Dobermann!!

Hallo Hondenpagers!
Ik ben john 31 jaar en heb 2 dobermanns!
Nou vroeg ik me af aan mensen met een dobermann hoe hun de Dobermann ervaren en stuur anders ook wat foto's!?

Maak anders een account aan dan kan je ook die van jou showen!

Dobermann liefhebbers genoeg hier. Heb er zelf 1 gehad en wilde geen ander ras meer, het is echt mijn hond/ras en dat zou ook altijd zo blijven. Toen ik mijn mannetje moest laten inslapen voelde ik me redde loos verlorenen
en was ook druk bezig met het kijken voor een nieuwe, maar hoe met ik erover dacht, des te meer ik banger werd, ik wilde niet de fout maken om de honden te gaan vergelijken, dus ben uiteindelijk toch voor een ander raad gedaan. Ik kan me niet voorstellen dat ik nooit meer een Dober zou hebben, dus mijn volgende hond wordt gewoon weer een Dobermann!

Ik ben er mee opgegroeid (me ouders hadden ze altijd) en ik heb er nu zelf 1.

Een erg lief beest in huis, maar waakzaam tegenover echte vreemden.

Ken er veel in de omgeving en ze zijn allemaal anders maar toch even dol haha. Ik heb het altijd al heerlijke beesten gevonden.

Net als herders en rottweilers

Indrukwekkend verhaal Hadassa heel triest voor je!

Hi, leuk een Dobermann.
Ik heb er zelf twee gehad (zie profielfoto).
Ik zal even wat over hun persoonlijkheid vertellen.

Mijn reutje was Mike, een doldwaze maar wel hele lieve (over)sociale hond, die alles en iedereen leuk vond.
De moeilijkheid bij hem was dus hem in sommige situaties wat rustiger te laten reageren, zonder dat ik ook weer alles van zijn drukke gedrag er uit wou halen. Ik heb drie gehoorzaamheidscursussen met hem gedaan, wat erg leuk was en waar hij het meeste moeite dus had met het rustig zitten.
Hij kon met bijna elke hond overweg, alleen een paar keer gevochten omdat ze hem gewoon niet zo leuk vonden. Hij is helaas op 4,5 jarige leeftijd overleden aan een soort leukemie in zijn nieren. Vanaf dat hij een jaar of 3 was, kan ik zijn gedrag eigenlijk wel goed noemen. Het springen tegen mensen was er eindelijk helemaal uit.

Dan mijn teefje Jaïda, ze was 10 maanden jonger en vanaf het eerste moment helemaal gek op Mike. Ze was ook zeer sociaal alleen dan op een rustige manier, iedereen kon haar gewoon aaien, maar ze zal nooit overenthousiast daar van worden. Ze had wat dat betreft gewoon veel meer op met mij en de kinderen, andere mensen vond ze daarentegen wel aardig, ging zelfs ook wel eens bij de visite liggen, maar ze had toch een stuk minder interesse voor ze als Mike had. Koekjes buiten nam ze van niemand aan, dan moesten ze het eerst aan mij geven, als ze het koekje dan weer van mij kreeg at ze het pas op. Jaïda is 13 jaar en 7 maanden geworden.

Beide waren trouwens niet overdreven blafferig, als de bel ging renden ze wel door de kamer maar zonder te blaffen. Ook bij post blaft ze nooit. Als ze echter in de achtertuin waren en er liep een vreemde door het pad dan lieten ze zich wel horen (dus niet bij buren). Verder merkte je wel dat ze heel alert waren tijdens het lopen op de omgeving, zeker in het donker. Dus altijd wel het gevoel gehad, dat mocht er iets naars gebeuren dat ze zeker het voor mij op zouden nemen. Dan nog een negatief puntje, ze haatte katten en echt op een manier dat ik bang was dat ze als ze er een zouden te pakken krijgen dat ze ze zouden verscheuren. Daarom liet ik ze toch wel een stukje vanaf de woonwijken pas los. Als ze een keer achter een konijn aan rende, hoefde ik maar te roepen en dan kwamen ze, ook als ze met honden aan het spelen waren luisterde ze heel goed als ik ze riep. Dus loslopen ging wat dat betreft erg makkelijk, natuurlijk wel vanaf kleins af aan geoefend.

Voor de rest waren het ook heerlijk knuffelige honden, die lekker op de bank kwamen liggen, en ook vanaf het begin dat mijn eerste zoon was geboren waren ze gelijk lief voor hem.