zo vertrouwd, hij weet dat ik hem nooit in onveilige situaties zou brengen, hem zal verdedigen, hij hier oud mag worden! De komst van Gaya heeft hem alleen maar meer en meer goed gedaan! 

Was hij de makkelijkste hond om mee te starten? Nee absoluut niet, heb ik vaak gedacht gaat dit ooit nog goed komen? Ja dat heb ik zeker, maar geen haar op me hoofd die er ooit aan zou denken hem weg te doen! Niet voor hem, niet voor alles wat hij al heeft mee gemaakt en zelf zou ik het niet meer kunnen. Maar daar verschillen we van mening in.

Maar je hebt dus zie ik nu op je profiel de hond die je het eerst had weggedaan en die je als tweede nam gehouden?
Dus dan wist je toch al  dat Sixto niet los kon lopen en dat je dat vervelend vindt? Dan had je dus op dat moment ook niet nog een hond er bij moeten nemen.
Als ik nu lees dat ook Kaleo nog niet de makkelijkste is, zou ik je met klem willen adviseren niet nu al aan een andere hond te beginnen, want de afloop kunnen we dan nu al naar raden.

sorry maar dit steekt me heel erg, Weglopen niet te trainen, prima maar voorzorgsmaatregelen nemen dat hij niet meer kan weglopen dan? Ik ben hier 3 weken bezig geweest om alle gaten in de tuin te dichten zodat Gaya niet meer kon ontsnappen, ben al 6 maanden aan het trainen op hier komen, Zelfs Dusty kon met zijn 7 maanden oud, geen comando geleerd niet los lopen, hij rende constant weg, we hebben hier keihard aan gewerkt, getraind, geoefend tot we er bij neer vielen en nu ja hij kan los lopen, hij loopt niet meer weg, hij komt als ik roep (meestal dan ) Dan loopt je hond maar aan de lange lijn als je in het bos bent, heb er hier ook 1 die in de vroege ochtend en schemer niet meer los mag in t bos ze gaat er vandoor en jaagt! ik wil dat niet hebben als t donker is en het wild nog dichtbij is... Neem voorzorgsmaatregelen dit ben je al baas verplicht! Als je wist dat dit ras zo moeilijk was waarom in hemelsnaam ben je er dan aan begonnen als je eerste hond ? Onkunde, blanco beginnen heeft er helemaal niks mee te maken het blijft uiteindelijk op maar 1 ding uitdraaien hoe veel energie wil jij in je hond steken, wil jij in jullie band steken! 

mijn excuus als deze reactie een beetje heftig is maar dit raakt best emotioneel!

Ik heb een normale asielhond met een heel vrachtvliegtuig aan baggage. Okee, niet de getraumatiseerde zielige soort, maar de ongeleid projectiel soort.

Ik heb er twee jaar over gedaan om Dobby los te leren lopen, dus ik snap je maar al te goed. En als de klik al niet goed (meer) zit en je krijgt dan ook nog slecht medisch nieuws, dat kan je dan ineens de waarheid onder ogen doen zien, een onbewuste waarheid die al een tijdje zat te knagen.

En ja, zo lang kan het dus duren voor je weet of je een probleem aan kan of niet. Zo "simpel" als sommige mensen het hier stellen is absurd en zegt alleen maar dat ze of geen hele heftige probleemgevallen hebben gehad, of toevallig een hond troffen die goed op hun tactieken reageerde. Ik heb een normale asielhond getroffen waarbij een trainer met 14 jaar ervaring op een gegeven moment ook zich op het hoofd krabde met de vraag... en nu? Het kan je zomaar overkomen dat je zo'n hond treft.

Een hond als tweederangs burger in huis houden omdat je hem toch maar hebt... nee, daar word niemand beter van.

Wel zou ik zeer voorzichtig zijn met het nemen van een hond uit het asiel. En maak in godsnaam niet de fout "ach, een jonge hond, wat kan daar nou mis mee zijn? Dat is toch zo weer goed te trainen". Want Dobby was nét 1 en ook een rampenplan.

Op het moment dat ik Kaleo erbij nam, had ik nog geen problemen met het gedrag van Sixto. Zoals ik al eerder zei; zijn gedrag nam ik eerst voor lief, daar ben ik me pas later aan gaan storen. En toen had ik Kaleo al en liet Kaleo me zien hoe een band tussen baas en hond hoort te zijn, dat was niet wat ik met Sixto had.
En ja hoor Liz, tuurlijk kun jij de afloop al raden als ik aan een andere hond begin. Kaleo hoeft maar ziek te worden en natuurlijk weet jij dan ook al dat ik afstand van hem ga doen. En o wee als Kaleo niet naar me luistert, dan doe ik hem natuurlijk ook weg. Dus logisch dat dit ook gebeurt als er een andere hond komt. Als er een band tussen mij en Sixto was gegroeid, had het me geen lazer kunnen schelen of hij nu naar me luisterde of naar me kwam of niet. Alleen die band kwam er niet en als er geen band is of ontstaat dan krijg je bij dingetjes die eerst kleine ergernisjes zijn een sneeuwbaleffect.
Als het goed is hebben jullie allemaal een band met jullie honden en houden jullie ervan. Dus jullie kunnen je hier helemaal geen voorstelling van maken. Ik zou er ook niet aan moeten denken om Kaleo weg te doen om zoiets 'doms' als gedrag wat me niet helemaal aanstaat. Als je van een dier houdt, kunnen ze je nog zo veel flikken, niet luisteren of wat dan ook, de mantel der liefde bedekt dat wel. Maar als er nooit echt een band is gegroeid, dan kan het kleinste dingetje je tegen gaan staan. Ik zag mijn hond altijd naar anderen toetrekken al voordat ik me stoorde aan zijn gedrag, wat nog verergerde omdat hij drommels goed aanvoelde hoe het baasje zich voelde... Maar je kunt nu eenmaal geen band forceren die er niet is.