Het verhaal van de keeper en de spits

De keeper.

Achter in het veld staat hij. Kijkend, berekenend, anticiperend op de bewegingen van alles en iedereen. Zijn teamgenoten die de bal over en weer spelen, de tegenstanders die tactisch een tegenaanval inzetten om de bal te veroveren. Hij ziet hoe zijn middenveld open breekt en een spits van de tegenpartij de bal aan de voeten neemt. Langs de middenvelders, met nu alleen nog de laatste verdediger tussen hem en de spits. Wanneer ook deze gepasseerd raakt stellen zijn ogen zich nog maar op een enkel ding scherp. De voeten van de spits die kundig de bal vooruit dribbelen. De rest van de wereld bestaat niet meer, het is enkel die voeten, de bal. En dan het schot. Hij kijkt, hij leest de richting van de bal, de vaart, en tegelijkertijd weet zijn brein al wat het lichaam moet gaan doen. Hij gooit zich links onder in de hoek en omklemt de bal met zijn beide armen. Twee zuchten, een van opluchting en de ander van verontwaardiging, galmen door het stadion. Hij staat op, veegt het zweet nog maar eens van zijn voorhoofd. Door de waas van adrenaline heen bestudeert hij wederom het veld om vervolgens de bal, geheel volgens strategie, terug in het spel te brengen.

De spits.

Vanuit het middenveld krijgt hij de bal aangespeeld. Vrijwel meteen maakt hij zich uit de voeten, enkel nog oog voor het doel dat nog zo ver weg lijkt. Met zijn eerste schijnbeweging passeert hij een verdediger die nog een sliding in probeert te zetten. Al die tijd blijft de bal aan zijn voeten kleven, zelfverzekerd en met maar een enkele wens zet hij zijn campagne voort. De laatste verdediger zet zich als een muur tussen hem en het doel. Een enkele tel maken de twee spelers oogcontact, waarna hij de bal met een loei over de verdediger heen knalt. Deze blijft stokstijf staan en kan enkel nog kijken hoe zijn doelman tevergeefs de baan van de bal probeert in te schatten. Terwijl de bal in het doel geraakt ontketent zich een luid applaus maar hij, de spits, hoort even helemaal niets meer. Het doel is bereikt en terwijl hij dat probeert te bevatten heffen zijn teamgenoten hem al in de lucht.

De coach.

En hij staat aan de kant. Heeft alles van een afstandje eens goed bekeken, notities gemaakt en in zijn achterhoofd opgeslagen. Want hij is beide, spits, keeper en alles wat er tussenin staat. Hij is degene die constant het overzicht houd, en aanpassingen maakt waar nodig. Hij is ook degene die het plan trekt om te zorgen dat de winst kan worden behaald. In alle stilte tekent zich dan ook een bescheiden glimlach op zijn gezicht. Tot de volgende wedstrijd, denkt hij dan bij zichzelf, zoals de keeper al vooruit kijkend naar wat komen gaat. En dan weer winnen, fluistert de spits in hem.

Vaak zie je dat mensen of het een, of het ander zijn in het leven. Een keeper die stilletjes alles bekijkt, overzicht houd maar geen eenduidig plan trekt...een passieve factor. Ofwel een spits, die zich blind staart op een doel en er alles voor doet om dat te behalen. Wanneer we een hond op gaan voeden, gaan begeleiden, moeten we beide rollen een plaats geven in ons gedrag. Wij dienen dan als de coach aan de zijlijn de twee aspecten te verenigen. Het behouden van het overzicht, het inschatten van de gevaren en anticiperen op veranderingen in de omgeving en de personen daarin, ingrijpen wanneer dat nodig is. Maar we moeten ook ons plan trekken en daar met volle moed voor gaan, de rest meenemen in het initiatief dat we hebben opgezet om zo ons doel te bereiken.

Dat is leiding geven, en dat is precies wat onze honden verdienen. Iemand die constant alert is op alle moeilijkheden van de wereld en daar kundig mee om kan springen...alsmede iemand die structuur aan het leven brengt, een plan uitzet rekening houdend met de hond, en vervolgens vol overtuiging gaat voor dat doel.