Stomme baasjes...;-)

Bedacht me net dat ik jullie bijgaand verhaaltje nog niet had verteld...

De voorbije zondag was ik bij mijn ouders aan het stofzuigen en had Tibo gezellig buitengezet bij mijn vader, kwestie dat hij niet in de weg loopt...

Een tijdje nadien zie ik mijn ouders z'on beetje in paniek de tuin doorkruisen, ik denk wat hebben ze nu toch weer , dus naar buiten...

Inderdaad grote paniek want Tibo is nergens meer te vinden, ik een beetje boos want hoe kan dat nu en kan je echt eens niet heel even opletten, je kent dat wel !

Ik werd er gelijk ook zenuwachtig van, want zag Tibo al ergens onder een auto lopen ofzo. Dus roepen en nog wat harder roepen, maar niets...van voor naar achter in de tuin en niets. Het huilen stond me nader dan het lachen en ik dacht dus ook niet zo helder meer na !

Mijn ouders waren helemaal hun kluts kwijt, want nu waren ze toch mijn hond kwijtgespeeld zeker.

Opeens bedacht ik me dat dit toch eigenlijk onmogelijk was, de twee poorten waren afgesloten en de tuin is goed omheind. Dus ik terug naar binnen en wat zit daar in de hal...juist Tibo. Helemaal gestresseerd, want het vrouwtje en iedereen was zo op hem aan het roepen geweest, hij wist niet meer waar hij het had, plat op zijn buik kroop hij naar me toe. Andere mensen zouden nog gedacht hebben dat ik hem regelmatig een pak rammel geef...is dus niet zo hé !

Dus wat was er gebeurd, Tibo zat eerst wel degelijk in de tuin en toen we riepen is hij ergens vandaan gekomen, maar waarschijnlijk was hij in de voortuin terwijl wij achteraan waren en vice versa. Hij vond er dus niet beter op dan de voordeur open te gooien en kwam in de hal terecht, voordeur achter hem dicht en klaar.

Is eigenlijk heel stom van ons, maar wat paniek niet vermag, een mens denkt gewoon niet meer logisch na !

Achteraf konden we er wel mee lachen en mijn moeder zegde...nu dachten we er vanaf te zijn en wilde net een andere in het asiel gaan halen hoor Tibo.

De sukkelaar, z'on stom bazinnetje, je zal er maar mee moeten leven hoor !

Liefs,
Marie-Rose

Marie -Rose

Toch wat een paniek kan je dan hebben als je je maatje ineens kwijt bent.

Ik had dat laatst ook hoor maar dacht ook ze kan niet weg zijn. Was ook gewoon binnen in het dwergenhok. was abby achter me aangelopen had ik wel gezien. maar realiseerde me dus niet met de deur dicht doen dat Abby daar nog was

Maar ja je zal maar met zo bazinnetje moeten leven, maar Tibo je bent bij mij welkom hoor. je vrouwtje wou het niet zeggen maar zeg ik het wel. dus bij deze je bent welkom.

Liefs natascha

Helaba, hij mocht dat niet weten hé

Dus als ik hem de volgende keer kwijt ben moet ik hem niet meer in de hal gaan zoeken maar bij jou

Nee dat moet je gewoon even bij natascha gaan zoeken want dat is Tibo naar ons toe gegaan.

O jee, paniek in de tent
Gelukkig dat hij niet echt weg kon.
Tibo dacht natuurlijk dat hij straf kreeg toen je hem eindelijk vond.
Maar jij was allang blij

Hoi Marie-Rose,

Wat een verhaal zeg Inderdaad die paniek is heel herkenbaar!!!
Ik heb, vele jaren geleden, ook een keer lopen zoeken om mijn cocker spaniel, dacht ook dat zij uit de tuin ontsnapt was, we woonden daar toen nog niet zo lang en alles was omheind maar er was een klein stukje niet echt goed dicht, dus....... paniek en dan denk je niet meer goed na.

De hele straat en omgeving afgezocht, nog met de auto naar het park. Zelfs de buren zochten mee.

toen we uiteindelijk weer naar binnen gingen stond ze zacht piepend boven aan de trap waar ze niet afdurfde

De opluchting was enorm en wat voel je je dan inderdaad stom!!!
Fijn dat het bij jullie ook paniek om niks was

groetjes Thea

Hebben wij ook al gehad.
's zomers staat de deur naar de tuin hier altijd open, dus Noa kan vrij in en uit het huis.
Zegt er opeens iemand van: "Hey, 'k heb Noa al een tijd niet meer gezien."
Dus gaan we even kijken in de tuin, wat roepen, in huis rondzoeken maar nergens te vinden, dus wij al helemaal in paniek natuurlijk.
Bleek uiteindelijk dat m'n moeder haar per ongeluk had achtergelaten in de garage, lag ze daar rustig op de grond een beetje te luieren.

Blij dat ik het niet alleen heb, maar bij mij is het wel de tweede keer...erg hé...

De eerste keer was met Yoshike, ik op weg naar het werk, ineens een paniektelefoon van mijn moeder.

Ze had de hond al een uur niet meer gezien en alles afgezocht. Ik dus volle vaart terug naar huis, want Yoshi tja, die durfde wel eens gaan lopen !

Kom ik aangereden, doe de poort open en wat zie ik in de auto van mijn ouders zitten, juist Yoshi, moeder had hem meegenomen toen ze boodschappen ging doen, want hij reed heeeeel graag auto. Thuisgekomen laadt ze de boodschappen uit, maar vergeet de hond

Dus ik ben toen ook voor niets naar huis gereden, was toen om te schieten hoor

Bij ons is't al zeker 3 keer gebeurt
Da's wel héél dom van ons natuurlijk,
maar als we haar nu even niet meer vinden, gaan we meteen in de garage kijken

PFFFF

Ken het hoor ben ook zon stres kip erg he!!!!!!!!!!

Loop ik me kapot tezoeken waar ze is echt in paniek ligt Mw heerlijk onder de bank!!!!!!!!11

Oh god hahaha!
Dan kun je, je rot zoeken zeg pff.

Hadden we een keer met Randy. Zonder dat we het wisten was hij de hal ingegaan en in zijn mand gegaan.
Zijn mand ligt net om het hoekje en dan zie je hem dus niet
Naja, ik oplaatst; Waar is Randy nou? Wij over al zoeken. Nergens randy te bekennen We raakten al licht overstuur en maar roepen en roepen. Oplaatst hoorden we dus geblaf uit de hal komen.
En jaa hoor daar was Randy, pfoe, hij helemaal over stuur en Benji boos op hem.
Daarna konden we er er wel om laggen.. Zelfde trouwens met Benji gebeurt.
Ze zeggen meestal dat je van je fouten leert! Nou, bij ons moet het meerdere keren gebeuren voordat we het leren haha!
Zo te zien leren we niet van 1x haha!

Groetjes Ramona

Leuk verhaal hoor!
Effe niet leuk om mee te maken, gelukkig liep het goed af!

Groetjes, ANita.

Ik voel me heel gelukkig dat ik niet de enige ben die dan al eens in paniek durft schieten...achteraf voel je je altijd zo stom hé