ik mis je zo

Hallo ik ben Nina en ik heb gisteren mijn allerbeste vriend moeten laten inslapen.
Sinds vorige week had hij diarree. Sinds afgelopen maandag wilde hij niets meer eten. toen dacht ik, dit is niet goed en ben ik met hem naar de dierenarts gegaan.Die maakte er toen nog niet zoveel van, dus ik dacht hij knapt wel weer op, zoals hij wel vaker deed als hij aan de diarree was. Maar hij knapte niet op. Woensdag werd hij heel ziek, kon niets meer binnen houden en kon bijna niet meer lopen en was heel suf. Weer naar de dierenarts, die dacht dat hij een onsteking ergens had. Kreeg antibiotica en pijnstillers mee naar huis. Donderdag leek het wat beter te gaan, wat was ik blij. Hij zou er wel weer boven op komen. Vrijdag bleef hij nog steeds overgeven, zelfs water kwam er weer uit, dus weer de dierenarts gebeld en zaterdag moest ik er naar toe om een foto te laten maken van zijn buik. Ik heb hem weggebracht, hij kreeg een spuitje en viel eigenlijk gelijk in slaap. Het ging zo snel, dat ik niets meer tegen hem heb gezegd en dat vind ik zo erg. Normaal vertelde ik hem wat er ging gebeuren. Daarna moest ik wachten op de foto. En die liet zien dat zijn buik vol zat met gas en vocht en een structuur die ze niet kenden. Ze zijn hem gelijk gaan opereren. operatie zou ongeveer 2 uur duren en ze zouden weghalen wat ze tegen zouden komen. Na een half uur werd ik al gebeld door de dierenarts, zijn lever zat vol met tumoren. En daar konden ze niets aan doen. Ik moest hem laten inslapen. Ben gelijk naar de dierenarts gegaan en daar lag mijn schat op de onderzoekstafel, met een infuus in zijn poot en hij was nog onder narcose. Wat lag hij er mooi en vredig bij, net of hij sliep.
Ben bij hem gebleven toen hij het spuitje kreeg, hij sliep heel mooi in. Daarna kreeg ik hem mee en heb ik hem naar een dierencrematorium gebracht. En toen was hij weg. Mijn allerliefste hond, mijn maatje. Hij was er altijd voor me, 11 jaar lang. Wist al mijn geheimen en we deden alles samen. En nu ben ik alleen. En dat doet zijn pijn. Ik zie hem overal. En wil hem zo graag weer aaien en knuffelen met hem. Hij was degene die me altijd kon troosten. En juist nu heb ik dat zo nodig, maar kan hij dat niet meer doen. Ik voel me schuldig, dat ik niet eerder gezien heb hoe ziek hij was. Hij was tot de laatste dag nog zo vrolijk. Hij was er altijd voor mij, maar ik kon hem niet helpen. En dat doet zijn pijn.

Karin,

Wat vreselijk voor je dat het zo heeft moeten gaan. Het is nu nog heel moeilijk maar probeer vooral aan hem te denken als die vrolijke hond die hij was, de goede herinneringen die je aan hem hebt! Het is vreselijk om zo'n maatje te moeten missen. Daar moet je de tijd aan geven.

Probeer je absoluut niet schuldig te voelen, daarmee krijg je hem niet terug! Je zegt dat hij er altijd voor jou was, jij bent er voor hem geweest toen hij stierf en dat is voor hem heel fijn geweest.

Heel veel sterkte,

Liefs Ellen en een knuffel van Dj en Doerak voor jou!

Je beste maatje die er niet meer is, ja... dat doet pijn, heel veel pijn. Nu is er het ontzettende gemis, de tranen, maar straks zullen de fijne herinneringen komen die een glimlach op je mond toveren. Vergeten doe je hem nooit... Hij zal een dierbaar plekje krijgen in je hart. Voel je niet schuldig, je bent er tot het laatst toe voor hem geweest. Heel veel sterkte met het grote verlies, meid.

Beste Karin,

Je schrijft dat je je schuldig voelt. Lieverd, dat hoeft echt niet. Je bent er 11 jaar, dag en nacht voor hem geweest! Straks herinner je je de fijne momenten die je met je maatje mocht beleven. Karin, heeft jouw maatje ook een naam? Of lees ik erover heen?

Heel veel sterkte met het verlies van je maatje.

Lieve karin
Wat een vreselijk verhaal .
Natuurlijk mis je je maatje .
Maar hou in gedachte dat je elf jaar heel goed voor hem geweest bent .
Je hoeft je echt niet schuldig te voelen hoor .
Ik wil je heel veel sterkte wensen
groetjes joke en taat

Hallo ik been Chantal en heb vorig jaar mei mijn maatje moeten laten inslapen.
Hij was aangevalle3en door rotwheilers.
Inmiddels heb ik sinds mei een hondje, maar ken er no9g niet helemaal van genieten. Ik voel me heel erg schuldig. Ook omdat ze bijna hetzelfde heet. Mijn vorige hette Kyara en zij Kayra.

Het was eigenlijk voor mijn moeder gekocht hoor en ik zei zomaar kayra en ze zegt dat is een leuke naam.
Nu luisterd ze dus echt veranderen ken niet meer vind ik.

Als ze zinlijk is komt ze bij mij.

Groetjes
Chantal

hey ik heb hetzelfde meegemaakt alleen was men beste vriend niet ziek ,maar hij heeft nu een mooi plaatsje in de living ,hij is dus ook gecremeerd ,een beetje as heb ik bewaard in een ketingkje . mis hem nog steeds en rouw er nog steeds om
dus sterkte

Hoi Natasja,
Ik heb haar ook in een urn. Dat dat kon van een ketting wist ik niet.
Ja heb er ook nog elke dag verdriet om.
Jij ook sterkte.

Heb jij ook een ander?

Bedankt voor jullie lieve reacties, doen we me goed.
Voel me afschuwelijk, mis hem zo ontzettend. Niemand die me begrijpt, want hij was toch maar een hond. Maar dat was hij voor mij niet. Hij was mijn beste vriend. De enige die me altijd kon troosten, maar die is er nu niet meer. Zie hem de hele dag. Ben gewoon zo bang dat ik niet zonder hem kan leven. Hij was alles voor mij. Het lijkt net of ik een deel van mezelf ook verloren ben ofzo. Kan het gevoel niet uitleggen.

Hoi nina
Wij hier op het forum begrijpen je allemaal heel goed hoor .Het was niet maar een hond .Het was je maatje .Ik heb dit zelf ook mee gemaakt en dag dat ik mijn leven ook niet meer op kon pakken naar boomer zijn overlijden .Maar echt op den duur slijt het wel een beetje .Maar vergeten doe je hem nooit Probeer aan de mooie momenten te denken .En vergeet niet dat die het in de honde hemel heel goed heeft en zonder pijn
nou meisie ik wens je heel veel sterkte
groetjes joke en taat

Ja Nina wij begrtijpen je heel goed hoor.
Ik weet niet echt veel te zeggen, want het doet bij mij ook nog zo een pijn sorry.
Wens je wel veel sterkte
Groetjes Chantal

Inderdaad het was niwet zomaar een hond. Dat zeggen zoveel mensen, maar die begrijpen het ook niet.

Hoi Nina,

Het is inderdaad net of niemand je begrijpt in je verdriet. Ik heb vorig jaar augustus mijn allerbeste maatje af moeten geven. Ik heb het daar nu nog soms moeilijk mee. Hij is nu een jaartje niet meer in ons midden. Mij heeft de pagina "Petsim" altijd veel geholpen en eigenlijk nog steeds. Als je hier op google mee zoekt, krijg je een pagina die niet meer in de lucht is, maar onderaan staat de link naar de nieuwe site. Je kunt hier je gevoel van je afschrijven en een herdenkingsplekje maken voor je kanjer. Hier zijn ook alleen maar mensen aanwezig die je verdriet begrijpen, omdat iedereen helaas hetzelfde meegemaakt heeft. Neemt niet weg dat voor de één de hond als een kind beschouwt wordt en bij de ander toch als hond. Voor iedereen heeft een hond weer een andere betekenis. Voor mij was Buster een zoontje.... Ik wil je heel veel sterkte wensen in deze zeer moeilijke tijd. Ik hoop dat je over een tijdje weer kan lachen om de streken of typische dingen van je kanjer....

Heel veel liefs en een steunknuffel van Monique

Hoi Nina,

Ik begrijp je immense pijn en verdriet.

In juli heb ik mijn 1-jarige herderhondje in moeten laten slapen.
Het gemis is enorm, want die maanden dat ze bij me was, was ze nooit helemaal gezond dus ik was heel intensief met haar bezig.
Dan val je ineens in een diep gat....

Ook ik heb zovaak moeten aanhoren: het is maar een hond..verdrietig hoor, mensen die zo denken.

Maar ik ben wel blij om te lezen dat jouw maatje altijd vrolijk was. Dat betekent toch dat hij ondanks zijn pijn (die hij toch al wel moet hebben gehad) het heel fijn bij je had.
Dan mag je jezelf toch niets verwijten hoor!

Neem de tijd om het te verwerken en schaam je niet voor je tranen en wanhoop.

We leven hier met je mee!

Jeetje Nina, ik zie dat het al een maand hier staat, maar ik lees nu een beetje mijn eigen verhaal.. Ook mijn hond had levertumoren, was ook 11 en inderdaad helaas niet meer te redden. Afgelopen zaterdag hebben wij haar rustig al laten slapen. Ik was wel heel erg aan het twijfelen, want ze was nog steeds erg goed, maar 3 enorme levertumoren, gas in dr buik en waarschijnlijk uitzaaiingen naar dr longen.

Wat ik wel moet zeggen is dat mijn dierenarts zeer goed reageerde, iets wat ik (uit je verhaal) van jouw dierenarts betwijfel. Ik moest namelijk op woensdag gelijk komen (ik had dinsdagavond gebeld) en ze had voor de donderdag een echo geregeld. Ook had ze een dierenarts dichter in de buurt standby laten staan, mijn dierenarts zit nl zo'n 25 km verderop, dat als we merkte dat ze zieker werd, s'nachts of in het weekend dat we daar naartoe konden.

Voel je niet schuldig dat je zn ziekte niet eerder hebt gezien, ze houden zich sterk voor de baas. Dat heeft die van mij ook gedaan... Troost je met de gedachte dat ie veel van je gehouden moet hebben, anders had ie nooit zo lang geleefd met de tumoren..

Heel veel sterkte!

Hallo allemaal,

sorry dat ik niet meer gereageerd heb. Het was te moeilijk voor me.
Nathalie, wat erg voor je dat je zaterdag je hond hebt moeten laten inslapen. En dat hij ook allemaal levertumoren had. Heel veel sterkte de komende tijd.
Ik denk dat mijn dierenarts niet door had hoe ziek hij echt was. Maar ik denk dat ik dat zelf ook niet echt had. Die woensdag wist ik, dit gaat niet goed. Toen was hij zo ziek, maar donderdag leek hij weer iets op te knappen. Ik had gewoon echt niet verwacht dat ik hem 2 dagen laten zou moeten laten inslapen. En dat heeft mijn dierenarts ook niet door gehad. Maar ik neem hem niets kwalijk.

Ik mis hem nog steeds, iedere dag. Gisteren nog een hele slechte dag gehad. Kon alleen maar huilen. Heb zijn foto in de kamer staan, maar ik mis hem om me heen.
Ik weet dat het stom klinkt, maar ik heb zelfs zijn kleedje nog niet gewassen, wel weg gelegt, maar niet gewassen, want nu kan ik hem af en toe nog ruiken.
Sinds vorige week heb ik een pup in huis. Die heb ik gekregen van mijn ouders, omdat ze niet meer konden aan zien hoe verdrietig ik was. En het is een schat. Maar het maakt het verlies niet minder groot. Ik voel me ook schuldig naar het nieuwe hondje, want ik durf me niet echt te geven, ben teveel bezig met mijn andere hond. En ik voel me schuldig naar hem toe. Bij alles wat ik doe, denk ik, dat deed ik eerst met Igor. Mijn nieuwe pup heet Diesel en hij mag niet op de plek van Igor liggen. Dat kan ik niet aan.
igor heb ik niet als pup gehad, dus ik kan ze niet vergelijken. Daar ben ik wel blij om.

Igor blijft altijd speciaal.Toen ik zo'n moeilijke periode in mijn leven mee maakte en het leven niet meer zag zitten, ben ik voor hem door gegaan. En ik durf echt te zeggen dat ik nog leef, vanwege hem. Hij heeft het vroeger ook niet makkelijk gehad en het voelde echt als wij samen tegen de rest van de wereld.
Ik moet het een plaatsje geven en daar ben ik hard mee bezig, maar het doet wel vreselijk veel pijn. En het doet me ook pijn, dat ik dat tegen niemand kan zeggen. Niemand die daar wat van begrijpt. Iedereen denkt ook, je hebt nu een andere hond, ga door met je leven. Maar die nieuwe hond, vervangt mijn andere hond niet.
Andere mensen reageren heel raar, dat ik nu al weer een andere hond heb. Die begrijpen dat niet. Dan moet ik ze uitleggen dat ik Igor nooit, maar dan ook nooit vergeet.
Want dat is ook zo, ik vergeet hem nooit!

Sorry, laatste berichje was van mij.. Ging niet helemaal goed,

liefs Nina

Hey Nina,

Honden kunnen dat he, je weer goed laten voelen en er voor je zijn als je echt iemand nodig hebt.
Het is zo moeilijk als ze dan ineens niet meer zijn. Je beste maatje.
Natuurlijk vergeet je hem nooit meer.
Voor mensen die dat gevoel nooit hebben gehad, is het heel moeilijk te begrijpen.
Maar je kan zo'n ontzettende hechte band hebben met een hond. Ik zeg weleens dat ik in sommige tijden, vooral moeilijke, meer aan mijn hond(en) gehad heb, dan aan andere mensen. Dat vinden sommige mensen onzin. Maar het is gewoon zo.

Veel liefs,

Margje

Hoi Nina,

Wat een droevige geschiedenis van Igor.

Natuurlijk heeft Igor een heel speciale plaats in je hart.
Hij leeft door in je herinneringen.
Probeer fijne en komische momenten voor je te halen en nogmaals te lachen om hem.
Hij is nu waar er geen pijn meer is. Speelt met de vele honden die niet meer op deze aarde zijn, zoals veel honden van ons hier.
Misschien heeft Igor al kennis gemaakt - via dit forum - met een paar van hen...

We begrijpen heel goed je verdriet... Vele van ons hebben ook een trouw maatje verloren. Sommige waren al op leeftijd toen zij gingen, sommige waren jong zoals mijn reu Jip. Als je écht van je hond houd zit je ook stuk, zoals jij nu....

Ik had ook moeite met de kleedjes wassen, z'n etensbak afwassen, net alsof je de sporen niet kwijt wilt...

Mijn honden dragen nooit de halsbanden van m'n overleden lieverds.
Iedere pup krijgt een eigen puppiebandje en daarna één of meerdere eigen halsbanden, ze hadden zelfs allemaal een eigen lijn.

Ik heb al de halsbandjes op een speciaal plekje liggen en kom ze daar dan ook regelmatig tegen.
Ze zijn niet gewassen nadat de hond overleden was, zo is er van iedere hond nog een soort DNA stempel aanwezig bij ons...

Als je nog zo'n moeite hebt met je nieuwe pup zou je kunnen vragen aan Igor of hij jou wil helpen om je nieuwe hondje op te voeden. Zo betrek je Igor bij je nieuwe pup. Dat zal Igor fijn vinden...

Igor zou niet willen dat je zo verdrietig bent.
Je was gelukkig met hem al die jaren.
Hij wil je ook nu weer gelukkig zien met Diesel.
Igor gaat nooit bij jou vandaan, hij waakt over je en zal je zeker willen helpen met de opvoeding van je nieuwe kameraadje.

Probeer al je liefde die je voor Igor had, nu in Diesel te stoppen, je zult zien dat Diesel weer een Tophond gaat worden, net als Igor maar dan met Diesel eigenschappen. Daar zal Igor op toezien vanuit het hogere....

Heel veel sterkte meis en ga proberen te genieten van je nieuwe kameraadje...
Neem Diesel bij je op schoot en geef hem een dikke warme knuffel, heet hem welkom in je hartje, naast Igor...

Lieve groet, Ilja
High-five van Sterre**

Hoi Nina,

Heel herkenbaar dat de nieuwe pup jouw overleden kanjer Igor niet kan vervangen. En ook dat je jou soms schuldig voelt...Dit heb ik allemaal precies hetzelfde meegemaakt. Ook mijn Buster was een maatje voor het leven...Voelde precies, hoe ik me voelde en kon mij altijd ontzettend opbeuren...

Het gemis blijft nog wel. Ik mis mijn Buster ook nog iedere dag en hij is nu al een jaar bij ons vandaan. Toch moet je verder....Ook wij hebben gekozen voor een nieuwe pup. In het begin had ik daar veel moeite mee....Hij was niet zoals Buster, hij deed niet zoals Buster etc etc.. Toch heb ik dit snel naast me neergelegd, want het zou niet eerlijk zijn naar de nieuwe pup! Vergelijken mocht ik niet gaan doen, want een Buster kreeg ik er niet mee terug!! Hij was uniek, net als Buster uniek was. De nieuwe pup veroverde heel snel mijn hart, maar Buster kon en kan ik niet vergeten. Je blijft daar een speciaal gevoel bij houden en het zit ook heel diep van binnen. Ik zeg nog steeds, met hem is er ook een klein stukje van mij weggegaan...., maar zolang je jouw maatje niet vergeet, blijft hij ook verder in je voort leven....
Ik hoop dat je over een tijdje net zo veel geniet van je nieuwe pup...Geef hem een eerlijke kans en stop al je liefde er in...Dit zou Igor ook het liefste zien! Dat jij een hond weer gelukkig maakt en andersom dat je weer kan genieten van je nieuwe maatje Diesel. Igor zal het niet fijn vinden om je de hele tijd verdrietig te zien.....Dus kop op en probeer van je nieuwe maatje te gaan genieten....En als je het moeilijk hebt, kun je altijd hier je verhaal nog kwijt. Wij begrijpen precies wat je voelt en bedoelt....

Liefs Monique

Hey,

Ik kan je volledig begrijpen en heb dezelfde pijn.
Schuldgevoelens, het missen, het aaien, het zoenen,...
Ik heb gisteren mijn boxertje ook moeten doen inslapen.
Ander halve maand geleden begon hij blind te worden, hij werd iedere week slechter. Ze wisten niet wat hij had. Geen orientatie meer, wou niet meer in zeteltje stappen,... Laatste dag, was niet meer aan te zien, begon te huilen, kon niet meer zitten, zat totaal geen leven meer in. Het doet zo pijn , want z was zonnetje in huis, altijd content en braaf.
Mijn verdriet is niet te schatten. Ik zie ze overal, ik denk voordurend aan haar zelf terwijl ik aant werken ben.
Het doet zo pijn.

Andy

KEI ERG , we kunne begrijpe dat da veel pijn doe zne , ocharmkes toch

kei erg grtjes ankii enmagii

heel veel sterkte.



joke en dr hondjes

hoi, ik lees dit verhaal hier en ik wens die mevrouw sterkte,, ik heb zelf 2 bullmastiffs waarvan er bij de ene een week of 3 geleden 2 tumoren op haar milt zijn geconstateerd en een op de lever,, kwaadaardige uitzaaingen... nu is zij pas 7 jaar en berensterk.. de dokter zegt dat ik haar moet laten inslapen maar ik heb zo mijn twijfels omdat ik ook hier weer zie dat die honden dan gaan kotsen en de diaree krijgen,,, en meer van dat soort symthonen,, maar mijn hond heeft dat helemaal niet. wel dan die pijn in haar maag of buik, en dat is erger aan het worden.... mijn vraag is dan ook of er misschien iemand ervaring mee heeft en mij ook maar iets kan zeggen over wat ik nu doen moet.
geacties op [email protected]

beste Geer

Honden zij sterker dan je denkt en laten niet blijken dat ze stikken van de pijn...zo ook bij onze Varro van 10jaar en een beetje.
Varro storte in ene ter aarde en geen enkele da kon ons toen vertellen wat er met hem was nooit ziek beresterk..totdat er een ego werdt gemaakt, hij miltkanker bleek te hebben. er zat een tumor in zo groot als een tennisbal en deze was geklap en het bloed meer als een liter was terechtgekomen in de buikholte, vandaar dat hij neer storte.In overleg met de da hebben wij toen besloten om hem te opereren,ook gezien het feit dat hij geen uitzaaiening had naar andere organen.Zonder milt kunnen dieren oud worden.
Met spoed geopereerd....toch heeft het niet mogen baten want na drie maanden moesten we hem toch laten gaan.We hebben gezegt als een van onze andere honden ook maar een van vorm kanker heeft wij niet zo snel meer beslissen om te opereren.Het is heel moeilijk dat begrijp ik als geen ander..maar laat je vestand spreken en in dit geval niet je hart.
heel veel sterkte.

Monique

Nina

heel veel sterkte met dit grote verlies.

Monique

hoi,het is allemaal heel moeilijk nu nog maar probeer je hond voor je te houden hoe hij was dus vrolijk,lief,speels enz.ik heb mijn oude hond vorig jaar moeten laten inslapen maar denk nog vaak aan hem hoe hij was en hang bv een mooie foto van hem op dan kan je elke dag nog naar hem kijken hoe hij was dat helpt ook maar ik wens je veel sterkte bij dit grote verlies.

veel liefs petra

myn hondje is in 2003 overleden ik heb de urn mee naar huis genomen nu in 2009 vond ik eindelyk de kracht om hem uit te strooien maar het gemis van hem en de dromen dat ik hem kwyt ben letterlyk komen nu steeds vaker terug graag zou ik willen vragen mensen die dit ook hebben my te emailen wilpipo@ hotmail.com hoe komt dit? lieve groetjes

Wat vreselijk voor u als baasje.
U hebt hem 11 jaar gehad en hebt alles voor hem gedaan, dan is het wrang en absoluut pijnlijk hem
te moeten laten inslapen.
Alle baasjes hebben gewetenswroeging, tenminste
baasjes die van hun maatje zielsveel hebben gehouden.
Aan levertumoren is niets te doen en uw maatje
was waarschijnlijk nog veel zieker geworden.
Dus u hebt hem heel veel leed bespaard.
Heel veel leed.
Dat moet u proberen te denken, maar ik snap absoluut
hoe u zich voelt.
Uw maatje was gewoon niet meer te redden.
En dan is uw besluit heel heel moedig om te doen.
Heel veel sterkte !!!