Zo Zielig :(

Hayhay mede-hondenliefhebb(st)ers,

ik ging vandaag mooi kippenpootjes halen voor mijn mam's bij de poelier hier in de buurt en aangezien Jara altijd wel in is voor een stukkie vlees nam ik haar lekker mee om wat te bietsen
toen ze lekker een stukje kip had gebietst en had opgesmikkelt en ik met 2 kilo drumsticks weer aan de terugweg kon beginnen deden we dit mooi door het industrie terrein, daarna over de stoep, nog even bij de lammetjes gekeken, Harstikke gezellig en leuk .

op een gegeven moment komt er een meneer naast me fietsen ik schat in de 70 en zegt : zo, mensen zeggen wel vaak ik heb een hond. maar dat is pas echt een hond, wat een prachtbeest!
waarop ik natuurlijk blozend antwoord : jazeker meneer! heel erg bedankt!
de man fietst verder om even later weer te stoppen, zijn fiets de naar de kant te slepen en te wachten tot wij komen.
Hij zegt : volgens mij is ze ook heel lief!, en steekt zijn hand uit.
en waar Jara normaal naast me gaat staan, met haar kop laag aan de hand snuffelt met haar staart naar beneden, loopt Jara tot mijn verbazing recht op de man af om naast hem te gaan staan om zich even lekker te laten aaien, nou dan zit het wel goed dacht ik meteen!
de man kijkt me aan en zegt : weetje, ik had vroeger zelf ook een hond een golden retriever! iedere dag liep ik 3x met hem, iedere keer 5km, 15 km op een dag dus, 2 dagen voor zijn 16de overleed hij en ik was helemaal kapot!
hij blijft jara aaien en de tranen druppelde inmiddels op zijn wangen.
nu dacht mijn vrouw om weer wat leven in huis te brengen koop ik een kat, nou de kat is weg van mijn vrouw maar de eerste keer dat ik naar de kat liep en hem aaide en zei : wat ben jij een mooi poezebeest stonde er 5 nagels in mijn hand!! die kat kijkt me niet eens aan.
ik wil zo graag weer een hond! maar ja wat dat betreft heb ik niks te zeggen thuis!
de tranen liepen over zijn wangen en hij veegde ze wat driftig weg.
ik zei : is een ouder asielhondje ook niks voor jullie?? of wilt ze dat ook niet??
nee, zei die kalm : ze is bang dat als ik doodga dat zij met de hond blijft zitten.
maar geloof me, ik heb niet meer zoveel plezier in het leven als toen en ik verzet zowat geen stap meer buiten de deur, ik kan het niet meer...

ik vond het zo zielig!! mijn hart brak echt in duizend stukjes...
en ik kon ook niks voor hem betekenen :(

hei zei op het laatst : het is heel jammer! maar mevrouw ik ben blij u gesproken te hebben en u hond te hebben gezien, het doet me wat. waarop hij ze neus ophaalde zijn tranen weg veegde en op de fiets stapte :(

Arme man :(
blij nog een klein beetje wat betekend te kunnen hebben dat hij met jara heeft kunnen knuffelen, maar ik liep toch met een rot gevoel weg :(


Groetjes,
Ayla en een Pootje van Jara

Ach:( Wat sneu!
Ik snap dat je met een rot gevoel weg liep.
Maar toch ook wel heel mooi dat Jara hem zo goed aanvoelde en lekker met hem ging knuffelen.
Bijzonder dat hij en jij dat mochten meemaken.

Wat zielig zeg! Wel een compliment dat jou hond hem gelijk die herinneringen teruggaven. Maarja wa zeg je op zo'n moment tegen iemand met tranen in z'n ogen? Je kan er bar weinig aan doen, dus dat rotgevoel is begrijpelijk maar onoplosbaar, zeg maar. Echt sneu :( vooral dat zijn lab echt zijn drijfveer was ...

Aah wat een mooi verhaal! Wat gun je zo'n man dan een lief hondje he! Sneu om te lezen

wat sneu zeg voor die meneer kan me wel iets bij voorstellen dat die man niet zoveel plezier meer in zijn leven heb zonder hond.

wel onwijs gaaf dat jara bij die meneer ging zitten die voelde hem heel goed aan

ahh dat is echt zielig. :( Zo zielig. Maar wel leuk dat hij jara had gezien

ach jeetje wat sneu voor die man
gelukkig heb jij wat voor hem kunnen beteken met jouw pracht van een beer
en wat goed dat jara zo naast hem kwam staan om geknuffeld te worden
ik snap best dat je met een rot gevoel weg bent gelopen , maar meer had je niet kunnen doen

de tranen schieten in mijn ogen
hopelijk is het de man toch een kleine troost geweest om Jara te kunnen aaien.

Ik had deze meneer inderdaad elk hondje van de wereld willen geven...
ik vond het zo sneu en ik ben best wel heel verlegen, maar op zo'n moment weet ik echt helemaal niet wat te zeggen....
ik heb dan ook maar geluisterd en hem zijn verhaal laten doen, dat leek me op dat moment het beste.
ben inderdaad wel blij dat hij toch wel blij was even met jara heeft mogen knuffelen die lieve teddybeer heeft het goed gevoeld
hopelijk kan hij zijn vrouw overhalen....
ook al leek die kans nihil aan zijn verhaal te horen...

Heftig
Echt jammer eigenlijk dat oudere mensen vaak ook geen dieren meer durven te nemen omdat ze bang zijn als ze wegvallen waar moet dat beestje dan heen...
Hier overleed de hond van mijn oma 86 jaar, de dierenarts zei tegen haar mevrouw jij moet gewoon een hond nemen anders vereenzaam je, ons oma wou eigenlijk niet, ze zegt ik kan elk moment dood gaan, zegt de dierenarts een oudere asiel hond ook.
Hierna heeft ze een hond van 14 jaar gehaald, en geregeld met de familie dat hij daar mag wonen.

dit zou het verhaal van mijn paps kunnen zijn , hij zou zóóóó graag een hondje willen, hij kan het verlies van zijn trouwe Pipo 20 jaar geleden nog steeds niet verwerken , maar mams wou geen hond meer omdat pa invalide is ,inmiddels zit mams zwaar dement in een tehuis en paps is alleen achtergebleven ,wij gaven hem een jong katje maar het is een eigenzinnig beestje die niet van knuffelen houd , maar ja , paps is inmiddels 82 jaar , een hondje is echt geen optie meer

hoe oud schat je hem, misschien is er idd een hond uit het asiel die miss 2 jaartjes nog ong. leeft. verschrikkelijk als je ene kat hebt die je niet mag en je wilt zograag een hond...

misschien moet je eens wat vaker op bezoek komen? de volgende keer vraag je zijn adres, of je kan je hond daar afgeven als je zelf op vakantie gaat en de hond kan niet mee?

mijn oma had ook een hond, zij durft er zelf ook geen meer te nemen omdat ze miss doodgaat. ze is nu 80 jaar...

ik had deze meneer nog nooit eerder gezien en hij mij ook niet in de 2 jaar dat ik Jara nu heb...
deze meneer woont ook een kilometer of 25 weg van mij...
hij was gewoon even te fietsen, denk niet dat ik deze man ooit nog zie :(

@ Linda
wat fijn dat je oma toch nog wat heeft kunnen regelen!

@ Marijke b
jeetje wat heftig...!
wat zielig voor je vader!

ik gun het die mensen zo, de wat ouderen om ook gewoon gelukkig te zijn.

ja idd... mijn oma is ook super bang dat ze in een tehuis komt en dat we haar vergeten ze is altijd alleen... in een buurt waar sommige jongeren bagger zijn, terwijl het een hele mooie plaats is.

ze is heel sterk! ook al heeft ze hele slechte longen, ze is heel sterk.

een keer vertelde ze, dat ze nooit de deur op slot deed zegmaar. zodat wij of wat dan ook gewoon naar binnen konden komen.

maar toen kwamen er gewoon zomaar 2 vreemden binnen die reclame aanboden.

mijn oma werd boos! en ze zeiden: ''u bent ook niet zo aardig.''
mijn oma zei iets wat ik was vergeten, maar die 2 liepen toch maar snel terug XD

er worden daar wel eens spullen gestolen

de 1 houd de eigenaar bezig de ander glipt er zo naar binnen...

het is aaltijd heel naar als je weer weg gaat van bezoekje bij je oma. haar man is overleden en daar heeft ze nog altijd veel verdriet over. die man had echt vreselijk te lijden (althans mijn vader mocht hem niet..)

Voor mijn werk maak ik wel eens hetzelfde mee.
Ik doe op dit moment promotiewerk voor Hulphond Nederland.
Wij zijn dan ook altijd op pad met een hulphond.
En soms spreek je mensen die al wat ouder zijn en net hun hond hebben moeten in laten slapen.
Mensen die eigenlijk nog wel een hond willen, maar het gewoon niet meer kunnen.

Zo zielig. Dan staan ze huilend voor je. Ja, en wat moet je dan zeggen? Ik probeer wel altijd troostende woorden te vinden, maar ik blijf het moeilijk vinden. Zo zielig.

Zielig is zoiets, en kan me voorstellen dat je daar een rot gevoel aan overhoudt.Helaas kan je er niks an doen, maar het blijft triest!

Mischien een strak plan om z'n vrouw in te ruilen voor een hond.?!?.. per direct..???

Maar even zonder dollen.
Ben bang dat ik als nog zou scheiden als ik een hond op die manier zou missen..
Daar ben je dan 70 voor geworden..Pffff..


Ontroerend verhaal, met een verder trieste toekomst voor de man..

Helaas, ik ken het. Mijn man en ik zouden allebei graag een hondje willen hebben. We zijn er ook al eens voor naar een asiel gegaan. Daar zat een poedeltje van ongeveer 10 jaar oud. Echt iets voor ons. Maar er was nog iemand die het hondje wilde hebben en die moest eerst thuis overleggen. Wel, het hondje mocht daar naar toe. Er zaten natuurlijk nog veel meer hondjes, maar hij of zij moest wel met katten overweg kunnen. En bij de meesten was dat een probleem. En we wilden geen grote hond. De asielhoudster beloofde ons dat ze ons zou bellen zodra er iets geschikts binnen zou komen. Maar toen ze belde had mijn man net zijn been gebroken en we zeiden, nu even geen hond. Helaas is het met dat been nooit meer goed gekomen. Mijn man kan lopen, maar daar is alles mee gezegd. Ikzelf loop ook heel moeilijk. Door een fout van de orthopedist is mijn voet vast komen te zitten. Ik moet eigenlijk ook geopereerd aan mijn andere voet, maar dat stel ik zolang mogelijk uit. Straks kan ik helemaal niet meer lopen.
Kortom, een hond nemen is er niet meer bij. Hoe erg we dat ook vinden. Want hoe graag we een hondje een fijn thuis willen bieden, het gaat niet. Zo'n beestje moet uitgelaten worden. Dus laten we ons verstand spreken en leggen we ons hart het zwijgen op.

Toen het vorige hondje van mijn buurman doodging, ging mijn buurman, toen 80, gelijk weer voor een herplaatser. Een pup zag mijn buurman niet zitten.

Vorig jaar oktober heeft mijn buurman een ernstig ongeluk gehad. Wij hadden niet gedacht dat hij het zou overleven. In december kwam hij weer thuis. Hij is inmiddels bijna 87. En buurman en het hondje lopen meerdere keren per dag, de hond vastgeknoopt aan de rollator hun rondjes.

En samen zijn ze gelukkig. En ik ben blij voor ze, en nog steeds vol bewondering dat hij er weer loopt.

Hij heeft ook een vrouw, zij is ook niet zo goed ter been meer. Nu hebben ze vier dochters, allen gek van honden. Zij hebben voor de hond gezorgd, toen buurman in het ziekenhuis lag. Hebben toentertijd ook voor gezorgd, dat buurman weer een hond durfde te nemen. Als buurman er niet meer is, gaat de hond naar één van de kinderen.

Ik gun de oude man van TS ook zoiets. Het is zo mooi!

Kijk ergens kan ik die vrouw van die man die Ayla beschreef wel begrijpen. Ze heeft waarschijnlijk zelf niks met honden. Maar ja, om nou te zeggen dat er geen hond komt, want 'stel je voor dat je dood gaat, dan zit ik met die hond opgescheept' gaat me toch wel tever. Er kan haar ook wat overkomen, nietwaar. Nou weet ik natuurlijk niet of die man gezondheidsklachten heeft. Of zij dus reden heeft om zo te denken. Maar dan nog.

Een oom van mijn man had op hoge leeftijd ook nog honden. Hij was de 80 al gepasseerd toen hij een hond uit het asiel haalde. Allebei gelukkig. Oom is nooit getrouwd geweest, had kind noch kraai. Maar toen werd oom ziek, herseninfarct. Opname in ziekenhuis en later in verpleeghuis. Oom kwam niet meer terug in zijn oude huisje. Wat nu met de honden? Die waren allebei ook al 12+. Niemand wilde ze. Asiel dan maar? Daar zaten ze er ook niet om te springen. Ze werden tijdelijk bij een neef ondergebracht, maar die wilde ze ook kwijt. Enfin, uiteindelijk heeft de dierenarts ervoor gezorgd dat die honden in een opvanggezin terecht kwamen. Daar zijn ze niet lang gebleven, want nadat eerst de ene hond overleed aan een acute hartstilstand, werd de andere kort daarna ongeneeslijk ziek en hebben ze die in laten slapen. Oom heeft het niet meer meegemaakt, hij stierf voor het opvanggezin gevonden was.
Dus ja, wat is wijsheid? Ik gun die oude man zijn hond. Maar wat gebeurt er als hij niet meer in staat is om voor dat dier te zorgen?

Ik denk dat daarom dat geknuffel met jara hem heel veel waard is geweest
Dat kunnen ze hem nimmer meer afpakken, die memory's

Wat zielig voor die man!
En wat je gedaan heb, dat doet die man echt wel goed.
En dat Jara dan zo naast hem gaat zitten, zodat die man haar kon aaien