Geen halve daden voor Doby.

Doby is de man van de hele daden. Als je iets doet, doe je het goed.
Als je speelt, doe je dat dus met volle overgave (lees: nogal aan de wilde kant). Als je tegenwerkt doe je dat ook vol overgave. En als je slaapt, doe je dat met dezelfde overgave (lees: luidruchtig).
Geen halve daden voor deze man.

Zo ook een weekje geleden. Ik spreek met Celine en Kenai af om een rondje te doen rond een plas hier in de buurt.
Het is een diepe plas. Een grote plas. Het soort plas dat achtergelaten wordt na een zandafgraving voor een op- of afrit van een autostrade. Het soort plas dat daarna gretig gebruikt wordt door watersporters. En het soort plas dat steile oevers heeft, deze dan nog met betonnen platen afgezet.
Ik vraag me even af of het wel verstandig is om daar af te spreken. Het is niet de bedoeling dat de kleine man daarin duikt, vervolgens de schrik van zijn leven opdoet en nooit van geen water meer weten moet.
Maar ach, hij loopt nog steeds met een wijde boog om alle plassen heen en vindt beken nog steeds eng (die ene keer was blijkbaar toch per ongeluk). En ach, hij luistert toch goed? Als ik hem nu maar gewoon een beetje in de gaten houd.

Dus daar gaan we. Eerst moet er natuurlijk een beetje gespeeld worden. Dan doen we een klein rondje, het tongetje nog uit de mond van al dat gespeel. Toen had ik het eigenlijk al moeten weten. Want duikt hij niet vooral in vogelbadjes als hij het warm heeft?
Maar ach, die kleine Doby luistert zo goed. En zo'n grote plas is een heel verschil bij die vogelbadjes.

We wandelen dus voort, ondertussen gezellig kletsend. Plots bedenkt Kenai dat een beetje water wel zou smaken en daar verdwijnt haar kont achter de hoge oever, erachter een zwart kontje. Met een naar voorgevoel roep ik nog, maar nee, dat vriendinnetje is veel te interessant. Doby is weg en blijft weg.
Voor alle zekerheid spurt ik naar de oever, kijk naar beneden en zie daar een elegant, rustig drinkend hondje.
Een meter verder hangt een pup spartelend langs de oever, zijn snoetje niet begrijpend waar die bodem nou naartoe is en waarom die oever zo glad is. Baasje dus ook maar oever af om haar plots toch watergekke pup te redden.
Oh jee, straks is het zover, heb ik nu een labrador die van zijn leven nooit meer het water in wil.
Hij ziet er gelukkig niet bang uit, alleen niet begrijpend. Laten we maar hopen op het beste.

Een eindje verder lopen we langs een bootje op het droge. Er ligt water in. Snel grijp ik mijn kans, ik moet toch weten of er nog ooit een watercarrière inzit. En moet je na een schrik niet meteen terug de koe bij de horens vatten?
Dus ik pluk het mannetje van de grond en zet hem in de boot. Nou ja, dat was het plan: het mannetje heeft daar namelijk geen zin in en worstelt uit alle macht tegen. Zie je wel, daar heb je het al. Zijn watercarrière verwoest nog voor die goed en wel begonnen is.
Uiteindelijk lukt het me toch hem erin te krijgen en ontdekt het mannetje dat hij in een mega vogelbadje terecht is gekomen. Dat moet gevierd worden! Vrolijk spettert hij heen en weer. Oef!!!
Dat hij me helemaal onderspettert, neem ik er graag bij. Celine is zo verstandig wat meer afstand te houden, maar staat net zozeer te schateren.
Héhé, er is toch nog hoop!

Eénmaal terug thuis, bedenk ik dat ik toch maar niet te lang meer zal wachten met die zwemlessen. Als die man van me van plan blijft om, ook wat water betreft, halve daden over te slaan en meteen voor het echte ding te gaan, is dat misschien wel zo veilig.

Vandaag, iets meer dan een week later, is daar nog niet veel van in huis gekomen (nog wat koud, voor mij dan...), maar besluit hij plots dat halve daden misschien nog zo slecht niet zijn.
En springt voor het eerst vrijwillig in een modderplas. Dobygewijs doet hij dat niet meteen op de meest rustige manier; ook halve daden kun je best op een hele manier doen.
Sneller dan gepland is hij terug uit de plas. Zo'n modderplas is namelijk nogal aan de gladde kant, de Dobybenadering is daar niet ideaal voor. Glijdend zoeft hij de hele plas door.

Die Doby van me, het is echt niet de man van de halve daden.

Krijg je toch ooit nog een watergekke labrador! Geweldig verhaal, wacht met smart af tot het verhaal komt dat Doby voor het eerst echt gaat zwemmen!

geef mij ook zo'n man

Hoezo Sheila, heb jij klachten dan? Die man van jou lijkt me ook niet het type van de halve daden.
Of had je het over je echte man?

@Shawna: ik houd jullie op de hoogte, ben al even benieuwd als jij hoe dit uiteindelijk aflopen zal.

TER VERDUIDELIJKING: in dat bootje stond een laagje water van zo'n 15 cm. Ik heb hem niet het diepe ingekieperd en dat staat ook niet op de planning.

Ons is het al helemaal duidelijk,Doby is al aan het oefenen om de eerst hondelijke Pieter v d Hoogeband te worden.
En hij oefent al zoooo devoot,nou dat gaat helemaal goed komen.
Nak is trots op je hoor,en ik ondanks dat ik je bazin niet ben,ik ben ook trots op je Doby,vooal zo door gaan.
Wat is het leven toch heerlijk voor een labrador!Jippieieieieieieieieieieie!

Wat een super leuk verhaaltje.

He wat lekker!
Lycan vermijd modderplassen nog steeds.. Hij is wel met de uitlaatservice in een ondiep laagje water geweest, helemaal zelf, het begint bij hem dus ook te komen.
Dus ook hier houden we hoop dat water toch leuk blijkt te zijn!

Een mooie, warme dag vandaag. Volgens Doby een goede dag om nog eens een modderplaspoging te ondernemen. Nog steeds in een huppelgalopje, maar wel duidelijk voorzichtiger dan gisteren...  
Met resultaat: dit maal geen door de plas geglijd als een pup die op een veel te gladde tegelvloer bovenop zijn lievelingsspeeltje gedoken is.  Soms is een halve daad de beste aanpak...

@Irene: ik wens je veel wandelingen toe waarna je nog minstens een kwartier bezig bent om je hond weer droog/eninzins toonbaar te krijgen!  Hoop doet leven!

En Doby trekt de lijn door. Gisteren een warme dag en 's avonds nog eens naar het bos. Eentje waar altijd ondiep water te vinden is.
Zijn training indachtig ervoor gezorgd dat we dat water ongeveer op de helft van de wandeling zouden tegenkomen, wanneer hij al wat warm heeft, aldus de kans verhogend dat hij er uit zichzelf in zal gaan.

En daar zijn we doen, ik al wat zwetend, Doby met het tongetje uit de mond. Prachtig, dat gaat vast lukken!
Het is een beek met een hoge oever, maar mét een door vele honden uitgesleten pad dat ook voor onhandige mensen (ik) en jonge honden goed te doen is. Onderaan de oever een strookje waar we makkelijk kunnen staan, ideaal voor nog wat bange hondjes om voorzichtig het water in te kunnen stappen. 

Ik geef het goede voorbeeld en daal af tot met mijn tenen aan het water. Een echt goed voorbeeld zou nu in dat water stappen, maar uhum, zo goed ben ik nu ook weer niet. Naast me stopt Doby, ook met zijn tenen tot vlak aan het water, me vragend aankijkend.
"Toe, Doby, ga maar in het water. Toe, maar."
"Huh?"

Zucht! Dan maar een stok zoeken en die het goede voorbeeld laten geven. Braafjes landt de stok midden in de beek.
En daar gaat Doby: met een prachtige, hoge luchtsprong landt hij bovenop de stok. En beseft plots iets: "Oh nee, het is te diep!" (het water komt net tot aan zijn borst)
En hop, met een sprong is hij er terug uit. Ja, Doby, daarom had het baasje er dus voor gezorgd dat de mogelijkheid er was om voorzichtig het water in te stappen.

Een tweede poging dan maar. Nu zal hij wel slimmer zijn, zeker, en er voorzichtig in waden zoals het baasje dat voor ogen had gehad? Of zou hij er niet meer in durven? 
Met een tweede, prachtige, hoge luchtsprong landt hij weer bovenop de stok.
En weer zie ik zijn snoet: " Oh nee, het is nog altijd te diep!" Sprong er weer uit.

Een derde stok dan maar. Zou hij het nogmaals doen?
Ook deze wordt gevolgd door een prachtige, hoge luchtsprong. Midden in de beek waagt hij dan toch een paar huppelsprongetjes, maar: "Oh nee, het blijft te diep!"
Hop er weer uit.

En een vierde keer en een vijfde keer.   

Samen klauteren we de oever terug op, hij helemaal verfrist en ik met buikpijn van het lachen. Eénmaal boven begint hij aan een serie cirkels en achten op topsnelheid, met de nodige plotse koerswijzigingen om ternauwernood een onzachte "ontmoeting" met een boom op het nippertje te vermijden: "Dat was leuk, hé, baasje? Ik vond het een beetje eng, maar het was zo leuk! Dat gaan we nog eens doen, hé?"

Die Doby, toch, je lacht je er kriek mee!!!
  

Nog even en je krijgt hem niet meer uit het water
Adinda, de labrador van vrienden van ons, was vorig jaar eerst ook niet het het water in te krijgen. Nu moeten ze uitkijken anders duikt ze in iedere plas of sloot. Zelfs toen het in februari zo koud was, dook ze zo tussen de ijsschotsen.
Afgelopen week waren ze haar opeens kwijt. Iemand was vergeten de poort dicht te doen en was ze de achtertuin uit gegaan. Ver hoefden ze niet te zoeken, want dichtbij is een vrij brede sloot en daar zwom Adinda vrolijk in rond om er even later onder het kroos en andere troep uit te komen.
Enfin, ze vindt 'douchen' onder de tuinslang ook leuk.'

Ik vond het vooral een leuke ervaring om Doby te zien wennen aan het water in dat bootje en er uiteindelijk zeer graag in spelen en spetteren!  Super om te zien!
Het is een zeer knappe kerel en durft ook eens te gaan verkennen, maar blijft zo lief dicht bij z'n bazinne'tje!
Het was zeer leuk jullie te ontmoeten en om je neergeschreven verslag te lezen
Groetjes Céline & Kenai

@Céline: Jouw Kenai is ook een hele knappe meid. Ze heeft een zalig zacht velletje en is zo elegant en parmantig. En een echte knuffel!
Het was een gezellig middagje.