Gedaanteverwisseling bij kinderen

Kobus kan héél erg fel zijn. Zo hangt hij gerust in de lucht te bungelen aan een tak, als je er ook maar even mee rondzwaait (is mijn vader overkomen, ineens hing Kobus aan de tak en loslaten? Echt niet!!), hij wordt van het minste of geringste helemaal opgefokt en kan dan gaan blaffen of happen (snel overprikkeld). Na erg veel trucjes en kunstjes te hebben geleerd, blijft het commando "los" een heel groot probleem. Geen enkel snoepje of speeltje is leuk genoeg om los te laten voor hetgeen wat ie vast heeft.
Mijn ouders noemen hem daarom ook weleens gekscherend een Pitbull

Om deze redenen heb ik, toen hij net bij ons kwam, altijd vermeden dat kinderen hem aaiden. Hij kan ineens vanuit zijn rustige mode omschakelen naar zijn felle mode, waarbij hij speels in je handen gaat happen terwijl je hem aait en gromt. Niks ernstigs natuurlijk, maar niet zo fijn bij kindjes (die daar vaak heel erg van schrikken).
Totdat ineens een meisje van een jaar of 7 hem een aai gaf, toen ik heel even niet oplette. Ik zag hem voor mijn ogen veranderen: van een speelse, rondrennende hond, bleef ie ineens stil staan, oortjes naar achteren (onderdanig) en zachtjes kwispelen. Als het meisje even ophield met aaien, duwde hij zijn snuit in haar hand of gaf hij haar een likje. Ik wist niet wat ik zag!
Sindsdien laat ik hem wel door kindjes aaien (natuurlijk wel voorzichtig), ik zie hem gewoon genieten.

Toenet was ik Kobus aan het uitlaten en hij was weer eens gek en druk aan het doen. Onderweg kwamen we twee jongetjes van een jaar of 5 à 6 tegen. Kobus stopt met hard rennen en gaat zachtjes dribbelend en kwispelend op de kindjes af. Ik zag dat de kinderen hem leuk vonden, anders had ik hem natuurlijk bij me geroepen. Weer gaat ie voor de kindjes staan, zo van: AAI ME! Oortjes weer naar achteren, staart zachtjes kwispelend. De kinderen kijken mij vragend aan, ik zeg dat het goed is. Blij beginnen ze Kobus te aaien, eerst nog heel voorzichtig, maar als ze zien dat ie bij elke aai harder gaat kwispelen, wordt het één grote knuffelpartij  Ze gaan heel lief met Kobus om, en ik zie echt dat Kobus het heerlijk vindt. Hij weet meteen hoe hij zich aan moet passen als er kinderen in het spel zijn, fantastisch om te zien! En al die tijd blijft hij stil staan, wat mij altijd heel veel moeite kost om dat te laten gebeuren
Toen de kinderen weggingen, liep hij ze nog even achterna, tot grote vreugde van de jongetjes.

Ik vind het zo leuk om te zien dat hij (instinctief?) weet hoe hij zich bij kinderen moet gedragen, dat het ineens zo'n ongelooflijk anders hondje is! Dit had ik echt nooit verwacht toen hij bij ons kwam  

Heeft jullie hond ook weleens zo'n gedaanteverwisseling?

Ah, lieve Kobus!

Sam weet precies wat 'ie wel en niet kan maken bij een bepaald persoon. Hij wil bijv. nog wel eens tegen mensen aanspringen uit enthousiasme, behalve bij mensen die daarvan omver zouden donderen. Komt mijn oma op visite, blijft 'ie mooi laag en zal 'ie het echt niet proberen. Met kinderen net zo, springen doet 'ie dan niet. Hij kan het dus wel...

Ze weten het inderdaad dondersgoed haha

Maar wel lief dat hij het dan ook niet doet!  Ken er ook een hoop die het alsnog doen...

olly is juist een schat van een hond, snauwt nooit, wil altijd spelen.. de kinderen doen alles met hem, hij laat het toe.
soms laat hij even merken dat hij iets niet leuk vind door zachtjes zijn bek open te doen en gewoon even laten merken dat hij het niet fijn vind..

wat ik wel vreemd vind...
bij de behendigheid is er een hond van de eigenaar van de stallen.
geweldige knappe hond! heel speels en ook echt zo`n olly-type -> altijd blij.
maar olly ging echt even op hem en dan zo snauwen/grommen.
niet zwaar, maar ik wist wel dat olly het niet lief bedoelde..
ik snapte er niks van want diegene die altijd snauwen zijn oude honden die geen zin hebben in spelen enzo. olly zoemt er helemaal omheen

mijn moeder zei: ''misschien is hij vroeger wel aangevallen/bedreigt door een hond die erop leek''

want het is zo dat honden die aangevallen worden, meestal wel een schurft hebben aan alle honden die erop lijken...

olly snauwt wel eens naar honden als hij het overzicht kwijt is, als allemaal honden op hem af komen en het te druk wordt (bij training agility). 
maar hij daagt ondertussen ook weer uit.

maar juist bij een hele lieve blije hond, super knuffelig enzo, gaat hij er bovenop! niet echt bijten en al, maar gewoon.. tja, wist het eigenlijk ook niet.   het kon juist een vriendje worden XD dezelfde karakter enzo

maar geweldig!!! voor jou!!! 
ik vind het ook altijd zo leuk als kleine kinderen hem knuffelen en het een mooie hond vinden..
1x in het dorp was er een vreemd meisje en die vertelde ook over haar hond enzo. super schattig

honden, ik sta er steeds verbaasd over, Bamse was toendertijd toen ze nog heel klein was, een bonk energie, niemand kon ze voorbij gaan om dan even te kroelen en om ver te moeten lopen. tot...........

mijn zusje, zwaar invalide, daar ging ze behoedzaam naar toe, mijn ouders gaven haar een broodje, mijn Bamse mocht van niemand wat aan nemen, zeker geen broodje, en mijn zusje had dat broodje tussen haar armen/handen zitten, en mocht ze Bamse dat broodje geven, behoedzaam stond Bamse op haar rolstoel, en nam kleine hapjes uit dat broodje, net zolang tot haar vingers tussen haar bek zat, en dan nog sabbelde ze haar vingers schoon, bij niemand deed ze dat, ook niet bij mij. toendertijd.

mijn zusje is er niet meer, maar nog altijd herinner ik me dat bamse omsloeg als een blad om de boom, als mijn zusje bij me was of ik bij haar, honden ? die verbazen je steeds weer.

nu is bamse stabiel maar nog wel eens onbesuisd, en jammer dat ik dit nimmer meer zal mee maken.

Honden weten heel goed het verschil tussen volwassen en kinderen. Alles wat jong is en klein, zullen zij behoedzaam en met veel zorgzaamheid benaderen.
Hier met DJ het verhaal dat hij kinderen altijd heel leuk vond en hij vond het geweldig om met ze te spelen. Na een traumatische ervaring van 2 operaties, moest hij geen kinderen meer. Kinderen waren eng en druk.

Sinds een maand of 9 laten 2 buurmeisjes mijn 2 honden waaronder dus ook DJ, uit.  Doordat de kinderen hem 3x in de week uitlaten, krijgt hij weer vertrouwen in kinderen en je ziet hem groeien. Bij mij wil hij vaak andere honden laten zien dat hij de baas is en kan dus heel lelijk doen. Hij is nu tegen andere honden helemaal niet meer zo raar aan het doen., als hij met de kinderen aan het wandelen is. De kinderen hebben namelijk nog een open mind, die maken zich niet druk om wat er gebeurt onderweg. Ik wel en dat voelt hij dan aan. Kinderen zijn relaxed, terwijl ik met ogen en oren in heel mijn hoofd rondwandel, lopen de kinderen er heel relaxed bij. Hebben geen stress en vinden alles oke.

Doordat ik dus mijn 2 honden in handen geef aan de 2 meiden, geef ik het vertrouwen aan de 2 meiden maar tegelijkertijd ook aan mijn honden. En juist dat vind ik een geweldig gegeven, want voor mij wordt het namelijk ook steeds relaxter wandelen daardoor.
Kinderen kunnen heel veel zonder dat ze daar veel moeite voor hoeven te doen.  En dat merken de honden ook en die zijn dan ook weer relaxter!

Mooi voor je Iris (en Kobus!) dat het zo gaat, dat is toch hartstikke mooi en je ziet het, je leert dus ook van je eigen hond!
Mooi toch?!

Tja, er zijn toch wel genoeg honden die helemaal niet zo gevoelig voor kinderen of mindervaliden zijn en gewoon enthousiast blijven springen en happen en willen spelen... Heel eerlijk gezegd had ik gedacht dat Kobus ook bij die groep zou horen, hij kan zo fel zijn soms... Maar toch niet dus blijkbaar '

@Judith: misschien was die hond een beetje onzeker en wist Olly niet zo goed daarmee om te gaan? Sara had dat ook weleens: ze was zelf best onzeker en als een andere hond dan héél onderdanig of onzeker was, dan maakte ze daar misbruik van en begon vervelend tegen/hem haar te doen. Terwijl ze wel heel sociaal was!

@Willemijn: wat ontzettend lief, echt een mooi verhaal!  Is het misschien niet iets om met Bamse naar het bejaardentehuis of zoiets te gaan? Daar zijn van die stichtingen voor, en zo'n lekkere beer aaien is natuurlijk hartstikke leuk '

@Angela: dat is nog eens een mooie oplossing! Hartstikke fijn, van die buren

Het moeilijke is dat het allemaal met vertrouwen te maken heeft. Vertrouwen van de baas naar de hond, van het kind, van de hond. Dan gaat alles goed. Als de baas in paniek raakt, of de moeder van het kind gaan er rare dingen gebeuren.
Ik zie dat bij Fedor ook.
Mijn zoon heeft een vriendje en dta kleine zusje (7 jaar) is dol op Feodr. Fedor gaat er dan lekker bij zitten en laat zich het aaien lekker aanleunen... Maar als de moeder bang is, gaat Fedor druk doen, heeft hij het gevoel dat hij zijn best moet doen en wordt dan in onze ogen opdringerig. Terwijl hij alleen maar heel erg zijn best doet aardig gevonden te worden...

@Zonnetje: dat klopt helemaal.
Gelukkig hier nog nooit zoiets gehad (alleen bij Sara, omdat die een heel stuk groter was en veel ouders dat eng vonden), omdat Kobus de eerste keer dus geaaid werd zonder dat ik het door had. En toen ik het zag, zag ik ook meteen dat het wel goed ging.

Arme Fedor, helemaal onzeker geworden door de angst van die moeder... En dat terwijl ie geen vlieg kwaad doet!

Zonnetje heeft gelijk., Ik schreef het al in mijn berichtje, het is een vertrouwen van mij aan de buurmeisjes maar ook aan mijn eigen honden.

Overigens is de dochter van mijn man hier weinig met onze 2 jarige kleinzoon en aankomende kleinzoon. Moeder vind het maar niets 2 honden. Toen we alleen DJ nog hadden, deed DJ helemaal niets verkeerd, maar omdat moeder al helemaal in de stres zat en dit over bracht naar DJ, was die van slag. En dus ging hij blaffen tegen ons kleinkind die toen net kon kruipen. Moeder daarna nog veel meer in de stres, met gevolg dat we ze eigenlijk nooit zien.

Laatste keer was in januari dit jaar. Wel met een excuus dat Almere zo ver weg is en ze zoveel moeten inpakken voor een uurtje hier. Hilversum - Almere, 25 minuutjes. Vreselijk ver!!
Mijn man gaat wel regelmatig naar hun toe, want anders ziet hij zijn kleinzoon nooit. Ik zelf doe dat dus niet. Het moet niet van 1 kant komen, maar dat is mijn persoonlijke mening. Ik vind het wel jammer.

Vreselijk jammer..
Maar het is moeilijk om te draaien.
Ergens begrijp ik het ook wel. Toen mijn zoon klein was had ik het ook niet zo op honden. eerlijk is eerlijk.
Vrienden van me hadden toen een jonge Visla, lieve hond maar jong en enthousiast. ik vond de combinatie niet zo geslaagd, en je, ik kwam er minder.
Ik kan het moeders niet kwalijk nemen.

Gelukkig voor Fedor zijn er ook moeders die er geen kwaad in zien, en kan hij op een leuek manier lerne met kleine kinderen om te gaan. Hoewel ik er altijd bij zal blijven, altijd alert blijven. De combinatie kind en hond is en blijft moeilijk.

Wat vervelend Angela, dat die moeder zo moeilijk doet... Het moet inderdaad van 2 kanten komen, dat ben ik met je eens! Maar jammer is het wel natuurlijk.

Ja...en het is een volwassen kind van mijn man. Ik ga dus niet moeilijk doen, daar heb ik helemaal geen zin in. Maar op deze manier zie ik de kleine ook niet en dat vind ik jammer.
Ik kan wel naar Hilversum gaan elke keer, maar dan is het voor mij ook heel ver! Maar dat is het natuurlijk niet, maar ik heb wel principes.

Het zij zo, ik berust erin. Vind het voor mijn man alleen zo erg.