Help!!!

Lieve allemaal ,

Ik heb een probleem... In mijn verleden heb ik voor mijn doen, erge dingen mee gemaakt. Ze hebben een ontzettende inpact op mijn leven gehad. Heel erg veel dierbaren zijn overleden, een vader en moeder die je in de woonkamer staan op te wachten om te zeggen dat je vader kanker heeft, je moeder die je om 3 uur 's nachts wakker maakt omdat je lievelings opa is overleden, ik kan nog wel even doorgaan. Natuurlijk weet ik dat de dood bij het leven hoort, maar door dit allemaal voel ik me wel vaak alleen.
Mijn lievelings opa heeft me leren 'paardrijden' op zijn hond enzo. Dus ik ben al wel met honden opgevoed.
Laatst is ook mijn oma overleden. We zaten op een verjaardag, toen mijn vader werd opgebeld. Hij liep weg, en iedereen ging naar hem. Niemand zei iets tegen mij, gaf me een knuffel of aandacht. Helemaal niets. Alleen bono, de hond van de jarige kwam naar mij toe. Hij gaf mij al zijn aandacht. Het voelde zo fijn.
Nu probeer ik al een tijdje tot mijn vader door te dringen dat ik graag zelf een hond zou willen. Ik heb er alle tijd, aandacht en veel geduld voor.
Mijn moeder zou het geweldig vinden als we een hondje in huis hebben. Mijn vader wil er niets van weten. Hij doet telkens net of hij slaapt als ik het hem vraag.
Weten jullie een manier om tot hem door te dringen?

Alvast bedankt!
Groetjes Merel

nou ik weet niet of je een hele goede kenins hebt met een hond,zo ja haal die dan eens in huis om op te passen,kijken hoe je vader daar op reageerd?
niet vragen van mag hij een dag of 2 in huis maar gewoon meenemen zonder je kennis,wel met goed keuren van je moeder natuurlijk.
zo zou ik het doen

Als eerste wil ik zeggen dat het inderdaad allemaal erg heftig is.
Maar wat je zelf al zegt het hoort wel bij het leven.
Dat soort dingen worden nooit makkelijk.

Hoe oud ben je?

Ik ben wel van mening dat iedereen het er mee eens moet zijn.
Het is immers een gezelschapsdier. En de hond zal ook aandacht vragen van je vader.

Hoe staat het met de gezondheid van je vader?
Iemand die middenin chemo/bestraling zit is vaak niet lekker en erg druk met ziekenhuis bezoeken.
Dat is ook geen ideale situatie voor een hond.

Anders eens alleen met je vader praten.
Uitleggen waarom je het zo belangrijk vind.
Zeggen dat je wilt gaan sparen voor een eigen hond en mee wilt betalen aan de maandelijkste kosten.
Zo laat je verantwoordelijkheid zien.

Je kan ook beginnen met een uitlaathond in de buurt.
Daarmee laat je ook zien dat je bereid bent om te zorgen voor een eigen hond.

Ja Merel, best heftig wat je allemaal meemaakt, maar als ik je verhaal lees, heb ik vooral de indruk dat je op zoek bent naar steun en troost en je dit een beetje hebt gekoppeld aan die lieve hond die jou aandacht schonk. Maar dat is natuurlijk niet het juiste uitgangspunt om een hond in huis te nemen. Eigenlijk moet je je eerder afvragen wat jij voor de hond kan doen, in plaats van wat de hond voor jou zou betekenen...
Dus: hoeveel tijd heb je elke dag voor de hond, ga je nog naar school en zo ja, wie zorgt er dan voor de hond en voedt hem op? Wat als je ziek bent? Op vakantie gaat? Dit zijn allemaal dingen waar je goed over moet nadenken, en blijkt dan dat de zorg voor de hond toch eerder op de schouders van iemand anders terecht komt dan op de jouwe, tja, dan moet je daar ook eerlijk een conclusie uit trekken. Blijkt dat jij wel het meeste voor de hond zal doen, kan je dit misschien eens op een rustige manier met je vader overlopen. Laat hem ook eerlijk uitspreken waarom ie weigerachtig staat tegenover een hond. Misschien kan je rekening houden met z'n argumenten en samen een mooie oplossing vinden!

VERPLAATST naar de juiste rubriek