Ik wil een hond!

Ons hele gezin wil heel graag een hondje.
Mijn moeder vind het prima, alleen mijn vader doet heel moeilijk.
Mijn vader is zelf een groot deel van de dag alleen thuis,
de hond zou dus niet lang alleen zitten.
S'ochtends kan ik de hond uitlaten.
Tussen de middag kan mijn zusje (en eventueel mijn vader) hem uitlaten.
Rond 3 uur, met het avondeten en voor ik naar bed ga kan ik hem ook uitlaten.
We hebben 2 katten in huis, 1 van 1.5 jaar en een dochter van 5 maanden.
Ook dit zou toch geen probleem moeten zijn?
Mijn vader heeft zelf niks tegen dieren en had vroeger zelf ook een hond.
Hij heeft zelf ook geen reden waarom we geen hond kunnen nemen.
Als ik erover begin zegt hij nee en als ik een reden vraag is hij stil...
Ik zou graag willen weten wat jullie ervan vinden en of dit een goede regeling zou zijn?

Groetjes Daniëlle

Voor alles in het leven geld, bezint eer da ge d'r an begint...

Je vader moet gewoon niet zeuren....het is 3 tegen 1 dusss...helaas pindakaas voor je ouweheer...
Die Blaffer moet en zal d'r komen..toch??...dus Pa...paaaa....jammer dan...
Gewoon blijven zeuren...succes..

Je moet samen achter een hondje staan, als het hondje uiteindelijk komt en je vader houd zich op de achtergrond
ga het hondje dit wel voelen. en een hondje kost ook geld, de aankoop van je hond, speelgoed, mand, bench, verzorging, eten...
en oke je vader is het meeste thuis maar als hij er niet achterstaat, heeft de pup er niet veel aan e?
eens goed nadenken over welk ras je wilt, wat voor hondje (pup, of een herplaatser)
en afkomen met leuke ideeén wie weet zie hij het dan wel zitten, veel geluk

Iedereen in het gezin moet het er mee eens zijn.
En zeker in dit geval je vader omdat hij de meeste tijd thuis is dus het meest met de hond bezig moet zijn.

Het is zomaar een hond in huis nemen en alles gaat goed.
Zeker niet als het een pup word.
Dan is het zindelijk maken (lees: minimaal om de 2 uur naar buiten), training, socialiseren.
Er gaat echt een hoop tijd in zitten en je moest best een hoop opgeven.
Zomaar even een dag weggaan dat gaat niet meer. Je moet oppas regelen of een pension.
Zeker de eerste tijd neemt de pup alle tijd in beslag.

Het wilt niet zeggen dat het met een oudere hond wel makkelijk gaat hoor.

Daniëlle, hoe oud ben je?

misschien kan je beginnen met een herplaatser? die neemt minder tijd in beslag wat opvoeding betreft (uiteraard moet je deze hond ook nog zich helpen aanpassen aan de huisregels en hem trainen, maar het is minder dan met een pup) en misschien schrikt dat je vader minder af. Je kan dan ook op sites van asielen hondjes tonen die jullie willen en misschien smelt hij wel

Maar denk er wel goed over na, een hond neem je niet zomaar omdat jij dat leuk vindt, er kruipt veel tijd en verantwoordelijkheid in, misschien is het dat wel wat je vader beseft maar jullie niet.

Dat is natuurlijk niet helemaal waar.
Je zegt wel dat het wel wat tijd kost om de hond te helpen aanpassen aan huisregels maar het kan soms nog wel weer tijd kosten dan een pup.
Je weet niet wat voor vroege problemen de hond heeft gehad en vaak is een hond in het asiel anders dan in een thuis situatie.
Een herplaatser geeft altijd risico.

Vind het altijd wel makkelijk gezegd doe dan maar een herplaatser want dat kost minder tijd dan een pup maar dat is niet altijd waar.
Denk aan een hond met verlatings angst. Daar kan echt enorm veel tijd in gaan zitten en is vaak lastiger dan een pup leren alleen thuis te zijn.

Mijn vriendin en haar kinderen wilde ook een hondje, maar haar man (de vader van de kinderen) niet. Hij wilde er niet voor zorgen. Dat kàn natuurlijk, en toen zijn ze overeen gekomen om toch een hondje te nemen en dat ze alle drie de verantwoordelijkheid nemen voor de zorg,nodige oppas of wat dan ook. Hij is ook vaak thuis en vind het hondje lief, maar de zorgen zijn niet voor hem, hij blijft daar heel duidelijk in. Zo lieten ze hem in zijn waarde, toch een hondje en het loopt daar prima.

Ik weet niet hoe oud je bent, maar kan het niet zijn dat paps denkt", "en als ze straks uit willen of op kamers gaan, erf ik de hond"?
Misschien paps het ras laten kiezen?

Ik ben 15 jaar en heb een zusje van 11 en een zus van 17 die ook graag een hond wilt.
Mijn vader wilde eerst ook geen katten.
Uiteindelijk na lang zeuren kregen we een kat.
Deze werd aangereden en mijn vader vond het echt heel erg!
We kregen een nieuwe en een nestje van haar.
We hebben er nu 2 en mijn vader is echt gek op ze!
Mijn vader is ook gek op honden, maar hij wil er zelf geen 1 hebben.
Ik weet 100% zeker dat als we een hond nemen hij hem met veel plezier uit wil laten.

Nou, dan vraag je niet òf je een hond mag, maar welk ras paps graag wil en dan geef je/jullie hem die op z'n verjaardag.

Sorry vind dit een vreemd antwoord,zo praat je niet over iemands vader. Die man heeft niets verkeerd gedaan ,hij wil alleen geen hond mag hij alsjeblieft.

Ik denk dat jullie best goed overleggen en zoveel mogelijk verantwoordelijkheid moeten nemen over wie wat met de hond gaat doen.Duidelijke afspraken maken en er dan met jullie ouders over spreken.Aangezien je vader er niets voor wilt doen mag je hem dit ook niet opdringen of hem voor blok zetten.Mijn vriend wou ook eerst geen hond, maar we hebben goed overlegd, ook een ras gekozen dat hij ook zag zitten en afgesproken dat ik er mij vooral mee ga bezig houden.

Er moet ergens een evenwicht in zijn, anders gaat je vader hier diep ongelukkig van worden.

Het kan wel zijn dat jij denkt dat je vader wel zal bijdraaien. Maar hij mag zelf toch wel beslissen of hij de zorg voor een hond op zich wil nemen, of niet. Tenslotte is hij wel diegene die er tijdens de dag voor moet zorgen.
Misschien is zijn beslissing ook niet gebaseerd op 'zorg' maar gaat het om financiele redenen en wil hij die niet graag aan jullie (z'n dochters) uitleggen. Een hond kost veel geld. Als je een beetje pech hebt, kunnen de rekeningen van de dierenarts serieus oplopen. Dus misschien moeten jij en je zussen weekendwerk of vakantiewerk gaan doen, en een spaarpot voor de hond aanleggen. Dan nemen jullie ook een deel van de verantwoordelijkheid op jullie.

Ik ben het eens met Christel.
Het kan echt een hoop geld kosten.
Wij hebben dan maar een hondje van 7,5 kilo maar hij eet bijv. al voor 10,- per maand.
Daar komen nog de nodige botten en koekjes bij. Dus dat alleen al zit rond de 20,- per maand.
Dan heb je nog de hondenbelasting, dat is ook iets van 75 euro per jaar wat in 1 keer betaald moet worden.
Langharige honden moet ook nog naar de trimsalon.
En denk ook aan alle spullen ie je nodig hebt. Riemen, halsbanden, mand enz.

Leg inderdaad een spaarpot aan en laat zien dat jullie er samen voor gaan.
Misschien kunnen jullie beginnen met een uitlaathond.
En misschien mogen jullie af en toe een dag oppassen.

Denk er ook om dat je vader misschien wel verder denkt.
Nu zijn jullie allebei nog thuis.
Over een paar jaar misschien niet meer. Kleine hondjes kunnen al snel 15 jaar oud worden.
Houd daar ook rekening mee

Maar laat je goede wil zien en zeg dat je zelf wilt sparen voor een hond en dat jij en je zus de kosten van de hond delen. Ook de maandkosten.

Even enigszins offtopic: Haha, ik besef me ineens dat mijn honden dat in 2 dagen eten.

Overigens sluit ik me verder aan bij Christel en Bianca; het is belangrijk dat iedereen in jullie huishouden het er (voor het grootste deel) mee eens is, zeker als je vader veel tijd met de hond zal doorbrengen.
Hoe oud ben je en wat voor ras had je in gedachten?

Oeps, had even over je andere bericht heen gelezen, die leeftijdsvraag doet er dus niet meer toe

Ja natuurlijk.......
Vreemd antwoord en raadgeving.

Geen hond nemen zolang jullie er niet met z'n allen achter staan.

Je ouders zijn toch degene die een hond opvoeden......Als zij er samen niet overeens zijn dan houdt het op...

Haha ja maar jij hebt 2 beren
Maar geeft wel goed aan dat het zeker niet goedkoop is.

Zoals andere forumleden ook al zeiden je moet er met z'n alle achter staan.
Een hond is niet alleen leuk er zitten ook mindere kanten aan,bv of het pijpenstelen regent of niet de hond moet uitgelaten worden en wat dacht je van vakantie als je met het vliegtuig of met de bus gaat kan een hond al niet mee ga jullie met eigen auto naar een camping is het wat makkelijker.
Ga je naar zuidelijke landen doe je de hond echt geen plezier om hem mee te nemen naar +35 gr,er komen dus ook kosten bij voor een hondenpension die vragen gem 15euro per dag,wie gaat dat dan betalen.
En wat gebeurd er met de hond als je een vriendje krijgt dan kan je vader de hond verzorgen en jij gaat weg met je vriend.
Na verloop van tijd zal je vader de hond alleen moeten verzorgen en als hij dit niet wil moet je dat respecteren,wacht tot je je eigen woning hebt en kijk dan of de situatie het toelaat om een hond te nemen .

Mijn vader heeft vroeger ook altijd honden gehad, omdat mijn moeder die nam.
Zelf was hij meer een kattenmens.
Toen onze 17-jarige afghaan stierf kwam er ook geen nieuwe hond, vooral omdat natuurlijk wij kids allemaal school hadden en hij moest werken.
Nu is hij ook thuis.
15 jaar geleden hadden wij dan opnieuw onze eerst hond sedert jaren (mijn broer kwam daar mee aan), een opvanger voor mensen die dringend naar het buitenland moesten werken en geen tijd hadden de vaccinaties te regelen om hem mee te doen. Nou, daarvoor moesten wij de zorgen dragen, want dat was zo afgesproken, al was hij het meeste thuis.
Mijn pa zal wel eten en drinken geven en binnen en buiten laten (en raapt zelfs de drollen op in de tuin) maar alle 'verantwoordelijkheid' was uiteindelijk voor mij (wandelen, kammen en scheren (bouvier) dierenartsen, voedingkeuze etc.
Voordeel was dat het een mega lieve aanhankelijke hond was, en iedereen die 'm kende was er weg van.
Nu heb ik vijf honden, die hij wel mee verzorgd en gelukkig hebben shibas veel van katten, dat ras ligt 'm dus echt. Ik doe nog steeds dierenarts, vaccinaties als ze nodig zijn, meedische en vachtverzorging en hondenschool, wandelen etc. Hij doet ze verwennen met lekkers, en door de dag doet hij ze binnen en buiten, maar hij halt ze ook aan, en laat ze dingen toe die vroeger niet mochten. Hij ziet ze best graag, maar blijft in zijn hart toch een kattenmens, dus zijn poezels komen nog altijd voor
Maar het was nooit een 'voldongen feit', er werd afgesproken welke hond er kwam, wie wat zou doen, en waar de hond zou mogen komen, slapen, lopen, plassen etc...

PS misschien heeft jou vader ook wel zo veel verdriet gehad van het overlijden van zijn honden vroeger, dat hij dat zichzelf en jullie in de toekomst wil besparen? Misschien eens proberen hem toch uit te laten spreken wat nou precies zijn bezwaren zijn, zodat je daar tenminste kan over praten...

Als ik het goed begrijp is iedereen het ermee eens, behalve diegene die er het meeste tijd mee moet doorbrengen? Lijkt me erg lastig dan.. ben zelf niet zo'n voorstander van overhalen en 'trucjes' om dat te doen. Het is wel een levend wezen dat je in huis haalt. Een hond hoort niet het middelpunt van discussie te zijn

Ik zou als ik jou was vragen om een ouderwets familiegesprek rond het haardvuur

Er is een rede dat jouw vader geen hond wil, misschien een hele goede, misschien een emotionele misschien een slechte rede.

Met zeuren bereik je meestal niet veel alleen dat er frustratie ontstaan.

Lijkt me belangrijk dat je vader die rede deelt, hij zegt nee, dan kan hij ook proberen zijn mening te onderbouwen zodat jullie hier misschien over kunnen praten, kijken of de mening kan veranderen dat het ook voor jouw vader een volmonding ja wordt.

Ik wilde als kind ook heel veel, mijn moeder was net als ik en mijn vader was degene die of nee, of ja zei.
Maar hij vertelde wel zijn redenen, legde ze uit en sprak erover op een manier dat ik die ook goed snapte.
Toen ik vissen wilde noemde mijn vader de ruimte, de verzorging en dat het houden van vissen zeer zeker onderschat werd en de uitleg hierbij.
Ik snapte dit en stond daarna echt achter zijn mening, alhoewel dit voor mij betekende dat ik geen vissen mocht. Toen ik een maand later op mijn verjaardag van een vriendin van mijn moeder een zielig bakje kreeg met eenzame goudvis was mijn vader woest, niemand van ons gezin wist het overigens hoor dat we dit zouden krijgen.
Mijn vader en ik zijn naar de dierenwinkel gegaan, hij nam namelijk wel de vernatwoordelijkheid voor het beestje en wilde hem niet met deze mensen teruggeven. Visje kreeg een vriendje en een zeer mooi aquarium, hielp mij met de verzorging en visje is bijna 10 jaar geworden met zn vriendje maar heeft mijn pappa uiteindelijk wel bakken geld gekost.

Toen ik 4 was overleed onze Wolf, een grote hond (hij werd 15)
Mijn moeder, broers en ik konden niet zonder hond maar mijn vader wilde het niet.
Om meerdere redenen, hij wilde het niet.
Om de tafen gingen we want mijn vader wilde uitleggen waarom, ook om het eindeloze gezeur te stoppen.
Geld, tijd, weg willen kunnen, voeding, dierenarts, pijn van het verlies van wolf en het niet weten wat voor ras bij ons paste.
De jaren die volgend vroegen we er weleens om maar snapten we wel goed (ik niet echt want ik was niet zo oud nog) waarom het er niet van kwam.
Drie jaar daarna vertelde mijn vader mijn moeder dat hij ook weer een hond wilde, zonder hond was hem erg moeilijk geworden zelfs met de vrijheid die we nu hadden.
Ze zijn gaan zoeken en vonden onze Spranky, pas toen alles rond was hebben ze het ons verteld.
Dat was nog eens een mooie verrassing.

Al met al, ga eens serieus met je vader praten, hoe graag je het ook wil, laat hem weten dat je heel graag wilt weten wat zijn redenen zijn. Zodat je hem ook kan begrijpen en die mening evt kan respecteren.
Voor hem is dat ook fijner, en wie weet, misschien is het een rede waar jullie allemaal aan kunnen werken zodat er binnenkort toch een hondje in de planning kan komen te staan.

Pappa's zijn vaak de slimme, gezinsmannen waarvan verwacht word dat zij de belangrijke keuzes maken, dat is ook zwaar

Daar heb je ook gelijk in, maar als je naar een goed asiel gaat, waar de medewerkers goed met de honden werken en je eerlijke informatie geven, kan je best vragen naar een "makkelijke" hond. Je kan op basis van hun gedrag in het asiel, en op uitleg van de vorige baasjes, wel proberen in te schatten hoe de hond zal zijn. Of als er nog steeds een te groot verschil is tussen gedrag in asiel en thuis, kan je een herplaatser nemen of een hond uit een opvanggezin zoeken, dan krijg je nog een beter beeld van hoe hij zich in huis gedraagt (oa. zindelijkheid, alleen blijven, blaffen,...). Ik zeg niet dat een herplaatser zonder risico is en dat je op voorhand weet hoe het thuis zal gaan, maar als je je goed informeert kan je wel een vrij goe beeld scheppen van of de hond bij je past of niet.

Ik heb zelf de andere kant nog niet meegemaakt, maar onze hond was in het asiel heel braaf en een allemansvriend, en dat is thuis niet veranderd. We hebben wel nieuwe dingen ontdekt, oa. dat hij vrij onzeker is naar andere honden en durft uithalen (ondanks dat hij in het asiel met zijn 2 andere vriendjes samen zat), maar verder geen problemen en veel minder werk dan wanneer we een puppy hadden genomen.

een hond kost veel geld
mijn hond moet naar de trimsalon kost 15 euro
eten en koekjes kost per maand rond de 15 euro
en daarna de belating
en je moet nog de spullen kopen als je een hondje wilt
en als het een puppy is mag die ook naar een hondenschool
dus je ouders moeten met je eens zijn
eigenlijk wel de hele gezin
mijn ouders wilde eerst ook geen hondje maar ik ging toch met een vriendin de hond uitlaten en kijken of je wel genoeg tijd hebt
en zeker heb ik beloofd als we een hondje nemen dat ik de voeding voor hem koop(krijg natuurlijk geld van mijn ouders)de hond uitlaten minimaal 2 keer per dag
de hond kammen elke week
dat is dus veel werk

misschien vindt hij het toch heel veel werk zo`n hond.
misschien is hij bang dat hij het meest ervoor moet zorgen.

toen ik olly kreeg was ik elke dag aan het wandelen, heel veel, maar nu doe ik het een stuk minder en doet mijn moeder het i.v.m school enzo...

misschien is hij daar een beetje bang voor...

ik vind wel dat het hele gezin ermee eens moet zijn om een hond te nemen, want dat wordt echt een deel van het gezin en als iemand hem niet wil en er wel mee moet lopen, vind ik lullig...

verder weet ik geen oplossing, je kan misschien in de buurt een hond vinden en vragen of je daarmee mag lopen en spelen

omdat je zei van dat je vader er ook mee kan lopen... maar hij wil dus geen hond...
als het 3 tegen 1 is.. moet hij er wel mee lopen, dat vind ik lullig...

Je zal toch als ik je vader zou zijn moeten wachten, een hondje vraagd veel tijd! om nu te gaan met ik doe alles zelf, dat is nu juist de reden om goed na te denken, wat over een jaar of twee is het dan nog leuk om s,avonds in weer en wind de hond uit te laten, of uit school eerst dehond, terwijl jij net met vriendinnen uit wil? hett idee om een hondje ongewild als verjaars kado te geven vind ik ronduit oneerlijk je vader wenst geen hond dus respecteer dat. later als je op eigen benen staat kan je zoveel honden nemen als je zelf wil. ga eens kijken bij een asiel of je daar kan helpen en dan wel alles doen dus niet alleen de leuke dingen ook zijn poep ruimen etc ,het antwoord meeste stemmen gelden is hier niet geldig het gaat om een levend wezen groeten van Hein.

Dat zou dus niet persé nodig hoeven zijn. Wat ik eerder schreef over die vriendin, daar heeft iedereen vrede mee en dat werkt al 6 jaar goed.
Diegene die de hond wèl willen moeten dan ook zèlf voor de hond zorgen, dus oppas regelen (zo nodig), uitlaten regelen (zo nodig) enz. en er dan niet eens over dènken om vader een keer te vragen, dat is de consequentie van zo'n afspraak en wel zo eerlijk naar de vader.

Was even een grapje tussendoor hoor.

ik wil, ik wil, ik wil..............

oh gut als ik eens alles zou krijgen wat ik wil....

Hé...Hè...hi...hiiieeeee...