Oude hond blijven missen

Hebbenjullie dat ook, ik heb al 2 jaar een erg leuke hond, border collie zwart wit met felblauwe ogen.. omdat ik een paard, mijn dochter een pony heeft en we vaak op stal zijn wilde ik mijn zoon geven wat hij altijd al wilde.. een bc. Goed in het ras verdiept en ook ik vind bc's leuk maar toch blijf ik het rustige karakter en de mooie bruine ogen van mijn ouwe trouwe berner sennen missen.. niets ten nadele van mijn border maar het blijft gewoon beetje knagen..
http://www.youtube.com/watch?v=chZOCJoyeH8

Ja dat kan ik best begrijpen..ik heb nl. 4 maanden geleden mijn grote poedel Viktor moeten laten inslapen en heb nu sinds 2 maanden een grote poedelpup Zoran.
En al is het hetzelfde ras toch blijf ik Viktor missen en ik denk dat ik dat altijd blijf doen, zolang ik leef!
Ik hou heel veel van Zoran maar ik mis Viktor zo erg

Tja, onze Roy leeft al 4 jaar en 8 maanden niet meer. En we missen hem nog steeds. En niet alleen omdat we nu helemaal geen hond meer hebben. We hebben wel 2 katten, maar die vervangen Roy niet. En Roy is ook door niemand te vervangen. Hij was uniek. Hoe lief zijn voorgangers ook waren en hoezeer ik ook met liefde aan hen terug denk, Roy was anders. Hij kon een enorme etterbak zijn, maar toch was hij met zijn vrolijke aard het zonnetje in huis.

Ja dat heb ik ook ,we hebben nu een shih tzu ze is heel erg schattig en heel erg lief .
Onze westie Billy hebben we vorig jaar moeten laten inslapen er gaat geen dag vorbij dat ik niet aan hem denk .
Ik ben stapel gek op onze Bonny maar ik mis Billy heel erg

De nieuwe hond zal nooit je oude hond vervangen, ook al houd je nog zoveel van je nieuwe hondje.
Dat is helemaal niet erg, en volkomen normaal.
Sterkte

Hallo Pauline

Heel herkenbaar.Een Berner zorgt er wel voor dat hij/zij niet vergeten worden.
Kon er pas weer één na drie jaar aaien nadat de onze was overleden.
En na daarna weer 14,5 jaar een andere hond te hebben gehad en nu een nieuwe,mis ik haar nog steeds.
Je kunt van veel honden houden maar met sommige is er een aparte klik is mijn ervaring.
Geniet van de BC zonder schuldgevoel is mijn advies,maar vergeten doe je ze nooit.

Groetjes

Zeer herkenbaar mijne sammy is er nu 3 jaar niet meer en nog steeds mis ik mijn mateke alhoewel Zuma en Goa ook mijn hart hebben vervoledigd is er nog iets zoek dat is net zoals mijn mama haar mis ik ook elke dag en de nieuwe vrouw in mijn vader zijn leven zal haar ook nooit vervangen.

Uit het oog is niet uit het hart. Heel erg begrijpelijk dat je hem nog steeds mist.

Ik mis mijn Caedlih ook nog steeds. Hoe leuk ik Doby ook vind, hoe graag ik ook met hem speel, ik wou dat mijn Caedlih er nog was. Ik had zo'n sterke band met haar, zo'n sterke klik. En ik vond alles aan haar even schitterend. Ik hoefde haar bijna nooit een commando te geven, ze deed alles uit zichzelf al. En ik hoefde me nooit kwaad op haar te maken.
Een gouden hondje was ze, mijn Caedlih.
En ik mis haar. Ik mis haar zachte vacht. Haar lieve ogen. Haar voorzichtige duwtjes met haar snuit. De blik waar ik altijd voor smolt en waarmee ze altijd alles van me gedaan kon krijgen. Haar getrappel als ze iets lekkers verwachtte. Haar glimlachende snoetje.

Ik ben blij dit te lezen want ik voel exact hetzelfde...Na onze Golden zijn er twee Poolhonden gekomen ,deels omdat onze zoon er zo gek van was en deels omdat men ons had aangeraden iets helemaal anders te nemen om zeker niet te gaan vergelijken. Nu, een groter verschil is bijna niet mogelijk en we zijn ondertussen best gelukkig met onze twee honden. Maar ...als ik een Golden zie...dan smelt ik gewoon en moet ik toegeven dat ik dit ras zo erg mis!

Volgens mij is dat volkomen normaal, niets om je voor te schamen of schuldig over te voelen, als je dat doet..Iedere hond is iets dierbaars, en zal een plek veroveren in ons hart. En zo hoort het ook, het zijn allen individuele en unieke persoonlijkheden.

Bedankt voor alle lieve reacties, fijn te weten dat ik niet de enige ben die dat heeft.. Ik zal mijn Bella gewoon nooit kunnen vergeten, wie weet dat er ooit nog eens een berner komt maar ik ben tegelijk ook weer zo bang weer een hond met erfelijke aandoeningen te krijgen, onze Bel kwam van ED vrije ouders maar had ed, ocd, kapotte knieen dure operaties, veel ellende en jarenlang pijnstillers.. Uiteindelijk was het een tumor bij de blaas die haar fataal werd .. Altijd als we een berner zien roept iedeen thuis ooooh een Bella..

Ik heb dat met Dobermannen...

Nu heb ik pas een herplaatsertje een kruising van een Jack en een Pinscher...het verschil kan niet groter...maar zij heeft ook zo haar kwaliteiten, en dat is ook leuk om te zien.

En wanneer heb je een klik...een beetje wennen hoort er ook bij.

Ook ik mis mijn honden die niet meer leven en denk nog elke dag aan ze. Soms denk ik wel eens, had mijn nieuwe hond maar eens dit of dat qua karakter, maar dan sla ik mezelf weer voor mijn kop omdat ik zo niet mag denken. Ik ben juist wel voor een ander ras gegaan!

Eigenlijk mis ik alle honden die in mijn leven zijn geweest, 7 in totaal allemaal nog wel..
En als ik heel eerlijk ben denk ik soms ook: ik wil geen kleinere hond, ik wil een lekkere lobbes, maat berner sennen maar dan denk ik weer tsja, onze kruising beagle vroeger was ook een ontzettende lieverd, en hij kon helemaal opgerold op mijn schoot.
Maar de laatste is heel speciaal voor me geweest, zoveel meegemaakt samen!

Toch ben ik stapelgek op mijn pupje, mensen worden echt een beetje moe van me zo blij ben ik ermee maar dan zie ik opeens die lieve bruine ogen weer voor me, bedenk dat hij gewoon alles verstond wat ik zei.. hij was echt heel bijzonder.

Dus ik snap precies hoe je je voelt, ik denk dan maar bij mezelf (en vrienden zeiden dat ook) zolang je net zo lief bent tegen je nieuwe hond word je ook hele dikke maatjes, en je nieuwe pupje weet echt niet dat je nog weleens heimwee hebt naar een hond van tig jaar geleden, hebben honden geen last van!

Net of je aan een moeder van 2 kinderen vraagt: van welke hou je het meest??
Iedere moeder zal zeggen ik hou van allebei, hoe verschillend ze ook zijn.. maar kiezen kan ik niet, ieder kind is uniek en me even lief..
Ik denk dat dat voor honden ook geld, en wie weet, de volgende hond.. nog lang weg maar toch.
Als ik verhuis en geen trappen meer hoef te lopen in de komende 15 jaar of zo komt er weer een molosser met giga-kop en chocoladebruine ogen in huis, maar nu ben ik eerlijk gezegd echt verlied op mijn nieuwe hondje door het gemis heen.
Wie weet is jouw volgende hond, als die er komt ook weer zo'n grote lummel!
Dikke knuffel en voel je niet schuldig, nergens voor nodig..

Ik ben het helemaal met Tineke eens, het zijn je beste vrienden en hebben een plaatsje in je hart. Je vergeet oude (mensen) vrienden toch ook niet? En al helemaal niet als ze zijn overleden.
Ik mis mijn beestjes ook allemaal nog, hebben allemaal speciale plekjes in mijn hart.
Sterkte en hou de herinneringen levend.

Ik mis Maylo en Quinto echt enorm...

Maylo heb ik in 2006 op 6-jarige leeftijd in moeten laten slapen
Het was m'n eerste hond en kreeg hem toen ik bijna 12 werd.
Ik kon echt werkelijk alles met hem doen, hij heeft nooit gevochten, probelemen veroorzaakt en hij was echt mijn grootste vriend... Iedere vrije seconde die ik had ging naar Maylo.

Quinto heb ik maart vorig jaar moeten herplaatsen omdat ik hem niet kon bieden wat hij verdiende doordat ik vlak na zijn adoptie kreeg te horen dat ik een chronische ziekte heb.
Maar kan nog om hem huilen...
Dat mannetje is in een hele korte tijd een hele belangrijke hond voor me geworden.
Hij was in het begin enorm onzeker, maar hij had dat in zijn korte leventje al veel mee gemaakt.
Maar toen hij eenmaal vertrouwen in mij/ ons kreeg, wauw Quinto is echt een wereldhond!!
Hij deed alles voor me, hij is enorm slim, leergierig, snel, zo gek als een deur, en een echte allermans vriend en een echt knuffeldier

Ik weet dat hij nu een gouden huisje heeft, maar ik mis dat mannetje nog echt iedere dag

Ik mis al mijn lieverds nog steeds, net als ik mijn overleden vader en moeder mis.
Iedereen heeft een plekje in mijn hart, die gelukkig groot genoeg is om alle goede en bijzondere momenten van mijn dierbaren te koesteren.