4 maanden geleden

9 januari hebben we m'n hond Rimmert wegens ouderdom moeten inslapen hij kon bijna niet meer opstaan en z'n behoefte deed hij voornamelijk in huis, zo zielig en daarom hebben we de dierenarts laten komen om hem uit z'n lijden te verlossen! En nu 4 maanden later denk ik elke dag nog aan hem (heb het soms erg moeilijk). Wanneer krijgt hij een plaatsje in m'n leven!!! (hij ligt trouwens in m'n tuin begraven, dus ik bezoek hem elke dag).

Het verdriet en het missen blijven Reinoud. Je hebt immers zoveel aan Rimmert gehad en hij aan jou. Dat wordt niet zomaar weggewist.

Het is niet zo gemakkelijk om je hond weer een plekje in je leven te geven. Dat heeft tijd nodig. Het enige wat je echt wil is je Rimmert weer bij je en dat voor altijd. Dan laat je herinneringen nog niet toe, dan doet het kijken naar foto's en over Rimmert praten pijn.

Mettertijd zullen die herinneringen niet meer enkel pijn doen maar zullen ze je ook blij maken om wat je samen hadt, gelukkig omdat jij Rimmert en Rimmert jou zo vaak gelukkig maakten. En dankbaarheid ga je dan ook weer voelen omdat je gaat beseffen hoe belangrijk het voor een mens en een dier is als ze zo'n vriendschap en liefde voor elkaar mogen meemaken dat die blijft bestaan. Niemand neemt je dat ooit af. Stilaan zul je weer open staan voor andere dingen en de kracht die je ervoor zult hebben put je dan juist uit het verleden, omdat je weet hoe het kan zijn.

Heel veel sterkte nog. "Wie niet gehad heeft, kan niet missen".

Reinoud, hoelang je verdriet duurt weet ik niet. Bij mij zijn de tranen nog niet opgedroogd door het verlies van Max. Ik begrijp jou intense verdriet. De tijd zal het uiteindelijk gaan winnen. Vergeten zal je Rimmert natuurlijk nooit meer. Blijf eraan denken dat je het uit liefde voor HEM deed. Als hij je wat zou kunnen zeggen zou hij jou bedanken dat langer lijden niet meer hoefde.

Rimmert en Max zijn nu samen.

veel sterkte

het is nog heel kort dat je je beste maatje verloren bent,ik vind het niet meer dan normaal dat je nog heel verdrietig bent
ik weet hoeveel pijn het doet,ook bij mij zijn de tranen nog niet opgedroogd en is het gemis nog heel groot,ik denk ook zal die pijn ooit eens over gaan.

maar weet inderdaad zoals hierboven is gezegd dat je het uit liefde deed,je bespaarde hem veel pijn,en in je hart zal hij er altijd zijn,daar heeft hij zijn plekje,daar zal hij ook blijven daar kan niemand hem van je afnemen,dichter kan niet

nu wil je hem alleen maar kunnen vastnemen en knuffelen,oh wat begrijp ik dat zo goed!

nog veel sterkte en weet dat iedereen hier je begrijpt

Dat is ook heel moeilijk, wij kennen dat verdriet ook maar al te goed.
Op den duur kun je het wel een plekje geven en dan
kun je ook weer denken aan de leuke momenten.
Wij hebben dan de urnen van onze twee overleden boxers in de kast staan, toch nog een beetje dichtbij.

veel sterkte.

Ja het verdriet de ene kan het sneller verwerken dan de ander.
Het is nog zo onlangs bij jou.
Eind mei zal het bij mij 2 jaar worden,en heb nog verdriet.
Ik leef met jou mee en wens je nog veel sterkte toe.

Het verdriet en gemis van een dierbare vriend verdwijnen nooit.
maar misschien helpt deze gedachte je een beetje

Those we love don't go away
They walk beside us, every day.
Unseen, unheard,but always there
Still missed,still loved, still very dear.

Sterkte Reinoud.

Bedankt allemaal voor jullie steun, dat helpt me echt M'n 2 honden zitten in m'n hart en zijn voor altijd bij me

Hoi Reinoud,

4 maanden is nog maar zou kort, alles voelt dan nog zo intens aan...als de dag van gisteren. Ieder mens gaat er natuurlijk anders mee om, de een heeft net zo'n verdriet en gemis maar verwerkt het misschien sneller. Bij mij ging het heel langzaam, heel lang me naar gevoelt en veel denkwerk.
Ben nu op 3 weken na een jaar verder en kan nu pas zeggen, op het ontzettende gemis na, dat het wat beter met me mij gaat. Hetgeen je waarschijnlijk al gelezen had ik m'n topic waar je op hebt gereageerd.

Geef je over aan je verdriet, gemis en alle andere gevoelens, volgens mij op alleen die manier kan je er dan langzaam me omgaan. Tenminste zo heb ik het ervaren, en is ook natuurlijk bij iedereen anders.

Sterkte!