Hallo, met wie spreek ik? (jup, weer een verhaaltje over de teckelmeneren)

Ik ben op mijn slaapkamer de was aan het opvouwen. Karel en Pepijn vinden dat helemaal niet gezellig en ik hoor ze wat etteren in de woonkamer. In mijn hoofd bedenk ik de beelden die passen bij de geluiden die ik hoor: Pepijn die in Karels staart hangt, Karel die Pepijn aan zijn halsband de kamer door sleept, Pepijn die bijna van de rugleuning van de bank af sodemietert, Karel die de Xbox uit de kast probeert te trekken… Afijn, gewoon de dagelijkse bezigheden van de teckelmeneren.

Ineens hoor ik Karel keihard en monotoon blaffen. In mijn hoofd vormt zich het beeld van Karel die zich plat op de grond gooit en met een gespannen lijfje, staart strak naar achteren en zijn blik nét langs Pepijn een dwingend geblaf produceert, wat hij makkelijk een half uur volhoudt, zonder ook maar één keer zijn bek te sluiten. Ik heb hem al vaak zitten bestuderen terwijl hij dit deed. Een bijzonder staaltje lichaamstaal, het toppunt van eigenwijsheid (hij bláft immers niet, hij houdt gewoon zijn bek open en zijn keel maakt geluid) en het resultaat van een intensieve stembandtraining. Dit middel wordt steevast ingezet wanneer Karel iets wil hebben wat een ander heeft. Ik word er altijd helemaal leip van en een door mij veelgeschreeuwde zin is dan ook: “Pak het dan gewoon áf, stomme idioot!” Heeft natuurlijk geen zin, maar het lucht wel lekker op.

Ik vraag me af wat Pepijn heeft dat Karel zo graag wil hebben. Ik ben er echter vrij zeker van dat ik alles van tafel heb gehaald voordat ik de kamer uit ging. Veel bijzonders kan het dus niet zijn, waarschijnlijk net dat éne speeltje van de 87236482 die er liggen dat ze toevallig allebei nú willen hebben. Ik word ook nu weer horendol van de keelklanken van Karel en brul: “Nókken, Karel!” Even lijkt het alsof hij daadwerkelijk stopt met blaffen. In mijn hoofd zie ik Karel zijn meest verontwaardigde kop trekken. “Waarom moet ík nokken dan, vrouwtje? Ík doe niks hoor. Hij heeft mijn dinges dus dan mag ik best blaffen!”

Na de verontwaardigde stilte hoor ik nog een verontwaardigde kreun en daarna gaat hij lekker verder met klereherrie maken. Die verontwaardigde kreun zit me dwars. De laatste keer dat ik die hoorde, gaf ik hem op zijn kop omdat hij tegen Pepijn zat te blaffen terwijl die stiekem zijn benchmat zat op te vreten. Hmmm, zou Pepijn dan toch iets te pakken hebben gekregen wat niet voor hem bestemd is?

De telefoon gaat. Ik moet eerst even nadenken waar hier de telefoon ook alweer staat, want ik gebruik meestal alleen degene in de woonkamer, maar struikel dan naar de achterkant van mijn bed en pak de telefoon uit het laadstation. “Intercom” staat er op het schermpje. Huh? Intercom? Ik neem op en hoor: “krrrk krrrk crunch crunch krak krrrk krrrk”. Ineens valt het kwartje en weet ik waarom Karel zo hard blaft en waarom hij zo verontwaardigd reageerde op mijn brul. Ik kijk nog eens naar de telefoon en zeg luid en duidelijk: “PE-PIJN, LAAT LOS, NÚ!” Aan de andere kant van de lijn is het eerst stil, maar daarna komt er een voorzichtig en vragend “Woef?”. Nadat ik hem verteld heb dat hij héééél stout is, komt er een heel jankconcert los: “ahoewoewoewoe aaaaaawoehoehoewoe” Ik houd het gesprek nog een beetje gaande, maar ik ben bang dat hij straks écht korte metten maakt met het toestel en ik hang dus maar op.

Proestend loop ik richting de woonkamer. Ik doe de deur open en zie op het inmiddels welbekende vloerkleed twee heren met verfomfaaide bekjes zitten. Tussen hen in ligt een telefoon met net zo verfomfaaide knopjes. Ik loop naar hen toe en Pepijn begint weer te loeien. Hij duwt al “babbelend” de telefoon met zijn neus naar mij toe alsof hij wilt zeggen: “Vrouw, het vrouwtje in de telefoon was heel boos op mij en ik deed he-le-maal niets, los jij het even op?” Ik pak de telefoon op, maar laat hem per ongeluk weer uit mijn handen vallen. De heren schrikken zich beide een hoedje en deinzen met wijd opengesperde ogen achteruit. Kijk, dat is mooi, al doende leert men zeggen ze wel eens. De les van vandaag? Kom niet aan de telefoon, want daar zit een héél boos vrouwtje in.

Prachtig verhaal!!! Heb er hartelijk om zitten lachen en zag het zo voor me!!
Groetjes Judith en Babbe.

zo super geschreven!!

Ik moet altijd lachen met je verhaaltjes, maar dees vond ik echt super

Je in ieder geval niet generen om verhaaltjes te schrijven. Dan kan ik ook nog eens lachen

Ge-wel-dig!! Jij zult je nooit vervelen met die teckelmeneren van je! En wat schrijf je dat echt superleuk!
Ik zit in de trein en werd al raar aangekeken dat ik naar mijn telefoon zat te grinniken

Ik zie die ondeugende koppies al voor mij! Wat een heerlijk verhaal weer!

Whahahahahahahaha! Ik geniet altijd van die verhalen van jou en de teckelmeneren!

Hahahaha geweldig!!! Je kan het echt zo leuk schrijven!

Super en zo heerlijk geschreven.Heb na het lezen mijn ogen even gesloten en zag het hele verhaal daadwerkelijk aan me voorbij komen. Wat een gave hondjes toch, geweldig!!!!

Top verhaal weer.
Had die koppies wel eens willen zien van die twee toen ze jou stem door de telefoon hoorde.

Heb weer hartelijk gelachen om je twee teckelmeneren.

Kwam gisteren tijdens het lopen een man tegen met precies zulke teckels als Karel en Pepijn.
Het eerste wat ik dacht " zullen die twee ook zo zijn als Karel en Pepijn"
Maar dat is natuurlijk niet zo want die EER is alleen aan Karel en Pepijn weggegeven.

Ben nu al aan het wachten op het volgende verhaal.

Hahaha oooh Leila wat heb je toch 2 heerlijke monsters
Wel oppassen, de volgende keer bellen die relteckels zo 114...
als ze hun zin niet krijgen

haha wat een mooi verhaal weer

Jou leven is nooit saai met die 2...
je zou een boekje moeten schrijven, denk dat die als warme broodjes over de toonbank gaan

Zou toch ook een geweldig cadeau zijn om aan hondenliefhebbers te geven!

hahah geweldig weer leila

Wat een verhaal en jij weet het zo goed te brengen ,alsof ik een boek aan het lezen was
Heel leuk hoor,minder voor je telefoon die nu aan digelen is.Nu ja ze zullen het nu wel niet meer doen met die boosaardige mevrouw aan de lijn

Als de kat van huis is..

hahahaha geweldig !!!

je moet echt is een keer een boek gaan produceren :

de leuke avonturen van de teckelmeneren

Super verhaal, teckels zijn ook gewoonweg superhonden

Hahaha, geweldig !! Ik zie het al helemaal voor me, wat schrijf je het leuk .. En ben jij ook even blij dat ze met de intercom belden en niet per ongeluk naar China ofzo !

Haha Leila, je had het zondag al verteld maar het blijft een ontzettend leuk verhaal! Ze zijn wel slim hoor, die bengels van jou Weten gewoon hoe ze moeten bellen!
En knap, dat "blaffen" van Karel... Dat heeft zeker veel oefening gekost

hahaha geweldig verhaal weer Wanneer komt je eerste boek uit?

Wat heb je toch een stel heerlijke relteckels

Ja Leila, het is weer een kostelijk verhaal! Mijn man vroeg of er soms weer een teckelverhaal op het forum stond, omdat ik zo hard moest lachen. Hij heeft het ook gelezen en hij vindt het ook prachtig. Hij zegt ook: 'Ze moet ze gaan bundelen en uit laten geven'.

Moet daar zo om lachen, wat een clowns zijn het toch!
Je hebt heel wat met ze te stellen, de bandieten....

Wat een heerlijk verhaaltje.

ik kan niet anders zeggen dan geweldig weer
ik zat te sjaggen op het werk maar dit was erg grappig ff te lezen

straks beginnen ze je nog te smsen of whats-appen

Hahahahaha heerlijk die teckelmeneren van jou!!
Wat een verhaal elke keer weer
Ik zie zo die koppies voor me! Je moet het toch eens een keer filmen hoor hahaha

Top, ik heb weer heerlijk gelachen

behalve kinderen vanaf een jaar of 6 met I-phone of BB, moeten onze honden nu ook al een mobiel ..., ik ga deze dus echt niet voorlezen hier, straks wil Misty ook nog zo'n ding

Met die twee monsters in huis kom je niet eens toe aan je huishouden..., de was ligt zeker nog steeds op bed..., met waarschijnlijk twee teckels ertussen

hahahahh wat een geweldig verhaal weer zeg, kom niet meer bij van die verhalen over die teckelmeneren . jij moet echt een boek gaan schrijven over ze .

Heerlijk...

Moet je echt een uitgever voor zoeken!