Nooit je hond verkopen

Hallo,
mijn moeder (m'n stief-vader heeft er geen macht over) heeft laatst ons hondje verkocht,
als was het 5'6 jaar, een jack russel, zat ie vaak in de mand missen we hem allemaal.
Hij stond op marktplaats en na 1 week tot 2 was er iemand met interesse.
Ik wist gelijk dat het voor hun meteen raak was, ik heb toen ik me moeder hoorde bellen
gelijk naar onze hond toen iedereen even weg was. Ik zat hem te knuffelen en alles.
Ik wou de mensen niet ontmoeten die voor onze hondje koos, dus besloot ik om boven
te blijven. Ongeveer om een uurtje of 20.00 21.00 waren ze uitgepraat en zag ik me hondje
de kopers, en me moeder naar de kopers hun auto lopen. Ik zag dat me hondje naar de
auto liep. Ik heb hem toen een tijdje niet gezien.
En toen kwam het hoor, gelijk spijt. Ik heb zelf een mail gestuurd dat het beter niet kon,
en i.p.v jonkers in jankers te veranderen. (Achternaam) (Nog voor de aankoop)
Me zus, waar later verhaal over komt, had 1 miljoen geboden. (Nep, natuurlijk)
Waarom de hond weg moest: Alle kinderen waren inmiddels, behalve ik, ik ben hier nog,
en me grootste zus, die woont op zichzelf en vriendje, waren bij me pa gaan wonen.
En voor hen had ze juist onze hond gekocht.
Maargoed back to the story point :
nadat we mailtje stuurde met we missen hem mogen we eens langskomen enzo...
kregen we lang geen mailtje. we hadden hem verkocht voor 50,- i.v.m handelaars.
Me moeder kreeg dus raar gevoeltje over dat ze handelaren waren, dus kwamen we
ze zelf bezoeken. ( paar KM)
Hij was gelijk dunner. (De koper was een boer & een vrouw, en die lopen veel)
(Geen mishandeling) Later kwam ie hier logeren, maarja nog meer spijt.
We weten dat ie daar beter leven heeft, maar voor mij is het ook moeilijk,
al ben ik 12 jaar. Die kopers zijn hier btw in huis o_O (logeren hond was woensdag
t/m vandaag) 
Enige tips hoe ik me beter voel? ??:(
Ik heb al video van hem gemaakt, maar niets is genoeg, behalve dat ie terug komt.
Maar ik wed dat de nieuwe baasjes van onze hond dat niet willen.
Ze gaan nu weg. :(.

Een heel warrig verhaal, waaruit ik begrepen heb dat je je hond hebt verkocht aan mensen waar ie nu beter af is dan bij jullie, maar dat jij je hondje erg mist?
Tja, soms is liefde ook loslaten...
Als je hond het daar beter heeft, is dat super voor hem. Probeer er blij om te zijn.

Ai, laat ik nu hetzelfde hebben meegemaakt onlangs maar dan net andersom. Als koper zijnde. Een jack russel gekocht van 4.5 jaar oud. Het baasje had een hersenbloeding gehad waardoor haar benen soms gevoelloos werden en ze niet meer goed met hem uit kon. Ze heeft ook 2 dochters, iets ouder dan jij, rond de 14 en 16 denk ik. De meiden vonden de hond wel heel leuk, maar elke dag 3 keer wandelen was toch wat te veel voor hun.

Zelf woon ik alleen en ik miste een hondje. Heb met de meiden afgesproken dat ze altijd mogen bellen om mee te gaan wandelen, dat hebben ze nu dan ook al 2 keer gedaan. (heb de hond pas dik 3 weken). Deze week vloeiden er ook traantjes.

Daar staat wel tegenover dat ik minstens 4 keer per dag, maar meestal 5 keer, met hem ga wandelen, dat hij hier betere voeding krijgt dan hij had, dat hij beter luistert nu al (terwijl ik nooit straf!) en dat de hond een stuk stabieler en rustiger is.

Hoe zielig ik het ook voor de meiden vind, ik zou hem ook niet meer terug geven nu.

Het klinkt wel alsof jouw hond het bij zijn nieuwe baasjes harstikke goed heeft. Wat is nu lekkerder voor een jack russell dan ravotten op een boerderij! Ik kan me wel voorstellen dat het voor jou heel vervelend is, jij wilde de hond niet verkopen begrijp ik en dat is dan heel rot.

Ik hoop dat je je verdriet een plekje kan geven en dat je er troost in hebt dat jouw hondje nu veel meer beweging krijgt en lekker kan ravotten daar. Misschien kun je met de nieuwe baasjes ook afspreken dat je afentoe eens mee mag wandelen?

Ik wens je in elk geval veel sterkte en hoop dat het verdriet snel over is.

Het gaat inderdaad goed met hem, hier zit ie alleen in de mand. Ik heb heel erg gehuild dat ie weg ging, 
maar ik heb die keuze niet gemaakt. En ik ga niet tegen mensen die 40 jaar ouder dan ik zijn gaan zeuren en hun weer een verdriet doen. 

Ik ben gewoon bang dat er weeral een ongeluk gebeurt. Hij kwam namelijk tussen de spaken.
(bij de kopers!!) tijdens het fietsen naar de camping toen die voor in een mandje zat. 

Het voelt gewoon zo leeg.

Ik kan het me voorstellen hoor. Het goede nieuws is, als je het wat tijd geeft om echt aan het idee te wennen dan gaat het verdriet vanzelf weg, al zat dat wel even duren. Vind dat je heel dapper bent door hun geen verdriet te willen doen! Daar kunnen veel volwassen mensen nog iets van leren!