Ik zoek troost!

Hallo mensen,
ik ben nieuw hier op het forum. Ik heb gewoon even troost nodig. Wij hebben het genoegen gehad om een labradoodle puppy te mogen hebben, Beer. Nu is het zo dat ik langzamerhand (niet door hem uiteraard) ben weggegleden in een depressie. Beer heeft dit natuurlijk gevoeld en liet me de hele dag geen seconde alleen. Verplaatste ik me een meter, dan deed hij dit ook. Beer is zo'n enorme schat, een voorbeeldig hondje: lief, gehoorzaam, grappig, aanhankelijk, sociaal, zachtaardig. Maar gister is hij opgehaald om te worden herplaatst. Ik kan amper voor mijn kinderen zorgen in deze staat, laat staan voor een pup. En voor Beer kon het ook niet goed zijn, al die spanning in huis. Maar oh, wat doet het zeer! De paniek en het hartverscheurende gemis giert door me heen. Het liefst bel ik de mensen bij wie hij is herplaatst op met de melding dat ik er aan kom om hem terug te halen, maar dat kan natuurlijk niet. Ook mijn kinderen zijn ontroostbaar en mijn man is er in stilte verdrietig van om me geen schuldgevoel te geven.
Is er iemand met troostende woorden? Went een hondje snel aan zijn nieuwe omgeving? Hij was zo op mij gericht, ik heb de hele nacht wakker gelegen en gehuild en aan hem gedacht. Nu zit ik alweer te janken! Slijt dit gauw? Heeft iemand hier ervaring mee?
Ik hoop op wat positieve woorden!
Joosje

Ik weet precies wat je door maakt en ik begrijp dat je zo niet voor de pup kunt zorgen.

Maar de pup went snel aan een nieuwe omgeving.

Maar voor de kinderen is het inderdaad heel erg moeilijk.

Ik wens je heel veel sterkte toe en kop op.

Joosje, wat een verdrietig bericht...

Ik heb geen ervaring met het moeten missen van een hond, het moet nog erger zijn dan ik me kan voorstellen. Ik denk dat jullie voor nu een goede beslissing hebben gemaakt, maar zeker niet makkelijk. Hoe cliché ook: het heeft tijd nodig, het gemis zal minder worden. Voor een hondje lijkt het soms makkelijker te zijn, als 'ie een warm mandje heeft gevonden zal 'ie daar vrij snel op z'n plaats zijn.

Ik wens je veel sterkte!

Dankjulliewel..! Ik heb vanmorgen een sms gekregen van de nieuwe eigenaar dat Beer de 1e nacht goed is doorgekomen en dat hij het goed maakt. Ik hou me maar vast aan de gedachte dat dit echt het beste is...
gr,
Joosje

Ik kan je in ieder geval troosten met de woorden dat de hond niet echt een vorm van gemis zal ervaren... Zo heb ik mijn Sammy als pup van 5 maandjes bij mensen weg die snel van hem af moesten... Sammy wandelde vrolijk met me mee aan de riem en heb nooit een enkele vorm van gemis bij hem gemerkt... Als een hond de beste zorgen krijgt en voldoende aandacht is een hond denk ik van zelf al heel blij... Zeker omdat het nog een pup is zou ik me daar niet al te veel zorgen om maken..

Belangrijker is dat je het grite gemis een plaatsje zal kunnen geven, hou in gedachten dat je het beste voor je hond hebt gedaan en dat het voor de hond waarschijnlijk ook beter is nu...

Heel veel sterkte!

Een hond leeft in het hier en nu en als dat goed is voor hem is alles oke....
Gisteren heeft geen betekenis voor een hond en morgen is er niet.. Ik vind het moedig van je dat je ondanks jouw verdriet en dat van je gezin een beslissing hebt genomen die goed voor Beer is..

Sterkte

Ik weet hoe vreselijk je je voelt. Ik kan je ook zeggen dat tijd alle wonden heelt (al zul je Beer natuurlijk niet vergeten).

Ik wens je heel veel sterkte en hoop dat je het verdriet een plekje kunt geven en dat je depressie gauw geneest!

liefs

Beer redt het wel. Echt wel.
Ik heb afgelopen jaren 5 verschillende "logehonden" gehad en bij deze honden ging het ook goed.
Eigenlijk nooit problemen gehad. Ze wennen best snel aan hun nieuwe omgeving en de mensen, die er zijn.
Je hoeft je daar echt geen zorgen over te maken.
Denk nu vooral aan jezelf. Is het de eerste keer dat je in een depressie bent geraakt?

Hoe dan ook, het blijft toch jammer, dat je Beer niet bij je kon houden. Jouw kinderen zijn nog heel klein?
En daar moet je natuurlijk ook al voor zorgen. Tja, en dan nog een pup erbij, die veel aandacht en tijd nodig heeft. Dan kan nu nog wel eens te veel zijn.
Maar er komt voor jouw nog een wel een tijd, dat het beter gaat en dan komt er een nieuwe pup in jouw leven of is de mogelijkheid dat Beer terug komt?

Mijn lieve logehonden, die hier dan een aantal weken waren (de langste 6 weken).
Eerst moest ik heel erg er aan wennen, als ze hier waren. Het op tijd eten geven, uitlaten en verder de aandacht die ze nodig hebben. Maar als ze weer weg gingen, dan moest ik ook weer daar aan wennen. Wat kon ik dan de honden missen. Maar dan langzaam verdwijnt dat gevoel toch naar de achtergrond. Omdat ook ik de zorg voor mijn kinderen had en het gewone leven weer verder ging. Voor jou is dat nu natuurlijk wat moeilijker. Een depressie sluipt er vaak langzaam in en heeft heel wat tijd nodig, voor je daar weer langzaam uitkomt. Maar het komt goed. Hou je daar aan vast. Misschien niet vandaag en misschien ook niet morgen, maar het komt goed.

Het doet me supergoed om al jullie lieve reacties te lezen. Vooral de meldingen dat Beer geen menselijk gemis zal ervaren, vind ik fijn. Hij is nu in een zo op het oog stabiel gezin geplaatst met drie kinderen en zal hier zeker een goed leven hebben. Voor ons zal het gemis nog wel even blijven (bij elk plekje in huis zie je hem voor je en buiten waar je gewandeld hebt ook en als je beneden komt staar je naar de lege plek waar eerst zijn matje lag, ik ben vandaag zeker al tien keer in huilen uitgebarsten), maar het zal inderdaad slijten. Vergeten zullen we hem nooit, want hij was/is zo'n voorbeeldig hondje! Naar mijn idee zullen we nooit meer zo'n enorme kanjer treffen. Maar misschien heb ik het mis. Mijn kinderen zijn drukke jongens en inderdaad nog jong (3 en 4 jaar) en deze vragen veel tijd en aandacht. Voor mij is deze depressie inderdaad voor het eerst (en hopelijk voor het laatst). Ik ben al een paar maanden thuis van werk, overspannen geraakt en sindsdien niet opgeknapt maar achteruit gegaan. Nu moet ik heel hard aan de bak om mijzelf weer op de rit te krijgen, maar ik moet echt van diep komen. Vooral nu met dit verse verdriet wat weer een knauw erbij is, zal het heel wat kosten. Maar we gaan ervoor en als ik eenmaal weer helemaal mijn sterke zelf ben, komt er sowieso een nieuw klein haarbolletje in huis! Dat is echt iets om naar uit te kijken. Beertje zal helaas niet meer bij ons terugkomen, ik geloof nooit dat het gezin waar hij nu zit daar ooit mee akkoord zal gaan. Ze zullen wel gek zijn, zo'n lieve superhond weg te doen!
Hoe dan ook, bedankt allemaal voor het hart onder de riem steken. Het komt vast allemaal goed met ons en ik denk echt dat dit voor Beer inderdaad het beste is. Liefs!

Wat een nare situatie! Jezelf al zo vervelend voelen en dan zo'n beslissing nemen.
Ik denk dat de anderen wel gelijk hebben, maar je gevoel is niet voor niets je gevoel.
Ik hoop dat je je binnen afzienbare tijd beter gaat voelen, neem de tijd voor jezelf en je gezin en wie weet in de toekomst...

Ik weet als geen ander wat je meemaakt, ik heb mijn Labradoodle afgelopen zondag herplaatst...wel om een heel andere rede, maar ooooh wat doet het zeer....mijn gezin is helemaal ontregeld zonder ons meisje, maar het kon niet anders....
Misschien vind je het fijn om een account aan te maken, dan kan je ook pb's ontvangen...

Joosje ik denk dat je het best mogelijke gedaan hebt, jij hebt gedaan wat het beste was voor het hondje

Heel veel sterkte gewenst, en kop op

Oh, Sandy, wat erg ook voor jullie! Ik lees op je eigen onderwerp wat (in korte vorm) de reden is. Wat vreselijk. Noodzakelijk inderdaad het herplaatsen, maar het maakt het niet minder verdrietig. Ben wel benieuwd wat precies het gedrag was waar jullie tegenaan liepen, ik zal morgen inderdaad even een account aanmaken, dan kunnen we eens ervaringen uitwisselen. Onze Beer was fantastisch met mijn twee jonge zoontjes, maar niet alle labradoodles zijn dus goed met kleine kinderen? Jullie dus ook heel veel sterkte. Wat is het naar he? Het voelt alsof er een dierbare is overleden of zo, zo ontzettend somber. Maar ja, ik zie sowieso niks meer helder, dus het kan ook een vermenging zijn van mijn hormoonspiegel en werkelijk verdriet...ik weet het ook niet meer. Ik heb net als een soort freak de nieuwe eigenaren van Beer op facebook opgezocht. Staan er foto's op van mijn lieve Beertje...Mijn hartje brak. Hoe dan ook, zulk soort dingen moet ik natuurlijk ook helemaal niet doen, ik bereik er niks mee. Ik ga nu maar naar bed en hoop wat beter te slapen dan afgelopen nacht.
Brokkel, jij ook bedankt voor de bemoediging!
groetjes, Joosje

jeetje wat vervelend, heb er zelf geen ervaring mee dus ik kan je alleen maar heel, maar dan ook heel veel sterkte wensen, ook voor je man en kinderen natuurlijk!

heey joosje ,

ooh wat erg voor je dit , maar je hond zal het vast goed maken
wij hebben ooit is een kat gehad , en ze zeiden dat ik allergisch was voor katten , toen moesten we onze kat wegdoen maar evenlater bleek dat ik helemaal niet allergisch was voor katten dus hadden we hem voor niks weg gedaan .
maar ik krijg nu nog soms foto's van hem , en hij heeft het erg naar zijn zin ( hij is al wel een ouwertje in de tussentijd )

ik hoop voor je dat je er een beetje overheenkomt , heeel veel sterkte gewenst !!

Grootjes van Tessa en een pootje van Buddy

Ik weet hoeveel pijn het doet om je hond te moeten herplaatsen.
Maar honden wennen heel snel weer aan een nieuw baasje, zeker als het hele lieve mensen zijn, die de hond te tijd geven.
Ik heb mijn hond ook moeten herplaatsen, heb nog steeds contact met die mensen en het gaat goed met hem.
Alleen zou ik er nooit voor kiezen om te gaan kijken bij hem, doet mij teveel zeer.

Klinkt misschien vreemd wat ik nu ga zeggen...maar als je het diepste van de put hebt gezien...en je bent geraakt door het vertrek van je lieve Beer...dan denk ik dat je aan de beterhand bent...

Ik wens je veel beterschap en hoop voor jou en je hele gezin dat er een nieuw maatje mag komen als je uit je donkere tijd ontwaakt...

Beer heeft het nu fijn, nu moet je gaan voor jezelf...

Heel akelig voor jullie dat je Beer moet missen., maar wat fijn dat je weet hoe hij terecht gekomen is. Je hoeft je daar geen zorgen om te maken. Troost je maar met die gedachte.

Wat erg voor jou en de rest van je gezin.
Heel moedig dat je ervoor hebt gekozen om te kiezen voor het beste voor Beertje.
Ik denk dat je hond vrij snel aan de nieuwe situatie went.
Heel veel sterkte met je verdriet en ik hoop dat het snel weer beter met je gaat!

kop op, moeilijke maar voor beer pijnlijk maar juiste beslissing ,komt goed
sterkte