Tibo vertelt ook hier zijn verhaal....

Begin juli 2008, hé wat leuk het vrouwtje schijnt ergens naartoe te gaan, een heleboel koffers op het bed en een drukte van jewelste, zal het maar goed in het oog houden, maar tevens uitkijken waar ik loop, want anders wordt ze weer boos !

En ja hoor, ze rijdt de wagen al voor en ik mag mee, joepie !! Maar wat doet ze nou, ze stopt een beetje verderop en haalt mijn spulletjes uit de auto ! Ik moet er ook uit en wordt afgegeven aan één van haar vrienden en weg is ze ?? Ik begrijp het niet hoor...heeft ze eindelijk vakantie en laat ze me gewoon achter

Nuja, ik maak er hier wel het beste van en gedraag me als de hele lieve Golden die ik ben, dan komt het beslist in orde ! Ik voel me wel wat ziekjes, eigenlijk al een hele tijd, maar het vrouwtje had niet echt tijd om dit op te merken. Vannacht dus toch een ongelukje, kan er echt niet aan doen, maar wat zijn ze boos ! Na een week hebben ze er blijkbaar genoeg van, maar gaan niet naar de DA, neen hup terug de auto in en naar iemand anders...daar weer hetzelfde scenario. Ditmaal word ik tamelijk hardhandig de auto ingeduwd en gaan we op weg, krijg woorden naar mijn kop geslingerd als jij vuile hond...ben ik echt niet hoor, ik voel me gewoon niet lekker !

Ze stoppen aan een enge plaats, hoor allemaal geblaf en gehuil, kletterende deuren en mensen die ik niet ken wat nu weer...neeen, laat me hier niet achter.

Er komt een vriendelijke dame, die zegt, ach kom jongen en ze brengt me naar een hok helemaal achteraan in het asiel...ik hoor de andere hondjes wel, maar zie eigenlijk niets, doodeng vind ik het !

De volgende dag komen er een aantal mensen langs mijn hok en één van hen gaat met me wandelen, hij is vriendelijk maar ik ben bang en weet het allemaal niet meer ! Wat doe ik verkeerd ?

Dag twee is het 's avonds een drukte van jewelste en ineens staat daar een vrouw voor mijn hok die ik nog nooit eerder zag, ze zegt tegen haar compagnon (is haar papa of zoiets...), kijk laten we deze meenemen op avondwandeling...zo gezegd zo gedaan en ik mag weer eens uit dat ellendige hok ! Ojee hoeveel hondjes en allemaal blaffen en uit de bol gaan. Ik spring van hier naar daar en wind me vreselijk op ! Een kwartier later vertrekken we en na een tiental minuten voel ik me hondsberoerd. Ik val om en moet overgeven, neen dit mag niet, nog even en ze worden boos ! Ik kan er niet aan doen hoor, maar kan niet meer verder. De vrouw bukt zich en begint me te aaien, heeft blijkbaar medelijden, ditmaal geen snauw dus ! Ze gaat heel rustig met me terug naar mijn hok en ik bekijk haar nog een laatste keer en ga dan stilletjes in mijn hoekje in het binnenhok liggen. Wat een ellendig hoopje hond zeggen ze nog....ja zo voel ik me ook

Vanaf die dag zie ik dezelfde vrouw regelmatig, het is zij die heel dikwijls met mij op stap gaat. Ik vind haar wel leuk en als ik haar stem hoor begin ik van louter enthousiasme met mijn vier pootjes in de lucht te springen ! Lijkt een hit onder de mensen, want iedereen komt kijken en lacht !

Augustus 2008, ik zit hier nu al een hele tijd en niemand komt me halen, heb iets gehoord over...het mag niet, zijn dossiertje is nog niet gesloten en ze wil hem niet afstaan...weet niet wat het bedoelt, maar het heeft er wel mee te maken dat ik hier nog steeds zit denk ik !

Ah, daar is dezelfde weer, even springen ziet ze me zeker en ja hoor ze komt me alweer knuffelen en heeft wat natuuryoghourt voor me bij, is goed voor mijn maagje zegt ze, laat maar komen hoor ! De andere dame zegt, hij mag je zo, je moet hem adopteren !! Wat bedoelen ze toch ? En wat doet ze nu, gaat ze even bij de katten staan, helaba, ik zit hier wel hé, zie je me niet !!!

Ondertussen heb ik ook al 3 vriendjes in mijn hok gekregen, ook zij werden hier achtergelaten en de hokken zitten overvol ! Vind het wel leuk met hen en heb de mensen horen zeggen dat ik toch een sul ben die met alles kan, is dat nu positief of negatief ? Daar ben ik nog niet helemaal uit ?

Heel raar maar die ene komt nu elke dag, ze heeft blijkbaar vakantie en dat investeert ze in mij, goed hoor, mag ik extra uit mijn hok !

Wat heeft ze nu bij, ah vlees...geef maar op..er zit precies wel iets tussen, een pil ofzo...maar ach wat geeft het, is wel heeeel lekker ! Krijg dit de volgende twee dagen weer en dan ineens komt ze weer een weekje niet...haar vader lag in het hospitaal heb ik gehoord...

Erg maar nog erger voor mij ! Ik hoop dat ze me niet vergeet ! Maar wel raar, na die pillen voel ik me stukken beter. Mijn neusje, lippen en ogen worden donkerder en ik voel me goed !

Ah daar is ze eindelijk weer, joepie !!! Hier zit ik..wat doet ze nu, ze bekijkt me zo raar, ik ben het echt hoor ! Hoor haar zeggen, je ziet er zoveel beter uit en je hebt je lichte neusje niet meer en je oogjes zo mooi, maar je bent het, je springt weer op Ik hoorde ook dat mensen die mij wel wilden adopteren hebben afgehaakt omdat het allemaal te lang duurde, zij namen een van mijn vriendjes mee. Maar mijn wandelmaatje schijnt er gelukkig mee te zijn, want zij heeft haar naam op mijn dossiertje laten zetten hoorde ik en op dag 46 zal ze me komen halen. Zou het echt...vertrouw de mensen niet meer, we zullen zien.

Twee dagen later staat ze er opeens weer, ditmaal met een andere vrouw erbij, is ook wel heel vriendelijk maar haar ken ik niet. Ze hebben een leiband bij, ok ik mag weer met haar op stap. Ditmaal gaan we echter de andere kant op en ik moet in een wagen springen, neen dat wil ik niet...dan gooien jullie me weer weg. Ze dringen aan, ik doe het toch en ril de hele weg !

We komen aan en ze laten me uit dat enge ding. Hé een tuin, ik mag er in rondrennen en ook binnen in het huis ! Ojee drie katten, nuja ze zien er redelijk braaf uit, zal ze maar aanvaarden ! Oh een mand en nog een mand en een hondendeurtje waardoor ik binnen en buiten kan. Zou ik hier mogen blijven, zal haar toch maar op de voet volgen, ik wijk niet van haar zijde ! Die anderen ken ik immers niet ! Ze gaat met me naar de DA, ach dat ken ik, blijf gewoon braaf ! Ze vindt me een echte Golden, ja wat anders zeg !! En ontdekt nog een parasiet die ze met speciale medicijnen wegkrijgt en dan, als een hond denkt alles gehad te hebben, krijg ik nog kennelhoest ook ! Maar ach, ditmaal word ik verzorgd en kom er al snel bovenop !

Na een 3 tal maanden had ik door dat het blijven was. Het vrouwtje (ja zo mag ik haar nu noemen en heb er eigenlijk twee , want vrouwtjes mama zorgt goed voor me als ze werken is ) heeft door dat ik niet graag in de keuken slaap zoals mijn voorganger die ze blijkbaar nog erg mist ! Dus ik mag nu bij haar op de kamer, nu zijn we helemaal onafscheidelijk en ze neemt me overal mee ! Er gaat een hele nieuwe wereld voor me open en de mensen zeggen, wat een lieverd en zo mooi !

Het leven kan goed zijn, ik geniet ervan en wil nooit nog terug naar die hokken, enkel om af en toe een goededag te gaan zeggen zoals tijdens iets wat ze noemen de opendeurdag. Zag daar een paar van mijn vriendjes terug, maar gelukkig werden ook zij ondertussen geadopteerd.

Ik ben nu gelukkig, maar zeg altijd...mensen vergeet mijn vriendjes niet die nog in het asiel vertoeven ! We smachten allemaal naar ons eigen baasje en huisje, we vragen niet veel...enkel zie ons graag en dump ons niet als een stuk vuil !
We geven er zoveel voor terug ! Pups zijn ook leuk hoor, maar niet meteen denken dat wij allemaal probleemhonden zijn, want dat is niet zo...we worden gedumpt omdat ze ons beu zijn !

Dikke poot van Tibo !!

Na alle ellende die hij heeft mee moeten maken heeft hij nu zijn gouden mandje echt gevonden !!!
Hij mag echt heel blij zijn met zo'n baasje als jij hoor Marie-Rose !!!

Ik zal het hem zeggen hoor Melissa Maar ik ben ook heel gelukkig dat zijn vorige vrouwtje hem gedumpt heeft, is mijn winst !! heb ik een tophond gekregen

jij hebt niet enkel een tophond gekregen maar hij ook een topbaasje

respect hoor voor de mensen die hondjes een tweede kans geven waar ze ook van komen.

Heel, heeeel mooi geschreven.

Hoe gelukkig kunnen mensen die een hondje dumpen met zichzelf zijn ? Ik weet het niet.

Maar als je een hondje zoals Tibo gelukkig maakt dan mag je blij zijn met jezelf en je leven

Ik kende Tibootjes verhaal al, maar het blijft aangrijpend, uiteindelijk is alles gelukkig goed gekomen en heeft hij zijn gouden mandje gevonden.