Gaat dit niet een beetje te ver...

Bedankt voor al jullie verschillende reacties, en de verschillende meningen.

Ik zou me er niet prettig bij voelen.. ben blij met foto's denk ik..

Ieder het zijne .......

niks voor mij maar als zij zich er prettig bij voelt ja ieder zijn keus.
nogmaals hoeveel ik van mijn dames hou, ik laat wel bij mooie foto op mijn kast

Zelf zou ik het niet doen..
Maar dat zou een ander ook weer zeggen over mijn gedenkhoekje van Dico en Ziva, hun urnen, pootafdrukjes in het gips en hun foto's die er boven hangen.. De kaarsjes bij hun urnen die ik elke avond voor ze aan steek.

Iedereen heeft een bepaalde manier van verwerken en omgaan met de dood.. Deze vrouw doet het op deze manier.. Niet de manier waar ik voor zou kiezen maar als ze er troost uit kan halen en zo het verdriet en gemis een plekje kan geven dan vind ik het ook wel weer iets heel moois.

Het lijkt mij eigenlijk dat je steeds weer met je neus op de feiten gedrukt wordt, dat je hond niet meer leeft. Een opgezette hond is toch echt 'leeg', van een dier is het haast meer een ding geworden.. Het lijkt me heel raar om Sam een knuffel te geven, zonder dat hij regeert, zonder natte neus, zonder kwispel en met een hard vulsel in zn lijf..

als die vrouw hier troost uit kan halen is dat voor haar erg fijn, maar mij niet gezien ....

ik weet niet wat ik ervan moet denken, echt niet

ik denk dat het voor ieder mens anders is, en ook anders omgaat met het verlies. Voor mij zou een foto genoeg zijn. Anderen laten hun hond cremeren en bewaren de as. Weer anderen laten hun honden opzetten. Misschien heeft deze mevrouw moeite met het loslaten. Ik weet het niet.
Maar het is haar keuze en die accepteer ik. Ook al zou ik zelf een andere keuze maken.